Οι ΝεοΔιώκτες του Σταυρού

Είμαστε στους 116 και Brodway, λίγο πριν τις 7 το απόγευμα, όταν μια ομάδα αγνώστων με περικυκλώνει και με θέτει προ των ακόλουθων ερωτήσεων:
– Είσαι χριστιανός;
– Ναι.
– Φοράς σταυρό;
– Ναι

Μου ζητούν να τους τον δείξω, με αρπάζουν, επιθετικά, ερχόμαστε σε διαμάχη και με ρωτούν:
-Πως αισθάνεσαι που κουβαλάς ομοιώματα του Θεού;
-Όπως οι πρώτοι-Χριστιανοί.
-Πως αισθάνεσαι που βλασφημείται το όνομα του Θεού και χρησιμοποιείς αντικείμενα για το Θεό;
-Όπως οι πρώτοι-Χριστιανοί.

Είναι αλήθεια ότι πολλοί φίλοι μου άθεοι με ρώτησαν κατά καιρούς γιατί καταδέχομαι να φοράω ένα ρωμαϊκό σύμβολο βασανισμού.
Έτσι λίγες μέρες μετά το Πάσχα, ανοίγουμε τα παλιά μας βιβλία και ψάχνουμε να βρούμε πως καθιερώθηκε, το σύμβολο των χριστιανών.
Γιατί λοιπόν οι χριστιανοί κάνουν το σταυρό τους και γιατί φορούν ως μέρος της ημερήσιας ενδυμασίας τους το σταυρό;

Ο  Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε για τον τρόπο που κάνουμε τον Σταυρό μας:
«Όταν ενώνεις τα τρία δάκτυλα για να κάνεις τον Σταυρό, ομολογείς ότι ο Θεός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα ψηλά στο μέτωπο και το ακουμπάς, ομολογείς πως ο Χριστός ήταν ψηλά, είναι Θεός, κάθεται στο θρόνο του Ουρανού.
Όταν κατεβάζεις τα τρία δάκτυλα χαμηλά, ομολογείς πως ο Χριστός άφησε το θρόνο του Ουρανού, κατέβηκε κάτω χαμηλά και φόρεσε σάρκα ανθρώπινη.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον δεξιό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη του Παραδείσου και παρακαλείς τον Θεό να σε βάλει εκεί, στα δεξιά Του με τους δικαίους.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον αριστερό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη της αιώνιας κόλασης και παρακαλείς τον Θεό να μη σε βάλει εκεί με τους αμετανόητους αμαρτωλούς.
Και όταν, τέλος, όλη την παλάμη τη φέρεις στο στήθος, δηλώνεις την άπειρη ευχαριστία σου για τα αγαθά που Εκείνος σου προσφέρει»

Όσο για το κόσμημα, γιατί κόσμημα αποτελεί στην ύπαρξη των χριστιανών, ήταν απόφαση των πρώτων χριστιανών να φορούν σταυρούς, ως σύμβολο-απόφασης να μην προδίδουν τον όρκο που έλαβαν στο Βάπτισμα λόγω των εκφοβισμών των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων που τους κατεδίωξαν.

Σήμερα είναι μια μέρα όμως που πάψαμε να μιλούμε για θεολογία, για πίστη. Ας μιλήσουμε λοιπόν για κοινωνιολογία, για ηθική να ακολουθείς τα πιστεύω σου, είτε λέγεται Θεός είτε λέγεσαι άνθρωπος, είτε λέγεται συνάνθρωπος, από την πολιτική μέχρι την σεξουαλική προτίμηση.

Σήμερα λοιπόν εμένα τον φτωχό επαίτη αφήστε με να σας πω Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη.

Σαν μια κραυγή, σαν μια αγκαλιά, σαν μία έλξη προς τα πάνω.

ΥΓ:

Αν κάποιοι νομίζουμε ότι η δίωξη του Σταυρού είναι αποτέλεσμα της όξυνσης της Συριακής τζιχάντ, αφήστε με να σας πάω στα βουνά της Τσετσενίας την δεκαετία του 90 όπου οι τσετσένοι δρουν με την ίδια τακτική του φανατικού Ισλάμ με την αποκοπή της… κεφαλής.

