Να σε λοιπόν μικρή στην αγκαλιά του μπαμπά σου να γελάς ναζιάρικα στο φωτογραφικό φακό και να παίζεις με τα γένια του. «Ωραία φωτογραφία» σκέφτεσαι, γελάς και προχωράς, γυρνάς τις σελίδες και βλέπεις μπροστά στα μάτια σου το χρόνο να κυλάει ξανά από την αρχή. Έφτασες κιόλας στη πρώτη μέρα στο σχολείο, κρατάς από το ένα χέρι την μαμά σου και από το άλλο την τσάντα σου, γεμάτη καμάρι ότι μεγάλωσες επιτέλους. Θυμάσαι εκείνη την μέρα με μια ευχάριστη μελαγχολία και συνεχίζεις.
Οι φωτογραφίες γυρνάνε και εσύ παρατηρείς αυτό το μικρό κοριτσάκι να γίνεται γυναίκα. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο. Να και η πρώτη σου εκδρομή μόνη με της φίλες σου κάπου στην τρίτη λυκείου. Και περνάνε οι φωτογραφίες και συνειδητοποιείς ότι μαζί με αυτές πέρασαν και τα χρόνια. Βλέπεις μια νεαρή κοπέλα να χαμογελά στο φακό με το ψάθινο καπέλο της και φόντο μια παραλία «πότε τραβήχτηκε αυτή;» σκέφτεσαι, δεν θυμάσαι. Κοιτάς το καθρέφτη.
Το χαμόγελο έχει μείνει ίδιο πάντως. Μόνο που προστέθηκαν κάποιες ρυτίδες, ανεπαίσθητες αλλά εσύ τις βλέπεις.
Θυμάσαι τότε την μαμά σου που σου λεγε «Να γελάς! Γιατί οι ρυτίδες γύρω από το στόμα είναι δείγμα ότι πέρασες καλά τα χρόνια που έφυγαν» και γελάς, γιατί τώρα κατάλαβες πως είχε δίκιο και ας παίρνεις ένα κάρο ενυδατικές για να προλάβεις το κακό. Και γυρνάς τις φωτογραφίες και περνάνε από μπροστά σου γιορτές, γενέθλια και πάρτι και συνειδητοποιείς πόσο διαφορετική ήταν η καθημερινότητα σου τότε. Μεγάλωσες σκέφτεσαι και δεν ξενυχτάς πλέον από πάρτι σε πάρτι, αντιθέτως έχεις, δεν έχεις όρεξη το πρωί πρέπει να βάλεις το καλό σου χαμόγελο και να συνεχίσεις την ρουτίνα σου.
Έχει όμως και τα θετικά του. Μετράς πλέον καλύτερα τους ανθρώπους. Δεν αλλάζεις φίλους και παρέες όπως παλιά. Σταμάτησες να γράφεις στα θρανία με ανεξίτηλο στυλό B.F.F.E. όχι μόνο γιατί δεν κάθεσαι πια σε αυτά, αλλά γιατί με το χρόνο δοκιμάστηκαν οι σχέσεις σου και όσες άντεξαν γράφτηκαν ανεξίτηλα στην καρδία σου. Μεγαλώνεις και δεν είναι κακό, γιατί μαζί με τα χρόνια που πήρες στην πλάτη σου φορτώθηκες και τόσες εμπειρίες για τις οποίες θα μιλάς μια ζωή και είτε θα χαίρεσαι, είτε θα λυπάσαι.
Μεγαλώνεις και ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος μέρα με την μέρα. Όχι γιατί τα προηγούμενα χρόνια σου έλειπε το μυαλό όπως έλεγαν, αλλά γιατί με κάθε μέρα που περνάει μαθαίνεις και κάτι το καινούργιο. Καταλαβαίνεις ότι δεν σε τρομάζουν οι φθορές, αλλά ο ίδιος ο χρόνος που τρέχει κι εσύ έχεις να κάνεις και να δεις τόσα πολλά ακόμα.
Και ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ, έφτασες στο τέλος του, κενές σελίδες που περιμένουν να τις γεμίσεις φωτογραφίες από στιγμές που θα αξίζει να θυμάσαι και να νοσταλγείς αργότερα. Μην μελαγχολείς λοιπόν για τις μέρες που πέρασαν αλλά φρόντισε να γεμίσεις με εμπειρίες και αναμνήσεις αυτές που θα έρθουν.
