Η νέα σχολική χρονιά μόλις ξεκίνησε δημιουργώντας ποικίλες σκέψεις. Μήπως πρέπει να στραφούμε επιτέλους στα σημαντικά;
Με ευχές κι αγιασμούς σε κάθε άκρη της Ελλάδας, ξεκίνησε χθες η νέα σχολική χρονιά με τα πρώτα κουδούνια να χτυπούν, δίνοντας ζωή στον βουβό μέχρι χθες χώρο του σχολείου, σηματοδοτώντας έτσι την επίσημη λήξη του καλοκαιριού και της χαλάρωσης και την έναρξη της σκληρής προσπάθειας και δουλειάς, μαθητών και εκπαιδευτικών.
Ωραίες μέρες αυτές… Ζωντανές. Με παιδιά κι εφήβους να σκορπίζονται στους δρόμους προσπαθώντας να ξεκλέψουν κάτι από το καλοκαίρι που φεύγει. Μαθητές ή μη, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως αυτές οι μέρες ευνοούν τις σκέψεις γύρω από τα εκπαιδευτικά θέματα. Άλλωστε, ανεξαρτήτως ηλικίας όλοι μας κρύβουμε ένα Σεπτέμβρη σχολικό στην καρδιά και μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα τα όμορφα χρόνια, που υπήρξαν σταθμός στις ζωές μας. Μαζί με τα παιδιά που τρέχουν χαρούμενα νιώθοντας αυτό το σφίξιμο των πρώτων ημερών, τρέχουμε κι εμείς και νιώθουμε πως ακολουθούν 9 μήνες γεμάτοι μόχθο, με εργασίες που πρέπει να διεκπεραιωθούν, φέρνουμε στη μνήμη μας τα μαθήματα, την ιστορία, τα μαθηματικά, τα αρχαία, τους φίλους, τις εκδρομές, τα διαγωνίσματα, τις γιορτές, τα διαλείμματα, τα γέλια και τα κλάματα και το καθημερινό τρέξιμο προκειμένου να τα προλάβουμε όλα.
Η αλήθεια είναι πως στην εποχή που ζούμε το καλό και ποιοτικό σχολείο είναι αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, αν θέλουμε να ελπίζουμε πως υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι μελλοντικά προς το καλύτερο. Πέρα από τα καθιερωμένα όμως, κρίνω απαραίτητη την αναφορά -έστω και σύντομη- σε μερικά πράγματα πιο ουσιώδη. Αρχικά, θέλω να ελπίζω πως οι σύγχρονοι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων και όλοι οι μαθητές, έχουν αποβάλει μια για πάντα από μέσα τους κάθε πιθανό αίσθημα βίας είτε λεκτικής, είτε σωματικής. Ευτυχώς δε βρισκόμαστε στην εποχή της βέργας, του χαστουκιού, της απομόνωσης στη γωνία, της γραπτής τιμωρίας “δε θα ξανα…” και των υπόλοιπων μέσων κακοποίησης σωμάτων και ψυχών. Θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να δίνουν αγάπη, να μιλούν στο παιδάκι που κάθεται μόνο του, να υπερασπίζονται εκείνο που αδικείται ή εκφοβίζεται και να το κάνουν μέλος της παρέας τους ισότιμο κι αγαπημένο. Να τους μάθουμε να κάνουν τα δάκρυα χαμόγελο. Είναι απαράδεκτο να υπάρχουν γονείς που ανέχονται ή επικροτούν τέτοιου είδους καταστάσεις και γίνονται συνένοχοι σε τέτοιες πράξεις τραυματικές.
