Ο φετινός διαγωνισμός της Eurovision έφτασε στο τέλος του και, όπως πάντα, συζητείται έντονα. Σε ό,τι μας αφορά, η ελληνική συμμετοχή της Αμάντας Γεωργιάδη τερμάτισε όγδοη, προσθέτοντας την ταπεινή της ψηφίδα σ’ ένα χαοτικό μωσαϊκό.
Για να θυμηθούμε και τη ντισκοτέκ της Ελπίδας και των Ημισκούμπρια, πέρα από την Αμάντα, ήταν όλοι τους εκεί. Οι φολκλόρ τύποι με τα περίεργα ρούχα και το πάντρεμα διαφορετικών μουσικών ειδών. Τα αισθησιακά αγόρια και κορίτσια που χορεύουν και πάλλονται χωρίς κανείς να έχει καμιά ιδιαίτερη όρεξη να καταλάβει τι τραγουδάνε. Κάτι σουρεάλ τύποι που πήγαν μασκαρεμένοι μόνο και μόνο για να κάνουν εντύπωση. Και μερικοί καημένοι με την κιθαρίτσα τους, θαρρείς και είδαν απλά φως και μπήκαν. Η Σοφία, ο Σταμάτης κι ο Χαλίφης της Βαγδάτης.
Μια Eurovision αφιερωμένη στην Ουκρανία
Φυσικά, ιπποτικά θα ξεκινήσουμε από την νικήτρια, αφήνοντας την Αμάντα λίγο παράμερα. Η Ουκρανία σίγουρα υπήρξε το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τη φετινή Eurovision, κυρίως λόγω του πολέμου. Σε πολλούς κακοφάνηκε το προβλέψιμο του αποτελέσματος, αλλά οκ. Είναι οι κλασικοί οι «θασταπωεγωρε», που θα γκρίνιαζαν ανεξαρτήτως κατάταξης και διακυβεύματος.
Πέρα από τις όποιες εξάρσεις πατριωτισμού, το αποτέλεσμα της Eurovision στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εντάξει, ενδιαφέρει τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν, την κυβέρνηση της χώρας που θα κληθεί να το διοργανώσει και μερικούς κολλημένους. Μέχρι εκεί. Οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούμε για το ποπ του θεάματος.
Επομένως, το να φανεί ο διαγωνισμός της Eurovision και κάπου χρήσιμος δεν είναι δα και εφιάλτης. Η τελική κατάταξη δείχνει τη δεδομένη στήριξη μιας κοινότητας ευρύτερης από την Ευρώπη, στην Ουκρανία και τον λαό της. Πιο σημαντικό, το ότι η ψηφοφορία του κοινού έγειρε συντριπτικά υπέρ της Ουκρανίας.
Πάλι κάποιοι μηδενίζουν το γεγονός, αλλά κάνουν λάθος. Η όποια ένδειξη ότι οι λαοί στηρίζουν αυτόν που αμύνεται ενάντια σε έναν κοινό εισβολέα δεν είναι ποτέ άχρηστη. Πρόκειται για μια σημαντική άσκηση ενσυναίσθησης, έστω κι αν αυτή εκφράζεται μέσω ενός ψιλο-κιτς μουσικού διαγωνισμού όπως η Eurovision.
Και το τραγούδι ήταν μια χαρά
Επίσης, δυσκολεύομαι να καταλάβω την έννοια του: «κέρδισε άδικα τη Eurovision». Το τραγούδι της Ουκρανίας είχε όλα τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά. Συνδυασμός του παραδοσιακού με το σύγχρονο, πάντρεμα διαφορετικών μουσικών ειδών, ρεφραίν που σου έμενε και χαρακτηριστική ενδυματολογία. Κλασική γιουροβιζιονίστικη εμφάνιση.
Διόλου εντυπωσιακό, τα προγνωστικά πριν από την ρωσική εισβολή το τοποθετούσαν στην πρώτη πεντάδα της Eurovision. Έπειτα από τη ρωσική εισβολή δε, το τραγούδι απέκτησε νέο νόημα. Έγινε ο πρεσβευτής του ουκρανικού πολιτισμού, που πλέον ιδίως από τη ρώσικη πλευρά αμφισβητείται. Παράλληλα, οι στίχοι του, που μιλούν για τη Στεφανία, μητέρα του ράπερ των Kalush Orcestra, του εκλεκτού ουκρανικού συγκροτήματος που ανέλαβε την εκπροσώπηση στη Eurovision. Ό,τι πρέπει για έναν παραλληλισμό με την μητέρα – πατρίδα, που απειλείται.
Άρα, οκ, πολλοί παράγοντες συνέτρεξαν για τη νίκη. Κάποιος που θα πίστευε πιο πολύ στο πνεύμα της Eurovision θα έλεγε ότι η επικράτηση υπήρξε δίκαιη. Οι υπόλοιποι αναφωνούμε απλά: κουλ.
Eurovision, όπως εναλλακτικά μασκέ πάρτι
Όσον αφορά στις υπόλοιπες θέσεις, όπως προείπαμε, υπήρχε ποικιλία. Ο κύριος εναλλακτικός Ιησούς Χριστός σουπερστάρ του Ηνωμένου Βασιλείου έκανε την έκπληξη και βγήκε δεύτερος.
Ακολούθησε η Ισπανία με μια μάλλον αισθησιακή παρουσία. Μετά η Σουηδία κι έπειτα η Σερβία με μια σκηνική εμφάνιση που θα μπορούσε κάλλιστα να πλασαριστεί ως ταινία μικρού μήκους.
