Exclusive Content:

Γνωρίζοντας τον Παύλο Μπερμπερίδη

Μια συζήτηση για την καριέρα του και τον χώρο της μουσικής.

Ο Παύλος Μπερμπερίδης είναι 34 χρονών και, όπως δηλώνει ο ίδιος, είναι ένας εργάτης της τέχνης. Σε συνέντευξη μαζί μας, μοιράστηκε εμπειρίες από την καριέρα του στον χώρο της μουσικής μέχρι σήμερα και τις αντιλήψεις του για τον χώρο.

Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να έλκεται από τη μουσική και σε ποια ηλικία αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με αυτό;

Ασχολούμαι με τη μουσική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από 7 ετών ήρθα σε επαφή με τη μουσική. Νομίζω από πάντα. Ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας το μπουζούκι. Μόλις το έπιασα στα χέρια μου, είπα αυτό θέλω να κάνω και πάλεψα πάρα πολύ για να το καταφέρω και να μπορέσω να βιοπορίζομαι μέσω αυτού.

Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά ως μουσικός και τι εντύπωση είχες τότε για το επάγγελμα;

Η πρώτη μου επαγγελματική επαφή ήταν στα 18 μου χρόνια, μόλις τέλειωσα το σχολείο. Βέβαια και σαν μαθητής, γιατί ήμουν παιδί του μουσικού σχολείο. Είχα μία επαφή με το κοινό, δε πληρωνόμουν βέβαια. Ως επαγγελματική επαφή το χαρακτηρίζω εφόσον πληρώνεσαι. Τα πρώτα μου λεφτά τα πήρα 17-18 χρονών, κάπου εκεί.

Είχα πλήρη άγνοια. Εγώ ζούσα το όνειρό μου τότε. Και τώρα το ζω… ήταν ένα μεγάλο βουνό για εμένα, έπεσα στα βαθιά για να καταλάβω τι μου γίνεται. Να παίζει το μπουζούκι με ρεύμα, να μπορέσω να συντονίζομαι πλήρως, η δουλειά να τρέχει, να έχουμε το νου μας στον κόσμο. Εγώ ήμουν συνηθισμένος από συναυλίες, ενώ η δουλειά ήταν κάτι άλλο. Είχα βέβαια τη θέληση να τη μάθω. Είχα αγάπη για αυτό το πράγμα. Κι έτσι, σιγά σιγά πάλευα κάθε χρόνο να γίνω και λίγο καλύτερος. Έβαζα στόχους, μικρούς στόχους κι ανέβαινα. Βέβαια παράλληλα με τη δουλειά ήταν και η δημιουργία. Όνειρό μου ήταν να γράφω τραγούδια και το κατάφερα με πολλή δουλειά και μελέτη.

Ήταν δύσκολο για ένα παιδί να ασχοληθεί με τη μουσική και τι δυσκολίες αντιμετώπισες σε αυτή την προσπάθεια; Το γεγονός ότι είσαι στο Αγρίνιο, μία μικρή πόλη, θεωρείς πως έκανε πιο δύσκολο να πραγματοποιήσεις όσα ήθελες;
Μπερμπερίδης
Φωτογραφία: Pavlos Berberidis | Facebook

Μη σου πω ψέματα, πολλές φορές το έχω σκεφτεί ότι ίσως να ήταν πιο εύκολο οι ευκαιρίες να ήταν άλλες, αλλά παίρνω τη ζωή όπως μου δίνεται, δε βάζω το «αν». Γι’ αυτό δε μπορώ να στο απαντήσω. Δε ξέρω, κανείς δε ξέρει τι θα γινόταν. Με τα δεδομένα που είχα προσπάθησα να «εκμεταλλευτώ» όσα μπορούσα.

Από τα 18 μου χρόνια και μετά, μόλις άρχισα να βγάζω τα πρώτα μου χρήματα, ξεκίνησε η πρώτη μου επαφή με την Αθήνα. Κατέβαινα στην Αθήνα και έκανα μαθήματα μουσικής. Ήθελα να εξελιχθώ.

