Ηχογράφηση από την Εμμανουέλα Αλεξάνδρου:
Για όσους ανήκουμε στη γενιά Gen-Z, οι μορφές του Yugi και του Φαραώ είναι γνωστές. H anime σειρά Yugioh κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 1994, με δημιουργό τον Kazuki Takahashi. Στην Ελλάδα προβλήθηκε το 2002 από το κανάλι Star και έδωσε την ευκαιρία σε εμάς που είμαστε γεννημένοι περίπου στη δεκαετία του 2000 να δούμε ένα παιδικό λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Με το Yugioh πρωτοήλθα σε επαφή πολύ μικρός σε ηλικία. Τα πρώτα χρόνια του 2000 είχε γίνει μεγάλη μόδα, τα περισσότερα παιδιά αγοράζαμε και κάναμε συλλογή καρτών Yugioh, οι λίγο μεγαλύτεροι καταλάβαιναν το παιχνίδι κι έπαιζαν κιόλας, και γενικά ο μικρός Yugi κι ο Φαραώ είχαν μπει στη ζωή όλων μας. Τότε βέβαια δεν ήμουν τόσο ώριμος ώστε να αντιληφθώ το περιεχόμενο της σειράς. Απλά έπαιζα. Έπειτα, που μεγάλωσα λίγο, έφηβος, ξαναείδα όλες τις σεζόν, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο μικρός Yugi. Τότε κατάλαβα το παιχνίδι των καρτών, την υπόθεση κι έπιασα κάποια νοήματα, δίνοντάς τους ή όχι σημασία.
Κεντρική πλοκή
Πράγματι, το Yugioh θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια λίγο «σκοτεινή» σειρά για μικρά παιδιά. Συνήθως ο κεντρικός «κακός» είναι ένας ισχυρός -όπως θα λέγαμε με μια πιο ενήλικη ματιά- καπιταλιστής, επικεφαλής εταιριών – κολοσσών, που θέλει -σε μια soft εκδοχή- να ενισχύσει τη φήμη του. Συνήθως, όμως, θέλει να αποκαλύψει τις αρχαίες δυνάμεις και να κυριαρχήσει στη γη με τη βοήθειά τους. Πρωταγωνιστής είναι, όπως θα έχετε καταλάβει, ο μικρός Yugi!
Ο Yugi είναι ένα παιδί που του αρέσει να παίζει ένα παιχνίδι καρτών με ζωγραφισμένα τέρατα πάνω, με πόντους ζωής και άμυνας και μαγικές ιδιότητες. Την έναρξη της πλοκής σηματοδοτεί η συναρμολόγηση από τον Yugi ενός παζλ – κολιέ. Αυτό το φοράει πάντα στον λαιμό του και, μάλιστα, ξυπνάει μέσα του ένα αρχαίο πνεύμα. Εντός του πλέον κατοικούσε ένας μεγάλος Yugi -αρχαίος Φαραώ, ο οποίος έπαιζε τις κρίσιμες μάχες στη θέση του μικρού και τον βοηθούσε να στέκεται με θάρρος μπροστά σε όλους τους «κακούς», στους παντοδύναμους, στους ζάμπλουτους κι επίδοξους ηγεμόνες του κόσμου.
Εγώ κι ο Yugi
Τον Yugi τον ξανασυνάντησα λίγο πιο μεγάλος, ενήλικος πια, μετ-έφηβος, σε μια προσπάθεια να βρω τον εαυτό μου, να τον αγαπήσω και να καταλάβω τι θέλω από τη ζωή μου. Όταν περνάμε το κατώφλι των 18 χρόνων, μπαίνουμε αυτόματα σε μια περίεργη φάση που είμαστε και συνάμα δεν είμαστε παιδία. Πολλοί έχουμε συνηθίσει κάποιον να μας φροντίζει (στην καλύτερη), να μας λέει τι να κάνουμε. Ίσως και να παίρνει για εμάς όλες τις κρίσιμες αποφάσεις. Πολλοί διατηρούμε πρότυπα που δεν μας αγάπησαν, αλλά περιμένουμε να μας δώσουν τη στοργή που τόσο τους ζητάμε.
Εν τω μεταξύ, ο κόσμος ανοίγει. Μπαίνουν άνθρωποι άγνωστοι στη ζωή μας, άλλοι διαθέσιμοι να μας δώσουν την αγάπη τους, άλλοι όχι. Κι εμείς μέσα μας ακροβατούμε μεταξύ της ικανοποίησης που μας γεμίζει η αποδοχή και της απογοήτευσης και του θυμού, όταν οι άλλοι δεν μας διαθέτουν την επιβεβαίωση που έχουμε ανάγκη. Κι εμείς κολλάμε σε αυτούς που, κάποιες φορές, δεν μας δίνουν απλά την αγάπη τους. Άλλες πάλι -επειδή έχουν τα δικά τους προβλήματα- επιμένουν να μας πληγώνουν. Κι ίσως να μας κακοποιούν -με τη θέλησή τους ή χωρίς.
Τότε είναι που χρειαζόμαστε μέσα μας έναν «μεγάλο Yugi», έναν Φαραώ. Κάποιον πιο «ψηλό» από εμάς, πιο δυνατό. Κάποιον που θα μας βοηθήσει να δώσουμε στον εαυτό μας την αγάπη που τόσο του λείπει. Κάποιον που θα μας δώσει τη δύναμη να πούμε τα μεγάλα μας «όχι» και να μην ανεχόμαστε ανθρώπους που ίσως είναι κακοποιητικοί απέναντί μας. Που θα μας προσφέρει όσα χρειαζόμαστε, για να μην εξαρτόμαστε από την επιβεβαίωση των άλλων. Που θα μας οδηγήσει σε ανθρώπους όντως πρόθυμους να μας αγαπήσουν. Κάποιον που απλά θα πει stop σε καταστάσεις που μόνο μας φθείρουν και μας υποτιμούν. Που θα τραβάει το «βάζο της απληστίας» και θα μας δίνει και δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες.
Και κάτι για το τέλος
Είμαστε κάποια παιδιά που δεν μας αγάπησαν όσο πρέπει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν αξίζουμε την αγάπη. Μπορούμε εμείς οι ίδιοι να τη δώσουμε σε εμάς. Αρκεί να βρούμε «τον μεγάλο μας εαυτό», που θα δικαιολογεί τις αδυναμίες μας, θα μας παίρνει αγκαλιά και θα μας στηρίζει. Κι αυτός υπάρχει, αρκεί να ψάξουμε. Μεγάλε Yugi, ευχαριστούμε που ζεις μέσα μας.
Παρόμοια άρθρα:
- Highschool of the Dead: Εσύ θα μπορούσες να επιβιώσεις;
- Θεραπεία σαν αγάπη, σαν ένεση χαράς
- Death Parade: Ένα anime για τη ζωή, το θάνατο και την ανθρώπινη ψυχή
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
