Αναμένοντας στις 14 Φεβρουαρίου του 2017 την δεύτερη ταινία από την τριλογία του best seller της δεκαετίας αν όχι όλων των εποχών κατά τις στατιστικές!
Όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, λόγω της πρώτης ταινίας λίγο πολύ, όλοι γνωρίζετε την ιστορία ανάμεσα στον κ. Grey και στην Anastasia Steele. Η πρώτη ταινία έχει βαθμολογηθεί με μόλις 4.1 από το IMDb. Προφανώς και δεν γίνεται να χωρέσει κανείς 514 σελίδες ενός βιβλίου μέσα σε ταινία δύο ωρών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να παραβλέψει η να παραποιήσει πολλές σημαντικές σκηνές από το βιβλίο. Ξεκινώντας από τον σχολιασμό του trailer της δεύτερης ταινίας το οποίο έκανε ρεκόρ σε χτυπήματα στο youtube από την πρώτη κιόλας μέρα,παρατηρούμε πως η Anastasia Steele φτάνει στην έκθεση φωτογραφίας του φίλου της και συναντάει έκπληκτη τον Christian Grey. Στο βιβλίο η ιστορία ξεκινάει με τους δυο πρωταγωνιστές να φτάνουν μαζί στην έκθεση. Επειδή όμως δεν θέλουμε να σας κάνουμε spoil όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο γνωρίζετε, όσοι δεν το έχετε διαβάσει θα το δείτε, αλλά αν το trailer έχει ήδη λάθη τότε πως θα είναι ολόκληρη η ταινία;
Μπορεί να υπάρχουν εξαιρέσεις όπου οι ταινίες ξεπερνάνε τα βιβλία, όμως έχοντας διαβάσει και τα 3 βιβλία στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτό δεν ισχύει. Παρά το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος του αναγνωστικού κοινού είναι γυναίκες, το βιβλίο έχει διαβαστεί και από πολλούς άντρες, το περιεχόμενο του οποίου σε κάνει είτε να το λατρέψεις είτε να το χλευάσεις!
Καθώς όμως δεν μπορούμε να σχηματίσουμε μία ολοκληρωμένη άποψη για την δεύτερη ταινία σας αφήνουμε εδώ αναμένοντας μέχρι τις 14 Φεβρουαρίου, την μέρα που η ταινία θα κάνει την προβολή της στους κινηματογράφους.
Ναι, ο Πρόεδρος της Κολομβίας Juan Manuel Santos και όχι οι έλληνες νησιώτες ,που τόση προσπάθεια είχε γίνει να μας βάλουν να ψηφίσουμε, έτσι ώστε να πάρουν το βραβείο για την τεράστια αυταπάρνηση που έδειξαν στο προσφυγικό. Ακόμα και αν είχε φτιαχτεί λίστα με τους δέκα πιο πιθανούς νικητές του νόμπελ ειρήνης και οι έλληνες ήταν πρώτοι, πάλι ο Πρόεδρος της Κολομβίας, το αουτσάιντερ, το πήρε.
Πριν απ’ όλα ,όμως, ας δούμε ποιος ήταν ο Nobel που τόση σημασία έχουν τα βραβεία του.
Ο Nobel καταγόταν από πλούσια οικογένεια που ασχολούνταν με τη βιομηχανία και συγκεκριμένα τη βιομηχανία όπλων. Ο ίδιος, ανακάλυψε την δυναμίτιδα και ήθελε να τη χρησιμοποιήσει έτσι ώστε να καθιστά τον πόλεμο αδύνατο και πίστευε πως όλα τα έθνη θα έπρεπε να συνάψουν συμφωνία, η οποία θα εδραίωνε την ειρήνη για αιώνες.
Γιατί, όμως, η Νορβηγική Επιτροπή απένημε το βραβείο στον συγκεκριμένο πρόεδρο και ποιες ήταν οι ειρηνευτικές του πράξεις;
Το βραβείο δόθηκε στον Πρόεδρο της Κολομβίας για της διαπραγματεύσεις που έκανε με την ομάδα ανταρτών FARC για επικράτηση ειρήνης στην Κολομβία. Παρ’ όλα αυτά, στο δημοψήφισμα της Κυριακής οι Κολομβιανοί απέρριψαν την ειρηνευτική διαδικασία και ,όπως φάνηκε, ο πρόεδρος δεν έπεισε τον λαό.
