Η ζωή μας, είναι σαν τις φούσκες. Τις φούσκες που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά και γέμιζε το πάτωμα σταγόνες από σαπουνάδα και νερό και μετά τις πατάγαμε, γεμίζοντας πατημασιές τον υπόλοιπο χώρο. Σάββατο σήμερα και έκατσα να ξεσκονίσω σχολαστικά το δωμάτιο μου. Βρήκα λοιπόν, το ροζ αυτό το δοχειάκι- αν έχει κάποιο όνομα, ενημερώστε με, μια ζωή φούσκες το έλεγα- και βγήκα έξω στο μπαλκόνι να παίξω. Αν και δύο χρόνια στην αχρηστία κάτι έκανε. Ομολογώ, το καταχάρηκα. Από τη πιο μικρή που έβγαζε ως τη πιο μεγάλη φούσκα, ένιωσα μια περηφάνια.

Έκατσα κανένα δεκάλεπτο να κάνω φούσκες και η μάνα μου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παθαίνω παλιμπαιδισμό… Γέλαγε, έχω ελπίδες να θεωρώ ότι αυτά τα έλεγε πάνω στη πλάκα. Δεν είναι αυτό το θέμα μας, πάμε παρακάτω. Καθώς τις κοίταζα λοιπόν, ζήλεψα. Η ζωή τους, ναι μεν μετρημένη σε δευτερόλεπτα, πετούν, όμως και παίζουν με τον ήλιο προσφέροντας χρώματα στα φτωχά μας μάτια. Έχουν μια ξεχωριστή ελευθερία. Ολιγόλεπτη, αλλά ελευθερία. Παχουλές και διάφανες, έρχονται στη ζωή μας, όταν μας πετυχαίνουν ή τις πετυχαίνουμε, αποζητώντας τον θαυμασμό μας, τη προσοχή μας και το παιχνίδι μας.

Καθώς έπαιζα και πάσχιζα να βγουν όσο πιο παχιές μπορούσα, μελαγχόλησα. Κατάλαβα πόσο μου λείπουν τα ταξίδια (έχουμε καραντίνα, πεθαίνει κόσμος, άλλος θα έπρεπε να είναι ο καημός μου, αλλά με πιάνει κρίση γενεθλίων, δικαιολογήστε με) και πόσο θα γελάει με κάποιες επιλογές ο δεκαοχτάχρονος εαυτός μου, αν είχε την ευκαιρία να με κοιτά από μια γωνία. Να μου πεις, στο χέρι σου είναι, όχι όλα… Το κατάλαβα καλά τη χρονιά που πέρασε. Έχω βουλιάξει και έχω ξεχάσει τη δική μου φούσκα.

Στα 18 μου, βλέποντας όλα τα επεισόδια του World Party (για όσους δεν θυμούνται: με τον Σάκη Τανιμανίδη και τον Γιώργο Μαυρίδη), έλεγα θα φροντίσω να γίνω σαν αυτούς. Όχι εμφανισιακά, αλλά στις εμπειρίες τους με τα ταξίδια. Θα μου πείτε: “Ξύπνα, πληρωνόντουσαν!”, θα σας απαντήσω με ένα απλό ε, και; Ο πλούτος για μένα, είναι οι εμπειρίες που λαμβάνεις, βλέποντας και γνωρίζοντας κάτι εντελώς έξω από τη δική σου σφαίρα. Ομολογώ ότι από τα 18 ως τα 20 μου, κάτι πήγα να κάνω, στη πορεία όμως, κάπου το έχασα. Ίσως τα 21 μου, να ήταν μια κάπως νεκρή χρονιά. Και μη τολμήσει κάποιος να πει: “Μικρή είσαι ακόμη…” Δεν έχω χειρότερη φράση μαζί με το: “Όλα καλά θα πάνε”.

Η ζωή μας είναι σαν τις φούσκες. Μέχρι να σκάσει η δική σου, πρέπει να προλάβεις να δεις τον κόσμο από ψηλά, να τον κάνεις να σε προσέξει και να του προσφέρεις κάτι, αλλιώς το “μπαμ” που θα ακολουθήσει, δεν θα είναι ευχάριστο και μυρωδάτο, αλλά βαρύ, μυρίζοντας κλεισούρα.

 

Παρόμοια άρθρα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project

RELATED ARTICLESMORE FROM AUTHOR

5 COMMENTS

  2. Asking questions are genuinely good thing if you are not understanding anything completely,
    except this paragraph gives good understanding even.

  3. Right here is the right website for everyone who would like to understand this topic.
    You realize so much its almost tough to argue with you (not that I actually would want to…HaHa).
    You certainly put a brand new spin on a subject which has been discussed for ages.

    Wonderful stuff, just wonderful!

Comments are closed.