Σε θέσεις πιο χαμηλές από το οχτώ της Αμάντας, συναντάμε τη Νορβηγία. Αυτή εμφανίστηκε επίσης μασκαρεμένη με κάτι λύκους ντυμένους μπανάνες. Ή κάτι μπανάνες ντυμένες λύκους. Το νόημα λίγοι το έπιασαν, αλλά το τραγούδι ήταν ό,τι πρέπει για ένα πάρτι όπως αυτό της Eurovision. Και δη μασκέ.
Μια γενική παρατήρηση θα μπορούσε να είναι πως η Eurovision αποτελεί έναν διαγωνισμό… διαφορετικότητας. Ο πιο διαφορετικός κερδίζει, αν όχι τις παραπάνω θέσεις, σίγουρα τις εντυπώσεις. Ένα μασκέ πάρτι συνοδευμένο απονομή βραβείου πιο ευφάνταστης στολής.
Οι διαφορετικοί των διαφορετικών
Από τα τραγούδια που τερμάτισαν ψηλά, βρήκα πολύ ξεχωριστά αυτά της Ελλάδας και της Σουηδίας. Ακριβώς επειδή δεν ήταν καθόλου ξεχωριστά. Στο μασκέ πάρτι, αυτά δεν φόρεσαν καν… ημίψηλο. Ένα παπιγιόν έστω, να πουν πως κάτι κάνανε. Η δε Αμάντα εμφανίστηκε με ένα λευκό φορεματάκι, οριακά εκτός dress code.
Η θεματική τους κοινή και κοινότυπη. Το μεν Die Together της Αμάντας Γεωργιάδη βλέπει τον χωρισμό, το τέλος μιας σχέσης, ως έναν συλλογικό θάνατο, το δε Hold me together της Σουηδής Cornelia Jacobs δεν είναι τόσο αισιόδοξο. Η σκηνική παρουσία και των δύο στη Eurovision απλή, της Αμάντας απλούστερη.
Χωρίς πολλά πολλά, τα εν λόγω κομμάτια υποστήριξαν σθεναρά αυτό το γλυκό mainstream που μας αρέσει να ακούμε στην καθημερινότητά μας, πριν και μετά το 3ήμερο της Eurovision. Σε έναν διαφορετικό διαγωνισμό, στήριξαν τη μη διαφορετικότητά τους. Και καλά έκαναν, τους βγήκε. Σίγουρα υπήρξαν το βάλσαμο για όσους μπούχτισαν από τη γιουροβιζιονίστικη -στα όρια του κιτς- υπερβολή.
Γιατί η Αμάντα βγήκε όγδοη κι όχι τέταρτη, όπως η Σουηδία; Δεν ξέρω, ρωτήστε το κοινό της Eurovision που της έδωσε λίγους βαθμούς. Δεν πειράζει, μη μας ματιάζουν.
Οι Γερμανοί, τα κακόμοιρα παιδιά της Eurovision
Για το τέλος αφήνουμε τον τελευταίο. Οι Γερμανοί με εκπρόσωπο στη Eurovision τον Malik Harris απέτυχαν παταγωδώς, έλαβαν με ευγνωμοσύνη 6 βαθμούς από το κοινό, τους οποίους ο Malik πανηγύρισε ιδιαιτέρως.
Πολύ κακό για το τίποτα, χαρακτήρισε η ελληνίδα παρουσιάστρια Μαρία Κοζάκου την προσπάθεια του καταραμένου Malik να φτιάξει ένα σκηνικό που να θυμίζει το στούντιό του, απλά και μόνο για να ακουμπά ένα ένα τα μουσικά όργανα, μέχρι να καταλήξει στην κιθάρα που κουβαλά στην πλάτη του.
Καλό τραγουδάκι το Rock Stars, ακούγεται με ευχαρίστηση, αλλά έχει το εξής σημαντικό πρόβλημα. Δεν αφορά κανέναν. Το κακό του δεν είναι μόνο ότι δεν κάνει για Eurovision. Απλά, δεν εκπροσωπεί κάτι, σε έναν διαγωνισμό που το πόιντ του είναι η εκπροσώπηση.
Ο Malik εκπροσωπεί αποκλειστικά τον εαυτό του και γι’ αυτό δεν τον νοιάζουν οι ψήφοι των άλλων. Αυτός είναι καλλιτέχνης. Θα μου πείτε, η Αμάντα ή το άλλο το σουηδικό, που επίσης συμμετέχουν στη Eurovision αντιπροσωπεύουν κάποιον; Ναι, η απάντηση. Όλοι μας έχουμε χωρίσει κάποια στιγμή και τα έχουμε βάψει μαύρα. Δεν υπήρξαμε, όμως, όλοι μας ροκ σταρς, αγαπητέ Malik.
Εν τέλει, πάντως, βρέθηκε ένας αγώνας στον οποίο οι Γερμανοί χάνουν. Και δεν είναι μόνο αυτή η ιδιαιτερότητα της Eurovision. Μην ξεχνάμε, πρόκειται για τον διαγωνισμό που κάνει το πιο απλό να φαίνεται διαφορετικό. Στον οποίο το φολκλόρ δεν φαίνεται βαρετό. Για τη Euro-vision που μετακινεί την Αυστραλία στην Ευρώπη. Μέχρι τώρα, βαριόμουν να την παρακολουθήσω. Μέγα λάθος. Δεν βρίσκουμε διάολε κάθε μέρα στη ζωή μας κάτι τόσο σουρεάλ.
Παρόμοια άρθρα:
- «Κρυμμένα Διαμαντάκια»: 5η Εκπομπή – Αφιέρωμα: Jimi Hendrix
- Amidst My Eyes An Awakening Call Trespasses: παιδική αθωότητα και μετεφηβική μελαγχολία
- «Ουρανία» με τη Δανάη Μπάρκα: Ελεύθερη πολιορκημένη
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