Η απόφαση ,λοιπόν, της Νορβηγικής Επιτροπής να απονεμηθεί το ζωτικής σημασίας βραβείο στον Santos , προκάλεσε πολλές αντιδράσεις που αμφισβητούν έτοι μία φορά την κρίση της επιτροπής.
Ποιες άλλες απονομές έχουν αμφισβητηθεί;
Υπάρχουν, λοιπόν, και άλλοι υποψήφιοι που όχι μόνο δεν θα έπρεπε να είναι στη λίστα με τις υποψηφιότητες για νόμπελ ειρήνης αλλά το κέρδισαν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά!
Γούντροου Ουίλσον.
Πρόεδρος της Αμερικής που το 1919 βραβεύτηκε για τη συμβολή του στη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών. Οι ΗΠΑ ,όμως, δεν τήρησαν το μέρος της συμφωνίας των Βερσαλλιών. Εκμεταλλεύτηκε την δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης στην αμερικανική ήπειρο και έτσι έκανε επεμβάσεις στο Μεξικό, Α’ι’τή, Κούβα, Παναμά, Νικαράγουα, Δομινικανή Δημοκρατία. Επίσης είχε ρατσιστική πολιτική που απαγόρευε τους μεικτούς γάμους και υιοθέτησε τον φυλετικό διαχωρισμό σε κυβερνητικές υπηρεσίες. Αληθινός ειρηνιστής
.
Χένρι Κίσινγκερ.
Υπουργός Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, πολιτικός αναλυτής και προεδρικός σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ από το 1969 ως το 1977, τιμήθηκε με το βραβείο εν έτει 1973 για τη συνεισφορά του στον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ. Είχε την ιδέα για τον βομβαρδισμό της Καμπότζης, συμμετείχε στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και πρότεινε την παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ στα εσωτερικά άλλων χωρών. Ο συνυποψήφιός του Λε Ντου Θο, ηγέτης της Βορείου Κορέας αρνήθηκε το βραβείο, δύο μέλη της επιτροπής παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και ο ίδιος έστειλε αντιπρόσωπο να το παραλάβει.
Το 1994 το Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε σε τρία πρόσωπα: Τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν και τον υπουργό Εξωτερικών του Ισραήλ Σίμον Πέρες. Στόχος της Επιτροπής ήταν να προωθήσουν την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή. Ο Ράμπιν είχε κατηγορηθεί ότι μετά τη ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ το 1948 εξανάγκασε μεγάλο αριθμό Αράβων να εγκαταλείψουν με τη βία τις πατρογονικές τους εστίες. Επίσης, ως υπουργός Άμυνας κατέστειλε με αγριότητα την Πρώτη Ιντιφάντα κι ενέκρινε τη συνέχιση του εποικισμού των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών, κατά παράβαση των συμφωνιών του Όσλο. Το ζήτημα της Παλαιστίνης δεν επιλύθηκε ποτέ.
Σας κράτησα το καλύτερο για το τέλος.
Η Ευρωπα’ι’κή Ένωση τιμάται το 2012 “για τη συνεισφορά επί 6 και πλέον δεκαετίες στην προαγωγή της ειρήνης και της συμφιλίωσης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη”. Την ίδια στιγμή που έχει κατηγορηθεί για βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, για στήριξη του φασιστικού καθεστώτος στο Κίεβο, για χρηματοδοτήσεις του ISIS από ευρωπα’ι’κές κυβερνήσεις και ανάμειξη στα εσωτερικά της Μέσης Ανατολής και για την προσφυγική κρίση.
Το beasty-press.com αυτή την εβδομάδα με τις προτάσεις για κάποια από τα καλύτερα φιλμ νουάρ του κινηματογράφου, μας ταξιδεύει στον κόσμο του σκοταδιού, της δίνης, των απάνθρωπων εγκλημάτων.
Σκοτάδι πάνω από την αμερικάνικη πόλη, διεφθαρμένοι εγκληματίες και αστυνομικοί, αντιήρωες που προσπαθούν να ξεφύγουν από το παρελθόν αλλά η μοίρα πάντα τους κυνηγά, μοιραίες γυναίκες που αιχμαλωτίζουν τα πάντα στο διάβα τους, κυνική, απειλητική και γκανγκστερική ατμόσφαιρα. Η ανθρώπινη διαφθορά, ματαιοδοξία, απληστία στο απόγειό της. Το είδος των ταινιών που έδειξε στο υπόλοιπο Χόλιγουντ πως η ζωή δεν είναι γεμάτη λουλούδια και μελιστάλακτους έρωτες, ειδικά την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα από τα αγαπημένα είδη ταινιών που δεν κατάφερε να επιζήσει, αλλά σίγουρα άφησε εποχή.
