GLOW
Πηγή εικόνας: vox.com

Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:

Τα ’80s ήταν μια πολύ περίεργη δεκαετία. Φουντωτά μαλλιά, περίεργοι συνδυασμοί χρωμάτων, η μάστιγα των ψηλόμεσων ρούχων και των έντονων σκιών στα μάτια είναι μερικά μόνο από τα σημεία αναφοράς. Όμως, αυτή η δεκαετία σηματοδότησε και την αρχή του γυναικείου empowerment. Το κίνημα απελευθέρωσης των γυναικών εδραιώθηκε με πολλές μορφές στους χώρους του θεάματος. Μια από αυτές ήταν και το GLOW: Οι Λαμπερές Κυρίες του Wrestling. Η σειρά του 2017 βασίζεται στο ομότιτλο εγχείρημα του David McLane, μα έχει τις διαφορές της, όπως και κάθε χολιγουντιανή εξιστόρηση.

Αναζητώντας τη «λάμψη» του GLOW

Σε μία προσπάθεια να ξεφύγει από τη συνηθισμένη ιστορία της άσημης ηθοποιού που κατάφερε να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, το GLOW δείχνει πως το Χόλιγουντ μπορεί να γίνει πολύ αφιλόξενο. Όλοι όσοι βρίσκονται στο κάστινγκ του Sam Sylvia, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, βρέθηκαν εκεί από ανάγκη. Άλλες είναι ηθοποιοί που απέτυχαν, άλλες ψάχνουν μια δουλειά και άλλες αποδοχή. Με λίγα λόγια είναι μια ομάδα περιθωριακών. Χάρη, όμως, σε αυτό το περιθώριο, έχουμε την ευκαιρία να δούμε στις οθόνες μας ρεαλιστικά σώματα, ποικιλομορφία στην εμφάνιση και να καταρρίψουμε κάποιους μύθους. Αυτό αποτέλεσε και την επιτυχία αυτής της σειράς.

GLOW
Πηγή εικόνας: kirstenkrauth.medium.com

Η σειρά εξελίσσεται σε τρεις σεζόν, με τη πρώτη σεζόν να είναι μια εισαγωγή, όπου υπάρχει μια αβεβαιότητα στην ατμόσφαιρα για το μέλλον της σειράς. Στη δεύτερη σεζόν αποκτούμε μια καλύτερη σχέση με τα άτομα, δενόμαστε με την ιστορία και παρακολουθούμε τους πρωταγωνιστές να κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα στην τηλεόραση. Η τρίτη (και δυστυχώς τελευταία) σεζόν αλλάζει τοποθεσία. Από το αχανές Λος Άντζελες, οι πρωταγωνιστές πηγαίνουν στο εκκεντρικό Λας Βέγκας και η ιστορία παίρνει μια άλλη τροπή. Έτσι, το γκλάμουρ και η υπερβολή του GLOW ήρθε και ταίριαξε τέλεια στο άκρως φωταγωγημένο Sin City.

Στη πορεία αυτών των τριών σεζόν, οι χαρακτήρες που «παρελαύνουν» στην οθόνη μας είναι πολλοί. Ο καθένας και η κάθε μια από αυτούς είναι και μια άλλη περσόνα, όπως και στο υποτιθέμενο σόου τους. Οι γυναίκες που πλαισιώνουν το καστ είναι όλες τόσο παράταιρες μα και τόσο ταιριαστές, που προσφέρουν ένα απολαυστικό μιξ. Έχουμε τις ηθοποιούς που χρειάστηκε να εκπαιδευτούν στη πάλη, τις πρώην αθλήτριες/ παλαιστές και τους πραγματικούς παλαιστές που εμφανίζονται κατά διαστήματα. Έπειτα, έχουμε τον Marc Maron που απλά υποδύεται τον εαυτό του και είναι ίσως ό,τι πιο ρεαλιστικό έχω δει σε παρακμιακό σκηνοθέτη.

