Άλλη μια Παρασκευή έφτασε μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού που εμένα προσωπικά καθόλου δεν με ενοχλεί, με νέες προτάσεις για παραλία, με νέες αγορές και νέες εμπειρίες. Η εβδομάδα που πέρασε ομολογώ ότι ήταν πολύ περίεργη. Έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις… στεναχώρια, ενθουσιασμός, απογοήτευση, ελπίδα, προσμονή, σχέδια, φόβος, εκπλήξεις και πολλά πολλά άλλα.
Η αλήθεια είναι ότι σιγά σιγά ετοιμάζομαι να φύγω από το πόστο, στο οποίο εργαζόμουν τρία χρόνια. Ξέρω ότι το τέλος της σεζόν θα είναι το τέλος και στο γραφείο μου, στα ντοσιέ μου, στους συναδέλφους μου. Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα… γλυκόπικρα θα έλεγα. Χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους κάνω ένα βήμα για να βρεθώ πιο κοντά στη δουλειά των ονείρων μου, χαίρομαι γενικότερα που κάνω ένα βήμα προς την επαγγελματική μου εξέλιξη. Φυσικά αφήνω πίσω μου συναδέλφους που μου στάθηκαν σε δύσκολες στιγμές, με εκνεύρισαν αφόρητα, με άκουσαν, με έκριναν, με έκαναν να γελάσω… και αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα μπορεί να μου τα έχουν προκαλέσει τα ίδια άτομα.
Άλλωστε αυτό είναι και το παράδοξο, το ενδιαφέρον, το αστείο, το οτιδήποτε της ανθρώπινης φύσης. Το να μπορείς να κάνεις κάποιον να σε συμπαθεί και να τον εκνευρίζεις ταυτόχρονα και αντιστρόφως. Δεν θα μου λείψουν φυσικά απαρχαιωμένες αντιλήψεις, ρατσιστικές, σεξιστικές, προσβλητικές και άλλα για τα οποία σας έχω μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο μου. Αλλά πάντα όταν πλησιάζεις και φτάνεις στο τέλος δεν κρατάς μόνο τα καλά; Ή έστω ως επί το πλείστον…
Όλα είναι λοιπόν κύκλος που κάποια στιγμή ολοκληρώνεται και κλείνει. Τα σχολικά μας χρόνια κάποτε τελειώνουν, τα φοιτητικά το ίδιο, τα παιχνίδια στη γειτονιά σταματούν, οι βόλτες στο χωριό σου μετά τον θάνατο των παππούδων. Τα βιβλία που μας συντροφεύουν στα πληκτικά ΜΜΜ, στα ήσυχα απογεύματα στον καναπέ ή στα βότσαλα της παραλίας, που μας κρατάνε ξάγρυπνους τα βράδια και το επόμενο πρωί σκουντουφλάμε στη δουλειά, αυτοί οι έντυποι κόσμοι που ανοίγονται μπροστά μας αργά ή γρήγορα φτάνουν στο τέλος τους. Άλλοτε το story ολοκληρώνεται στην τελευταία σελίδα και οι ήρωές μας συμπληρώνουν τη στροφή τους. Άλλοτε το τέλος του βιβλίου, ο κύκλος που κλείνει, ανοίγει το ενδεχόμενο και τις προοπτικές ενός νέου κύκλου. Πάντως να θυμάστε ότι ο πρώτος κύκλος όπως και να ‘χει τελείωσε, έκλεισε, ολοκληρώθηκε. Τι πιο επίκαιρο και κοντινό από τον θάνατο της Βούλας στη Μουρμούρα άλλωστε…; Ολοκληρώθηκε ο κύκλος της σεζόν, ολοκληρώθηκε ο κύκλος της Βούλας, ολοκληρώθηκε και ο κύκλος της κοινής ζωής με τον Μηνά. Θέλετε να το πάμε και ακόμα παραπέρα…; Ολοκληρώθηκε ο κύκλος της συνεργασίας αυτών των ηθοποιών μεταξύ τους…
Έτσι λοιπόν νιώθω ότι ολοκληρώνεται και ο επαγγελματικός μου κύκλος σε αυτό το γραφείο. Τρία χρόνια κουραστικά, άλλοτε όμορφα άλλοτε άσχημα, που σίγουρα όμως μου μάθανε πάρα πολλά πάνω στο αντικείμενο με το οποίο ασχολήθηκα αλλά ακόμη περισσότερα για τον επαγγελματικό βίο και ακόμη περισσότερα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τώρα που το σκέφτομαι ξέρετε τι είναι το μόνο που δεν κλείνει τόσο εύκολα, ίσως μάλιστα και ποτέ; Οι ανθρώπινες σχέσεις. Πόσο εύκολα και κυρίως με πόση βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι μια φιλία έκλεισε μετά από έναν τσακωμό, ότι πάψαμε να αγαπάμε κάποιον σύντροφό μας μετά τον χωρισμό, ότι ξεχάσαμε κάποιον αγαπημένο μας μετά τον θάνατό του; Αλλά πάντα ένας νέος κύκλος ανοίγει. Το θέμα είναι να είναι εξίσου καλός και καλύτερος και να έχουμε πάντα κατά νου ότι και αυτός κάποτε θα κλείσει. Οπότε… ας μην σκεφτόμαστε πότε θα ανοίξει ο επόμενος αλλά πώς θα περάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα μέχρι να ολοκληρώσουμε αυτόν, στον οποίο βρισκόμαστε…