1. Double Indemnity (1944).
Ένας έμπειρος ασφαλιστής ερωτεύεται την γυναίκα ενός πελάτη. Αυτή εκμεταλλεύοντας τον έρωτα του, προτείνει να σκοτώσουν τον άντρα της προκειμένου να μοιράσουν τα χρήματα από την ασφάλεια. Μια από τις πιο διαβολικές γυναίκες των φιλμ νουάρ, η Barbara Stanwyck πλέκει τον Fred MacMurray γύρω από τον ιστό της, πάντα με την εξαίρετη σκηνοθετική ματιά του Billy Wilder.
2. The Big Sleep (1946).
Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ προσλαμβάνεται από έναν πλούσιο στρατηγό για την διαλεύκανση της υπόθεσης εκβιασμού της μικρής του κόρης. Σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος και με την μεγάλη του κόρη. Μυστήριο, δράση και έρωτας με τον απόλυτo ντετέκτιβ Humphrey Bogart και την νεαρή τότε με τη αισθησιακή φωνή Lauren Bacall, υπό την σκηνοθεσία Howard Hawks.
3.The Big Combo (1955).
Ένας αστυνομικός κυνηγά μια σπείρα εγκληματιών. Καθώς όμως αποτυγχάνει απευθύνεται στην γυναίκα του αρχηγού της σπείρας. Ένα από τα πιο σκοτεινά, βίαια και αποκρουστικά φιλμ νουάρ. Από τα τελευταία του είδους, που με την εμβληματική σκηνοθεσία του Joseph H. Lewis και του ταλαντούχου καστ, κερδίζει σε βαθμούς.
4.Kiss me deadly (1955).
Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ αφού συναντήσει μια κοπέλα σε ωτοστόπ εμπλέκεται γύρω από μία υπόθεση με εγκληματίες, όπου αναζητούν ένα κουτί με κάποιο <<μαγικό υλικό>>. Σασπένς, μυστήριο και στοιχεία επιστημονικής φαντασίας στην αποκάλυψη του περιεχομένου που βρίσκεται στο κουτί. Μοιάζει σαν να καταθέτει ο Robert Aldrich την δική του οπτική για το μύθο του κουτιού της Πανδώρας.
5. Murder my Sweet (1944).
‘Eνας ιδιωτικός ντετέκτιβ προσλαμβάνεται από ένα άντρα για να βρει την χαμένη κοπέλα του. Αργότερα, προσλαμβάνεται και από μια πλούσια μοιραία γυναίκα για να βρει το κλέφτη του κολιέ της. Κάπως έτσι οι δύο υποθέσεις μπλέκονται και προσπαθεί να βρει μία άκρη. Η ταινία διαφέρει ως προς την ηθική ακεραιότητα του ήρωα που επιθυμεί την καταπάτηση του εγκλήματος και την επαναφορά της τάξης. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί καθόλου το σκληρό και απάνθρωπο φόντο της ταινίας του Edward Dmytryk.
Το πολυσέλιδο αστυνομικό μυθιστόρημα «Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος. Πρόκειται για το πέμπτο μυθιστόρημα του Δημήτρη Μαμαλούκα. Δραματικό χώρο του βιβλίου αποτελεί η Ιταλία του 2007.
Μέσα από την αφήγηση ο συγγραφέας αποκαλύπτει πτυχές της δράσης των Ερυθρών Ταξιαρχιών κατά τη δεκαετία του 1970, πιο συγκεκριμένα παρουσιάζει λεπτομέρειες από την απόπειρα απαγωγής και τελικά δολοφονίας του βιομήχανου Τζανπιέρο Ντε Σάντις, έστω και αν τα ονόματα των ηρώων είναι αποκυήματα της φαντασίας του συγγραφέα.
