Αθωότητα

Όσοι διαβάσατε το τίτλο και πήρατε την απόφαση, να κλικάρετε το σύνδεσμο, εύχομαι να μη σας απογοητεύσω. Η χαμένη αθωότητα, στο πέρασμα της προχειρότητας… Τι θέλει να πει ο ποιητής ή αλλιώς η Σοφή Κουκουβάγια;

Ας κάνουμε τη κάπως μεγάλη εισαγωγή μας… Από όταν πήγαινα γυμνάσιο, προσπαθούσα να ολοκληρώσω το βιβλίο: Τα Ψάθινα Καπέλα, της Μαργαρίτας Λυμπεράκη. Δε το κατάφερνα. Δεν ήξερα τον λόγο. Συνολικά, το άρχισα και το άφησα γύρω στις πέντε φορές. Το καλοκαίρι αυτό όμως, ήταν ένα από τα βιβλία που κατάφερα να ολοκληρώσω. Μπορεί να άργησα, η αναβολή να πήγε στο Θεό, αλλά το ομολογώ… Το διάβασα στη πιο σωστή περίοδο της ζωής μου.

Σε μια εποχή που η αθωότητα χάνεται και η προχειρότητα με την ωμότητα, έχουν πάρει βασιλικό ρόλο, ήρθε σαν δώρο, να μου διηγηθεί τι δε πρόκειται ποτέ να ζήσω και τι πραγματικά εστί αγάπη για τη ζωή, τον έρωτα, την απλότητα και το σήμερα. Ναι, το παραδέχομαι! Στεναχωριέμαι που δε θα περπατήσω ποτέ στη περιοχή μου ξυπόλυτη. Στεναχωριέμαι που δεν υπάρχει ασφάλεια στον έξω κόσμο. Να φοβάμαι να περπατήσω βράδυ, μόνη. Που υπάρχει κάτι απρόσωπο και δήθεν στους ανθρώπους και στις σχέσεις. Που όλοι θα κοιτάξουν πρώτα την εικόνα και μετά το μέσα. Θα μου πείτε, μπάστα! Αυτό ανέκαθεν υπήρχε, ναι συμφωνώ! Αλλά τα social, απείχαν κατά πολύ και τα φίλτρα με τα προφίλ του κάθε ανθρώπου, αγέννητα ως ιδέα.

Κάθομαι και σκέφτομαι, τι ψάχνουμε τελικά σε αυτή τη ζωή και με τι θα ήμασταν πραγματικά ευχαριστημένοι.. Βλέπω αχαριστία πολλές φορές, ακόμη και στον ίδιο μου εαυτό. Ξέρω τι μου λείπει και πως είναι δύσκολο ακόμη να το έχω, αλλά εκτιμώ τα ως τώρα που μου δόθηκαν και κέρδισα. Κάθε πρωί που πάω στη δουλειά, ψάχνω μια όμορφη εικόνα για να “κλειδώσει” τη μέρα μου. Και τη βρίσκω είτε την ώρα που σταματάω να πάρω το χυμό μου είτε στη διαδρομή προς στο μαγαζί είτε στους πελάτες εν αγνοία τους είτε στο σπίτι έτσι ξαφνικά σε μια στιγμή απρόσμενη.

Ακούω να γκρινιάζουν ότι δεν υπάρχει: Αγάπη, Πραγματικός Έρωτας, Αληθινοί Άντρες ή Γυναίκες, ότι Όλα είναι Εφήμερα και τίποτα σταθερό και μόνιμο. Ότι όλοι βαριούνται γρήγορα και αναζητούν νέους συντρόφους. “Ξενερώνουν” με το παραμικρό και ποτέ δε φταίνε οι ίδιοι, αλλά πάντα οι άλλοι ή η μοίρα. Ύστερα κάθομαι και διαβάζω post στη σελίδα του Thank You Next (TYN) στο Facebook και καταλαβαίνω, ότι τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Ότι εμείς επιλέξαμε το δήθεν, το πρόχειρο, τη μία νύχτα, το ανώνυμο – ψηφιακό φλερτ και δε μάθαμε ποτέ, να σεβόμαστε τις σχέσεις.

Αλήθεια, πως και γιατί χάσαμε την αθωότητα; Τι μας αρέσει σε όλο αυτό fast forward, χωρίς να δίνουμε και να παίρνουμε ισάξια, να αφηνόμαστε, να ζούμε το κάθε συναίσθημα; Πως διδάσκεται η αθωότητα και γιατί δε μας τη δίδαξαν; Και αν μας τη δίδαξαν γιατί επιλέξαμε να τη ξεχάσουμε; Δε λέω να είμαστε αφελείς. Αλλά σωστοί στο κάθε συναίσθημα και περίσταση. Να έχουμε μια στάση ζωής κάθε άλλο παρά αμυντική, γεμάτη φόβο και ειρωνεία.

Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που δείξατε 100% τον αληθινό σας εαυτό και ήσασταν χαρούμενοι; Πότε ήταν η τελευταία φορά, που φιληθήκατε και νιώσατε το ρυθμό και το παλμό του φιλιού και δε το κάνατε για να το κάνετε; Πότε ήταν η φορά που ξυπνήσατε και το χαρήκατε, χωρίς βαριές ανάσες και γκρίνια; Περπατήσατε ποτέ ξυπόλυτοι, χωρίς να φοβάστε να κοιτάξετε ψηλά;

Παρόμοια άρθρα

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project