Γεια σας και πάλι αγαπητοί και μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών αναγνώστες μου. Χάθηκα για ένα μεγάλο διάστημα, καθώς πολλές αλλαγές συνέβησαν στη ζωή μου, τρέξιμο, θέματα υγείας, νέες αρχές κλπ. Θα σας αναφέρω μόνο ότι ξεκίνησα ένα υπέροχο σεμινάριο, για το οποίο θα σας μιλήσω εκτενώς στο μέλλον και ότι αυτή τη στιγμή που γράφω υποφέρω από πονόλαιμο, γιατί περνάω για τρίτη φορά κορωνοϊό.
Αποφάσισα λοιπόν σήμερα με αφορμή μια άσκηση που με ενέπνευσε να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις για τους σημαντικότερους ήρωες της ζωής μου.
Ο πρώτος μου ήρωας
Λοιπόν… Ο σημαντικότερος ήρωάς μου είναι η γιαγιά μου. Ή σωστότερα η ηρωίδα μου. Μια φεμινίστρια την εποχή που δεν ξέραμε καν τι μπορεί να είναι αυτό… Μια γυναίκα που μεγάλωσε χωρίς μάνα, που ήταν εκεί όταν τα αδέρφια της έφυγαν για τον πόλεμο και κάποια δεν ξαναγύρισαν ποτέ, που ήταν εκεί όταν η μικρή της αδερφή ξεψύχησε στα χέρια τα δικά της και του πατέρα της, γιατί δεν ήξεραν πώς να την γιατρέψουν από υψηλό πυρετό.
Αγαπούσε πολύ τα γράμματα, αυτά που λέμε σήμερα μαθήματα θεωρητικής. Όνειρό της ήταν να γίνει δασκάλα. Δεν τα κατάφερε φυσικά. Άλλες εποχές τότε. Κατάφερε να τελειώσει μόνο το δημοτικό, μα ακόμη τη θυμάμαι να κλίνει τα ρήματα σε καθαρεύουσα και δημοτική άριστα, να γράφει τη λίστα για τα ψώνια χρησιμοποιώντας πνεύματα και περισπωμένες, να παίρνει τα λογοτεχνικά μου βιβλία και να τα διαβάζει πριν προλάβω καλά καλά να τα ξεφυλλίσω…
Α ρε γιαγιά, ακόμη θυμάμαι τα νεύρα που ξέσπαγα πάνω σου πολύ συχνά στην εφηβεία μου. Βλέπεις, έτσι κάνουμε καμιά φορά οι άνθρωποι. Ξεσπάμε πάνω σε όσους αγαπάμε. Εσύ όμως ήσουν πάντα χαρούμενη, καλοσυνάτη, ευγενική. Με κοιτούσες μέσα από αυτά τα στρογγυλά γυαλάκια, με τα μάγουλά σου κοκκινισμένα, με μια στοργή που όμοιά της δεν ξανασυνάντησα.
Πολλές φορές βλέπω τον μπαμπά μου, τον γιο της, που πιστεύει ότι θα ήταν πολύ περήφανη, αν με έβλεπε. Της μοιάζω λένε πολλοί γνωστοί εξωτερικά και έχω πάρει τη σπίθα της για τα βιβλία και τη γραφή. Θα ήταν περήφανη λένε, αν με έβλεπε σήμερα… θα ένιωθε ότι μέσα από μένα εκπληρώθηκε ένα όνειρό της. Δεν πιστεύω στα γονίδια, πιστεύω στις συνήθειες που χτίζονται μέσα από τις έξεις όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης. Έτσι πιστεύω ότι και η αγάπη μου για τη Ζώρζ Σαρρή και την Άλκη Ζέη ήταν αποτέλεσμα των ωρών που περάσαμε μαζί όταν ήμουν ακόμη ενός έτους και διαβάζαμε, τραγουδούσαμε, μιλούσαμε.
Η γιαγιά μου δεν ζει πια, εδώ και οχτώ χρόνια. Τι σημασία έχει όμως; Άλλωστε οι ήρωές μας δεν είναι αθάνατοι; Δεν ζουν για πάντα μέσα μας;
Ένας κυριακάτικος ήρωας
Στο είχα υποσχεθεί εκείνο το βράδυ στη βεραντούλα στα Πατήσια ότι θα σου αφιέρωνα ένα άρθρο. Και να που ήρθε η στιγμή να το κάνω…
Είσαι λοιπόν ο κυριακάτικος ήρωας που γνώρισα στο πρώτο έτος, ξινός και σνομπ, απόμακρος αλλά με πολύ χιούμορ, πράγμα που σε έκανε ακαταμάχητο και περιζήτητο στις παρέες. Αμέσως δέσαμε, γίναμε φιλαράκια, εγώ γελούσα πάντα με τις χαζομάρες που έλεγες και κυρίως με τον τρόπο που τα αναπαριστούσες. Πάντα σου λέγαμε όλοι ότι το έχεις με την υποκριτική και ότι είσαι ένας δεύτερος Μουτσινάς που πρέπει να βγει απ’ το καβούκι του. Δεν έχεις βγει ακόμη, το ξέρω, αλλά πιστεύω ότι το νέο σου ξεκίνημα είναι από τις πιο σωστές αποφάσεις σου.