Ο αφηγητής δεν είναι αποστασιοποιημένος αλλά μέρος της πλοκής του μυθιστορήματος. Παράλληλα, η μητέρα του εξαφανισμένου, Κιάρα Φοντάνα ζητά βοήθεια από τον γνωστό της και ερασιτέχνη ιδιωτικό ερευνητή Γκαμπριέλε Αμπιάτι. Ο οποίος μαζί με το φίλο του Νικόλα Μιλάνο ερευνούν την μυστηριώδη υπόθεση. Αυτοί οι δυο φίλοι υπήρξαν πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος “Χαμένη Βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα”. Ένα πρόσωπο επίσης που διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην πλοκή αποτελεί ο Ντίνο Μπατάλλια, γνωστός συγγραφέας που την ίδια περίοδο εκδίδει το μυθιστόρημα: “Τα καταραμένα αντίτυπα”, κάτι που θα αποτελέσει έναυσμα για εξελίξεις, πολλές ανατροπές, θα δώσει σημαντικά στοιχεία σχετικά με την εξαφάνιση του νεαρού φοιτητή και θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή των ηρώων.
Μαζικές δολοφονίες και γενικότερα σκηνές βίας είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το κάδρο αυτού του μυθιστορήματος . Οι χαρακτήρες του βιβλίου ξεχωρίζουν για την επιπολαιότητα, τα ηθικά τους διλήμματα, τα κρυμμένα τους μυστικά που αποκαλύπτονται και τις λάθος αποφάσεις τους. Αξιοσημείωτη είναι η μελέτη του συγγραφέα σχετικά με στοιχεία και λεπτομέρειες της εποχής όπου εξελίσσονται τα γεγονότα, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αναφορά των μοντέλων αυτοκινήτων της εποχής θέλοντας να κάνει ακόμη περισσότερο σαφή την εικόνα της καθημερινότητας εκείνη την εποχή.
Πριν συνειδητοποιήσει κανείς τι ακριβώς έχει γίνει, η μαύρη Giulietta σταματάει δίπλα στην Alfetta των αστυνομικών. Η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει κι ο άντρας που έφερε τα όπλα στο διαμέρισμα βγαίνει με ένα πιστόλι στο χέρι.
Με κάθε νέο στοιχείο που ανακαλύπτουν σχετικά με την εξαφάνιση του Αλεσάντρο οι ερευνητές και όχι μόνο κάνουν ένα ακόμη βήμα προς τον θάνατο. Το γεγονός αυτό μαζί με τις συνεχείς και πολλές ανατροπές της υπόθεσης διατηρεί την αγωνία και το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα.
Μέσα από το βιβλίο Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών, ο συγγραφέας μεταδίδει το μήνυμα πως το παρελθόν καθορίζει σε σημαντικό βαθμό το μέλλον μας.
Τελικά πως συνδέεται η εξαφάνιση του Αλεσάντρο το 2007 με την δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών τη δεκαετία του ΄70 ; Ποια θα είναι η τύχη του νεαρού φοιτητή; Των υπόλοιπων δρώντων της ιστορίας ; Ο επίλογος του βιβλίου μόνο απρόβλεπτος μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένα πραγματικό ταξίδι στη δεκαετία του ’70. Συναρπαστικό.
Η νέα σχολική χρονιά μόλις ξεκίνησε δημιουργώντας ποικίλες σκέψεις. Μήπως πρέπει να στραφούμε επιτέλους στα σημαντικά;
Με ευχές κι αγιασμούς σε κάθε άκρη της Ελλάδας, ξεκίνησε χθες η νέα σχολική χρονιά με τα πρώτα κουδούνια να χτυπούν, δίνοντας ζωή στον βουβό μέχρι χθες χώρο του σχολείου, σηματοδοτώντας έτσι την επίσημη λήξη του καλοκαιριού και της χαλάρωσης και την έναρξη της σκληρής προσπάθειας και δουλειάς, μαθητών και εκπαιδευτικών.
Ωραίες μέρες αυτές… Ζωντανές. Με παιδιά κι εφήβους να σκορπίζονται στους δρόμους προσπαθώντας να ξεκλέψουν κάτι από το καλοκαίρι που φεύγει. Μαθητές ή μη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως αυτές οι μέρες ευνοούν τις σκέψεις γύρω από τα εκπαιδευτικά θέματα. Άλλωστε, ανεξαρτήτως ηλικίας όλοι μας κρύβουμε ένα Σεπτέμβρη σχολικό στην καρδιά και μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα τα όμορφα χρόνια, που υπήρξαν σταθμός στις ζωές μας. Μαζί με τα παιδιά που τρέχουν χαρούμενα νιώθοντας αυτό το σφίξιμο των πρώτων ημερών, τρέχουμε κι εμείς και νιώθουμε πως ακολουθούν 9 μήνες γεμάτοι μόχθο, με εργασίες που πρέπει να διεκπεραιωθούν, φέρνουμε στη μνήμη μας τα μαθήματα, την ιστορία, τα μαθηματικά, τα αρχαία, τους φίλους, τις εκδρομές, τα διαγωνίσματα, τις γιορτές, τα διαλείμματα, τα γέλια και τα κλάματα και το καθημερινό τρέξιμο προκειμένου να τα προλάβουμε όλα.
