Μετά από ένα πρόσφατο mental breakdown, σε περιόδους που δεν υπάρχει κανείς γύρω να σου προσφέρει την επιβεβαίωση που τόσο ποθείς. Σε περιόδους που διαρκώς ξύνεσαι, γιατί εσύ και τα πετσιά σου δεν τα πάτε πολύ καλά. Τότε που η αυτοεκτίμησή σου σχεδόν δεν υπάρχει και νιώθεις αβοήθητος, γιατί χρειάζεται πάρα πολύς κόπος και ενέργεια για να βελτιωθεί η κατάσταση. Κόπος και ενέργεια που δεν μπορείς να διαθέσεις. Τότε, μπορείς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, όχι ακριβώς για να βελτιώσεις την κατάσταση, αλλά μάλλον για να την κάνεις ακόμα περισσότερο αφόρητη. Σήκω, λοιπόν, το πρωί, πλύνε λίγο τα μούτρα σου, καθάρισε τα μάτια από τις τσίμπλες τους και, αφού ρίξεις ένα βαθύ χασμουρητό, στάσου μπροστά στον καθρέφτη σου. Γυμνός.
Ένα κορμί για κλάματα
Όλο και κάτι θα βρεις, μη φοβάσαι. Κάτι που θα σε κάνει να φρίξεις. Θα αναρωτιέσαι: τι κάνει αυτό το πράγμα εδώ; Ίσως μπεις για ένα μπάνιο να ηρεμήσεις από το σοκ, αλλά αφού βγεις πάλι σε περιμένει. Αυτός ο ηλίθιος καθρέφτης, τον οποίο αν σπάσεις, μάλλον θα βγουν όλες οι αμαρτίες σου. Τελευταία θα μείνει η ελπίδα για κάτι καλύτερο, η οποία μπορεί αντί να βγει, να παραμείνει καταχωνιασμένη σε μια σκοτεινή γωνιά του μπάνιου.
Πρώτη θα εξέλθει του «σπασμένου» καθρέφτη μια ωραιότατη άρνηση. Αυτό το σπυράκι δεν φαίνεται καθόλου. Εντάξει δεν είναι σπυρί, είναι κάτι άλλο. Σε κάνα δυο μέρες η ακμή μου θα υποχωρήσει. Θα κάνει τον κύκλο της, που λένε κι οι σοφοί. Όσον αφορά στα κιλά, το ίδιο τροπάρι. Μια ροπή προς τα αριστερά, λίγο ρούφηγμα. Οκ, δεν πάχυνα.
Μετά μια εσάνς ανασφάλειας. Όχι, πάχυνες κι είσαι άσχημος. Όλοι θα παρατηρήσουν αυτό το σπυράκι σου και θα σε απορρίψουν. Σε κανέναν δεν θα αρέσεις. Κτλ κτλ. Συμπληρωματικά, λίγη ντροπή. Πώς θα το κρύψω; Τι ρούχα να βάλω; Σε έναν κόσμο πανέμορφων, με εντελώς λείο και καθαρό δέρμα, με σώμα αδύνατο και γυμνασμένο, γεννήθηκα εγώ. Θα ήταν πιο εύκολο να μην υπήρχα. Δεν θα χαλούσα τη σχολική φωτογραφία μιας τάξης που αποτελείται μόνο από μοντέλα.
Πρέπει να είσαι όμορφος, μα θα φροντίσουμε να μην το μάθεις
Στον τομέα αυτόν, της «ομορφιάς», η εμπειρία μου αφορά κυρίως στην αντιμετώπιση της ακμής. Παραπάνω κιλά δεν είχα ποτέ, αλλά ως εξωτερικός παρατηρητής, παρατηρώ ομοιότητες στη λειτουργία της σχετικής αγοράς.
Μετά από μια μακρά πορεία όψης του ειδώλου μου στον καθρέφτη και αφού ένιωθα στο πετσί μου ότι το δέρμα μου και, κατά συνέπεια εγώ, ήμουν άσχημος, πήρα την απόφαση να κάνω κάτι γι’ αυτό. Έτσι, έμαθα ότι η αντιμετώπιση της ακμής δεν είναι μια εύκολη απόφαση. Ο πρώτος γιατρός που επισκέφτηκα με εξέταζε σχεδόν με αποτροπιασμό για το δέρμα μου. Μου έδωσε κάτι χάπια που δεν μπορούσα να πάρω, επειδή λόγω οισοφαγίτιδας πνιγόμουν πρωί- βράδυ για δύο εβδομάδες. Μετά, με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς καθόλου τακτ, με καταδίκασε σε αιώνια πάλη με την ακμή μου.
