The Calling, Carlos Santana και Eric Clapton: Κρυμμένο διαμαντάκι;

Ηχογράφηση από τη Μαρία Σακαρίκου:

Η δεκαετία του 1990 ήταν δύσκολη για τον λάτιν δημιουργό Carlos Humberto Santana Barragán. Το 1991 η μπάντα του, ονόματι Santana εκδιώχθηκε από την Columbia, την δισκογραφική που την ανέδειξε. Σχεδόν 10 χρόνια αργότερα, το 1999, κυκλοφόρησε το 18ο άλμπουμ του, ονόματι Supernatural.

Το άλμπουμ ήταν η απόδειξη πως ο Carlos Santana δεν είχε τελικά χάσει το μουσικό του άγγιγμα. Πολλά κομμάτια του δίσκου φιγουράριζαν στα charts, με μερικές τρανταχτές παρουσίες να είναι το Smooth και το Maria Maria.

Το κομμάτι

Το The Calling είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Ο Santana έπαιξε μεγάλο ρόλο στην δημιουργία του κομματιού, καθώς ηχογράφησε τόσο τις πρώτες όσο και τις ρυθμικές κιθάρες, καθώς και τα κρουστά που ακούγονται. Συνέβαλε επίσης σε μεγάλο βαθμό και στην παραγωγή του κομματιού. Στις κύριες κιθάρες συμμετέχει και ο Eric Clapton, ένας από τους σπουδαιότερους μουσικούς της μπλουζ σκηνής. Ο “Slowhand” ζήτησε προσωπικά να εμπλακεί στο μουσικό πρότζεκτ του Santana, με τον Santana να λατρεύει την προοπτική συνεργασίας.

Η καλή τους σχέση δεν αργεί να φανεί. Το κομμάτι αρχίζει με μια μακρύσυρτη εισαγωγή. Σε αυτήν ο ακροατής παρακολουθεί τον “διάλογο” μεταξύ των δύο μουσικών. Ο Santana ξεχωρίζει, από τον έντονα παραμορφωμένο αλλά “κρεμώδη” ήχο της κιθάρας του. O Clapton από την άλλη, κρατάει έναν μπλουζ ήχο, πιο καθαρό.

Ο Clapton δίνει το έναυσμα. Clapton και Santana αρχίζουν να ανταλλάσσουν μουσικές εκφράσεις, μικρά “licks”. Ο σεβασμός του ενός για τον άλλο είναι εμφανής. Κανένας τους δεν καλύπτει τον λόγο του άλλου. Κάθε νότα τους αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους μουσικούς, οι οποίοι λειτουργούν υποστηρικτικά στο παρασκήνιο.

Η εισαγωγή εξελίσσεται, οι εκφράσεις δίνουν και παίρνουν. Σχεδόν σαν κουβέντα μεταξύ δύο παλιών φίλων. Ακόμα και όταν το κομμάτι φεύγει από την εισαγωγή και μπαίνει στο “κεντρικό θέμα”, η μουσική αλληλουχία παραμένει στο επίκεντρο. Στο σόλο κιθάρας που ακούγεται στο 4:10 ο Santana χαμηλώνει το παίξιμό του χαρακτηριστικά για να προωθήσει τον ήχο του Clapton. Το κομμάτι στο σύνολό του είναι 7 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα μπλουζ-λάτιν ήχου, με έθνικ στοιχεία στα φωνητικά.

Προσωπική άποψη

Το δηλώνω ξεκάθαρα. Τα λάτιν είναι μια ιδιαίτερη αδυναμία μου, τόσο σαν μουσική όσο και σαν χορός. Λατρεύω το σαγηνευτικό τους στοιχείο. Τα λάτιν περισσότερο από κάθε άλλο είδος κουβαλάνε έντονα αυτό το στοιχείο της ερωτικής αποπλάνησης. Η μαγεία του ήχου τους, οι περίτεχνοι ρυθμοί τους, τα λόγια τους -συχνά στα ισπανικά- , ακόμα και να μην γνωρίζεις την γλώσσα, σε μεταφέρουν σε μια εντελώς διαφορετική, εξωτική κουλτούρα. Μια κουλτούρα χαρακτηρισμένη από πάθος, φλόγα, ερωτικό ταπεραμέντο.

Ο Carlos Santana είναι από τους μάστερ του είδους. Και περισσότερο ακόμα, όταν περιπλέκει την μαγεία του λάτιν ήχου με διαφορετικά μουσικά είδη. Η συνεργασία του με τον Eric Clapton στο The Calling ήταν ένα από τα πολλά παραδείγματα μιας επιτυχημένης ανάμειξης. Από την μία έχουμε τον Santana με τον παραμορφωμένο αλλά πιο εκφραστικό ήχο του. Από την άλλη έχουμε τον Clapton, με τον έντονα blues-y ήχο του, ο οποίος είναι κλασσικός και στρωτός. Σαν κοκτέιλ υποβρύχιο σφηνάκι, τα licks του Santana σε δροσίζουν σαν μπίρα, ενώ του Clapton σε μεθούν σαν ουίσκι.

Στα λάτιν, επίσης, αγαπώ τα κρουστά. Εντάξει, σίγουρα έχω μια ιδιαίτερη αγάπη σε οτιδήποτε έχει να κάνει με το όργανο που παίζω, αλλά τα κρουστά στα λάτιν είναι μια εξαιρετική βάση για σεμινάριο. Τα διάφορα congas, bongos, djembes, τρίγωνα, κουδούνες, όλα συνδυάζονται με πραγματική μαεστρία ώστε να μπορούν να παίζουν τόσο κανονικά όσο και ανάποδα στο τέμπο. Και στα αυτιά μου αυτό ακούγεται τόσο πλουραλιστικό που πραγματικά με συγκλονίζει.

Το The Calling έχει αυτό το μαγικό στοιχείο. Τα κρουστά συμπληρώνουν τις μελωδίες των Santana και Clapton με τόσο γούστο που θαρρείς πως εάν απουσίαζαν, το κομμάτι θα απογυμνωνόταν. Ακόμα και ένας ήχος να λείπει, το κομμάτι χάνει την ισχύ του.

Και κάτι τελευταίο…

Το κομμάτι δεν είναι pop. Ίσως και για αυτόν τον λόγο δεν γνώρισε την επιτυχία αντίστοιχων κομματιών από τον ίδιο δίσκο όπως το Smooth, το Maria Maria και το Corazon Espinado. Είναι σίγουρα, όμως, ένα διαμαντάκι που πέρασε στην αφάνεια. Και αξίζει την προσοχή σου.

Μπορείς να ακούσεις το κομμάτι εδώ.

Παρόμοια άρθρα:

• Black Diamond, Kiss: Κρυμμένο «διαμαντάκι»;
• Εξυμνώντας 10 γυναίκες της μαύρης μουσικής
• Καρτ Ποστάλ: Η ΕΡΤ και η Βικτόρια Χίσλοπ μας ταξιδεύουν στην Κρήτη

Ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.