Η αλήθεια είναι πως στην εποχή που ζούμε το καλό και ποιοτικό σχολείο είναι αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, αν θέλουμε να ελπίζουμε πως υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι μελλοντικά προς το καλύτερο. Πέρα από τα καθιερωμένα όμως, κρίνω απαραίτητη την αναφορά -έστω και σύντομη- σε μερικά πράγματα πιο ουσιώδη. Αρχικά, θέλω να ελπίζω πως οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και όλοι οι μαθητές, έχουν αποβάλει μια για πάντα από μέσα τους κάθε πιθανό αίσθημα βίας είτε λεκτικής, είτε σωματικής. Ευτυχώς δε βρισκόμαστε στην εποχή της βέργας, του χαστουκιού, της απομόνωσης στη γωνία, της γραπτής τιμωρίας “δε θα ξανα…” και των υπόλοιπων μέσων κακοποίησης σωμάτων και ψυχών. Θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να δίνουν αγάπη, να μιλούν στο παιδάκι που κάθεται μόνο του, να υπερασπίζονται εκείνο που αδικείται ή εκφοβίζεται και να το κάνουν μέλος της παρέας τους ισότιμο κι αγαπημένο. Να τους μάθουμε να κάνουν τα δάκρυα χαμόγελο. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν γονείς που ανέχονται ή επικροτούν τέτοιου είδους καταστάσεις και γίνονται συνένοχοι σε τέτοιες πράξεις τραυματικές.
Επίσης, εξίσου σημαντικό είναι να στρέψουμε τα παιδιά μας στο πραγματικό νόημα που έχει το σχολείο. Από τα μέσα Αυγούστου έχουμε κυριολεκτικά βομβαρδιστεί με διαφημίσεις σχολικών ειδών, που είναι ήδη αυτονόητα για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, οπότε αυτές καθίστανται παντελώς άχρηστες. Η πιο μοντέρνη τσάντα και η πιο αστραφτερή κασετίνα δεν αποτελούν εφόδια. Τα βιβλία όμως αποτελούν και κρύβουν τη γνώση. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτά κι ας αφήσουμε τον ανταγωνισμό γιατί το σχολείο δεν είναι πασαρέλα. Ας το σκεφτούμε κι αλλιώς: Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν μερικά ψιλά να αγοράσουν ένα κουλούρι για το διάλειμμα και το μόνο που νιώθουν είναι κατωτερότητα, βλέποντας τους συμμαθητές τους να καμαρώνουν τα καινούρια τους σχολικά. Κι εφόσον το κράτος δεν μπορεί ούτε καν να ενσωματώσει στα σχολεία ένα δωρέαν γεύμα για κάθε μαθητή, ακολουθώντας τη λογική των πανεπιστημίων, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε και να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά.
Κάπου στα μέσα της χρονιάς θα έρθει και η σειρά των βαθμών. Αυτά τα νούμερα που υποτίθεται μετρούν την ατομική προσπάθεια και την αξία των μαθητών. Κι αφού η κατάργηση τους έχει απορριφθεί προ πολλού -γιατί πως θα γίνεται η εισαγωγή στα πανεπιστήμια;- ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία κι όχι παραπάνω από αυτή που τους αρμόζει. Όσο για τα πανεπιστήμια, θα μπορούσαν να διενεργούν εξετάσεις με δικά τους κριτήρια εισαγωγής, αποτρέποντας τους μαθητές από τη βαθμοθηρία. Το σχολείο πρέπει να είναι χώρος εκπαίδευσης ανθρώπων. Οι βαθμοί και η κατοχή του απουσιολογίου δεν πρέπει να αποτελούν επίτευγμα, καθώς οι πρώτοι μπορούν ανα πάσα στιγμή να γίνουν τελευταίοι και το αντίστροφο.