Σε δεύτερη φάση, ακολούθησαν κάποιες κατά τόπους- πανάκριβες- κλινικές για την ακμή. Σαπούνια, αλοιφές, καθαρισμοί, ατμοί, φύκια, μεταξωτές κορδέλες. Παρ’ όλο που η αντιμετώπιση άλλαξε, δηλαδή οι γιατροί στις εν λόγω κλινικές με διαβεβαίωσαν ότι υπήρχε λύση, ένα έμεινε σταθερό. Αυτό το σκληρό, το «είσαι άσχημος».
Κάθε μα κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Πάρε αυτό το σαπούνι, κάνε τον τάδε και τον δείνα καθαρισμό, προσπάθησε περισσότερο. Γιατί; Γιατί δεν βλέπεσαι, αγόρι μου.
Θα τα βροντήξω
Από ένα σημείο και μετά, όμως, αυτό κουράζει. Αλλά τουλάχιστον είχε ένα θετικό αποτέλεσμα. Όταν όλοι σε αυτές τις κλινικές με έλεγαν «άσχημο», εγώ στον καθρέφτη μου άρχισα να με βλέπω αλλιώς. Ξαφνικά, χωρίς να γίνει τίποτα τρομερό και καμία θεραπεία να στεφθεί με επιτυχία, συνέβη το αδύνατο. Ένιωσα καλά. Δεν χρειαζόμουν να πληρώνω, να πονάω, να κάνω χίλιες και μία εξετάσεις για την «ομορφιά» μου. Ίσως από αντίδραση. Αλλά επιτέλους, η εξωτερική αμφισβήτηση σα να νίκησε την εσωτερική. Πλέον εγώ τουλάχιστον αισθανόμουν οκ.
Έτσι, τα παράτησα όλα, και τα σαπούνια και τους καθαρισμούς. Και αντί να πληρώνω για ένα σωρό τσιμπήματα και κοκκινίλες στο δέρμα μου (ναι, αυτό σημαίνει καθαρισμός κατά της ακμής, τι άλλο θα ζήσουμε διάολε), απλά εξοικονόμησα κάποια χρήματα για να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Παραπάνω βιβλία, θέατρα, ταινίες, μέχρι και γήπεδο πήγα μια φορά. Και δεν μετανιώνω, φίλοι καπιτάλες κλινικάρχες.
Είμαι πρότυπο;
Εντάξει, δεν είναι όλα άσπρο- μαύρο στη ζωή. Αλλά ας υποθέσουμε για μια στιγμή ότι εγώ τώρα νιώθω υπέροχα. Ότι δεν έχω κανένα κόμπλεξ με την ακμή μου, ότι πλέον αντικρύζοντάς με στον καθρέφτη απλά χαμογελώ και εν τέλει, ω του θαύματος, αισθάνομαι και ποθητός. Είμαι, όμως, πρότυπο; Θα συνιστούσα σε κάποιον άλλον να ακολουθήσει τη δική μου συμπεριφορά, να τα βροντήξει όλα κάτω και απλά από αντίδραση να νιώσει καλύτερα με το σώμα και την ακμή του;
Δεν θα το ‘λεγα, ο καθένας σε αυτά τα θέματα κάνει τις δικές του σταθμίσεις. Περίπου σαν μια ανάλυση κόστους- οφέλους. Στο θέμα της ακμής π.χ., το κόστος είναι τα χρήματα, ένας παραπάνω κόπος για να χρησιμοποιείς όλα αυτά τα σαπούνια και μια ψυχική πίεση κατά τη διάρκεια των επισκέψεων στους γιατρούς που σου λένε συνέχεια πόσο απέχεις από το «όμορφο». Το όφελος για κάποιους μπορεί να αποτελεί μια αίσθηση αυτοεκπλήρωσης. Δηλαδή μια αίσθηση φροντίδας του εαυτού και ομορφιάς μέσω της περιποίησης του δέρματος.