Επίσης, εξίσου σημαντικό είναι να στρέψουμε τα παιδιά μας στο πραγματικό νόημα που έχει το σχολείο. Από τα μέσα Αυγούστου έχουμε κυριολεκτικά βομβαρδιστεί με διαφημίσεις σχολικών ειδών, που είναι ήδη αυτονόητα για τους άμεσα ενδιαφερόμενους, οπότε αυτές καθίστανται παντελώς άχρηστες. Η πιο μοντέρνη τσάντα και η πιο αστραφτερή κασετίνα δεν αποτελούν εφόδια. Τα βιβλία όμως αποτελούν και κρύβουν τη γνώση. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτά κι ας αφήσουμε τον ανταγωνισμό γιατί το σχολείο δεν είναι πασαρέλα. Ας το σκεφτούμε κι αλλιώς: Υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν μερικά ψιλά να αγοράσουν ένα κουλούρι για το διάλειμμα και το μόνο που νιώθουν είναι κατωτερότητα, βλέποντας τους συμμαθητές τους να καμαρώνουν τα καινούρια τους σχολικά. Κι εφόσον το κράτος δεν μπορεί ούτε καν να ενσωματώσει στα σχολεία ένα δωρέαν γεύμα για κάθε μαθητή, ακολουθώντας τη λογική των πανεπιστημίων, το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σεβαστούμε και να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά.
Κάπου στα μέσα της χρονιάς θα έρθει και η σειρά των βαθμών. Αυτά τα νούμερα που υποτίθεται μετρούν την ατομική προσπάθεια και την αξία των μαθητών. Κι αφού η κατάργηση τους έχει απορριφθεί προ πολλού -γιατί πως θα γίνεται η εισαγωγή στα πανεπιστήμια;- ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τους δίνουμε την πρέπουσα σημασία κι όχι παραπάνω από αυτή που τους αρμόζει. Όσο για τα πανεπιστήμια, θα μπορούσαν να διενεργούν εξετάσεις με δικά τους κριτήρια εισαγωγής, αποτρέποντας τους μαθητές από τη βαθμοθηρία. Το σχολείο πρέπει να είναι χώρος εκπαίδευσης ανθρώπων. Οι βαθμοί και η κατοχή του απουσιολογίου δεν πρέπει να αποτελούν επίτευγμα, καθώς οι πρώτοι μπορούν ανα πάσα στιγμή να γίνουν τελευταίοι και το αντίστροφο.
Τέλος, είναι νομίζω φανερό πως το σχολείο χρειάζεται να εμπνεύσει τους μαθήτες του, να τους αγκαλιάσει και να τους δώσει το βήμα να αναπτύξουν τις κλίσεις και τα ταλέντα τους. Γι’αυτό θα έπρεπε να δίνει περισσότερη σημασία στις εξωσχολικές δραστηριότητες, τις τέχνες, τα βιβλία, τον αθλητισμό. Οι μαθητές πρέπει να μπαίνουν στη διαδικασία να ερευνούν, να στοχάζονται, να αναρωτιούνται. Η ύλη δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αγώνα δρόμου κι οι μαθητές να ανταγωνίζονται στην αποστήθιση. Σκοπός είναι να χρησιμοποιήσουν τη φαντασία και την πρωτοτυπία τους, βάζοντας σε αυτή τη προσπάθεια ένα κομματάκι από τον εαυτό τους. Κι οι δάσκαλοι να κάνουν στους μαθητές τους το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαν: να πιστέψουν σ’αυτούς. Κι εκείνοι με τη σειρά τους να παθιαστούν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να βλέπουν στους καθηγητές τους φίλους και συνοδοιπόρους κι όχι τους εχθρούς που βγάζουν όλα τους τα απωθημένα, γιατί σ’αυτό το ταξίδι δε μένει άλλος δρόμος παρά η συνεργασία.
“Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει ο μαθητής. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες.”
Νίκος Καζαντζάκης.
Πόσο μου λείπει να είμαι μαθήτρια! Καλή και δημιουργική σχολική χρονιά σε όλους!
Η εικόνα είναι από : http://www.rtl.fr/actu/societe-faits-divers/reforme-du-college-dangereuse-selon-l-observatoire-des-parents-et-de-l-ecole-7777406266