Τέλος, είναι νομίζω φανερό πως το σχολείο χρειάζεται να εμπνεύσει τους μαθήτες του, να τους αγκαλιάσει και να τους δώσει το βήμα να αναπτύξουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους. Γι’αυτό θα έπρεπε να δίνει περισσότερη σημασία στις εξωσχολικές δραστηριότητες, τις τέχνες, τα βιβλία, τον αθλητισμό. Οι μαθητές πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία να ερευνούν, να στοχάζονται, να αναρωτιούνται. Η ύλη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αγώνα δρόμου κι οι μαθητές να ανταγωνίζονται στην αποστήθιση. Σκοπός είναι να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία και την πρωτοτυπία τους, βάζοντας σε αυτή τη προσπάθεια ένα κομματάκι από τον εαυτό τους. Κι οι δάσκαλοι να κάνουν στους μαθητές τους το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν: να πιστέψουν σ’αυτούς. Κι εκείνοι με τη σειρά τους να παθιαστούν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να βλέπουν στους καθηγητές τους φίλους και συνοδοιπόρους κι όχι τους εχθρούς που βγάζουν όλα τους τα απωθημένα, γιατί σ’αυτό το ταξίδι δε μένει άλλος δρόμος παρά η συνεργασία.
“Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει ο μαθητής. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.”
Νίκος Καζαντζάκης.
Πόσο μου λείπει να είμαι μαθήτρια! Καλή και δημιουργική σχολική χρονιά σε όλους!
Η εικόνα είναι από : http://www.rtl.fr/actu/societe-faits-divers/reforme-du-college-dangereuse-selon-l-observatoire-des-parents-et-de-l-ecole-7777406266
Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες να τελείωσαν αλλά ένας άλλος θεσμός ξεκίνησε. Οι Παραολυμπιακοί. Το 1948 οι Παραολυμπιακοί έκαναν την πρώτη τους τελετή έναρξης και από τότε όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά συνεχίζουν δυναμικά με πλούσιο θέαμα και αθλητές με θέληση.
Δυστυχώς, όμως, ο θεσμός αυτός δεν λαμβάνει ίσα τιμητικά και ίση δόξα με τους Ολυμπιακούς. Και μένει κανείς να αναρωτηθεί: “Γιατί αυτό;”. Γιατί ,λοιπόν, τις μέρες που υπήρχε απευθείας μετάδοση στους Ολυμπιακούς, στους Παραολυμπιακούς όχι; Και γιατί όταν κάποιος αθλητής κέρδιζε ένα μετάλλιο γινόταν θέμα στα κανάλια ενώ τώρα ούτε αναφορά στον ίδιο το θεσμό δεν γίνεται;
Ίσως οι Παραολυμπιακοί δεν “πουλάνε”.
Παραολυμπιακοί αγώνες, Ρίο 2016: 7 μετάλλια.
Αυτό και μόνο είναι η απάντηση σε κάθε μέσο, ηλεκτρονικό και μη, που “ξεχνάει” να το βάλει στη λίστα ενημέρωσης. Αυτή είναι η απάντηση σε κάθε ρατσιστικό παραλήρημα βουλευτή που θεωρεί ύβρις τον θεσμό και τη συμμετοχή των συγκεκριμένων αθλητών. Αυτή είναι η απάντηση σε κάθε άνθρωπο που λέει πως “δεν μπορούν.
Αγαπητέ κύριε Σώρρα και λοιποί ρατσιστές, οι Άνθρωποι αυτοί είναι ήρωες. Είναι τα παιδιά κάποιων γονιών που κουβαλάνε τον δικό τους σταυρό για να τα μεγαλώσουν και να τα αναθρέψουν. Είναι η ζωντανή απόδειξη του τι σημαίνει να μην τα βάζεις κάτω και να παλεύεις για να κάνεις τον κόσμο καλύτερο και την χώρα σου περήφανη. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ξεπεράσει τα όριά τους και κάθε μέρα αποδεικνύουν πως η ζωή τους ανήκει και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει-ούτε καν ο λόγος για τον οποίο έγιναν παραολυμπιονίκες.
Γι’ αυτό, λοιπόν, πριν μιλήσεις σκέψου! Σκέψου πως κάποια μέρα μπορεί ένας δικός σου άνθρωπος να βρεθεί στη θέση τους. Και τότε μόνο ένα πράγμα θα μπορείς να κάνεις: Να νιώσεις υπερήφανος!
Οι Παραολυμπιακοί δεν είναι άλλο ένα θέμα που πρέπει να ειπωθεί στις ειδήσεις. Είναι ανάγκη. Ανάγκη για να γίνει ο κόσμος καλύτερος!