GLOW
Πηγή εικόνας: deadline.com

Μαθήματα «πάλης»

Το wrestling, τουλάχιστον με το τρόπο που παρουσιάζεται εδώ, δεν είναι σπορ. Είναι περισσότερο μια θεατρική παράσταση, μια παρωδία θα έλεγε κανείς. Χαρακτηρίζεται από θεατρινίστικους μορφασμούς, φανταχτερά κουστούμια και από μια ιστορία που θα ζήλευε κάθε σαπουνόπερα στα ξεκινήματά της. Όπως είναι αναμενόμενο, πρέπει να έχουν μια περσόνα οι παλαιστές και σαν αντισυμβατικό σόου που σέβεται τον εαυτό του εκμεταλλεύεται πλήρως τα στερεότυπα. Έτσι, έχουμε την Αμερικανίδα ξανθιά που κερδίζει πάντα, την Αφροαμερικανή που εκμεταλλεύεται το σύστημα και την πρόνοια, τα ασιατικά στερεότυπα και τις λοιπές αναμενόμενες προσωπικότητες. Δεν μένει όμως στο προφανές και δεν κοιτά τους χαρακτήρες μονοδιάστατα. Καταρρίπτει αυτές τις αντιλήψεις όσο εξελίσσεται η ιστορία και αποκτούμε μια καλύτερη αίσθηση για το πως λειτουργούν αυτά τα στερεότυπα στη ψυχολογία τους.

Πηγή εικόνας: imdb.com

Το GLOW αγγίζει ποικίλα θέματα στη διάρκεια των επεισοδίων. Μιλά για το σεξισμό και το ρατσισμό στον εργασιακό χώρο. Για τη διαφορετικότητα και το τίμημά της. Την αποτυχία, είτε την επαγγελματική είτε τη συναισθηματική, που βιώνουν τα άτομα. Μέσα στις φανφάρες του αθλήματος, κρύβεται μια ειλικρίνεια που συγκινεί τον θεατή με τη συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Where words fail, music speaks

Σε όλη τη σειρά υπάρχουν διάσπαρτοι μα στρατηγικά τοποθετημένοι ύμνοι των ’80s. Σηματοδοτούν στιγμές που παίζουν σημαντικό ρόλο για τα άτομα και προϊδεάζουν για το πως θα εξελιχθεί η ιστορία. Όμως πρέπει να παραδεχτεί κανείς πως μια τόσο σουρεάλ σειρά επιβάλλεται να χαλαρώνει κάποιες φορές.

Μια από τις πιο ξεχωριστές σκηνές και πλέον αγαπημένες μου, είναι στο τέλος του πρώτου επεισοδίου. Μέσα από μια φαντασίωση που έχει ο Sam, βλέπουμε πως έχει στο μυαλό του το GLOW. Μέσα από πλάνα γυρισμένα σε slow motion, δύο γυναίκες παλεύουν παίρνοντας η μια τη δόξα της άλλης με κάθε κίνηση. Το κοινό παθιάζεται με το σόου που εκτυλίσσεται μπροστά του και, με τη μουσική να εξιτάρει τις αισθήσεις (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, το τραγούδι είναι το Separate Ways, των Journey), αποκτάμε μια αίσθηση του τι έπεται -και είναι θαυμάσιο. Η συνέχεια του μουσικού μας ταξιδιού είναι γεμάτη από κομμάτια των Billy Joel, Roxette, Madonna, Queen και Alice Cooper.

Πηγή εικόνας: d2j1wkp1bavyfs.cloudfront.net

Μια ιστορία με αρχή αλλά δίχως τέλος

Άλλο ένα πράγμα που μας στέρησε η πανδημία είναι τη τέταρτη (και τελευταία) σεζόν του GLOW. Λόγω των συνθηκών, η παραγωγή αποφάσισε να σταματήσει τα γυρίσματα και έτσι η ιστορία μας έμεινε ημιτελής. Το τέλος της 3ης σεζόν δίνει μια αίσθηση ολοκλήρωσης για κάποιες από τις ιστορίες, μα για άλλες σηματοδοτεί την αρχή τους. Θα το ονομάζαμε cliffhanger; Ίσως. Από την αρχή, παρότι εμφανίστηκαν εμπόδια στο διάβα τους, ξέραμε πως θα εξελιχθεί αυτή η σειρά. Όλες οι προοπτικές της ήταν εμφανείς και μπορεί να πει κανείς πως μπαίνει σε μια πορεία στην οποία θα συνεχίσει μόνη, χωρίς θεατές. Δεν είναι όμως το τέλος που θα θέλαμε.

Ασχέτως όμως ακύρωσης ή όχι, το GLOW προσφέρει ένα απολαυστικό μιξ παράταιρων χαρακτήρων. Αν προσθέσει κανείς και την υπέροχη γκαρνταρόμπα, το απόλυτα ταιριαστό soundtrack και φυσικά τους ατακαδόρους που δίνουν και παίρνουν, έχουμε μια σειρά που σε κάνει να κολλάς χωρίς να το καταλάβεις.


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project