Με αφορμή την παράσταση “Κάθε Τρίτη με τον Μόρι”, ο ταλαντούχος ηθοποιός, Γιάννης Σαρακατσάνης μας εξηγεί τι αγαπά στο θέατρο και μας μιλά για τις αληθινές αξίες της ζωής, τις οποίες επιδιώκει να προωθεί μέσα από τις παραστάσεις του.
«ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΤΙ, ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ. ΑΥΤΟ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ».
1)Στο έργο, ο Μιτς ζούσε για την δουλειά του, αφού αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος του σε αυτή. Τι τον έκανε κάθε Τρίτη να παίρνει το αεροπλάνο από την Νέα Υόρκη και να φθάνει στην Φλόριντα, ώστε να αφιερώνει λίγο χρόνο στον παλιό του δάσκαλο; Πέραν του ότι μπορούσε να ξεφύγει από την ρουτίνα, όπως λέει, ήταν μήπως και η βαθύτερη ανάγκη του να κατανοήσει τα συναισθήματα του και να έρθει σε επαφή με αυτά;
Δεν ξέρω τι συνέβη πραγματικά, οπότε θα σου πω πώς το ερμηνεύω εγώ. Έχω διαβάσει σε συνέντευξη του το εξής: «Πίστευα ότι ήμουν ευτυχισμένος, μέχρι που γνώρισα τον Μόρι και κατάλαβα ότι δεν είμαι». Νομίζω ότι ο Μιτς ήταν ένας άνθρωπος που ακολούθησε τα πρότυπα επιτυχίας της εποχής του. Αυτά όμως, καταρρίφθηκαν για εκείνον μέσα από την επαφή του με τον Μόρι. Μία ατάκα, που υπάρχει και στην παράσταση, η οποία σχετίζεται άμεσα με αυτό είναι αυτή που λέει: «Το να χάνεις τη ζωή σου επειδή πεθαίνεις είναι ένας λόγος να είναι κανείς λυπημένος. Το να χάνεις τη ζωή σου επειδή δεν τη ζεις, είναι χειρότερο». Τα λόγια αυτά κλόνισαν τον Μιτς, επειδή μάλλον είχε την ωριμότητα να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Πιθανότατα, ο ίδιος να βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Επομένως, η συνάντηση με τον Μόρι έγινε η απόδραση του από αυτή τη ζωή. Πιστεύω πως αυτή η Τρίτη σταδιακά φώτιζε όλο και περισσότερο την υπόλοιπη ζωή του, μέχρι που την άλλαξε.
2)Ήταν η «ζωή» που εμπόδιζε τον Μιτς από την επικοινωνία με τον δάσκαλο του μετά την αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο ή μήπως ο φόβος του να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του, κάτι που επιτύγχανε με τη βοήθεια του Μορι;
Νομίζω ότι είχε ξεχάσει τελείως τον Μόρι. Το κακό που έχει η επαγγελματική επιτυχία είναι ότι δεν τελειώνει ποτέ. Υπάρχει πάντα άλλος ένας στόχος, οπότε δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος. Είναι σαν ναρκωτικό. Νιώθεις ευχαρίστηση για λίγο και μετά θες κι άλλο. Το λέω εκ πείρας σαν ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση, στην οποία δουλεύεις συνεχώς. Το καλό με την δουλειά είναι ότι πίσω από αυτήν βρίσκεται ο εαυτός σου. Στην πραγματικότητα, ασχολείσαι μαζί του. Αυτό ποτέ δεν πρόκειται να σε καλύψει. Πιστεύω ότι ο Μιτς ήταν έτσι. Αν δεν συναντούσε τον Μόρι, ή θα συνέβαινε κάτι άλλο που θα τον έκανε να καταλάβει ή θα καιγόταν.
3)Αν ο Μόρι δεν εμφανιζόταν στην τηλεοπτική εκπομπή για να μιλήσει για την αρρώστια του, θα ερχόταν ποτέ ο Μιτς σε επαφή μαζί του;
Μάλλον όχι. Ο Μιτς, μέσω των συναντήσεων με τον Μόρι, βρήκε την αλήθεια, ωρίμασε. Αλλά αν δεν ήταν κι ο ίδιος σχετικά έτοιμος για αυτή την αλλαγή, δεν θα συνέβαινε, ίσως να είχε φύγει ή να τον συναντούσε μία φορά και να μην ξαναγύρναγε. Πρέπει να είσαι λίγο έτοιμος. Βέβαια θα ωρίμαζε κάποια στιγμή με διαφορετικό τρόπο. Απλώς δεν θα ήταν τόσο πλήρης όσο μέσα από την εμπειρία του με τον Μόρι, ο οποίος τον καθοδήγησε σε αυτή τη διαδικασία.