Μην μου είστε στεναχωρημένοι όμως! Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν! Τελειώνουν για να έρθουν πιο ωραία και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το όμορφο, ποικιλόχρωμο φθινόπωρο!
Αχ, φθινόπωρο… Μία από τις πιο όμορφες και παρεξηγημένες εποχές του χρόνου και θα σας πω αμέσως γιατί.
Είναι η εποχή όπου η ζέστη και ο αποπνικτικός καύσωνας σταματάνε. Το κλίμα αρχίζει και γίνεται πάλι γλυκό με μία μέση θερμοκρασία που όλοι είναι ευχαριστημένοι!
Η φύση αρχίζει και παίρνει τα πορτοκαλιά και τα πορφυρά χρώματά της ενώ μία νοσταλγία για το χαμένο καλοκαίρι και τις αναμνήσεις του και μία προσμονή για το χειμώνα και τις νέες εμπειρίες πλανάται στον αέρα!
Σας είπα και το άλλο; Είναι η κατάλληλη εποχή για διακοπές! Ναι,ναι το φθινόπωρο και συγκεκριμένα ο Σεπτέμβρης. Αυτό διότι το Σεπτέμβρη ,όπως προανέφερα, έχει φύγει ο καύσωνας αλλά μπορούμε ακόμα να πάμε θάλασσα και να κάνουμε τις καλοκαιρινές δραστηριότητες γιατί ο καιρός το επιτρέπει. Επίσης, ο πολύς κόσμος και τα μαζικά τουριστικά κύματα έχουν κατευνάσει με αποτέλεσμα στους τουριστικούς προορισμούς να μην υπάρχει συνωστισμός και να μπορείτε εύκολα να έχετε πολλές επιλογές για φαγητό ή ποτό αλλά και σε διαμονή εάν θέλετε να κλείσετε κάποιο ξενοδοχείο ή δωμάτιο την τελευταία στιγμή!
Το φθινόπωρο ,φίλοι μου, είναι η αρχή μιας επόμενης σεζόν. Είναι η εποχή που μπορείτε να αναθεωρήσετε πολλά πράγματα και να κάνετε μια καινούρια αρχή! Να κάνετε σχέδια για το χειμώνα αλλά και για όλη την υπόλοιπη χρονιά!
Γι’ αυτό σας λέω, μην μου στεναχωριέστε που τελείωσε το καλοκαίρι..τα καλύτερα έρχονται!
Εικόνα από http://www.publicdomainpictures.net/hledej.php?hleda=autumn
Το απόλυτο είδωλο του τραγουδιού παγκοσμίως σε στιγμές που αποθεώνουν το κινηματογραφικό του ταλέντο.
Frank Sinatra o μουσικός. Frank Sinatra,o ηθοποιός. Frank Sinatra,ο καλλιτέχνης. Η απόδειξη ότι ένας καλλιτέχνης θα πρέπει να αγκαλιάζει όλες τι τέχνες. Ειδικότερα όταν διαθέτει και ταλέντο,το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Σήμερα, λοιπόν παρουσιάζουμε κινηματογραφικές στιγμές του μοναδικού Frank που αποδεικνύουν την καλλιτεχνική του δεινότητα.
1. From here to eternity (1953).
https://www.youtube.com/watch?v=bvaXp2OM_F0
Σκηνή σε μπαρ με τον Montgomery Clift στην ταινία που του χάρισε Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου.
2. The man with the golden arm (1955).
Ίσως η πιο σπαρακτική και δραματική ερμηνεία του στην ταινία που περιγράφει την προσπάθεια ενός ανθρώπου στην απεξάρτηση από τα ναρκωτικά. Υποψήφιος για όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου.
3.The Manchurian Candidate (1962).
Σκηνή πάλης με πρακτική καράτε σ’ αυτό το πολιτικό θρίλερ.
4. On the town (1949).
Περιπλάνηση στην πόλη της Νέας Υόρκης τραγουδώντας παρέα με τον Gene Kelly και Jules Munshin. New York, New York, it’s a wonderful town!
5. Pal Joey (1957).
Frank Sinatra και The lady is a tramp φλερτάροντας με την Rita Hayworth.
