Είμαι προβληματισμένη, δεν ξέρω από πού να αρχίσω και τι πρέπει να πω… Στη ζωή μου προσπαθώ να λέω την αλήθεια, χωρίς να κρύβομαι. Βέβαια σ’ αυτή την περίπτωση δεν ξέρω κατά πόσο καλό θα ήταν να έλεγα την αληθινή άποψή μου για την παράσταση, χωρίς υπεκφυγές, ψέματα, φτιάχνοντας μια ωραιοποιημένη πλασματική «κριτική». Και βάζω τη λέξη κριτική εντός των εισαγωγικών γιατί δεν κρίνω, δεν νιώθω ικανή για να κρίνω. Δεν είμαι ούτε ηθοποιός, ούτε σκηνοθέτης, ούτε θεατρολόγος. Είμαι θεατής. Αυτό που κάνω είναι να λέω την άποψή μου ως θεατής. Μπορεί να είμαι μόλις 21 χρόνων, αλλά έχω δει αρκετό θέατρο μέχρι στιγμής.
Από τα 5 μου μόλις χρόνια οι γονείς μου με παίρνανε σε θεατρικές παραστάσεις. Έχω παρακολουθήσει διαφορετικές, εναλλακτικές, κλασσικές, μοντέρνες παραστάσεις. Από τα 14 μου έως και τα 20 μου χρόνια πήγα σε διάφορα θεατρικά εργαστήρια, μαθήματα θεάτρου – υποκριτικής, καθώς και σε σεμινάρια θεάτρου. Οι λόγοι που το έκανα αυτό είναι πολλοί, αλλά ο κύριος είναι επειδή αγαπάω πολύ το θέατρο. Το αγαπάω τόσο πολύ που θυμώνω με μερικούς ανθρώπους που θέλουν να ονομάζονται ηθοποιοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Άλλο το φαίνεσθαι και άλλο το είναι. Ηθοποιός για μένα δεν είναι μόνο αυτός που έχει τελειώσει μια δραματική σχολή και έχει ένα χαρτί στα χέρια του. Ηθοποιός είναι αυτός που έχει πονέσει στη σκηνή, που έχει ματώσει τη ψυχή του, που έχει θυσιάσει πράγματα, που ξημεροβραδιάζεται πάνω από ένα κείμενο αναλύοντάς το, δοκιμάζοντας να το παίξει και να το τσαλακώσει με εκατομμύρια διαφορετικούς τρόπους μέχρι να βρει αυτό που του ταιριάζει και δεν τα παρατάει. Όταν νιώσεις τον πόνο και μετά την ευχαρίστηση, τότε θα ονομάζεσαι ηθοποιός. Και πιστέψτε με πως αυτός που πόνεσε και δοκιμάστηκε φαίνεται πάνω στη σκηνή. Ξεχωρίζει.
Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω αυτό το άρθρο. Δεν μ’ αρέσει να στεναχωρώ τους ανθρώπους, ούτε μ’ αρέσει να φαίνομαι κακιά. Μερικές φορές όμως χρειάζεται, δεν γίνεται διαφορετικά. Όπως επίσης δεν γίνεται ένας άνθρωπος να λαμβάνει μόνο θετικά σχόλια, δεν είναι φυσιολογικό. Να ξέρεις πως τα αρνητικά σε βελτιώνουν και σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, ξέρω ακούγεται κλισέ όμως έτσι είναι. Τώρα αν αρνείσαι να τα ακούσεις, λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Δεν μ’ αρέσει να χαϊδεύω τα αυτιά κανενός που δεν το αξίζει. Γνωρίζω πως ρισκάρω πολλά μ’ αυτό το άρθρο, αλλά είναι η άποψή μου και έχω δικαίωμα να την εκφράσω.
Καιρός όμως να μπω σιγά σιγά στο θέμα μετά από αυτό τον τεράστιο πρόλογο, που ήθελα να τον κάνω για να διευκρινίσω κάποια πράγματα ώστε να μην υπάρξουν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις και διαστρεβλώσεις.
Την Δευτέρα το βράδυ πήγα να παρακολουθήσω μια παράσταση, για την οποία είχα πρόσκληση. Η παράσταση λοιπόν ήταν βασισμένη στην αρχαία τραγωδία «Ελένη» του Ευριπίδη, μόνο που το κείμενο είχε μεταφραστεί στη νεοελληνική και αντί να είναι δραματικό ήταν κωμικό (-παρωδία). Και εδώ θέλω να σας αναφέρω πως ποτέ μου δεν είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις παραστάσεις που μοντερνίζουν το αρχαίο δράμα, είπα όμως να δώσω μια ευκαιρία.
Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, η παράσταση παιζόταν σε ένα γνωστό café – bar, το «Λουκούμι», και συγκεκριμένα στην ταράτσα. Φαντάζομαι ήθελαν να το κάνουν να μοιάζει με bar – theatre…. Χμ, αποτυχημένη προσπάθεια θα έλεγα. Αρχικά δεν άκουγες τι έλεγαν οι ηθοποιοί, γιατί φυσούσε και ο χώρος προφανώς και δεν είναι φτιαγμένος για θεατρική παράσταση. Για να ανταπεξέλθει ένας ηθοποιός σ’ αυτή τη συνθήκη θα πρέπει να έχει τεχνική, όσον αφορά την τοποθέτηση φωνής, τις διαφραγματικές αναπνοές. Μόνο ο Δ. Γιώτης μπόρεσε να ανταπεξέλθει φωνητικά – ακουστικά.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης ένιωσα πολύ έντονα το συναίσθημα της ντροπής, γιατί έβλεπα μπροστά μου να δολοφονείται το αριστούργημα του Ευριπίδη και δεξιά μου έβλεπα τη φωτισμένη και επιβλητική ακρόπολη. Εάν θέλατε να κάνετε κάτι ανάλαφρο χιουμοριστικό, διασκεδαστικό για το καλοκαίρι, καλύτερα να ανεβάζατε μια επιθεώρηση. Δόξα τω Θεώ η Ελλάδα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι πηγή έμπνευσης για αυτό το είδος θεάτρου. Αυτό που παρακολούθησα όμως ήταν μια κακή παραποίηση του αριστουργήματος του Ευριπίδη. Δεν πρέπει απλά να υπάρχει (που δεν υπήρχε) σεβασμός στο κείμενο, αλλά να κυριαρχεί ο σεβασμός.
Όσον αφορά την υποκριτική και τη σκηνοθεσία δεν έχω να πω τίποτα, γιατί δεν είδα τίποτα που να με εκπλήξει ευχάριστα. Ήταν λες και έβλεπα μια ερασιτεχνική παράσταση. Εντάξει, καταλαβαίνω πως δεν είχατε ένα ικανοποιητικό μπάτζετ, όμως πάλι θα μπορούσατε να κάνετε κάτι ευπαρουσίαστο και με λίγα χρήματα. Και θα ήταν πολύ καλύτερο εάν επικρατούσε λιτότητα όσον αφορά το ενδυματολογικό κομμάτι, δεν χρειάζονταν όλα αυτά μπιχλιμπίδια και οι υπερβολές για να βγει κωμική η παράσταση.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό με έναν από τους ηθοποιούς, δεν θέλω να αναφέρω όνομα, ο οποίος κάθε φορά που τελείωνε τη σκηνή του και έφευγε από τη σκηνή έπαιρνε το κείμενο με τα λόγια του και δεν ξέρω, διάβαζε τα λόγια του γιατί νόμιζε πως θα τα ξεχνούσε; Ή έβλεπε πότε τελειώνουν οι άλλοι για να ξανά ανέβει στη σκηνή; Όπως και να έχει το βρήκα εντελώς αντιεπαγγελματικό. Το κείμενο την ημέρα της παράστασης πρέπει να είναι απόν! Τι κι αν ξεχάσεις τα λόγια σου; Τι κι αν μπεις σε λάθος σκηνή; Αυτοσχεδίασε! Είναι η καλύτερη και η πιο σωτήρια λύση. Κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει το λάθος.
Νομίζω έχω πει πολλά, κάτι που δεν συνηθίζω, και εύχομαι να έδωσα κάποια μηνύματα ως θεατής και λάτρης του θεάτρου, όχι μόνο στους συντελεστές της συγκεκριμένης παράστασης, αλλά και γενικότερα. Ουσιαστικά ήταν μια προσπάθεια από την ομάδα «Βρεγμένο σανίδι». Τώρα αν ήταν καλή ή κακή… τα συμπεράσματα πλέον είναι δικά σας. Μπορείτε να πείτε ό,τι θέλετε. Μπορεί για εσάς να μην έχω ιδέα από τέχνη, από θέατρο και όλες αυτές οι απόψεις να βρίσκονται στο φαντασιακό μου. Όπως και να έχει όλες οι απόψεις σας, οι σχολιασμοί σας, οι κριτικές σας είναι ευπρόσδεκτες, όπως ευπρόσδεκτη θέλω να είναι και η δική μου.
Συγχαρητήρια στους συντελεστές της παράστασης για την προσπάθεια.
Πληροφορίες:
Παίζουν: Δημήτρης Γιώτης, Ζανό Ντανιάς, Γεωργία Σιακαβάρα, Μαρία Δρακοπούλου, Βασίλης Σαμαριτάκης
Κείμενο: Γιάννης Βασιλειάδης
Σκηνοθεσία: Ζανό Ντάνιας
Μουσική: Πρόδρομος Μακρίδης
Τραγούδια: Ηφαιστίων Βαξεβανέρης
Μουσική και σκηνική επιμέλεια: Μαρία Νόρμαν
Ηχογράφηση: Studio S Lab-Σπύρος Κολαΐτης
Φωτογραφίες: Ζώης Τριανταφύλλου – Σφακιανάκης
Χορογραφίες: Γιόγια Ταμπακάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Νερίνα Καμπασάκη
Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα έως 30 Ιουλίου στις 21:30 στο “Λουκούμι”, Αγίου Φιλίππου 7, Μοναστηράκι.
Τιμή εισιτηρίου: €10 (με ποτό)
