Ηχογράφηση από τη Ναταλία Σφήκα:
Ο Γιάννης Ψειμάδας είναι μουσικοσυνθέτης με καταγωγή από το Παναιτώλιο Αγρινίου. Από μικρός αισθάνθηκε έλξη για τη μουσική, θεωρώντας την από τότε τη μόνη του διαφυγή από την καθημερινότητα. Ξεκινά το ταξίδι του στα 4 του χρόνια με μια πλαστική κιθάρα και στα 12 καταφέρνει να αποκτήσει την πρώτη του πραγματική κιθάρα, μαθαίνοντας μόνος του να παίζει. Τελειώνοντας το σχολείο σπουδάζει μουσική και ασχολείται με το σαξόφωνο.
Ξεκινάω κάπως ανάποδα, αναφέροντας την τελευταία σου δημιουργία, Το τραγούδι του βοσκού, ένα θεατρικό τραγούδι, που κυκλοφόρησες επίσημα πριν από περίπου 2 μήνες. Τι αποτέλεσε την αφορμή για τη δημιουργία του συγκεκριμένου τραγουδιού και τι σημαίνει για εσένα;
Έχω γράψει το συγκεκριμένο τραγούδι εδώ και χρόνια για μία παράσταση για το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα, τη Γέρμα του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Στην ουσία η Γέρμα σημαίνει στείρα γη, αναφέρεται με μαεστρία από τον μεγάλο ποιητή στην Ισπανία στα χρόνια του δικτάτορα Φράνκο. Αυτό το τραγούδι μου βγήκε πολύ αυθόρμητα. Είχα αγαπήσει το Λόρκα από πολύ μικρός. Τυχαία άκουσα ένα τραγούδι του μελοποιημένο, σε ένα περίπτερο στο χωριό, και είπα «Τι είναι αυτό; Τι λέει ο άνθρωπος;». Συγκεκριμένα τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος σε μουσική του Γιάννη Γλέζου και έλεγε «…κι όλο γυρίζει ο έρωτάς μου στην άκρη ενός βελονιού… σαν κέρινο πικρό λεμόνι που έχει αρχίσει να ξασπρίζει μέσα στη χούφτα μου κρατάω το όχι που μου έχεις πει».
Ήταν τη δεκαετία του ’70, ήμουν ακόμα σε νεαρή ηλικία για να ακούσω τέτοια πράγματα και ήταν σαν να άνοιξε ένας άλλος δρόμος μπροστά μου. Ήθελα πάρα πολύ να «συναντηθώ» με τον Λόρκα και έγινε μέσω αυτού του έργου.
Το τραγούδι έχει μια πολύ μεγάλη ιδιαιτερότητα για εμένα, καθώς το τραγούδησε μία φωνή που αγαπάω πάρα πολύ, ο Γιάννης Παλαμίδας. Είναι μια μεγάλη φωνή για την Ελλάδα και γίναμε φίλοι κάποια στιγμή και το άκουσα στο μυαλό μου με τη φωνή του, ενώ αρχικά το είχα ηχογραφήσει με τη δική μου φωνή για το έργο. Η πρώτη αυτή ηχογράφηση μου βγήκε μία κι έξω. Όταν πήρα την κιθάρα στο στούντιο να το γράψω βγήκε αμέσως. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αυτό σε κάποιους, αλλά όσοι ξέρουν από θέμα έμπνευσης μπορούν να το καταλάβουν.
Τι αποτελεί έμπνευση και σε ωθεί στην δημιουργία, καθώς ασχολείσαι με πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες και είσαι ενεργός και στα social media, όπου παρουσιάζεις συχνά περιεχόμενο;
Έμπνευση… νοιώθω ότι έρχεται από το σύμπαν. Υπάρχει κάτι από το σύμπαν που χρησιμοποιεί εμένα σαν καταλύτη, να το μεταφράσω σε μουσική. Δε μπορώ να εξηγήσω πως γίνεται. Μιλάμε για την καθαρή έμπνευση, γιατί, αλλιώς, μπορώ να καθίσω τώρα στο πιάνο ή την κιθάρα και να πω θα γράψω ένα κομμάτι. Το κάνω και αυτό αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Για να γράψω κάτι πρέπει να νιώσω ότι κάτι γίνεται μέσα μου και πρέπει να βγει προς τα έξω. Αυτό κάνει η έμπνευση. Είναι σαν να εγκυμονείς κάτι και πρέπει να το βγάλεις στον κόσμο. Μεγάλη λέξη και ιερή η εγκυμοσύνη αλλά αυτό σημαίνει έμπνευση τελικά.
Με εμπνέουν τα πάντα. Η φύση… είναι σημαντικός ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Η λίμνη Τριχωνίδα έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο όσον αφορά την ιδιοσυγκρασία μου, γιατί θυμάμαι ότι από μικρός ένοιωθα τις δονήσεις. Άλλα παιδιά δε τις νοιώθανε, εντάξει, κάποιοι τις νοιώθουν και κάποιοι όχι. Εγώ έπαιρνα πολύ ιδιαίτερα μηνύματα από την περιοχή μας, από τη φύση, τα πουλιά, τα ζώα. Έχω δουλέψει πολύ στα αγροτικά γιατί έτσι έπρεπε να κάνουμε. Ήταν δεδομένο, έπρεπε να δουλεύουμε με την οικογένεια. Όλα παίζουν ρόλο. Η συμμετοχή μου στα χωράφια, ειδικά όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου και να έχω τις διάφορες ανησυχίες. Να βλέπω τον ορίζοντα στο βάρος ειδικά την ώρα που έδυε ο ήλιος και να σκέφτομαι ότι κάτι άλλο υπάρχει εκεί πίσω και κάποια στιγμή θα το γνωρίσω. Τότε δεν είχαμε και μέσα να βλέπουμε τι γίνεται στον έξω κόσμο, το θεωρούσαμε κάτι άλλο, άλλο πλανήτη, άλλο σύμπαν και έτσι δούλευε πολύ η φαντασία κι αυτό έχει τη σημασία του.
Διατηρείς τρεις λογαριασμούς στο YouTube. Στο SaxophoneTraveller βρίσκουμε cover σου σε διάφορες τοποθεσίες. Στο άλλο σου κανάλι ανεβάζεις μουσικές ξεναγήσεις, με βίντεο και μουσική που επιμελείσαι ο ίδιος, στιγμές από τις δημιουργίες σου και διάφορα μουσικά projects, ενώ στο κανάλι Παραμυθοταξιδευτές μαζί με την Νίκη Κάπαρη κάνετε αναφορά στο αφηγηματικό σας ντουέτο. Τι θέλεις να πεις μέσω των καναλιών και τι θα δούμε στο μέλλον;
Τώρα με τα κανάλια και τα social πρέπει να έχεις πολύ χρόνο και η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολούμαι πολύ. Το κάνω για εμένα πιο πολύ και για όσους φίλους θέλουν να βλέπουν και να το ανακαλύπτουν. Είναι κάπως περίεργη η κατάσταση γιατί υπάρχει καταιγισμός σε αυτά τα μέσα πλέον, για να διαλέξεις τι θα δεις είναι μαραθώνιος με τόση κυκλοφορία. Θα έρθουν και επόμενα βίντεο με πράγματα που με εμπνέουν και μαγικούς τόπους και ηχητικά τοπία.
Ο Γιάννης Ψειμάδας βλέπει τους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία ως βιβλία γεμάτα ιστορίες, αναμνήσεις και γνώση, με τις αρχαίες τραγωδίες να αποτελούν από νεαρή ηλικία το απώτερο όνειρο. Στη δική του ιστορία ο Γιάννης Ψειμάδας επιτυγχάνει το όνειρό του και συνεχίζει.
Κατάφερες να εκπληρώσεις το όνειρό σου με τη σύνθεση μουσικής για αρχαία τραγωδία. Κατανόησες ποτέ τον λόγο αυτής της έντονης επιθυμίας; Τι κέρδισες τελικά μέσα από αυτή τη συνεργασία και γενικότερα από τις συνεργασίες σου στο χώρο του θεάτρου;
Το θέατρο το είχα πάντα μέσα μου. Μέχρι κάποια ηλικία ένοιωθα ότι δε θα το αγγίξω. Αισθανόμουν πιο πολύ συνθέτης παρά μουσικός, να πω την αλήθεια, το έχω νοιώσει από πολύ μικρή ηλικία ακούγοντας τραγούδια και αλλάζοντάς τα. Μπορεί να είναι και άσχημο, αλλά το έκανα εποικοδομητικά, δε το έκανα για να σνομπάρω τον συνθέτη. Αφού το δεχόμουν όπως είναι και μου άρεσε, άρχισα να έχω μέσα μου διάφορες ανησυχίες. «Πώς θα μου άρεσε να είναι έτσι εκεί;» Δηλαδή έκανα μια διασκευή μόνος μου και εκεί κατάλαβα ότι πάω προς τη σύνθεση, μέχρι που άρχισα να κάνω δικές μου μελωδίες και ενορχηστρώσεις.
Το θέατρο ήρθε αργότερα, καρμικά. Σπούδασα μουσική για θέατρο και κινηματογράφο, γιατί είχα και την εικόνα στο μυαλό μου, για αυτό και έμεινα πίσω ως προς την σύνθεση αυτόνομων τραγουδιών. Είναι κάτι που από τότε που παρουσιάστηκε στην πορεία μου με απορρόφησε πάρα πολύ και σε χρόνο πρακτικά, αλλά και συνθετικό. Μάλιστα, είχα από πολύ μικρός ροπή προς το αρχαίο. Το θυμάμαι από τις πρώτες εκδρομές που πήγα με το σχολείο σε αρχαίο τόπο. Σε πολύ μικρή τάξη του δημοτικού, είχα χαζέψει. Είχα μία ιδιαίτερη αγάπη και όταν το έχεις αυτό σε πάει από μόνο του μετά. Ήθελα πολύ να γράψω μουσική για αρχαία τραγωδία. Είχα παρακολουθήσει παραστάσεις στην αρχαία Επίδαυρο με αρχαίο δράμα και συμμετείχα πάρα πολύ έντονα με το μυαλό μου.
Η πρώτη πρόταση να γράψω μουσική ήταν για αρχαία τραγωδία, η Ανδρομάχη του Ευριπίδη. Έσκασε πραγματικά σαν κεραυνός, από το πουθενά μπορώ να πω. Αλλά τελικά δεν είναι από το πουθενά, θεωρώ ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Από έναν άγνωστό μου θεατράνθρωπο που μας έφερε κοντά ένας κοινός μας φίλος. Τη μουσική που είχα κάνει τότε θεωρώ πως δε μπορώ να την ξεπεράσω και μου έδωσε και το πρώτο μου βραβείο σύνθεσης μουσικής για το θέατρο. Με απειρία, εκεί έμαθα πράγματα. Έμαθα να δουλεύω με το χορό, με τους ηθοποιούς, είναι πολλά τα μυστικά και αυτά που ανακαλύπτεις τελικά.
Συνέχισα με το θέατρο για πολλά χρόνια και συνεχίζω, έκανα αρχαίες τραγωδίες, Αριστοφάνη, κλασικό και μοντέρνο θέατρο επίσης. Προσπαθώ στην αρχαία τραγωδία να σεβαστώ και να ακολουθήσω τον συγγραφέα. Δεν κάνω κάτι που μου κλωτσάει και έτυχε να συνεργαστώ με ανθρώπους ταλαντούχους και εμπνευσμένους, οπότε πήγε καλά. Είναι κάτι από τη στιγμή που θα μου δοθεί η πρόταση μέχρι να ανέβει στον κόσμο η παράσταση που με κυνηγάει. Με ενδιαφέρουν οι αποδέκτες. Όταν κάνεις ένα έργο η ουσία είναι να το μοιράζεσαι και να δίνει στον αποδέκτη κάτι που ψάχνει ή κάτι που θα ανακαλύψει και να έχεις μια ενδιαφέρουσα άποψη να μοιραστείς μαζί του.
Μία πολύ σημαντική στιγμή της καριέρας σου ήταν η σύνθεση της μουσικής για την Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας. Πως θα περιέγραφες αυτή σου την εμπειρία;
Να περιγράψω αρχικά την αίσθηση. Η πρώτη πρόταση ήταν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και έπρεπε να πάρω μια απόφαση να πω ένα ναι ή ένα όχι. Ένοιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή, ότι ήμουν έτοιμος να το κάνω, ότι το είχα μέσα μου. Έβλεπα από μικρός τις τελετές, από την τηλεόραση, και ένοιωθα περίεργα γιατί πάντα είχε μια έντονη τελετουργία που με μάγευε και για τον σκοπό, επίσης, που γινόταν. Ένοιωσα με την πρόταση αυτή ότι πέφτω στο κενό και ή θα πετάξω ή θα πέσω κάτω. Ήταν η στιγμή που ή θα έμπαινα ή δε θα έμπαινα.
Η πιο έντονη στιγμή ήταν όταν τέλειωσα όσα είχα να κάνω και μπαίνοντας στον αρχαίο χώρο που είχα να πάω από μαθητής βρέθηκα μέσα ως συνθέτης. Μπαίνω όταν γίνεται η πρόβα τζενεράλε και μέσα στην βιασύνη που επικρατούσε, ξαφνικά ακούω τη μουσική μου από τα ηχεία να γεμίζει τον χώρο. Ήταν μοναδική αίσθηση. Πήγε πολύ καλά και έτσι συνεχίσαμε, με την υπέροχη ομάδα της Αφής, ανεβάζοντας κάθε φορά τον πήχη πιο ψηλά σε έμπνευση και αποτέλεσμα μαζί με τη χορογράφο Άρτεμις Ιγνατίου. Μέχρι τώρα έχω συνθέσει μουσική για πέντε τελετές Αφής Φλόγας Ολυμπιακών Αγώνων, οι οποίοι έγιναν μέσα στο αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας, εκεί που ξεκίνησαν όλα από την αρχαιότητα.
Βέβαια είναι μεγάλη ευθύνη γιατί κάθε φορά είναι σαν να βρίσκεσαι μπροστά σε ένα κενό χαρτί, στο οποίο πρέπει να γράψεις την έμπνευσή σου, με αγωνία αν θα σου έρθει έμπνευση, και ακόμα πρέπει στο μικρό χρονικό διάστημα που κρατάει το τελετουργικό να δώσω μεγάλη μουσική πληροφορία, η οποία να λειτουργήσει με την κίνηση και με την τελική ολοκληρωμένη εικόνα που θέλει να δώσει η ομάδα μας στους θεατές. Εκείνη τη στιγμή μεταδίδεται σε όλο τον πλανήτη και ξέρουμε ότι από πλευράς μας μεταδίδουμε ένα όμορφο μήνυμα με την ουσιαστική σημασία των Ολυμπιακών Αγώγων της αρχαιότητας, το “ευ αγωγίνεσθαι” και την Ολυμπιακή Εκεχειρία. Όλη η ομάδα λειτουργούσε σαν ένα σώμα και μια καρδιά.
Ένα μεγάλο μέρος της καριέρας του είναι η ομάδα αφήγησης, η οποία άρχισε με το όνομα «Παραμυθοσέντουκο» σε συνεργασία με την Νίκη Κάπαρη το 2008. Από τότε έχουν βρεθεί σε πλήθος εκδηλώσεων για μουσικές αφηγήσεις παραμυθιών σε μικρούς και μεγάλους.
Πώς προέκυψε η ιδέα για τη συνεργασία με την Νίκη Κάπαρη και τι είναι αυτό που σας ωθεί να συνεχίζεται 14 χρόνια μετά;
Η ιδέα προέκυψε από αγάπη και ανάγκη που έχουμε και οι δύο για τις ιστορίες, πιο πολύ βέβαια η αφηγήτρια η οποία για εμένα το λέω και το εννοώ έχει το χάρισμα. Θεωρώ πως δε σπουδάζεται αυτό, με τις γιαγιάδες μας να μην το έχουν σπουδάσει για να μας πουν την ιστορία και να μείνουμε με ανοιχτό το στόμα. Οι ιστορίες βέβαια δεν είναι μόνο για μικρούς, ξεκίνησαν να λέγονται για μεγάλους, γύρω από τις πρώτες φωτιές, στις παρέες, στα πλοία των μεγάλων ταξιδιών όπου ο ατέλειωτος χρόνος μέσα στη θέλασσα περνούσε με τον αφηγητή, ο Όμηρος με τις ραψωδίες του, οι τροβαδούροι οι παλιοί που τραγουδούσαν ιστορίες περιπλανώμενοι.
Αυτό μας προσέλκυσε. Η ιδιαίτερη αγάπη που είχε η Νίκη για αυτό, εγώ που έχω ιδιαίτερη αγάπη για την μουσική σε σχέση με τις ιστορίες και τα παιδιά. Αυτό το ανακάλυψα όταν αρχίσαμε τις πρώτες παραστάσεις με το παιδικό κοινό. Είναι κάτι που δε μπορώ να περιγράψω. Ή θα σε δεχτούν ή θα σε απορρίψουν με πολύ ωραίο τρόπο. Αν δε το έχεις θα σε αδειάσουν χωρίς να το πάρεις είδηση. Είδαμε ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε γέφυρες και το βάλαμε μπροστά με πολύ μεράκι. Την εποχή εκείνη δε κυκλοφορούσαν και πολλοί νέο-αφηγητές, τέσσερις πέντε το πολύ και έτσι μπήκαμε και καθιερωθήκαμε στον χώρο, μέσα από πολύ και δύσκολο δρόμο, μαθαίνοντας συνέχεια. Δυστυχώς η κατάσταση με την πανδημία μας τράβηξε πίσω κλείνοντάς μας τις πολλές επαφές με τον κόσμο, αλλά επανερχόμαστε σιγά-σιγά.
Στο site σου αναφέρεις κάποιες από τις εμπειρίες όλων αυτών των χρόνων αφηγήσεων. Υπάρχουν άλλες έντονες αναμνήσεις, θετικές ή αρνητικές, που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Κυρίως στις καλοκαιρινές περιοδείες είναι πολύ έντονες οι αναμνήσεις. Το προπερασμένο καλοκαίρι μας κάλεσαν στην Λέσβο, ενώ δε το περιμέναμε με την κατάσταση που επικρατούσε και κάναμε παραστάσεις σε διάφορα και ιδιαίτερα σημεία. Παραστάσεις με Σαπφώ, με Ελύτη, με αρχαίους μύθους και λαϊκά παραμύθια σε μεγάλους, σε παιδιά, σε μεικτό κοινό, κάναμε παραστάσεις σε ένα εξαιρετικό σημείο που έγραφε ο Μυριβήλης τα μυθιστορήματά του, στην Παναγία την Γοργόνα. Είναι ένα ονειρικό σημείο που ξέραμε μέσα από το βιβλίο του, ένα εκκλησάκι κάτω από το χωριό του και παίξαμε μπροστά από το προαύλιο. Ήταν μια έντονη αντίσταση μέσα στην κατάσταση εγκλεισμού που ζούσαμε εκείνη την εποχή.
Τα προηγούμενα χρόνια κάναμε προγραμματισμένες παραστάσεις στην μπουάτ «Απανεμιά», στην Πλάκα, που μετά συνεχιζόταν σε μουσική βραδιά. Αυτό που γινόταν ήταν κάτι το μαγικό. Ήταν φορές που με τρόμαζε η απόλυτη ησυχία και προσύλωση του κοινού. Ήταν ιδιαίτερο, γιατί ο κόσμος δε συνηθίζει να κάνει τόση ησυχία σήμερα, ήταν πολύ έντονο.
Παλιότερα, στη Δονούσα ένα καλοκαίρι ήμασταν στο παλιό σχολείο, που στην ουσία ήταν ένα σπίτι με μια μικρή αυλή. Εκεί ήρθαν γιαγιάδες και παππούδες μαζί με τα παιδιά. Μπροστά κάτω κάθονταν τα μικρά και πίσω οι μεγάλοι και βλέπουμε μια γιαγιά με το μπαστούνι στο ένα χέρι και με το άλλο κουβαλούσε το καρεκλάκι και η Νίκη της είπε «γιαγιά τι να πω εγώ σε εσένα; Να σου πω εγώ παραμύθι; Εσύ είσαι κορυφαία σε αυτό!» και η γιαγιά της είπε πως ήρθε να ακούσει εμάς και πολύ θα χαρεί. Και κάθισαν σαν μικρά παιδιά και έκαναν παρεμβάσεις κατά την αφήγηση. Είχε πολύ πλάκα ήταν πολύ ιδιαίτερο.
Αρνητικές αναμνήσεις δε θυμάμαι, ούτε ακόμα όταν παίξαμε στον δρόμο που είναι πολύ δύσκολο στοίχημα, ίσως υπήρχαν κάποιες δύσκολες στιγμές αλλά τις καλύπτουν οι αμέτρητες θετικές. Ααα και πάντα στις εξωτερικές παραστάσεις υπήρχε στο κοινό ο σκύλος που ήταν προσηλωμένος, έχω και στιγμιότυπα.
Είναι πολύ ωραίο όταν μας βρίσκουν παιδιά στο δρόμο και μας σταματάνε λέγοντας ότι θυμούνται ακόμα αυτό που άκουσαν τότε, σε μία παλιά αφήγηση, και είναι κάτι πολύ ωραίο αυτό. Είναι πολύ ωραία αίσθηση.
Ποιοι είναι οι στόχοι και τα όνειρα που έχεις για το μέλλον;
Έχει ξεκινήσει κάπως η κατάσταση να επανέρχεται, προσπαθούμε να ανοίξουμε πάλι τις αφηγηματικές δραστηριότητες, συγκεκριμένα έχουμε με την Νίκη Κάπαρη μία παράσταση στο Μεσολόγγι στο καινούριο αρχαιολογικό μουσείο, το Ξενοκράτειο, την Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, 18 Μαΐου. Θα ξεκινήσουμε δυναμικά από εκεί και έπονται κι άλλα. Αυτή τη στιγμή ως μουσικός επαγγελματίας περιμένω να ξεκινήσω την καλοκαιρινή δουλειά με το σαξόφωνο και μου αρέσει πολύ αυτό και με γεμίζει στους χώρους που δουλεύω να συναντάω πολύ κοινό από το εξωτερικό στις διακοπές τους οι οποίοι δείχνουν πολύ έντονα και με ευγένεια την εκτίμησή τους όταν τους προσφέρεις κάτι καλλιτεχνικό και ωραίο.
Στόχος μου επίσης και ευχή είναι να έχω έμπνευση για δημιουργία. Έχω ήδη μελοποιήσει τρία ποιήματα που έγραψε πριν χιλιάδες χρόνια η μεγάλη μας ποιήτρια Σαπφώ και θέλω να κυκλοφορήσω ως τριλογία, έχω βρει τις φωνές και μένει να γίνει η ηχογράφηση. Έχω στο νου μου επίσης να δημιουργήσω κάτι σαν συνομιλία μεταξύ Καρυωτάκη και Πολυδούρη σε μουσική σύνθεση με ποιήματά τους. Αυτό τον καιρό γράφω μουσική τώρα για Αριστοφάνη Θεσμοφοριάζουσες σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα που θα ανέβει το καλοκαίρι. Παράλληλα, ετοιμάζω ένα project με αρχαία λύρα μαζί με ambient και ηλεκτρονικές ηχητικές ατμόσφαιρες.
Θα μπορούσες να επιλέξεις ένα αγαπημένο τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα ποίημα και μία θεατρική παράσταση;
Έχω πάρα πολλά τραγούδια αγαπημένα. Θα πω ένα γιατί μπορώ να το ακούσω οποιαδήποτε στιγμή και χωρίς να βαρεθώ ποτέ, το Shine on you Crazy Diamond των Pink Floyd, γιατί και αυτούς τους ανακάλυψα σε πολύ μικρή ηλικία και είχα σοκαριστεί τότε με αυτό που έβγαζαν με τη μουσική τους. Από μια κασέτα που έφερε μια κοπέλα στο σχολείο από τον μεγαλύτερο αδελφό της, κάπως έτσι γίνονται αυτά.
Ένα βιβλίο, θα πω το Άκου ανθρωπάκο του Βιλχελμ Ράιχ. Ποίημα το Άσμα Ασμάτων του Σολομώντα και θεατρική παράσταση θα πω μία που περιλαμβάνει τρεις σημαντικές ενότητες την Ορέστεια του Αισχύλου.
Ποια είναι μια ευχή που θα έδινες στον κόσμο σήμερα;
Να προσπαθήσει ο κόσμος, ο άνθρωπος, το άτομο να καταλάβει, να νοιώσει για ποιο λόγο υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτό το σύμπαν, γιατί έχει ξεφύγει πολύ η κατάσταση από πολλές πλευρές. Να ξαναβρεί το φως που του δόθηκε δώρο από το σύμπαν. Δεν ήρθε τυχαία σε αυτό το σύμπαν ο άνθρωπος, όπως θέλω να πιστεύω. Να ξανανακαλύψει αυτό το φως που έχουμε, αυτή τη δύναμη για να κάνουμε κάτι καλό και για εμάς και για τους άλλους γύρω μας και κυρίως για τον χώρο, τον τόπο που μας φιλοξενεί μέσα στο αχανές σύμπαν. Να αφήσουμε αυτό το φως να ποτίσει το μυαλό και τις ψυχές μας, γιατί βλέπω ότι έχουν χαθεί τα όρια και ο προορισμός. Να ακούμε τους ποιητές και τους καλλιτέχνες, και ποιητές εννοώ όλους όσους δημιουργούν κάτι, ακόμα και τον αγρότη που θα φυτέψει με στοργή τον σπόρο και θα γεννηθεί ένα φυτό χρήσιμο σε πολλά πράγματα. Να αφήσουμε το φως που έχουμε ως άνθρωποι και να προχωρήσουμε. Αυτή τη στιγμή το χρειαζόμαστε. Να υπάρχει ειρήνη και να αντισταθούμε στον φόβο, ο οποίος είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
- Γιάννης Ψειμάδας
- Γιάννης Ψειμάδας: Ο συνθέτης της τελετής Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας στο topontiki.gr
Παρόμοια άρθρα:
- Ο Γιαννούλης Χαλεπάς μέσα απ’ τα μάτια της Στέγης
- «Ουρανία» με τη Δανάη Μπάρκα: Ελεύθερη πολιορκημένη
- Antique: η επανένωση της χρονιάς!
Μη ξεχάσετε να ακολουθήσετε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
