Στη δίνη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και στη σκληρή και άδικη καταδίωξη των Εβραίων, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι γεμάτο θάρρος και πρόωρη ωριμότητα, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το δώρο γενεθλίων απ΄τους γονείς της, σαν ένα πολύτιμο και σπάνιο ιστορικό ντοκουμέντο για τις μέρες που θα ακολουθούσαν.
Η Άννα Φρανκ βαπτίζει το ημερολόγιο της Κίτι και του δίνει την αρμοδιότητα της πιο εχέμυθης και κοντινής της φίλης. Με το ιδιαίτερο λογοτεχνικό της ύφος, μα και με την απαράμιλλη αυστηρότητα, περιγράφει άκρως λεπτομερώς τη ζωή στο Παράσπιτο – όπως η ίδια το αποκαλούσε-. Μια ζωή μισή και λίγο λιγότερο, αφού η νεαρή έφηβη μαζί με εφτά άτομα, ζήσανε για δύο χρόνια κρυμμένοι σε κάποιο πατάρι της Ολλανδίας, εφόσον πρώτα εγκατέλειψαν τη γενέτειρα τους, τη ναζιστική τότε Γερμανία. Ο αυτοσαρκασμός ρέει μες στις σελίδες άφθονος, με έντονες πινελιές από ένα χιούμορ, που μάλλον σήμερα φαντάζει σκοτεινό, σαν τη πιο μελανή σελίδα της ιστορίας. Οι περιγραφές ωστόσο ωμές μα και γνώριμες συνάμα οι εμπειρίες για ένα παιδί του πολέμου. Για ένα κορίτσι που του έλειπε το σχολείο, οι φίλοι, οι συγγενείς του… και στο τέλος ο έρωτας. Και όλα αυτά, με τον φόβο και την αγωνία μη τα πήρε μακριά από το κορίτσι, κάποιο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, κάποιος μάταιος πόλεμος.
Η Άννα Φρανκ, όσο και αν αγαπά τους γονείς της – με αδυναμία στο πατέρα- και την αδερφή της Μαργκότ, δε παύει μες στο ημερολόγιό της να αναφέρει τις δυσκολίες και τα παράπονα που έχει τόσο από δαύτους, όσο και απ΄τους υπόλοιπους συγκατοίκους του παράσπιτου, οι οποίοι τρέμουν στο ενδεχόμενο της ανακάλυψης τους. Το τοπίο επισκιάζεται από καβγάδες και ασυμφωνίες, που έφερε η φτώχεια και η μιζέρια της ψυχής, στην οποία είναι αναγκασμένοι να ζουν. Πως όμως να χαλιναγωγηθεί το ζωηρό πνεύμα της εφηβείας; Που αγαπά τη μελέτη, τη συζήτηση και έχει ένα σωρό περιέργειες για ένα κόσμο που βλέπει από το παράθυρο, μα δε μπορεί να αγγίξει; Όλα μέσα της θ΄αλλάξουν όταν ο έρωτας θα της δώσει τη συντροφιά και την αμοιβαία σκέψη που λαχταρά να μοιραστεί, στα μάτια του Πέτερ – του γιου της άλλης οικογένειας που συμβίωσαν μαζί-. Σιγά σιγά ξεπροβάλλει η ελπίδα καθώς και η επανάσταση, αφού κανείς δε ενέκρινε τη “παρέα” των δύο παιδιών. Πως μπορούν να μπουν όμως όρια στο φλερτ της εποχής εκείνης; Της τόσο ρομαντικής και αθώας; Ειδικά όταν δεν υπάρχει αλλού παρηγοριά; Ένα παιδί με τέτοια συγκρότηση σκέψης, βρέθηκε φυλακισμένο εξ΄αιτίας του θρησκεύματος της. Μιας θρησκείας στην οποία ούτε η ίδια πίστευε φανατικά και άμα ζούσε, θα ήταν σίγουρα έξω από τέτοιου είδους καλούπια και καθώς πρέπει.
Πως τα έφερε έτσι ο Θεός ώστε ένα τόσο επιδέξιο στο λόγο και στη συγγραφή άτομο, τις τελευταίες μέρες της ζωής του, έχασε τα λογικά της και έλεγε ασυνάρτητα πράγματα, μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης; Η φρίκη του πολέμου και του ρατσισμού, στέρησαν από την αιωνιότητα, το αέναο έργο που είχε να προσφέρει ένα κορίτσι, που στα σχέδια και στα όνειρα του υπήρχε η συγγραφή και η δημοσιογραφία. Η λογοτεχνική υφήλιος, παρά μόνο γεύτηκε τη γλυκιά της πένα, μα πικράθηκε από τις αναφορές και τις διηγήσεις της.