Ο νεομάρτυς Ευγένιος Ροντιόνωφ ήταν στρατιώτης στον πρώτο πόλεμο της Τσετσενίας επί επαράτου Γέλτσιν. Συνελήφθη από τσετσένους αντάρτες, βασανίστηκε, σφάχτηκε σαν αρνί και αποκεφαλίστηκε όταν αρνήθηκε να βγάλει το σταυρό να γίνει μουσουλμάνος και να πολεμήσει εναντίον της Ρωσίας, όπως είπε ο ίδιος ο δήμιος στη μητέρα του. Αποκεφαλίστηκε το 1996 τη μέρα που γινόταν 19 ετών. Παρόλο ότι δεν μεγάλωσε σε ένα ευσεβές περιβάλλον δεν αποχωριζόταν ποτέ τον μικρό σταυρό που του είχε χαρίσει η γιαγιά του στα 11α γενέθλια του. Από αυτό τον μικρό σταυρό αναγνώρισε η μητέρα του το σώμα του που κειτόταν σε έναν ομαδικό τάφο μαζί με τρεις άλλους συστρατιώτες του. Για την γενναία άρνησή του να αποχωριστεί αυτό το σταυρό και να απαρνηθεί την πίστη στον Εσταυρωμένο εσφάγη ως αμνός στις 23 Μαίου 1996. Η κομμένη κεφαλή του είχε ταφεί από τους ισλαμιστές αντάρτες σε άλλο σημείο.

Η τραγική μητέρα άρχισε να ψάχνει μόνη της για να βρεί το γιο της αμέσως μόλις έμαθε ότι ήταν αιχμάλωτος στα μέσα Φεβρουαρίου του 1996 και επί 9 συνεχείς μήνες. Πληροφορήθηκε ότι ήταν νεκρός τον Σεπτέμβριο του 1996. Τότε έβαλε υποθήκη το σπίτι της στη Μοσχα για να εξασφαλίσει χρήματα, απαραίτητα για τις συναλλαγές με τους αντάρτες και άρχισε να ψάχνει τον τόπο που ετάφη ο γιός της. Από την αρχή της αναζήτησής της ήλθε σε επαφή με τους ισλαμιστές αυτονομιστές, ταλαιπωρήθηκε πολύ και απειλήθηκε η ζωή της από μύριους κινδύνους αλλά τελικά κατάφερε να μιλήσει με τον ίδιο τον φονιά του γιού της, Ruslan Khaikhoroyev.

Αυτός της είπε ότι ο Ευγένιος είχε ευκαιρία να σώσει τη ζωή του αλλά αρνήθηκε να βγάλει τον σταυρό του και να γίνει μουσουλμάνος και ότι προσπάθησε μάλιστα να δραπετεύσει μία φορά. Η μητέρα ηρνείτο να πιστέψει ότι ο γιός της δεν ζεί, ακόμα και όταν αναγνώρισε τις μπότες του κατά την εκταφή. Όταν είδε όμως τον μικρό σταυρό του στο ακέφαλο σώμα του δεν άντεξε και λιποθύμησε.Τελικά κατάφερε καταβάλλοντας «λύτρα» να της επιτρέψουν να πάρει και να μεταφέρει την νεκρή σορό του Ευγένιου και των συντρόφων του στη Μόσχα όπου και έγινε η κηδεία. Ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε πέντε μέρες μετά την ταφή του γιού του. Ακόμα και οι εξτρεμιστές δεν άντεξαν να βγάλουν το σταυρό από το σώμα του αγοριού.

Αν ρωτάτε η Εκκλησία δεν έχει ακόμα κατατάξει στο αγιολόγιο τον νεομάρτυρα Ευγένιο αλλά υπάρχει μία εκκλησία επ΄ ονόματί του και πολλοί Ρώσοι στρατιωτικοί τον επικαλούνται τώρα στην Συρία.

Δεν θέλω να μιλήσω  ούτε να σχολιάσω τους θρησκευτικούς πολέμους της εποχής μας. Μόνο να γονατίσω και να συγχαρώ το θάρρος του μικρού αυτού Ευγένιου που προτίμησε τα ιδανικά του. Ιδανικά που δεν έβλαψαν, δεν προσέβαλαν και αγάπησαν τον άλλον