Nick Cave, Warren Ellis: Το Carnage είναι η εξιλέωση που χρειαζόμαστε

Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:

Ποιος είπε ότι οι πρώτοι μήνες του 2021 ξεκίνησαν στραβά; Μια ευχάριστη έκπληξη επιφύλασσε για τους λάτρεις της μουσικής του, και όχι μόνο, ο Nick Cave. Στην διάρκεια των δύστροπων ημερών του lockdown ο Nick Cave ήρθε αντιμέτωπος με την σύλληψη του Carnage. Φυσικά, οι νότες του βιολιού του Ellis δεν έμειναν αμέτοχες σε όλο αυτό. Παιχνιδιάρα χροιά μέσα από πληθώρα μεταφορών, ανεμελιά και βαναυσότητα συγκεντρώνονται στους ποιητικούς, σχεδόν, στίχους του Cave. Η θλίψη και η ελπίδα δημιουργούν τον πιο γοητευτικό τόπο εγκλήματος. Η σφαγή είναι αναπόφευκτη. Ποια, όμως, κερδίζει;

Το Carnage χρωματίζει τον χώρο των murder ballads: ένα πνευματικό «μακελειό»

Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το νέο album του Nick Cave ξεφεύγει από αυτό που ο ίδιος γνωρίζει να κάνει καλύτερα από τον καθένα. Η σκηνή των murder ballads υποδέχεται το Carnage, ωστόσο, με μία βασική διαφορά. Στην περίπτωσή του, οι αιμοδιψείς σκηνές, ο φρικτός θάνατος και το πένθος μετουσιώνονται σε ένα πνευματικό «μακελειό». Επιδιδόμενο σε αυτή την πτυχή τους, εξάλλου, συναντήσαμε κυρίως τον Cave. Εμφανής εξαίρεση αποτελεί το album «Murder Ballads» (1996), που αφορούσε τις πτυχές διάφορων εγκλημάτων πάθους. Αντίθετα, όμως, από το «Skeleton Tree» (2016) μέχρι το «Ghosteen» (2019) ο Cave έχει αγκαλιάσει το πένθος και το απέραντο νεκροταφείο της θλίψης και των αναμνήσεων.

Η διάθεση των 8 κομματιών του Carnage θα λέγαμε ότι διαδέχεται το «Ghosteen» (2019), όχι μόνο χρονικά αλλά και θεματικά. Το πένθος για τον θάνατο του έφηβου γιου του Arthur στοιχειώνει υποσυνείδητα την διάθεση της μουσικής του Cave και πιστεύω προκαταλαμβάνει με κάποιον τρόπο και εμάς που αγαπάμε την μουσική του. Είναι δύσκολο στο άκουσμα νέας δισκογραφίας του να μην επιστρατεύσουμε την συγκίνησή μας. Να μην απελευθερώσουμε ελάχιστα από τα δάκρυα που χύθηκαν στο άκουσμα των τελευταίων ηχογραφήσεων του Skeleton Tree. Η οπτική του Arthur και του φίλου του, που χάθηκαν νωρίς, όπως υμνήθηκε στο Ghosteen, αλλά και η κενότητα του πένθους που βίωσαν αμφίδρομα οι οικογένειες, εδώ ξεθωριάζει. Μήπως ο Cave αλλάζει πλεύση;

Η επιτομή της εξιλέωσης

Φαίνεται παράδοξο, αλλά το Carnage είναι η εξιλέωση που χρειαζόταν ο Cave και η ελπίδα που χρειαζόμαστε εμείς. Στο 8ο κομμάτι του album «White Elephant» οι σάλπιγγες της απελευθέρωσης ηχούν Don’t ask who, don’t ask why there’s a kingdom in the sky, we’re all coming home. Η δομή και η ηχογράφηση των κομματιών δεν είναι τυχαία. Αρχίζοντας με το Hand of God και συνεχίζοντας στο Old Time βιώνουμε ένα ακαταμάχητο deja vu. Ο Nick Cave μέσα από μια ηχηρή και ταυτόχρονα ήρεμη κραυγή, μάχεται να μας υπενθυμίσει όσα έχουν συμβεί. Το αίσθημα της αποπνικτικής θλίψης, Gonna swim to the middle, never come up again, υπήρξε για καιρό η μούσα του. Ωστόσο, αντιλαμβάνεται πως ήρθε η ώρα της κρίσης· το φως της ελπίδας θα λάμψει ξανά· a strip of ordinary sun, a biblical sun, a colonial sun.