4)Πώς πιστεύετε ότι επηρέασε τον Μιτς ο θάνατος του Μόρι; Βρήκε την εσωτερική γαλήνη; Σταμάτησε να δουλεύει τόσο; Άρχισε πάλι να παίζει πιάνο;
Υπάρχει ένας Μίτς που φαντάζομαι εγώ μέσω του έργου κι ένας Μιτς- ο πραγματικός- που έχουμε δει τι κάνει. Θα αγνοήσω λοιπόν, την πραγματικότητα… Φαντάζομαι έναν Μιτς, ο οποίος μετά τον θάνατο του Μόρι αντιλαμβάνεται τις βαθύτερες αξίες της ζωής:την αγάπη, τη φιλία, την αλληλεγγύη, και υιοθετεί ένα μοντέλο ζωής, που θέτει ως προτεραιότητα τους συνανθρώπους. Πιστεύω ότι θα αγάπησε πιο βαθιά την γυναίκα του, θα έκαναν παιδιά, θα φρόντιζε να έχει χρόνο να τα μεγαλώνει, να παίζει μαζί τους, να τους μιλάει. Στον επαγγελματικό τομέα, έχοντας ήδη μία φήμη, θα συνέχισε μέσα από τα βιβλία ή μέσα από τις διαλέξεις του να βοηθάει τον κόσμο.
5)Αν δεν είχατε επιλέξει την υποκριτική, θα είχατε ασχοληθεί με τα μαθηματικά, τα οποία είχατε σπουδάσει;
Την υποκριτική δεν την επέλεξα. Σπούδαζα μαθηματικά, υπήρχε μια θεατρική ομάδα στα πλαίσια της σχολής και άρχισα να ασχολούμαι. Εμένα, σαν άλλος Μιτς, μου αρέσει το θέατρο. Μου αρέσει όμως όταν η παράσταση έχει να πει κάτι,μεταφέρει ένα μήνυμα το οποίο είναι σημαντικό για τους ανθρώπους που την παρακολουθούν. Αυτό με νοιάζει και αποτελεί την προτεραιότητα μου. Αν αυτό πληρείται, τότε το αν εγώ την σκηνοθετώ, την γράφω ή παίζω πρωταγωνιστικό ή δευτερεύοντα ρόλο, δεν έχει μεγάλη σημασία. Άρα νομίζω πως αν μπορούσα αυτό να το κάνω μέσα από τα μαθηματικά ή μέσα από μια άλλη δουλειά, θα ήμουν ικανοποιημένος.
6) Στην συγκεκριμένη παράσταση, ποια είναι τα πιο σημαντικά μηνύματα, που θέλετε να μεταφέρετε στο κοινό;
Οι ουσιαστικές αξίες της ζωής. Η αγάπη, η γνώση, η φιλία, ο σεβασμός, η συγχώρεση, η ευγνωμοσύνη… Δεν αποτελούν αξίες που διαφημίζονται, δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τι σου προσφέρουν. Σε αντίθεση, το καινούργιο κινητό ή οι πολλοί ακόλουθοι στο Instagram είναι αντιληπτά και μετρήσιμα. Κάποιος θα αναγνωρίσει ότι έχουμε πιο ακριβό αυτοκίνητο από εκείνον. Δεν θα αναφερθεί όμως κανείς σε μία ουσιαστική συζήτηση που είχε με κάποιον φίλο του. Αυτό δεν θα εκτιμηθεί εύκολα. Αυτές λοιπόν, οι μη επικοινωνήσιμες και μη μετρήσιμες αξίες είναι ουσιαστικές. Όταν διάβασα το έργο και είδα ότι μιλάει για αυτό, ήξερα ότι έπρεπε να το κάνω.
7)Ποιες είναι οι βλέψεις σας για το μέλλον στον επαγγελματικό τομέα;
Στο άμεσο μέλλον, έχω μια παράσταση τον Ιανουάριο. Λέγεται «Μυγοφαές». Πρόκειται για ένα ισπανικό έργο, το οποίο θα ανεβάσουμε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με την ομάδα μου, τους AbOvo. Είναι μια κωμωδία σχετικά με το πώς λειτουργούν οι εταιρείες, πώς είναι να είσαι αφεντικό ή υπάλληλος. Είναι λίγο σουρεαλιστικό, φανταστικό έργο. Στο μακρινό μέλλον, γνωρίζοντας τον Γρηγόρη Βαλτινό, βλέπω μια προοπτική που μου αρέσει. Νομίζω ότι ο Γρηγόρης είναι ένα παράδειγμα πολύ καθησυχαστικό για έναν νέο ηθοποιό. Μακάρι όταν φτάσω κι εγώ στην ηλικία του, να έχω το θέατρο μου, να κάνω κωμωδίες, να κάνω δράματα, να έχω ποιοτικά κριτήρια και αξιώσεις στις παραστάσεις μου. Παράλληλα με την επαγγελματική επιτυχία, ελπίζω να έχω την άνεση και τη χαλαρότητα που έχει ο Γρηγόρης. Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπει το θέατρο.
Λίγα λόγια για την παράσταση θα βρείτε εδώ:
http://www.beasty-press.com/jkathe-trith-me-ton-morrie-twn-jeffrey-hatcher-mitch-albom/
