Για να είμαι πιο ακριβής, ο τίτλος ”προσδοκίες ενός απόφοιτου λυκείου” είναι πιο ταιριαστός. Αν ποτέ δώσατε πανελλήνιες ή έστω βρεθήκατε σε ελληνικό λύκειο θα γνωρίζετε πως το μόνο που σε κρατάει από το να τα παρατήσεις είναι το καλοκαίρι της ενηλικίωσης και η πολλά υποσχόμενη φοιτητική ζωή. Σκέψεις που σου δίνουν ώθηση να παραμείνεις μια ακόμα μέρα στον σωστό δρόμο του διαβάσματος και της επιμελείας, κάπου στα μέσα του Ιουνίου φαίνεται για πρώτη φορά να μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Ανέμελες διακοπές ,βόλτες μέχρι το πρωί ,ποτά και χορός. Ακόμα επίσκεψη με φίλους σε Πάρο, Ίο , Σκιάθο και χιλιάδες φωτογραφίες με το πόσο τεεεελειιιααα περνάς. Μια παράδοση θα έλεγα, αν όχι συνήθεια, η οποία με τον δικό της τρόπο μας ωθεί να θεωρούμε αυτονόητες τις ”διακοπές ενηλικίωσης”. Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν μαζευτήκαμε με την παρέα μου για να βρούμε το ξενοδοχείο που θα μέναμε στην Πάρο. Ένιωθα μια ενοχική δυσφορία. Μια πλευρά μου ανυπομονούσε να ανακαλύψει πως είναι η ζωή-έστω και μέσα σε τέσσερις μόνο μέρες- χωρίς κάποια επιτήρηση. Χωρίς το άγχος και την έγνοια της επιστροφής. Η άλλη πλευρά μου όμως ,που με σιγουριά υπερτερούσε στην σκέψη μου, έμοιαζε να μην συμφωνεί με την όλη μηχανική διαδικασία. Το κλίμα απέπνεε μια αύρα υποχρέωσης που είναι παράταιρη με την φύση της διασκέδασης. Χρειάστηκε να σωπάσω αυτή τη πλευρά μου και να σκεφτώ, πως είναι φυσιολογικό αφού όλοι μετά την τρίτη λυκείου αυτό κάνουν. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη γιατί ναι πέρασα όμορφα στη Πάρο με έναν μοναδικό τρόπο.Δεν μετανιώνω ούτε στιγμή που πήγα. Μέσα στην ατελείωτη ζεστή του Ιουλίου και με την Πάρο να μοιάζει πιο πολύ με προαύλιο λυκείου παρά με ταξιδιωτικό προορισμό, εγώ ήμουν ακόμα αγχωμένη. Προσπαθούσαμε να κάνουμε αυτές τις τέσσερεις μέρες να μοιάζουν όσο πιο ”καλοκαίρι τρίτης λυκείου” γίνεται.
Την ίδια στάση άγχους κράτησα και στο υπόλοιπο καλοκαίρι. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο πάσχιζα να κάνω τις μέρες μου να μοιάζουν με αυτές από τις ταινίες. Ξέρετε σε ποιο πράγμα αναφέρομαι, ας είμαστε ειλικρινείς. Συναυλίες, rave party , κανέναν καφέ με όσους δεν είχα χρόνο να δω κατά την διάρκεια της τελευταίας χρονιάς στο Λύκειο. Ή δεν έκανα χρόνο, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Αντίστοιχη τακτική ακολούθησα και στο πρώτο μισό της πρώτης πανεπιστημιακής χρονιάς. Άκουγα κάτι για τεράστιες παρέες και εξόδους με είκοσι άτομα κάτι κλαμπ και έρωτες που έληγαν άδοξα μαζί με κοριτσίστικα δράματα και βολικές φίλιες. Στοιχειά που φαινομενικά απαρτίζουν την ζωή ενός πρωτοετούς φοιτητή έμενα με ξένιζαν. Κανείς για παράδειγμα, δεν αναφερόταν στην πιθανότατα λανθασμένη επιλογής σχολής. Ένα θέμα που με απασχολούσε ιδιαίτερα στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. Πέρασαν αρκετοί μήνες μιζέριας θα έλεγα όπου αναρωτιόμουν τι πάει στραβά μαζί μου και δεν έχω ταυτιστεί με καμία από τις παραπάνω πραγματικότητες. Νομίζω τώρα, ένα εξάμηνο μετά και μερικές σκόρπιες λέξεις σε ένα τετράδιο, έχω την απάντηση.