Από το Hand of God στο Balcony Man

Στην συνέχεια ακολουθεί η αιχμή της σκέψης του Carnage. Το ομώνυμο τρίτο κομμάτι του δίσκου, αποτελεί μία μετάβαση, μια ταλάντευση ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, με τον Ellis να ενορχηστρώνει με τον καλύτερο τρόπο το παρόν. Το Carnage μυρίζει βροχή, έναν ξυπόλυτο, σαν παιδί, ήλιο και αγάπη. Το and i hope to see you again…and then a sudden sun explodes δεν ξέρω αν μοιάζει περισσότερο με ένα ευχάριστο αντίο ή μια σημαντική υπόσχεση.

Όπως και να έχει, το White Elephant που ακολουθεί απομακρύνει κάθε μας δίλημμα. Ο Cave είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει την οργή και το πένθος και το δηλώνει i’ll shoot you in the fucking face if you think of coming around here. Το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Balcony man, συνιστά την απάντηση σε κάθε υπαρξιακό προβληματισμό του. Ποιος είναι; Ποιος ήταν; Ήρθε η ώρα να παλέψουμε; Τα λόγια είναι περιττά και κάθε στίχος το χαμόγελο στα χείλη του Cave, που αβίαστα σχηματίστηκε στην φαντασία μας.

Το Carnage είναι η απάντηση στο αύριο

Αναμφίβολα, η μελαγχολία και το αίσθημα της μοναξιάς είναι αδύνατον να σβηστούν από τον Nick Cave που αγαπήσαμε, πενθήσαμε και δακρύσαμε μαζί του. Η απώλεια πλέον είναι κομμάτι του, αλλά μέσα από το Carnage φαίνεται πως δεν θα την αφήσει πια να τον στοιχειώνει. Όποιος έχει βιώσει την απώλεια, κάθε είδους απώλεια, καταλαβαίνει τι εννοώ. Παρά το γεγονός όμως ότι κάποιοι από εμάς γνωρίσαμε όλες τις πτυχές του πόνου της απώλειας, ο Cave μας ζητάει να μην συμφιλιωθούμε με αυτόν. Η ελπίδα, σαν το χέρι του θεού, πάντα αναζητά σε μας μια ανταπόκριση. Δεδομένου ότι το Carnage ηχογραφήθηκε και συντέθηκε μέσα σε μία δύσκολη για όλους μας περίοδο, ο Cave με το προσωπικό του παράδειγμα μας παροτρύνει να αναζητήσουμε και εμείς το φως μας.

Όλοι έχουμε το δικό μας Carnage (μτφ. μακελειό, καταστροφή). Ο φόβος, η μοναξιά, η κατάθλιψη, το πένθος είναι υπενθύμιση της ανθρώπινης διάστασής μας. Απόδειξη ότι τα πόδια μας πατάνε την γη. Αν τον τελευταίο καιρό κάποιος έχει αναρωτηθεί αν είναι αληθινό όλο αυτό που ζούμε η απάντηση είναι «ναι» και η λύση το Carnage. Δεν μπορούμε να απομονώσουμε την δυστυχία από την ανθρώπινη ζωή αλλά μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό το album, που προσωπικά θεωρώ από τα καλύτερά του, σου δίνει την επιλογή. Να αγαπήσεις εσένα σε κάθε εκδοχή σου και συνθήκη. Να αγαπήσεις τον άνθρωπο, την ζωή, τις καθημερινές ηλιόλουστες μέρες στο μπαλκόνι σου, τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Θα αφήσω τις τελευταίες λέξεις του Balcony Man να κλείσουν την σύντομη αυτή διαδρομή στο Carnage του· θα αφήσω αυτές να δώσουν σε εσάς την επιλογή όπως θα τις σιγοτραγουδούσε και ο Nick…

You are languid and lovely and lazy and what doesn’t kill you just makes you crazier

Παρόμοια άρθρα:

• Marvin Gaye: ένας θρύλος που έφυγε νωρίς
• 4+1 αγαπημένα τραγούδια της Nina Simone και η ιστορία τους
• Pink Floyd: Η ψυχεδέλεια στον ρεαλιστικό κόσμο
• Τζάνις Τζόπλιν: η «λευκή κυρία» των μπλούζ

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project