Ηχογράφηση από τον Γιώργο Τσομίδη:
Αυτή η σειρά λοιπόν, μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την ώρα που είδα το «εξώφυλλο» καθώς έκανα το γνωστό ζάπινγκ στο Netflix. Ξέρετε, αυτό που σκρολάρεις για καμιά ώρα μέχρι να αποφασίσεις τι θα δεις και καταλήγεις να κοιμάσαι. Το είδα πριν ακόμα γίνει πολύς ντόρος οπότε δεν ήξερα τι με περιμένει. Δε θα αναλύσω πολύ τη σειρά όσον αφορά την πλοκή, τους χαρακτήρες κλπ γιατί αυτό είναι ένα θέμα από μόνο του. Σε αυτό το άρθρο θα επικεντρωθούμε λίγο στη μουσική που ακούμε στη σειρά γιατί νομίζω έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Πριν μιλήσουμε για τη μουσική που ακούγεται εσωτερικά της σειράς, δηλαδή την «ακούν» και οι χαρακτήρες, να πούμε ότι το main theme της σειράς και ολόκληρο το soundtrack το έγραψε ο Jung Jae-il, ο ίδιος που έγραψε τη μουσική για το Parasite και το Okja. Αρκετά πρωτότυπο και κάπως ασυνήθιστο theme μιας και στην αρχή ακούγεται μόνο percussion και φλογέρα. Ειδικά τα κρουστά, τα χρησιμοποιεί ιδιαίτερα και σε επόμενα tracks. Είναι και αυτά που βοηθούν να δοθεί ο παλμός στα άγρια παιχνίδια.
Η κλασική μουσική στο Squid Game
Ο συνθέτης του soundtrack ήταν και εκείνος που έκανε την επιλογή της μουσικής εκτός original soundtrack. Η μουσική που επέλεξε λοιπόν όπως παρατηρούμε είναι κατά βάση αποσπάσματα από αυτή που λέμε «κλασική μουσική».
Οι παίχτες ξυπνούν τα πρωινά με το τρίτο μέρος του κοντσέρτου για τρομπέτα σε Μι ύφεση μείζονα του Haydn. Έχει αυτό το γρήγορο τέμπο και σε συνδυασμό με τον χάλκινο ήχο της τρομπέτας ταιριάζει γάντι για την πρωινή αναγγελία του επόμενου παιχνιδιού.
Επόμενο κομμάτι που ακούν οι παίχτες και οι θεατές πριν και μετά το παιχνίδι είναι το The blue Danube waltz του Johann Strauss του νεότερου. Εντάξει, μιλάμε για κλασικό χιτάκι σε σειρές και ταινίες και γενικά παντού (πχ Space Odyssey).
H εκδοχή που ακούμε στο Squid Game είναι και η πιο πολυπαιγμένη, δηλαδή η orchestra version. Η πρωτότυπη εκδοχή βέβαια ήταν γραμμένη για φωνές!
Όπως ο συνθέτης έγραψε αυτό το κομμάτι για να ανυψώσει το ηθικό σε έναν Αυστριακό λαό που περνούσε δύσκολη φάση με τον πόλεμο, έτσι μάλλον επιλέχθηκε και εδώ. Σαν μέσο δηλαδή για ένα mood lift των διαγωνιζομένων.
Στο τέλος του δεύτερου παιχνιδιού ακούγεται και το δεύτερο μέρος από τη σερενάτα για έγχορδα σε Ντο μέιζονα του Τchaikovsky.
Γενικά θεωρώ πολύ έξυπνη την επιλογή «κλασικής» μουσικής σε αυτή τη σειρά και ειδικά θεωρώ ακόμα πιο έξυπνο να ακούγεται και στους ίδιους τους χαρακτήρες και όχι απλά ως backround στους θεατές. Tέτοια μουσικά έργα αλλάζουν εντελώς το κλίμα και το ηχοτοπίο στην κινούμενη εικόνα και ιδιαίτερα σε τέτοιου είδους ταινίες και σειρές. Νομίζω πως φταίει όλη αυτή η αντίθεση που προκύπτει μεταξύ του εξής διπόλου: Από τη μία έχουμε μία εντελώς σκληρή, ωμή, αιματηρή και κτηνώδη πραγματικότητα όπως αυτή που περιγράφεται στη σειρά και από την άλλη έχουμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της «κλασικής» μουσικής που την κάνουν να είναι τόσο ευγενική, ντελικάτη, κομψή και λεπτεπίλεπτη.
Προκύπτει, λοιπόν, αυτή η τεράστια αντίθεση στις αισθήσεις. Από τη μία το μάτι βλέπει ωμή βία, αιματοχυσίες και μία γενική παθογένεια να εκτυλίσσεται μπροστά του και από την άλλη το αυτί ακούει ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, ξέχειλο από ομορφιά το οποίο διόλου συνδέεται με την εικόνα. Όλη αυτή η οπτικοακουστική ασυνέχεια δημιουργεί αυτήν τη φοβερή ειρωνεία που πραγματικά ταιριάζει τόσο μα τόσο πολύ που δίνει στη σειρά μία φοβερή χροιά.
Συνάμα, καθώς το Squid Game είναι γεμάτο με κοινωνικά μηνύματα, οι δημιουργοί σου κλείνουν το μάτι υπονοώντας ότι και στα πιο ακριβά σαλόνια μπορούν να συμβούν τα πιο διαστροφικά και αποτρόπαια όλων.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν:
Παρόμοια άρθρα:
- Καλάβρυτα 1943: Παραχάραξη της ιστορίας ή απλώς μυθοπλασία;
- The Social Network: Η αρχή μίας νέας εποχής
- Dune: Μια ταινία που ανήκει στη μεγάλη οθόνη
Ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
