Για εμάς που δε μιλάμε

Για εμάς που δε μιλάμε και δε λέμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας. Το σκέφτηκα πολύ. Μετά από γραψίματα και σβησίματα, αποφάσισα να μιλήσω σε εσάς που κρατάτε μέσα σας, ότι σας στεναχωρεί. Για εσάς που θέλετε να το παλεύετε μόνοι σας, γιατί αυτό θεωρείτε σωστό. Δε θα σας πω τι είναι σωστό και λάθος, είναι καθαρά υποκειμενικό και σίγουρα δεν είμαι η κατάλληλη να κρίνω.

Δε μας καταλαβαίνουν πολλοί. Αρκετοί είναι εκείνοι που θα γυρίσουν και θα σας πουν: «εγωιστές» ,«ανώριμους» και «παρτάκιδες». Σοκ; Μπορεί… Αν το έχετε ακούσει, θα με καταλάβετε. Αν όχι, εύχομαι να μη σας τύχει ποτέ. ΅Είναι χτύπημα κάτω από τη ζώνη και πονάει. Γιατί τα λόγια πονάνε και τσακίζουν. Είχαν δίκιο οι παλιοί. «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».

Το πρόβλημα.

Ποτέ δε πίστευα ότι, το να είσαι εσωστρεφής και να ανοίγεσαι δύσκολα, είναι τόσο πρόβλημα. Ποτέ δεν υπολόγιζα ότι θα υπάρχουν καβγάδες και συζητήσεις με εμένα να γεμίζω τύψεις ως το λαιμό. Με το να κάνω κάποιον άλλον θλιμμένο. Με το να διαλύονται στιγμές σαν ένα κακοστημένο ντόμινο. Με το να διαλύονται όλα από κακό σενάριο.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω άλλη μία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμη και η σκέψη ότι με τη στάση μας, δε δημιουργούμε πρόβλημα, είναι λάθος. Φταίει… Τι φταίει; Το ανάποδο μυαλό; Η άρνηση και ο φόβος για την αλλαγή; Ίσως να μην υπάρχουν απαντήσεις.

Η Στάση.

Κανείς δεν μας έμαθε πως να είμαστε εσωστρεφείς ή εξωστρεφείς. Επιλέγουμε από τα βιώματα. Επιλέγουμε και πορευόμαστε. Όταν το συνηθίσουμε, δύσκολα θα ξεβολευτούμε από την ασφάλεια μας. Δύσκολα θα δεχτούμε την αλλαγή και ο χρόνος που θα χρειαστεί θα είναι παραπάνω από όσο υπολογίζαμε.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να περιμένει. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να δέχεται χαρακτήρες που δε του ταιριάζουν. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να περιμένει την αλλαγή. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υπομένει.

Συμπέρασμα (;)

Δεν υπάρχει. Μακάρι να υπήρχε. Όλα θα ήταν πιο εύκολα και ίσως, οι ανθρώπινες σχέσεις να ήταν πιο απλές και ονειρικές. Χωρίς καβγάδες και διχόνοιες. Με μούτρα, τύψεις, φωνές και απολογίες.

Για εμάς που δε μιλάμε, όλα είναι αλλιώς. Για εμάς που δε μιλάμε, τα σκεφτόμαστε αλλιώς. Φοβόμαστε να μη πληγώσουμε τους άλλους. Προτιμούμε να μη φορτώνουμε τους ανθρώπους μας, με τα προβλήματα μας. Προτιμούμε να τα λύνουμε με τους δικούς μας ρυθμούς. Χωρίς πολλές συζητήσεις και αναλύσεις.

Ναι, προτιμούμε να μιλάμε για πράγματα ευχάριστα, που δεν αφορούν εμάς. Ότι είναι να λύσουμε το κάνουμε μόνοι μας. Όχι επειδή λειτουργούμε σαν «μονάδα» ή υποτιμούμε τον συνομιλητή μας. Αλλά επειδή αυτό θεωρούμε σωστότερο. Εξάλλου, τι είναι σωστό και λάθος και ποιος το καθορίζει;

Παρόμοια άρθρα

• Η χαμένη αθωότητα στο πέρασμα της προχειρότητας
• Για τα παράθυρα που έκλεισαν
• Για εμάς που φωνάζουμε από άμυνα
  
  Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project