Ποια ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκες περήφανος για κάτι που έκανες, είτε που δημιούργησες, είτε που ήσουν μέρος του;

Δουλεύω τώρα σχεδόν 16 χρόνια. Από τα 16 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, σε δυο τρεις δουλειές δε το είπα. Σε όλες τις άλλες είμαι περήφανος, ήμουν περήφανος και είμαι και πολύ χαρούμενος που συμμετείχα. Δε βλέπω τη δουλειά μόνο σαν βιοπορισμό που είναι μεγάλη ανάγκη, ο πρώτος μου στόχος είναι η απόλαυση και η εξέλιξη. Πρώτο μου κριτήριο δεν είναι το χρήμα όταν θα κλείσω μία δουλειά, αλλά άλλοι παράγοντες. Αν θα συμφωνώ με το ρεπερτόριο, με την ομάδα, με το μαγαζί και μία πληθώρα πραγμάτων.

Φέτος ξεκίνησες να φοιτάς στο τμήμα λαϊκής και παραδοσιακής τέχνης. Πώς προέκυψε αυτό και με τι σκοπό;

Στη ζωή μου δε θέλω να χάνω χρόνο. Λόγω της καραντίνας και της κατάστασης που περνάμε δεν είμαι ιδιαίτερα δημιουργικός. Η δουλειά μας, μεταφορικά, μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ακορντεόν, πότε ξεκινάμε, πότε σταματάμε, και ήθελα από κάτι να κρατηθώ, κάτι να εξελιχθώ, να βάλω ένα στόχο. Κάτι που θα με ανανεώσει, θα με βελτιώσει, θα με εξελίξει.

Μέσω του τμήματος δεν έχω ένα στόχο, έχω πολλούς στόχους. Ο πρώτος και βασικός είναι αυτός που προ είπα, να εξελιχθώ, να βελτιωθώ, γιατί σίγουρα η τριβή με νέα άτομα, η κοινωνικοποίηση… πάντα μαθαίνεις, ειδικά στη μουσική. Δεύτερος στόχος είναι μία άλλη επαγγελματική πορεία που μπορεί να μου ανοιχτεί μέσω της ακαδημαϊκής πιστοποίησης και γνώσης.

Όπως ανέφερες δεν παίζεις μόνο μουσική, αλλά γράφεις και δικά σου κομμάτια. Τι αποτελεί έμπνευση για να δημιουργήσεις;

Ακόμη δε το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου. Είναι ένα δώρο, ένα δώρο που μου δόθηκε από πολύ μικρή ηλικία. Είχα την ανάγκη να γράψω. Όταν φορτίζομαι ψυχολογικά, όταν γεμίζω με πράγματα αδειάζω στο χαρτί ή στο όργανο. Ενώ δεν ήμουν ένα παιδί που είχα καλή σχέση με το σχολείο και τα γράμματα, το χέρι μου πήγαινε και σκάρωνε στιχάκια. Από πολύ μικρή ηλικία, δε ξέρω πως έγινε αυτό, δε μπορώ να ξέρω. Είναι μια ανάγκη, έτσι θα το χαρακτήριζα, ανάγκη. Δε μπορεί ο καθένας. Όσο διάβασμα και να έχεις ρίξει στη ζωή σου, αυτό ή το έχεις ή δε το έχεις. Τουλάχιστον αυτή τη θεωρία έχω καταλάβει εγώ στη ζωή μου από άτομα που έχω συναναστραφεί.

Διδάσκεις παράλληλα μουσικά όργανα. Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να παίζεις μουσική. Πώς πήρες την απόφαση για κάτι τέτοιο και τι θεωρείς πως μαθαίνεις εσύ από αυτή την διαδικασία;

Αυτή την απόφαση την πήρα γιατί μου ζητήθηκε. Μου ζητούσαν κατά καιρούς «να μας δείξεις μουσική», δεν ήμουν έτοιμος και έχω αρκετά χρόνια που το κάνω. Μου αρέσει, μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Μαθαίνω τη μουσική κι εγώ. Ξέρεις οι κινέζοι, για να θεωρηθείς δάσκαλος σε μία πολεμική τέχνη ας πούμε, γιατί είναι κι αυτό τέχνη, βασική προϋπόθεση είναι να τη διδάξεις. Και σου λέει αν τη διδάξεις σε 50 άτομα είσαι καλός, αν διδάξεις σε 100 άτομα ανεβαίνεις επίπεδο.

Αυτό σε βάζει στη διαδικασία να αναλύσεις κάτι για να το δείξεις, πρέπει να φιλτραριστεί από μέσα σου 100% για να μπορέσει να το παραλάβει ο άλλος. Γιατί μιλάμε για παράδοση. Πρέπει κάτι να παραλάβει. Το μαθαίνεις από όλες τις γωνίες, γιατί εάν κάποιος δε το καταλάβει του το εξηγείς με διαφορετικό τρόπο. Είναι μία μάθηση λοιπόν για εμένα και ένα στοίχημα. Γιατί με τον κάθε μαθητή κάτι μαθαίνω, κάτι παίρνω και προσπαθώ να τον κάνω ν’ αγαπήσει αυτό το πράγμα με το οποίο ασχολείται.