Διαλέγεις, ανάλογα με το πού γέρνει η ζυγαριά, και παίρνεις. Το σίγουρο είναι ένα. Κανείς, ό,τι κι αν επιλέξει, δεν συνιστά πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση. Απλά κάτι κερδίζει και κάτι χάνει. Το αν το θεωρεί εντάξει, μόνο σε αυτόν επαφίεται.
Το πρόβλημα της κυρίας Λ.
Και έτσι φτάνουμε στο πρόβλημα που πριν κάποιο καιρό απασχόλησε. Τότε που η Α. Λ. κατηγόρησε τη Δανάη Μπάρκα ότι προβάλλει ένα ανθυγιεινό πρότυπο, αυτό της παχυσαρκίας. Πολλοί, μάλιστα, έσπευσαν να υποστηρίξουν την «πολιτεύτρια», «νομικό» (αχ Παναγία μου) και influencer, λέγοντας ότι όντως η παχυσαρκία προτυποποιείται.
Με το συμπάθειο, νομίζω ότι δεν βλέπουν σωστά την κατάσταση και, συνακόλουθα, το πρόβλημα. Στην κοινωνία μας, κατά κύριο λόγο «θετικά παραδείγματα» αποτελούν οι αδύνατοι, οι γυμνασμένοι, τα «ντούκια». Αυτοί με το τέλειο καθαρό δέρμα, που περνούν πολύ χρόνο περιποιούμενοι τον εαυτό τους κ.ο.κ. Αυτούς τους βλέπεις στις διαφημίσεις, στις ταινίες, στις σειρές, στα θέατρα, στις κλινικές «ομορφιάς». Και σου λένε: έτσι ΠΡΕΠΕΙ να είσαι. Πρέπει. Υποχρεούσαι, αλλιώς δεν ανήκεις.
Στον αντίποδα, οι άνθρωποι που προβάλλουν κάτι διαφορετικό από το εν λόγω πρότυπα δεν αυτοπροσδιορίζονται ως «αντιπρότυπα». Για να το θέσω αλλιώς, δεν σου λένε: αν δεν είσαι σαν κι αυτούς, ΠΡΕΠΕΙ να είσαι σαν εμένα. Σου λένε απλά: είναι οκ να μην είσαι σαν κι αυτούς και σε κανέναν δεν επιτρέπεται να κρίνει την ομορφιά σου. Αυτό είναι κάτι που επιλέγεις και αξιολογείς εσύ- και μόνο εσύ- για τον εαυτό σου.
My last two cents
Κλείνουμε με δύο μικρές ακόμα παρατηρήσεις. Πρώτον, καμιά φορά εκπλήσσομαι όταν κάποιοι προσεγγίζουν την ομορφιά ως κάτι καθαρά αντικειμενικό. Ευτυχώς, όμως, μάλλον έχουν άδικο. Αν κοιτάξουν γύρω τους, θα δουν πολλούς από αυτούς που θεωρούν «όμορφους» να είναι μαζί με «άσχημους». Γιατί; Γιατί μάλλον ο κόσμος δεν είναι τόσο απλός όσο πιστεύουν, ώστε στο ένα κουτάκι να ανήκουν οι «όμορφοι» και στο άλλοι «οι άσχημοι». Για κακή τους τύχη, κάποιος δαιμόνιος αλήτης ανακάτεψε τα κουτάκια.
Δεύτερον, αρχίζει να γίνεται εκνευριστικό αυτό το μότο για τον αγώνα κατά της παχυσαρκίας, τις ημερίδες κατά της παχυσαρκίας και την ευαισθητοποίηση ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ σχετικά με το ζήτημα. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, νομίζω ότι πάλι αποσκοπούμε στο αποτέλεσμα. Και ξεχνάμε ότι πολλοί άνθρωποι μπορεί να τρέφονται μια χαρά, αλλά για άλλους λόγους να έχουν παραπάνω κιλά. Ή άλλοι, όπως ο γράφων, να τρέφονται χάλια, αλλά το βάρος τους- παρελπίδα- να συμβαδίζει με τα κοινωνικά στάνταρντς. Επομένως, ίσως αυτό το «κατά της παχυσαρκίας» να αντικατασταθεί από το «υπέρ της υγιεινής διατροφής». Αλλά μάλλον ζητάω πολλά.
Παρόμοια άρθρα:
