Σκέψεις μέσα στη φρενίτιδα

Για τις ψυχές που ανάβουν το βράδυ. Για τις ψυχές, που δεν κλείνουν τα παντζούρια και αφήνουν τη σκέψη τους ελεύθερη. Μου έρχεται μια σκέψη, φευγαλέα, τότε που είχα μακριά μαλλιά, τη πρώτη μου δουλειά και γέλαγα συνέχεια (σου κράταγα το χέρι, τότε) και ας έμαθα κάπως άσχημα, πως είναι το 12ωρο. Ακολουθεί  ένα κείμενο, χαμένων σκέψεων, που κάπως πρέπει να απεγκλωβιστούν, αλλιώς θα σκάσω… Βέβαια, από τη φρενίτιδα του κορωνοϊού, καλύτερα ας σκάσω από σκέψεις… Σκέψεις μέσα στη φρενίτιδα, λοιπόν…

Ανήσυχες ψυχές που ξενυχτάτε, που μπορεί να κοιτάτε τον ουρανό, πίνοντας το ποτό σας (σε ανοιχτό χώρο πλέον, ε;) ή απλώς χαζεύετε στο Netflix, έχετε μπουχτίσει και εσείς ή μόνο εγώ θέλω να λιώσω κάπου τον εγκέφαλο μου, για να μην καταλαβαίνω άλλο τις ειδήσεις και τα γεγονότα που τρέχουν γύρω μου; Αλήθεια, πόση φρενίτιδα μπορεί να επικρατήσει σε έναν κόσμο; Η εποχή του φόβου, ξέρει τι κάνει και με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα! Ντρέπομαι για την ανθρωπότητα και λυπάμαι για τις νέες γενιές που ζουν στη σχολική τους ηλικία αυτή τη κατάσταση. Μπήκαμε σχεδόν, σε καραντίνα και έπονται χειρότερα, φαντάζομαι με το φτωχό μυαλό μου.

Θα μπορούσα να το παίξω μια άλλη μοιραία Carrie Bradshaw. Θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας, σαν τη τηλεοπτική μέντορα μου, ένα σωρό ιστορίες, με ένα τσιγάρο στο στόμα και το cosmopolitan στο γραφείο, να ατενίζω το βλέμμα μου στο κενό με τη Νέα Υόρκη έξω να είναι ανήσυχη, αλλά όχι… Θα χαλάσω τον όποιο μύθο και φαντασίωση, με τις χοντρές μου κάλτσες και πυτζάμες, οκλαδόν στο κρεβάτι, κάπου στα Δυτικά προάστια της Αθήνας, μοιράζοντας σκόρπιες σκέψεις εδώ και εκεί. Υιοθέτησα τη συνήθεια, να κοιμάμαι με ανοιχτό παντζούρι. Κοιτάζω έξω να δω, μήπως υπάρχει κάποιος σαν εμένα, αλλά όλα είναι κλειστά, δυστυχώς, όσο μπορώ να διακρίνω δηλαδή… Ανωμαλία και αυτή βραδιάτικα… Ναι, εγώ είμαι ο ματάκιας της περιοχής μου…

Δεν μου αρέσει ότι ζω. Αλήθεια… Νιώθω μια στεναχώρια με ότι συμβαίνει. Νιώθω ενοχές, αν χαρώ με κάτι προσωπικό δικό μου, με όλη αυτή τη δυστυχία που είναι μοιρασμένη παντού. Με τις επιθέσεις που δεχόμαστε από τον γειτονικό λαό, το μίσος, τα λόγια τα μεγάλα και αιχμηρά, τα νησιά κοντά στον γείτονα που δεν έχουν βοήθεια (μιλάω και για τις δύο μεριές, μιας και είναι εξίσου μαριονέτες), για τη πείνα που υπάρχει κάπου μακριά και έχουν πεθάνει εξαιτίας αυτής γύρω στο 1,5 εκατομμύριο και βάλε- δεν μας αφορά, σβήστε το από το μυαλό σας- για το τελευταίο ζευγάρι λευκής καμηλοπάρδαλης που σκοτώθηκε απο λαθροκυνηγούς, για τα τροπικά δάση που χάνουν την ικανότητα τους να απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα, για το θέμα της Αυστραλίας που κάπως εξαφανίστηκε (;) χάθηκε (;) ποιος ξέρει, θαύματα γίνονται, το είπε και η Εκκλησία (ναι πιστεύω, με ένα δικό μου τρόπο, επιτρέψτε μου) ο κορωναϊός, εξάλλου, δεν μεταδίδετε με το κουταλάκι της Θείας Κοινωνίας, ενώ αν φιληθείτε με τον άλλον ή αναπνεύσετε τον ίδιο αέρα ή έστω κοιταχτείτε, λυπάμαι χάσατε, κολλήσατε.

Δεν είμαι κάποια για να κρίνω, το κάνουν άλλοι, καλύτερα από εμένα. Εγώ, κάποιες σκέψεις είχα και είπα να τις μοιραστώ και ας με έπιασε πολυλογία… Και ας ήταν κάπως μπερδεμένα… Ο καθένας κρίνει αυτό που θέλει και κοιτά αυτό που τον ενδιαφέρει…Εγώ για τα παντζούρια που δεν ανοίγουν ήθελα να μιλήσω…

Υ.Γ: Δεν μας αξίζει ο πλανήτης  που ζούμε… Είμαστε για φτύσιμο και αν είμαστε το επόμενο είδος που θα εξαφανιστεί, μας αξίζει… Δεν το λέω εγώ, κάτι πήρε το αφτί μου από το κάρμα (;) την ιστορία (;) το κισμέτ (;) όπως θέλει το ονομάζει ο καθένας…

Παρόμοια άρθρα

• Καταναλωτισμός: Συνήθεια ή επιλογή;
• Φαγητό: πείνα ή συναίσθημα;
• Ένα Μισό Καλοκαίρι… Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι!

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project