Καλησπέρα φίλοι μου και σας ευχαριστώ τοοοοοσο πολύ που είστε για άλλη μια φορά εδώ!
Σήμερα, Παρασκευή 1/3/2024 και τι μέρα και η σημερινή… θα έλεγα ότι η σημερινή Παρασκευή είναι από τις πιο τέλειες Παρασκευές. Φυσικά δεν μπορώ να το κάνω. Αν και ως «επέτειος» από τα Τέμπη θεωρείται η Τετάρτη 28/2, καθώς τότε έκλεισε ένας χρόνος από την τραγωδία, εγώ νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι το τραγικό αυτό δυστύχημα έγινε την πρώτη μέρα του Μαρτίου. Την πρώτη μέρα που μπαίνει ο πρώτος μήνας της άνοιξης. Οδυνηρό και νομίζω ότι θα χαραχτεί στη μνήμη και στην ιστορία των Ελλήνων. Νομίζω ότι για κανέναν πια (τουλάχιστον όχι Έλληνα) η 1η Μαρτίου δεν θα μπορέσει να είναι όσο ανοιξιάτικη και αισιόδοξη θα μπορούσε να είναι.
Όμως θα επιλέξω σκόπιμα να μην επεκταθώ άλλο σε αυτό το κομμάτι. Σήμερα είναι Παρασκευή. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα ενός νέου μήνα. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Και αν ακόμη δεν έχει φτάσει το θερινό ηλιοστάσιο, και αν ακόμη ο καιρός είναι βροχερός και κρύος, και αν ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει οι χαλαροί περίπατοι που κάνουμε στην ανθισμένη Αθήνα μετά τη δουλειά… κι όμως… έχει αρχίσει να μυρίζει άνοιξη. Τουλάχιστον σε μένα. Κι είναι τόσο ωραία και μεθυστική αυτή η μυρωδιά. Μυρίζει λουλούδια, φρεσκάδα, απελευθέρωση, ηρεμία, αναγέννηση.
Σας έλεγα στο προηγούμενο άρθρο μου ότι πήγαινα για τα πολλά και έχασα και τα λίγα. Σας έλεγα πόσο δυσκολεύτηκα στην προσπάθειά μου να κάνω πολλά πράγματα. Πόσο τελικά απέτυχα να κάνω ακόμη και τα αυτονόητα. Έχασα τον εαυτό μου. Αποσυνδέθηκα από τις ανάγκες μου. Παραμέλησα πράγματα που μερικές φορές μας φαίνονται ασήμαντα ή υπερβολικά αλλά είναι τόσο απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Την ψυχική μας επιβίωση πάνω απ’ όλα.
Ήθελα όμως να σας πω και με μεγάλη χαρά να μοιραστώ μαζί σας ότι αυτή τη φορά παρότι έχασα τα αυτονόητα, παρότι ένιωσα να βουλιάζω και να χάνομαι… αυτή τη φορά μπόρεσα και βρήκα το κέντρο μου πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο γρήγορα. Ένιωσα να επανασυντονίζομαι με τον εαυτό μου πολύ πιο άμεσα συγκριτικά με έναν χρόνο πριν. Γιατί το ίδιο ταξίδι αναγκάστηκα να διανύσω και περίπου έναν χρόνο πριν. Και το έκανα με μεγάλη αποφασιστικότητα αλλά και τεράστιο φόβο. Δεν πίστευα ότι θα τα καταφέρω. Όμως τα κατάφερα, και αφού τα κατάφερα μια φορά ήξερα ότι θα τα ξανακαταφέρω. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι αυτή τη φορά ήταν εύκολο, γρήγορο, γνώριμο. Ήξερα πού να ψάξω και πώς να το ψάξω. Ήξερα ότι για εμένα ο τρόπος για να ξαναβρώ τον εαυτό μου είναι να επιστρέψω στη ρουτίνα μου.
Και κάπου εδώ έρχομαι να σας ρωτήσω: Γιατί υποτιμάμε όλοι τη ρουτίνα; Γιατί θεωρούμε ότι το να έχουμε μια ρουτίνα καθιστά τη ζωή μας βαρετή; Θα σας πω λοιπόν πού κατέληξα και θα μιλήσω με βάση τα δικά μου προσωπικά βιώματα, τις δικές μου προσωπικές αντιλήψεις και τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου μου. Πιστεύω ότι το να έχουμε μια ρουτίνα είναι το ΠΡΩΤΟ και ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ βήμα για να έχουμε μια υγιή καθημερινότητα. Για εμένα το πώς θα ξυπνήσω το πρωί, το αν θα έχω έτοιμο το φαγητό μου για τη δουλειά και καθαρό τον χώρο μου, το να φορέσω καθαρά ρούχα και να προλάβω να ετοιμαστώ χωρίς να φύγω τρέχοντας, το να δουλέψω με ηρεμία και να γυρίσω στο σπίτι μου το απόγευμα για να κάνω κάποιες δουλειές, να γράψω ένα άρθρο, να διαβάσω δέκα σελίδες από ένα βιβλίο ή να ετοιμάσω μια παρουσίαση ή έστω απλώς να χαλαρώσω στον καναπέ και στο τέλος πια της μέρας να πλυθώ και να ξαπλώσω στα σεντόνια μου είναι η απόλυτη ισορροπία. Είναι μια μέρα που τα περιλαμβάνει και τα ενσωματώνει όλα. Είναι μια μέρα που παρότι φαίνεται βαρετή, δεν είναι καθόλου. Γιατί τα κάνω όλα. Όλα αυτά που με γεμίζουν χαρά, με κάνουν να νιώθω πλήρης και δεν με αφήνουν να σακουλιάζω. Όταν έχω προσδοκίες για τα πολλά, κουράζομαι πριν καν τα αρχίσω. Με εξαντλεί η σκέψη και μόνο και τελικά καταλήγω να περνάω όλο μου το απόγευμα στον καναπέ αρνούμενη να ξεκινήσω.
