Μακιγιαρισμένος ο θάνατος είναι πιο αποκρουστικός

Έχετε δει πόσο συνηθισμένος είναι πλέον ο νοσοκομειοποιημένος θάνατος; Έχετε παρατηρήσει τους παρατημένους σε νοσοκομεία και γηροκομεία ηλικιωμένους που ολοένα και πληθαίνουν; Πώς όλο και λιγότεροι ηλικιωμένοι πεθαίνουν πλέον στα σπίτια τους; Αυτή η νέα εποχή μεγαλώνει στόλους βολεμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν έχουν συνηθίσει στον πόνο και στον κόπο. Ανθρώπων που ζουν σε έναν δικό τους κόσμο εικονικό ή φανταστικό και δεν λένε να «ξυπνήσουν» από το όνειρο που οι ίδιοι έπλασαν.

Η ιατρική χειρίζεται πλέον τα φαντάσματά μας

Βλέπετε υπάρχει αυτή η σύγκρουση συμφερόντων εδώ. Αυτός που πεθαίνει επιθυμεί να βρίσκεται σπίτι του. Να έχει έναν ειρηνικό θάνατο. Μέσα στον χώρο του, είναι σαν να απαλύνεται λίγο η άγρια όψη του θανάτου. Για αυτούς που μένουν, όμως, είναι αλλιώς. Το φάντασμα του θανάτου κινδυνεύει να εγκατασταθεί στο σπίτι, ενώ αν ο ετοιμοθάνατος βρίσκεται κάπου μακριά, μέσα σε ένα νοσοκομείο, ο θάνατος αφήνει τελικά αμόλυντο το σπίτι. Ο επιζών, θα μπορέσει -πιο ανώδυνα- να συνεχίσει τη ζωή του από το σημείο που την άφησε. Ίσως έτσι, με έναν τεχνοκρατικό τρόπο η εξέλιξη αναλαμβάνει μέσω της ιατρικής να διαχειριστεί τα φαντάσματά μας. Ένας διασωληνωμένος ετοιμοθάνατος μέσα στο νοσοκομείο έχει περάσει κιόλας σε μια άλλη σφαίρα. Είναι ένας εικονικός (virtual) ετοιμοθάνατος.

Ένας εικονικός θάνατος σε μια εικονική πραγματικότητα;

Ζούμε σε μια εποχή που αποφεύγει τον θάνατο σαν μια υποχρέωση που συνεχώς αναβάλλουμε. Αρνούμαστε να δεχθούμε την πραγματικότητα και απλώς καταλήγουμε να την αγνοούμε. Τι συμβαίνει φίλε; Δεν σου αρέσει το «τέλειο» παρόν σου ξαφνικά; Δεν είναι η κατάσταση στο σπίτι σου πλέον ινσταγκραμική; Μπαίνεις στο δωμάτιο και βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο πλέον με λιγότερα μαλλιά, πιο χλωμό, παρηκμασμένο; Δεν αναγνωρίζεις τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί σου πλέον; Ή μήπως απλώς δεν δέχεσαι τη νέα του μορφή γιατί παραβιάζεται η αισθητική σου και τον στέλνεις αμέσως σε ένα τυχαίο νοσοκομείο;

Γκρεμίζονται τα θεμέλια της ζωής σου

Έφυγαν τα δόντια, η λάμψη, η ακμή, η ομορφιά του… Είναι μια νέα μορφή που στέκει εκεί άχαρη και ξένη. Συνήθισες στο οικείο και το ξένο σου φαίνεται αποκρουστικό… Δεν αντέχεις μια άλλη μυρωδιά, τη μυρωδιά του θανάτου. Δεν αντέχεις μια άλλη όψη, πιο σκοτεινή από τον πρωινό ήλιο. Τι συμβαίνει; Γιατί βρίσκεσαι εδώ; Μήπως χάθηκες ή μήπως ονειρεύεσαι; Εσύ που έχεις μια λαμπρή ζωή γιατί σβήνει ολόκληρη στο δωμάτιο αυτού του νοσοκομείου; Παράτησες τον άνθρωπο σου στο γηροκομείο ελπίζοντας να σβήσει εκεί αλλά τελικά η μυρωδιά του θανάτου είναι μπροστά σου ξαφνικά πιο ζωντανή από ποτέ και κοντεύει να σε πνίξει…

Μακιγιαρισμένος θάνατος

Μπορεί να είναι αποκρουστικό να λείπουν μερικά δόντια ή μερικά μαλλιά, μπορεί να είναι αποκρουστικό το έσχατο γήρας, όμως πιο αποκρουστική από όλα είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων μετά τον θάνατο κάποιου. Αυτή η παράσταση που δίνουν όλοι την ημέρα της κηδείας που βάφουν μανιωδώς με απελπιστικά πολλές στρώσεις μακιγιάζ το πρόσωπο του καημένου του ανθρώπου. Που του φορούν περούκες και τον ντύνουν με ακριβά ρούχα. Μακιγιάρουν τους νεκρούς για να δείχνουν ωραίοι και δίνουν μια αισχρή παράσταση που παίζεται εκείνη τη στιγμή. Μόνο το σενάριο λείπει – ή και όχι! Αυτή η μακιγιαρισμένη άρνηση έχει κάτι το φρικαλέο!

Η μάταιη προσπάθεια της φυγής

Η μυρωδιά αυτού του ανθρώπου, που εσύ τώρα δεν αντέχεις, είναι η μυρωδιά του θανάτου. Μια αφόρητη οσμή που αποφασίσαμε να ξεχάσουμε χρησιμοποιώντας καλλυντικά που μυρίζουν όμορφα ή χρήματα που είναι άοσμα. Με τέτοια μέσα, ποτίζοντας τα κορμιά μας με αρώματα και τοποθετώντας τα σε εικονικούς, δίχως συναισθήματα κόσμους, θέλουμε να σκεπάσουμε τον θάνατο. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ο σκοπός της αδιάφορης και αισχρής ύπαρξης των ωφελιμιστών και φυγόπονων; Να ξεχάσουν ότι υπάρχει το τέλος της ζωής. Να ξεχάσουν – μέσα σε αυτή τη ματαιότητα – τη μυρωδιά του θανάτου.

Πηγή:

• Μήπως;

Παρόμοια άρθρα:

• Γιατί είμαστε όπως είμαστε;
• Νηστεία: Φυσική αποτοξίνωση ή επιβάρυνση του οργανισμού;
• Όπου και να πας πάντα στο Βόλο θα γυρνάς !

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project