Σε προηγούμενη συνέντευξή σου, αναφερόμενος στο δίσκο «Η Φωνή», δήλωσες πως το ομότιτλο τραγούδι αναφέρεται στην φωνή που ακούμε μέσα μας. Θα έλεγες πως ακολουθείς αυτή τη φωνή και σε τι καλό σε έχει οδηγήσει;

Προσπαθώ να την ακολουθώ. Δε μπορώ να σου πω ότι την ακολουθώ 100%, αλλά προσπαθώ. Όσο περνάνε τα χρόνια παρατηρώ ότι πρέπει να ανοίγουμε τα αυτιά μας πιο πολύ, να την ακούμε αυτή τη φωνή για να δυναμώνει, γιατί αρχίζει και σιωπά. Γιατί μπαίνουμε και εμείς, γινόμαστε ένα γρανάζι αυτής της κοινωνίας. Μάλλον έρχεται η συνειδητοποίηση ότι δε μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και σιγά σιγά αρχίζει και μας τρώει. Εκεί πρέπει να την ακούμε πιο έντονα. Δε μπορώ να σου πω λοιπόν ότι την ακούω 100%, αλλά προσπαθώ καθημερινά να την ξεθάψω από μέσα μου για να την ακούσω.

Συμμετείχες στην εκπομπή του Mega «Έλα και θα δεις». Πώς θα περιέγραφες αυτή την εμπειρία και είναι κάτι που θα ξανά έκανες;

Σίγουρα θα την ξανά έκανα. Ήταν μία από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής μου και μία φοβερή εμπειρία. Θα τη χαρακτήριζα δύσκολη όμως. Ήταν μία δύσκολη δουλειά που έπρεπε να βγει εις πέρας. Σε αυτές τις δουλειές πας έτοιμος. Δεν έχεις το χρόνο να μάθεις. Ό,τι έχεις δουλέψει μέσα στα χρόνια πρέπει να το αξιοποιήσεις εκεί. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο λοιπόν και απέκτησα μία μεγάλη προίκα, γιατί είχα την τιμή να συνεργαστώ και να παίξω με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, όπως Γιώργος Νταλάρας, Γλυκερία, από τους νεότερους Μποφίλιου, πάρα πολλοί, θα αδικήσω άλλους. Σε κάθε εκπομπή ήταν τρία-τέσσερα μεγάλα ονόματα.

Συνολικά από όσα έχεις κάνει, ποιες συνεργασίες ή δημιουργίες θα ξεχώριζες;

Από όλες πήρα και έμαθα δε μπορώ να ξεχωρίσω καμία πραγματικά, γιατί αν ξεχωρίσω μία θα αδικήσω κάποια άλλη. Είναι αυτές που δημιούργησαν εμένα αυτό που είμαι σήμερα και νιώθω ευγνώμων.

Για κάποιο διάστημα έλειπες στο εξωτερικό, όπου ασχολήθηκες και εκεί με τη μουσική. Γυρίζοντας στην Ελλάδα ήταν εύκολο να συνεχίσεις από εκεί που είχες μείνει με την μουσική;
Μπερμπερίδης
Φωτογραφία: Pavlos Berberidis | Facebook

Από το μηδέν ξεκίνησα μόλις γύρισα. Από το μηδέν. Έλειπα δύο χρόνια, και ένα χρόνο πριν που ήμουν στο στρατό κι έκανα τη θητεία μου. Ουσιαστικά έλειπα τρία χρόνια. Μοιραία με ξεχάσανε και οι συνάδελφοι και μαγαζιά και ο κόσμος, «μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται», δεν είμαι και κανένα όνομα για να με έχουν και ιδιαίτερη ανάγκη. Παρόλα αυτά έχω μάθει να αρχίζω από το μηδέν. Μάζεψα τον εαυτό μου, τις ικανότητές μου και σιγά σιγά κέρδισα πάλι τον χώρο μου.

