Η πλατεία Βάθης ως μία αυταπάτη
Βρέθηκα στα στενά της πλατείας Βάθης. Προσπαθώ να μη φοβάμαι. Δεν μου αρέσει να ακούω για την κατάντια της Αθήνας. Δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι η πόλη που μεγάλωσα και που συνεχίζω να μεγαλώνω. Κοιτάζω γύρω μου και μετά τον ουρανό, προσπαθώντας να βρω κάτι όμορφο. Πιστεύω ότι κάθε γειτονιά έχει τη δική της ομορφιά. Κι ας μη φαίνεται. Όταν κοιτάζω τον ουρανό, ηρεμεί η ψυχή μου. Να το δοκιμάσετε. Και μετά να πάρετε μια βαθιά ανάσα. Αυτές οι μέρες είναι ιδανικές.
Οι άνθρωποι μετά τη Δύση
Και που λέτε, βρέθηκα στη πλατεία Βάθης. Εκείνη την ώρα έπεφτε ο ήλιος. Ωραία ώρα για εμένα. Πάντα με συνάρπαζαν τα χρώματα της Δύσης. Ο κόσμος εκεί μου φάνηκε λίγο περίεργος. Άντρες, γυναίκες με κοίταζαν. Δεν ξέρω αν ήταν για καλό ή για κακό. Νομίζω εκείνη την ώρα δεν με ένοιαζε και πολύ. Σε μία γωνία μια παρέα πέντε ατόμων. Δεν μου φάνηκαν πολύ καλά. Αδύνατοι, καμπουριασμένοι και θα έλεγα άρρωστοι. Μάλλον ήταν ναρκομανείς. Για πολλούς από εμάς είναι άνθρωποι του περιθωρίου. Δεν νοιαζόμαστε γι αυτούς, αλλά και να νοιαζόμαστε κάτι μέσα μας δεν μας αφήνει να τους βοηθήσουμε. Ίσως γι αυτό να ευθύνονται οι προκαταλήψεις της κοινωνίας. Ίσως η ευθύνη να είναι κι ατομική. Σίγουρα, όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης το έχει το κράτος.
Η ευαισθησία ως ελάττωμα
Για εμένα, όμως, αυτοί οι άνθρωποι είναι ευαίσθητες ψυχές. Ψυχές που πληγώθηκαν και ταπεινώθηκαν. Ψυχές, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει και γι αυτό ψάχνουν να βρουν το αποκούμπι τους. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι αυτά τα άτομα μπορεί να πληρώνουν ένα λάθος της στιγμής; Εγώ ναι. Πολλοί από αυτούς είναι άνθρωποι, που βρέθηκαν κάπου, τη λάθος στιγμή, με τους πιο λάθος ανθρώπους κι αυτό το πληρώνουν ή θα το πληρώνουν μία ολόκληρη ζωή.
Η σκέψη από την πράξη, ένα «θα» δρόμος
Σε αυτή την παρέα ήταν δύο άτομα ηλικίας 20 με 25 χρονών. Καθώς τους παρατηρούσα, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο δικό τους βλέμμα. Ένας από αυτούς τους δύο με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Για κάποιους μπορεί να φανεί αστείο. Αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, ότι αυτά τα δύο αγόρια είναι νέοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη για ζωή. Κι ας ξεγελάστηκαν. Κι ας ταπεινώθηκαν. Έχουν ανάγκη από μια αγκαλιά. Από ένα χάδι. Έχουν ανάγκη τη φιλία, τη χαρά, το φλερτ, τη διασκέδαση. Σκεφτείτε, ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ήταν ένα από τα καλύτερα άτομα θα είχατε γνωρίσει. Αλλά αυτό είναι το κρίμα. Ότι θΑ…
Για τις γυναίκες της πλατείας Βάθης
Οι γυναίκες της πλατείας Βάθης. Λίγο πιο κάτω ήταν τρεις- τέσσερις γυναίκες μαζεμένες. Λίγο περίεργα ντυμένες για τα γούστα μου. Και έντονα βαμμένες. Να σας πω την αλήθεια, μου πήρε μερικά λεπτά μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς περίμεναν εκεί. Εκείνη τη στιγμή σταμάτησε ένα αυτοκίνητο και μία από αυτές μπήκε μέσα. Θα ήταν, δεν θα ήταν 20:30. Την ίδια στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η υπόθεση της Μελέκ Ιπέκ, που επί 12 χρόνια τη βασάνιζε ο άντρας της. Μετά από 108 μερες φυλάκισης, ελευθερώθηκε. Ας έχει μία καλή ζωή από εδώ και πέρα.
Για την κάθε Μελέκ
Η Μελέκ που λέτε αντιπροσωπεύει κάθε γυναίκα, κάθε άνθρωπο, που βασανίζεται, ταπεινώνεται και δολοφονείται από έναν σύντροφο. Η Μελέκ, επίσης, αντιπροσωπεύει κάθε γυναίκα, που αποκαλούμε «ιερόδουλη», «πουτάνα», αλλά κατά πάσα πιθανότητα με το «βρώμικο» επάγγελμά της προστατεύει κάποιον άνθρωπο, κάποια γυναίκα, από τις κτηνωδίες των πελατών της.
Γι αυτό μην κρίνουμε. Να βοηθάμε. Να αγωνιζόμαστε. Να προστατεύουμε.
Παρόμοια άρθρα:
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
… [Trackback]
[…] Find More on to that Topic: beasty.gr/sta-stena-ths-plateias-vathis/ […]
Comments are closed.