Σήμερα είναι Δευτέρα. Μια απλή, τυπική Δευτέρα που μπήκες στο αστικό, πήγες στη δουλειά σου, έφαγες ένα 8ωρο και γύρισες σπίτι να δεις Netflix και να κοιμηθείς για να ζήσεις τις υπόλοιπες μέρες της μαρμότας. Μόνο που σήμερα δεν είναι μια απλή Δευτέρα. Είναι η πιο εφιαλτική Δευτέρα του μήνα. Γιατί μπορεί να είναι Αγίου Βαλεντίνου αλλά θα τα καταφέρουμε, θα επιβιώσουμε και φέτος.
Λόγω της ημέρας…
Κάθε χρόνο τη τρέμω αυτή τη γιορτή. Με αγχώνει που γεμίζει ο τόπος αρκουδάκια, καρδιές, λουλούδια και μπαλόνια. Που θες να βγεις να περπατήσεις και χρειάζεσαι βάρκα από τα σιρόπια των ερωτευμένων. Ανοίγεις τα social και δεν βλέπεις τίποτα άλλο πέρα από ζευγάρια, hashtag που δηλώνουν «παντοτινή αγάπη» και -το χειρότερο όλων- δαχτυλίδια αρραβώνων και συναφείς ανακοινώσεις. Απεχθάνομαι και τις ερωτήσεις της ημέρας. «Που θα βγείτε με τον καλό σου;». «Τι δώρα κάνατε;». «Δεν θα πάτε στο τάδε μαγαζί που είναι πολύ ρομαντικά;». Και αν δεν έχεις κάποιον «αγαπημένο», να πρέπει να νιώθεις ένας απόκληρος του Θεού, ένας Βασιλάκης Καΐλας. Όχι, έχουμε 2022 και πρέπει να τελειώσουμε κάποια στιγμή με αυτή τη φαρσοκωμωδία.
Σιχαινόμουν πάντα αυτή τη μέρα. Από τα σχολικά χρόνια, που κάναμε τα πρώτα δειλά βήματα στον έρωτα, με τις γνωστές σοκολάτες να κυκλοφορούν στα θρανία. Και όσο κοντοζυγώνει το θρίλερ, βρίσκω τον εαυτό μου να προετοιμάζεται για αυτό που έρχεται. Για τις ερωτήσεις, για τον βομβαρδισμό από προτάσεις δώρων, για το κατσούφιασμα των φίλων στο άκουσμα πως η μέρα αυτή είναι άλλη μια Δευτέρα. Γι’ αυτό όταν με ρωτάνε γιατί δεν θέλω λουλούδια, απαντώ πως δεν είμαι επιτάφιος. Ή όταν με ρωτάνε γιατί δεν μου αρέσουν τα αρκουδάκια/ καρδούλες/ ζουζουνάκια, απαντώ πως δεν είμαι νήπιο. Αλλά ας μην είμαι υπερβολική. Ένα πράγμα αξίζει στην γιορτή αυτή. Τα γλυκά. Η σοκολάτα ό,τι σχήμα, όνομα ή χρώμα και αν έχει είναι πανέμορφη και είναι ίσως ο μόνος λόγος που αντέχω αυτή τη γιορτή.
Το χρονικό ενός Βαλεντίνου
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια χρονιά που έπεσε Αγίου Βαλεντίνου Σάββατο. Τι τραγωδία ήταν αυτή. Περίμενα πως και πως κάθε βδομάδα το Σάββατο για να πάω μια βόλτα, να δω μια ταινία, να ξεσκάσω από τα εβδομαδιαία σχολικά καθήκοντα. ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΝΑ ΦΕΡΘΕΙ ΕΤΣΙ. «Δεν πειράζει όλα καλά, θα βγούμε όπως πάντα και βλέπουμε», είπα. Μαντέψτε που κατέληξα. Στα Village, στην Vmax αίθουσα, βλέποντας το Η αγάπη έρχεται στο τέλος.
Στην αίθουσα θυμάμαι (όπου προ Covid πουλούσαν μέχρι και τα σκαλιά στο διάδρομο) υπήρχαν οι εξής συνδυασμοί. Οι “honeymooners” που πήγαν να γιορτάσουν την αγάπη τους και κρατιόντουσαν όπως η Rose απ’ τη σανίδα. Οι «ταλαίπωροι» που συνήθως ήταν δύο ζευγάρια σε double date και ουσιαστικά είχαν βγει οι δύο γυναίκες φίλες και είχαν σύρει και τους συντρόφους τους. Τα «μπακούρια», άντρες δηλαδή που είχαν έρθει με τη προοπτική να γνωρίσουν κάποια στην προβολή. Και οι «single ladies», φίλες που αποφάσισαν να περάσουν μαζί την ημέρα των ερωτευμένων. Εγώ ανήκα στη τελευταία κατηγορία μόνο που είχα έρθει με το ζόρι και για να μην με πάρει ο ύπνος αποφάσισα να μελετήσω τους υπόλοιπους θεατές. Για την ιστορία έναν υπνάκο τον πήρα αλλά ήταν στη μέση που είχε κάνει η ταινία μια κοιλιά σαν τη τάφρο των Μαριανών.