Είναι ένα σύντομο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση της Χριστίνας Θεοδωροπούλου. Το ιστορικό μυθιστόρημα “Η Σμύρνη στις φλόγες” δεν αποτελεί απλά μια ξεχωριστή αναφορά και καταγραφή των ιστορικών γεγονότων που συνέβησαν την περίοδο 1919-1922 και τον διωγμό των Ελλήνων από την Σμύρνη. Ταυτόχρονα είναι και μια μορφή βιογραφίας του Νικία, του πατέρα του συγγραφέα, τον οποίον θέτει ως βασικό ήρωα του βιβλίου.
Ο Νικίας αποκτά φωνή και γίνεται ένας μάρτυρας που μας αφηγείται κατά γλαφυρό τρόπο όσα διαδραματίστηκαν στην Σμύρνη πριν και κατά την καταστροφή της Σμύρνης. Ο Νικίας, αφού έχει υπηρετήσει τον ελληνικό στρατό, επιστρέφει στην πόλη του, την Σμύρνη, εκεί έρχεται αντιμέτωπος με την ολοκληρωτική μεταμόρφωση της πόλης του που έχει λεηλατηθεί από την βιαιότητα των Τούρκων και συνειδητοποιεί πως το μόνο που του απέμεινε από τα πατρογονικά του εδάφη είναι οι αναμνήσεις του από νεανικά του χρόνια και τον νεανικό του έρωτα. Αυτές οι αναμνήσεις έρχονται σε αντίθεση με τα αιματηρά γεγονότα του διωγμού των Ελλήνων από τους Τούρκους που μας περιγράφει στο αφηγηματικό παρόν. Μάλιστα ο ίδιος ο συγγραφέας, στην τελευταία πρόταση του βιβλίου, αποδίδει τον χαρακτηρισμό” γενοκτονία”. Μέσα από την αφήγηση αποδίδεται στον μέγιστο βαθμό η έννοια της φρίκης και της βαναυσότητας.
Από το όρος Πάγος ο Νικίας είδε την πυρκαγιά να αφανίζει τη Σμύρνη, τις στήλες καπνού να σχηματίζουν μαύρα τέρατα που ανέβαιναν από τα σπίτια και τους ανθρώπους σαν από ένα και μόνο καύσιμο υλικό.
Η αφήγηση είναι γραμμική που διακόπτεται από τις αναμνήσεις του κεντρικού ήρωα. Αξιοσημείωτη μπορεί να χαρακτηριστεί η παρατήρηση πως η γλώσσα του συγγραφέα στα περισσότερα σημεία είναι αναμφισβήτητα ποιητική. Το κάδρο της λυρικότητας συμπληρώνουν οι αναφορές σε χωρία από αρχαία ελληνικά κείμενα, όπως η ο Οδύσσεια.
Νεοανθισμένα λουλούδια έδιναν ζωντάνια στο αρχαία τοπίο. Οι βράχοι, σύντροφοι των σπασμένων αγαλμάτων, ήταν εκεί. Τα μαύρα πεύκα, καμένα και ξεραμένα, φρουροί θαρρείς των νεκρών, σκίαζαν το πανόραμα.
Δημιουργείται στον αναγνώστη η εικόνα μιας λεηλατημένης πόλης όπου οι κάτοικοι της ξεριζώνονται από τον τόπο τους, χάνουν την ταυτότητά τους, αφανίζονται. Οι σκέψεις, οι αγωνίες και τα συναισθήματα αυτών των ανθρώπων συγκεντρώνονται στο πρόσωπο του Νικία. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν από την βαναυσότητα των Τούρκων. Το μυθιστόρημα “Η Σμύρνη στις φλόγες”, του Ομέρο Αρίτζις είναι ένα αντιπολεμικό μυθιστόρημα καθώς εκφράζει την αγανάκτηση του συγγραφέα για τον πόλεμο, τις συνέπειες του και γενικότερα τη βία. Αυτό φαίνεται και από την φράση: “ακόμη δε βρίσκω λόγια για να εξηγήσω τη γενοκτονία που προκάλεσαν στη Μικρά Ασία.“. Τέλος, ανεξίτηλη μένει στην μνήμη του συγγραφέα η πατρική φιγούρα και οι συζητήσεις που είχε μαζί του. Ένα βιβλίο που προσφέρει στον αναγνώστη συγκινήσεις ιστορικής συνείδησης.
Χρησιμοποιούμε cookies για να εξασφαλίσουμε ότι σας παρέχουμε τη βέλτιστη εμπειρία της ιστοσελίδας μας. Συνεχίζοντας την πλοήγησή σας υποθέτουμε ότι αποδέχεστε τη χρήση τους.Συμφωνώ
