Ηχογράφηση από τη Ναταλία Σφήκα:
Αυτή η μικρή ιστορία απευθύνεται στους μικρούς μας φίλους, ηλικίας 13+.
Βροχή. Ο τρόπος της φύσης να αναζητήσει μια αλλαγή. Η μυρωδιά της, επηρεασμένη από τέσσερις διαφορετικές εποχές. Δροσερή όπως η θάλασσα του καλοκαιριού, μουντή όπως η εποχή του φθινοπώρου, παγωμένη και σκληρή σαν κρύσταλλο στη διάρκεια του χειμώνα, μα τόσο γλυκιά, όπως ένα φρούτο, την άνοιξη. Βροχή. Το φαινόμενο που συνεχίζει να με μαγεύει ακόμα και σήμερα. Κάποτε πίστευα πως η βροχή ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα ζήσει, μέχρι που ακολούθησε το πρώτο μου ουράνιο τόξο.
Ουράνιο τόξο. Η μελωδία της φύσης η οποία γεμίζει το γαλάζιο χρώμα του ουρανού με το γλυκό κόκκινο της φράουλας, το έντονο κίτρινο των ανθισμένων λεμονιών και το πιο δροσερό πορτοκαλί που σε ξεδιψάει, όπως ένας χυμός τις ζεστές μέρες.
Το ουράνιο τόξο μου είχε το πιο ζεστό χαμόγελο και την πιο μελωδική φωνή την οποία θα μπορούσα να ακούω για ώρες. Του άρεσε ο χορός, λάτρευε την εποχή της άνοιξης, το παγωτό φράουλα με σαντιγί και την κλασική μουσική. Το ουράνιο τόξο μου ποτέ δεν έμενε στάσιμο παρά μόνο όταν του ζητούσα να με επισκεφθεί. Έτσι, η αγάπη μου για τη βροχή μεγάλωσε, γνωρίζοντας πως το γκρίζο της πρόσωπο ήταν μόνο προσωρινό, πριν τα χρώματα του ουράνιου τόξου μου στολίσουν τη φύση με το πιο όμορφο πολύχρωμο στέμμα.
Δεν περίμενα ποτέ πως θα χάσω το ουράνιο τόξο μου, ώσπου μια μέρα, μετά από μια ακόμα μεγάλη μπόρα, ενώ το περίμενα πιο ανυπόμονος από ποτέ, σταμάτησε να με επισκέπτεται. Είχα πει κάτι που το είχε πειράξει; Το στενοχώρησα και μαύρισα την γαλάζια καρδούλα του; Ποτέ δεν είχα μαλώσει μαζί του, εξάλλου. Πώς να μαλώσει κανείς με κάτι τόσο όμορφο, σχεδόν μαγικό; Ίσως να ζητούσα πολλά από εκείνο ενώ δεν έδινα ποτέ τίποτα. Εκείνο με αγαπούσε τόσο απέραντα όσο έφταναν τα χρώματά του στον ουρανό. Αν άνοιγα μια τεράστια αγκαλιά -να, τόσο μεγάλη- για να σου δείξω πώς… Να, έτσι άπλωνε και εκείνο την παλέτα του για να χουζουρέψω μέσα στη δίνη από χρώμα. Καμιά φορά, απλώς, μπορεί να ξεχνούσα εγώ τα χρώματά μου στο σπίτι και, έτσι, δεν μπορούσαμε να μιλήσουμε.
Όταν ξεχνάς να ακούς τη μελωδία της φύσης, σταματάς να ακούς και εσένα. Δεν ταξιδεύεις, δεν ελπίζεις, δεν ονειρεύεσαι. Μεγαλώνεις. Όλοι μας μεγαλώνουμε και βάφουμε το ουράνιο τόξο μας αόρατο και το βαφτίζουμε βροχή. Ξεχνάμε να του μιλήσουμε, να ρωτήσουμε τι κάνει και τον λόγο για τον οποίο μας επισκέφτηκε ενώ είναι τόσο βιαστικό. Έτσι, ξεχνάμε σιγά σιγά ότι υπάρχει.
Τα ουράνια τόξα, όμως, ζουν πάντοτε μέσα μας. Γιατί εμείς είμαστε από μόνοι μας μαγικοί. Ακόμα και αν επιλέξουμε να διώξουμε τη μαγεία μας, πάντοτε θα μας περιμένει στη γωνία, μετά από μια μεγάλη βροχή, ένα ουράνιο τόξο. Αρκεί, λοιπόν, να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και να του πούμε: «Καλώς όρισες πίσω. Γιατί άργησες τόσο;»
Παρόμοια άρθρα:
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project
… [Trackback]
[…] Find More Info here to that Topic: beasty.gr/ouranio-tokso/ […]
… [Trackback]
[…] Information on that Topic: beasty.gr/ouranio-tokso/ […]
Comments are closed.