Έχεις αναφέρει στο παρελθόν ότι δε συμπαθείς τις ταμπέλες, παρότι ξεχωρίζεις γιατί ασχολείσαι με λαϊκά μοτίβα και στίχους. Θα μπορούσες να ασχοληθείς με κάποιο άλλο είδος μουσικής ή έχεις στους στόχους σου τη δημιουργία κάτι λίγο διαφορετικού από όσα σε έχουμε συνηθίσει;

Δε μπορώ να ξέρω τι θα κάνω στο μέλλον, γιατί είμαι απρόβλεπτος. Σίγουρα θα ήθελα να πειραματιστώ και σε άλλα πράγματα, αλλά δε ξέρω κατά πόσο θα είχε επιτυχία. Δεν είμαι ιδιαίτερα δογματικός. «Ό,τι θε να ‘ρθει, θε να ‘ρθει» και ποτέ δε λέω ποτέ.

Έχοντας πλέον αρκετά χρόνια στον χώρο, τι έχει αλλάξει στην αντίληψη που είχες στην αρχή;

Δυστυχώς στις μέρες μας δεν υπάρχει χώρος. Δεν υπάρχει μουσική. Ο κλάδος βάλλεται από παντού. Είμαστε η τελευταία τρύπα της φλογέρας και αν συνεχίζει έτσι η πολιτεία, δε θα υπάρχει επάγγελμα μουσικού. Η παράδοσή μας θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Σου απαντώ από λειτουργικής άποψης. Από καλλιτεχνικής άποψης, η Ελλάδα είναι ένας άγιος τόπος που έχει γεννήσει και γεννιούνται καλλιτέχνες. Να είναι ο αέρας, το νερό, δε ξέρω.

Θα μπορούσες να ξεχωρίσεις κάποιο από τα τραγούδια σου ως αγαπημένο;

Όποιο δάχτυλο και να κόψεις το ίδιο πονάει. Δε ξεχωρίζω τα παιδιά μου. Όλα μου τα τραγούδια τα αγαπώ και το καθένα εκφράζει μία συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή μου.

Πιστεύεις πως στον καλλιτεχνικό χώρο, γενικότερα, υπερισχύει το ταλέντο ή η σκληρή δουλειά;

Συνδυασμός 100%. Είναι λίγο περίεργη η έννοια του ταλέντου. Ας πούμε η αντίληψη, γιατί είναι πολύ ελεύθερη έννοια το ταλέντο. Η σκληρή δουλεία όμως τρώει τα πάντα. Είναι σαν το λαγό με τη χελώνα, ο διδακτικός μύθος του Αισώπου. Η χελώνα βγαίνει πρώτη, γιατί έχει κάποια στοιχεία που δεν έχει ο λαγός. Έχω γνωρίσει πολλούς λαγούς στη ζωή μου που στο δρόμο σταμάτησαν.

Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιο άτομο που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική;

Αγάπη. Αν το αγαπάει πραγματικά θα τη βρει την άκρη του. Τίποτα άλλο δε θα του πω. Ο κάθε άνθρωπος έχει το άστρο του. Αν πραγματικά το αγαπάει τότε η μουσική θα του δοθεί.

Τι είναι κάτι που δεν έχεις δοκιμάσει ακόμα μουσικά και θα ήθελες να κάνεις;

Χίλια πράγματα. Έχω χίλια project στο μυαλό μου που θα ήθελα να κάνω. Επανεκτελέσεις, να δοκιμάσω άλλα τραγούδια, αφιερώματα, πολλά πράγματα…

Τι στόχους έχεις για το μέλλον, σύντομο και μακροπρόθεσμο;

Δε μπορείς να σχεδιάσεις κάτι αυτή την εποχή δυστυχώς, δε ξέρω που θα μπορέσουμε να βρεθούμε. Δε γνωρίζω πότε θα ανοίξουν τα μαγαζιά, αν θα ανοίξουν, αν θα ξανά κλείσουν. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι εγώ θα συνεχίσω σαν στρατιώτης από το μετερίζι μου να δίνω το παρόν όπου γίνεται.


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Σπυριδούλα Καραγιαννοπούλου
Σπυριδούλα Καραγιαννοπούλου
Σπουδάζω στο Τμήμα Δημοσιογραφιας και Μεσων Επικοινωνίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Μου αρέσει να βλέπω περίπλοκες σειρές και σε επανάληψη τα Φιλαράκια. Διασκεδάζω σε ήρεμες βραδιές με φίλους, επιτραπέζια και βόλτες σε μουσεία.

Latest Articles

Διάβασε επίσης...