Ακόμη και αν χαθήκαμε για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μας κρατήσαμε ο ένας από τον άλλο μόνο τα καλά, τις στιγμές που τσουγκρίζαμε και φωνάζαμε «Κούπααα», την πρώτη φορά που μεθύσαμε μαζί και τις αξέχαστες βραδιές στην Πάτρα, τις φορές που προσποιούμασταν στον δρόμο ότι τσακωνόμαστε, γιατί γουστάραμε να βλέπουμε τους περαστικούς να μας κοιτάνε απορημένοι, τα βιντεάκια με την ανάρπαστη επιτυχία που είχαμε κάνει στο youtube. Μερικές φορές μας περνούσαν και για ζευγάρι. Άκου τώρα κάτι πράγματα…
Θα μου λείψει από σένα η συνήθεια που είχαμε να παρατηρούμε τα ίδια πράγματα που μας φαίνονται αστεία σε αγνώστους (π.χ. τα μικρά παπούτσια στο «Πάμε Ψυρρή»), ο τρόπος σου να πετάς καφρίλες που περιέργως τις έκανες να φαίνονται αστείες, το ψωνίστικο ύφος σου όταν μου έλεγες ότι ντρέπεσαι να με κυκλοφορήσεις γιατί είμαι κατά τη γνώμη σου Εξαρχιώτισσα.
Δεν χανόμαστε όμως! Όπως είπα και παραπάνω, οι ήρωές μας ζουν για πάντα μέσα μας. Και συ ήσουν και είσαι ο κυριακάτικος ήρωας που ακόμη και αν σταδιακά χαθούμε λόγω απόστασης μου έχεις δημιουργήσει τις πιο ξέφρενες και κυριακάτικες αναμνήσεις που θα ζουν για πάντα μέσα μου!
Οι ήρωες γύρω μας
Μόλις έπεσε το μάτι μου πάνω σε μια δημοσίευση σχετικά με έναν ενενηνταπεντάχρονο παππού που μάζευε λουλούδια για να τα πάει στο μνήμα της γυναίκας του.
Λίγες μέρες πριν όταν τα νοσοκομεία ήταν αναβλητικότατα απέναντι σε θέμα υγείας που έπρεπε άμεσα να διαγνωστεί, μια διδακτορική φοιτήτρια κινητοποιήθηκε και χάρη στη δραστηριοποίησή της βγήκε το πόρισμα.
Μόλις χθες κάποιοι συνάδελφοί μου αναζητούσαν εφημερεύον νοσοκομείο, άλλος μου έπαιρνε την πίεση, άλλος μου έφερε νερό και ένας ακόμη μου είπε να πάρω τηλέφωνο ότι έφτασα στο σπίτι, γιατί είχα χλωμιάσει πάνω στο γραφείο μου από ζαλάδες και ανακατωσούρα. Τότε δεν ξέραμε ότι έχω κορωνοϊό.
Την προηγούμενη εβδομάδα μια καπάτσα φίλη μου καροτομαλλούσα με φακίδες κανόνισε τα πάντα για το ξεπλήρωμα ενός κεράσματος.
Αυτά και άλλα πολλά μπορώ να αναφέρω για ώρες, αν κάνω brainstorming. Το συμπέρασμα; Οι ήρωες της πραγματικής ζωής δεν είναι τόσο εμφανείς όσο οι ήρωες των παραμυθιών. Δεν περιτριγυριζόμαστε από Ρομπέν των Δασών. Είναι στο χέρι μας όμως να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους ήρωές μας. Οι ρεαλιστικοί ήρωες δεν γεννιούνται αλλά γίνονται δίπλα μας… Γιατί τους δίνουμε εμείς την ευκαιρία να γίνουν ήρωες.
Ήρωες της ζωής μας είναι όλοι αυτοί που μας νοιάζονται, που μας έχουν ακούσει, μας έχουν συμβουλεύσει, μας έχουν βρίσει, έχουν γελάσει μαζί μας, έχουν ανησυχήσει μαζί μας, έχουν αισθανθεί άβολα με πράγματα που έχουμε κάνει ή έχουμε πει. Γιατί τελικά ξέρετε ποιοι είναι οι ήρωες της ζωής μας με λίγα λόγια; Οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται δίπλα μας!
The Friday Folly: Εσείς έχετε σκεφτεί ποιανού είστε ο ήρωας; Ελάτε τώρααα, όλοι είμαστε ήρωες για κάποιον… Σίγουρα και εσείς. Σκεφτείτε λίγο καλύτερα…
Διαβάστε επίσης:
- Η αξέχαστη ερμηνεία της PanArmonia στο Hautes Grecians
- Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση!