Καταλήγω λοιπόν φίλοι μου ότι η καθημερινότητά μας δεν χρειάζεται σε καθημερινή βάση εξορμήσεις, τρελά πράγματα και πρωτόγνωρες εμπειρίες. Η καθημερινότητά μας χρειάζεται έναν ρυθμό γνώριμο και οικείο. Γιατί όσο πιο πολύ εξασκείσαι στην παρτιτούρα, τόσο πιο καλά μαθαίνεις να βγάζεις το κομμάτι. Και τόσο πιο εύκολα το βγάζεις. Και τότε έχεις το περιθώριο να κάνεις και άλλα πράγματα μέσα στην καθημερινότητά σου. Γιατί ο ρυθμός είναι τόσο γνωστός που σε πάει μόνος του. Δεν χρειάζεσαι πλέον την εξάσκηση. Και αν βαρεθείς αυτή την παρτιτούρα, τότε μπορείς να ξεκινήσεις να πειραματίζεσαι σε μια νέα. Θα έχεις ήδη την εμπειρία της παλιάς και τον ενθουσιασμό της καινούργιας.
Κάπως έτσι βλέπω την καθημερινότητα και τη ρουτίνα μας. Και ίσως πολλές φορές να υποτιμάμε τη ρουτίνα, γιατί τη θεωρούμε τόσο δεδομένη όσο την ίδια μας τη ζωή. Το να μην έχουμε όμως ένα πρόγραμμα και μια πειθαρχία (αναφέρομαι πάντα σε λογικά, μη ελεγκτικά και καθόλου ψυχαναγκαστικά πλαίσια) εγώ προσωπικά πιστεύω ότι δεν μας βοηθάει. Και αν ποτέ νιώσετε ότι χάνετε τον εαυτό σας, ότι δεν προλαβαίνετε να φέρετε εις πέρας τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, ότι δεν σας ευχαριστεί τίποτα και ότι ώρες ώρες βυθίζεστε στη ματαιότητα και τη ματαιοδοξία, σας συμβουλεύω να αφαιρέσετε πράγματα από την καθημερινότητά σας. Να έχετε μια σταθερή, απλή και ήρεμη ρουτίνα. Όπου θα κάνετε μόνο τα βασικά. Αυτά αρκούν για να σας οδηγήσουν σε κάτι ακόμη βασικότερο: το να δείτε μέσα σας!
Θα σας πω βέβαια και το μεγαλύτερο μυστικό της όλης υπόθεσης. Αυτή τη συμβουλή, δηλαδή το να επιστρέψω στη ρουτίνα μου, να επαναπροσδιορίσω το πρόγραμμά μου, να μπω σε έναν ρυθμό και να μην πτοούμαι από εξωγενείς παράγοντες, παρότι όπως σας είπα την ήξερα καλά και την είχα ξανακολουθήσει με μεγάλη επιτυχία, μου την έδωσε μια καθηγήτρια που αγαπώ και θαυμάζω πολύ. Γιατί ο δικός μου εγκέφαλος -όπως πιστεύω και πολλών από εσάς που με διαβάζετε- είναι εξασκημένος έτσι ώστε να εστιάζει στο πρόβλημα, να σκέφτεται περίπλοκα και να υπεραναλύει. Έτσι λοιπόν κι εμένα έπρεπε κάποιος να μου υπενθυμίσει ότι η λύση βρίσκεται στα πιο απλά και κυρίως μπροστά στα μάτια μου. Και γι’ αυτό είμαι εδώ για να σας πω κι εσάς ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνετε σήμερα το βράδυ είναι να κάνετε αυτό που θέλετε κι ας σας φαίνεται και βαρετό..
The Friday Folly: Κι αν δεν έχετε κάτι συγκεκριμένο να κάνετε, σας προτείνω να πάρετε ένα κρασάκι και να χαλαρώσετε βλέποντας μια όμορφη ταινία. Βάλτε και μια κουβερτούλα τώρα που είναι ακόμη κρύος ο καιρός. Βιαστείτε όμως! Η άνοιξη φτάνει και ελπίζω ότι σύντομα θα μας χτυπάει πόρτες και παράθυρα. Μην χάνετε στιγμή! Προλαβαίνουμε να χουχουλιάσουμε λίγο ακόμη…