Η λέξη πραγματικότητα είναι κοινή για όλους. Το περιεχόμενο όμως που επιλεγεί να της δώσει ο καθένας, διαφέρει. Για κάποιους από εμάς το λυτρωτικό καλοκαίρι αυτό περιλαμβάνει μουσικά φεστιβάλ στο γκαζόν, διάβασμα βιβλίων που δεν καταφέραμε να διαβάσουμε το χειμώνα, και εκατό ώρες στη θάλασσα. Μια στιγμή με τα άτομα ,που θεωρήσαμε δεδομένα μέσα στη πίεση των εξετάσεων , κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο και κάποια όνειρα για ταξίδια που θα θέλαμε να κάνουμε μαζί τους. Για κάποιους άλλους είναι τα μουσεία και οι ταινίες που δεν είδαν λόγω της φυσικής και των αρχαίων. Οι θεατρικές παραστάσεις και τα σεμινάρια που δεν πήγαν για τα διαγωνίσματα πληροφορικής στο φροντιστήριο. Λίγος χρόνος με το σκυλί μας που λέει ο λόγος, στη τελική.
Έπειτα η φοιτητική ζωή δεν είναι ανάγκη να χαρακτηρίζεται από νέα άτομα και μόνο. Μπορείς να φτιάξεις όμορφες αναμνήσεις και με τα ήδη υπάρχοντα στη ζωή σου. Να δώσεις άλλες τόσες ευκαιρίες στη παρέα σου και να καταφέρετε πιο πολλά από κάποιες αδέξιες διακοπές. Να πάτε για βραδινό μπάνιο σε μακρινές παραλίες στα μέσα του χειμώνα και να μεθύσετε με γέλια, όχι με φθηνές μπύρες.
Πως είναι δυνατόν να στριμώχνεις ακόμα και την διασκέδαση σε καλούπια τρίτης διαλογής; Μπορώ να αναγνωρίσω την ύπαρξη υψηλών προσδοκιών σε υποχρεώσεις και αγγαρείες. Αντίθετα, βρίσκω άσκοπο να αντιμετωπίζεις την ψυχαγωγία σου σαν μια από αυτές.
Τέλος μια συμβουλή. Κάνε αυτό που σε γεμίζει όταν εσύ το θέλεις, με οποίους το θέλεις. Στο τέλος είσαι μόνο εσύ και αυτές οι εμπειρίες που σε βοηθούν να φτάσεις στον εαυτό σου.
Υ.Γ. Η Ελλάδα έχει περίπου 6.000 νησιά. Από αυτά κατοικούνται τα 117. Η Πάρος και η Ίος είναι μόλις δύο από αυτά. Συζήτηση να γίνεται…
Γειά σου Εβελινα! Ταυτιζομαι πολύ έντονα με τον τρόπο που προσεγγιζεις το θέμα. Η βεβιασμενη διασκέδαση είναι κάθε άλλο παρά ουσιαστική διασκεδαση. Ακόμα κι αν περνάς καλά υπάρχει στο υπόβαθρο μια “σκιασμενη” μιζέρια κατά τη γνώμη μου. Επίσης, επιτέλους κάποιος είπε ότι νησιά υπάρχουν πολλά, όχι μόνο δυο τρία όπως η πλειονότητα τα κάνει να φαίνονται τα τελευταία χρονια. Μάλιστα ίσως είναι νησιά πολύ πιο αξιολογα, μικροί “θησαυροι” καθώς είναι μακρια από ο,τι μαζικό. Καλή συνέχεια με τα επόμενα άρθρα!
Comments are closed.