Η όλη δε προβολή; Άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις. Η σπονδυλωτή ταινία (γιατί Βαλεντίνος = σπονδυλωτές ταινίες) ήταν βουτηγμένη στα κλισέ και στις ανακρίβειες. Οι ιστορίες, βγαλμένες από «αληθινά γεγονότα», είχαν αλλαχτεί για να ταιριάζουν στο κλίμα της ημέρας και φυσικά δεν είχαν καμία σχέση με τη πραγματικότητα. Και όταν έφτασε το τέλος, αντί να νιώσω μια ανακούφιση και να φύγουμε σύντομα όπως είθισται, καθίσαμε άλλο ένα 20λεπτο να ακούμε το τραγούδι Η αγάπη έρχεται στο τέλος. Αν υπάρχει Θεός, τότε γέλασε πολύ μαζί μου.
Φιλοσοφικά ερωτήματα
Καμιά φορά σκέφτομαι πως είμαι υπερβολική. Γιατί να με ενοχλεί μια ημέρα αφιερωμένη στον έρωτα και την αγάπη εν γένει; Μήπως έχω πρόβλημα και στερώ από τον εαυτό μου μια μαγική εμπειρία; Αλλά με τα χρόνια το φιλοσόφησα. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου είναι καθαρά μια καπιταλιστική γιορτή.
Ό,τι επιχείρηση και αν κοιτάξει κανείς αυτές τις ημέρες είναι γεμάτη με καρδιές και συναφή προϊόντα. Τα μαγαζιά εστίασης είναι στολισμένα σε ροζ και κόκκινες αποχρώσεις, χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι θα πάνε ζευγάρια εκεί. Το ίδιο και για το εμπόριο, με τη διαφορά ότι κάποιοι έχουν και προσφορές στα προϊόντα τους (εκεί οφείλω να ομολογήσω πως επωφελούμαι). Οι κινηματογράφοι ή τα θέατρα αφιερώνουν τουλάχιστον μια αίθουσα στους εορτασμούς και σπανίως άξιζε αυτή κίνηση. Όμως ο Άγιος Βαλεντίνος δεν είχε αυτό κατά νου όταν ευλογούσε τους γάμους κρυφών Χριστιανών. Η ύπαρξή του συνδέεται με την αγνή αγάπη και αμφιβάλλω ότι οι πολυεθνικές συμμερίζονται αυτή την άποψη.
Σε περίπτωση που δεν γνώριζες, ο Άγιος Βαλεντίνος έχει τρεις διαφορετικούς μύθους σχετικά με τη ζωή του. Ο πιο διαδεδομένος και επικρατέστερος είναι αυτός που ανέφερα πιο πάνω. Συγκεκριμένα, ο ιερωμένος, κόντρα στις αυτοκρατορικές διατάξεις, πάντρευε νεαρά ζευγάρια και έτσι διέδιδε και το χριστιανικό μυστήριο και έσωζε τους άντρες από τις στρατιωτικές τους θητείες. Θεωρείται τόσο προστάτης των ερωτευμένων αλλά και πνεύμα αντιλογίας. Η γνωστοποίησή του και η εδραίωση της γιορτής οφείλεται στο ποίημα του Geoffrey Chaucer, Το κοινοβούλιο των Πτηνών. Το ποίημα, μέσα σε 699 στροφές, μιλά για τη συγκέντρωση των πτηνών μπροστά στη θεά της φύσης για να διαλέξουν ερωτικούς συντρόφους. Αν έχεις ποτέ την υπομονή να το διαβάσεις (θα το καταλάβω αν δεν το κάνεις) θα αντιληφθείς τη σπουδαιότητα του έρωτα μέσα από τα μάτια ενός ποιητή. Ίσως ο πιο ειλικρινής τρόπος για να δεις αυτό το αίσθημα.
Εγώ όμως δεν είμαι ποιήτρια
Δεν μπορώ να μιλήσω για τον έρωτα όπως ο Σαίξπηρ ή ο δικός μας Σεφέρης. Δεν μπορώ να αντιληφθώ τον έρωτα όπως ο Καβάφης και δεν ξέρω αν θέλω να νιώσω όπως η Πολυδούρη. Ξέρω όμως πως όλο αυτό που γίνεται στις 14 Φλεβάρη δεν συνάδει με όσα έχω στο μυαλό μου ως αγάπη.
Για μένα η αγάπη που θέλω να γιορτάζω βρίσκεται σε μια σφιχτή αγκαλιά. Είτε προέρχεται από έναν σύντροφο είτε από έναν φίλο. Υπάρχει όλο το χρόνο και είναι ξεχωριστή έτσι και αλλιώς. Είναι αυτή που ζει μέσα σε χαχόλικες φόρμες και σε κούπες καφέ τα πρωινά του Σαββάτου. Που σε γεμίζει θαλπωρή και σιγουριά. Δεν εκφράζεται από αρκουδάκια και πάστες σε σχήμα καρδιάς. Ούτε έχει ανάγκη μια γιορτή όπως η 14η Φλεβάρη. Αρκείται στο «και εγώ» που θα ακούσεις χωρίς να έχεις πει πρώτος σ’ αγαπώ. Είναι ζωντανή και τη γιορτάζεις ακόμα και αν δεν είναι σημαιοστολισμένα τα πάντα γύρω σου.
Γιατί όπως είπε και ο Χριστιανόπουλος:
Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες…
Είναι πολλά πολλά περισσότερα και σου εύχομαι να τα ζήσεις. Κάθε μέρα. Και ας μην είναι 14 Φλεβάρη.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
Παρόμοια άρθρα:
- Μην με αφήσεις ποτέ: η Lacta μιλά για μια διαφορετική αγάπη
- Πάτρα και αντιθέσεις: ημερολόγιο ενός ταξιδεμένου
- Χατζηφραγκέτα: Τραγούδια που μυρίζουν αθλητικό παπούτσι
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