Το αλάτι της ζωής… μου
Τη Δευτέρα το απόγευμα αποφάσισα να πάω στα public του κέντρου και να ψάξω διάφορα βιβλία ανά θεματική κατηγορία. Μετά έκατσα σε αυτό το μικρό σαλονάκι που σου επιτρέπει να έχεις πιάτο όλη την πλατεία Συντάγματος ενώ παράλληλα επιλέγεις ποια από τα βιβλία που κουβάλησες θα πάρεις τώρα και ποια θα φωτογραφίσεις για να τα αγοράσεις την επόμενη φορά. Μέσα στα βιβλία που κουβάλησα λοιπόν μέχρι το σπίτι ήταν και το Αλάτι της ζωής της Franquise Heritier. Γι’ αυτό το βιβλίο έχω ακούσει και έχω βρει πολύ διφορούμενες κριτικές. Θυμάμαι πέρυσι το καλοκαίρι που το διάβαζε μια φίλη μου στην Κύθνο και μου είχε πει ότι της φαίνεται πάρα πολύ βαρετό το να αφιερώνει ένας άνθρωπος σχεδόν 120 σελίδες παραθέτοντας με άνω τελεία όλα αυτά που του φαίνονται όμορφα σ’ αυτή τη ζωή. Είναι μια άποψη που καταλαβαίνω απόλυτα, καθώς η συγγραφέας μιλά συνεχώς για στιγμές. Απ΄ την άλλη αυτές οι στιγμές είναι όλες εκείνες οι μικρές στιγμές που μέσα στη μέρα σου χαμογελάς και νιώθεις κάπως περήφανος που ζεις αυτή τη ζωή που ζεις, κάπως χαρούμενος που κάνεις αυτά που κάνεις, κάπως ευτυχισμένος που είσαι εσύ… Θυμάστε σε ένα άρθρο μου που είχα γράψει ότι μια τέτοια στιγμή είναι και το να πλένεις τα πιάτα μετά τη δουλειά και να χορεύεις ακούγοντας μουσικές και τραγούδια που είχες ξεχάσει ότι υπάρχουν; Ε.. κάπως έτσι κινείται και το βιβλίο της Heritier. Χωρίς πλοκή, χωρίς εξέλιξη, απλώς με υπενθυμίσεις του τι μας κάνει να χαμογελάμε σε άσχετες φάσεις μέσα στη μέρα…
Οι μπύρες στη μπάρα∙ ένα ποτήρι κρασί κόκκινο ή λευκό∙ η ανάγνωση της εφημερίδας με ηρεμία∙ οι έξοδοι και τα ξεφαντώματα∙ το νυχτερινό ξύπνημα όταν όλοι οι άλλοι κοιμούνται είναι μερικές από αυτές τις στιγμές που κάνουν χαρούμενη τη συγγραφέα. Κάθε ημιπερίοδος μια σκέψη, ένα story, μια εικόνα, μια ανάμνηση. Αυτό ακριβώς κάνει το συγκεκριμένο βιβλίο κατά τη γνώμη μου φανταστικό, ονειροπόλο, φιλοσοφικό. Όχι, δεν είναι βιβλίο αυτοβελτίωσης ούτε παραλίας. Διαβάστε το ένα βράδυ στον καναπέ σας, όχι πριν τον ύπνο στο κρεβάτι, προκειμένου να μπορέσετε να ρουφήξετε κάθε εικόνα που σας δίνεται. Διαβάστε το αν είστε σε αυτό το μουντ. Διαβάστε το όχι μια φορά αλλά κάθε φορά που θέλετε να ταξιδέψετε.
Μοιράζομαι μαζί σας λοιπόν το αλάτι της ζωής μου για αυτή την εβδομάδα και κλείνω με μια αφιέρωση γιατί παραφλυάρησα στο σημερινό άρθρο. Τα σχέδια για το καλοκαίρι∙ η εκπαίδευση και το μοίρασμα της γνώσης και των τρικ σου∙ τα ανόητα βλέμματα που δεν οδηγούν πουθενά αλλά κάπως σε κάνουν να γελάς∙ μια νέα ανακάλυψη∙ ο ενθουσιασμός για ένα δώρο που θα κάνεις∙ το να ταιριάζεις χρώματα και αρώματα σε κεριά σόγιας∙ το να τρως υδατάνθρακα μέχρι να σκάσεις γιατί πεινούσες πολύ∙ το να βλέπεις ότι επιτέλους αρχίζει η επανάληψη των αγαπημένων σου σειρών που έχεις συνδυάσει με καλοκαίρι∙ οι οραματισμοί για ένα νέο κούρεμα∙ ο προγραμματισμός των καλοκαιρινών μποτέ σου….
The Friday Folly: Η καλύτερη στιγμή της εβδομάδας ήταν το βίντεο με τη φίλη μου την Ευαγγελία που πέφτει πάνω στο τζάμι. Ειλικρινά τέτοιο γέλιο δεν μου προκάλεσε τίποτα αυτή την εβδομάδα…. Συνέχισε έτσι και να τα καταγράφεις και σε βίντεο για τα φιλαράκια σου!!!!
Υ.Γ.: Μόλις διάβασα το άρθρο στην αδερφή μου. Η απάντησή της; Θέλω να έρθει το ρεύμα… ναι έχουμε διακοπή ρεύματος και ζεσταινόμαστεεεε… αφήστε που θέλω να δω και παρά πέντε…
Διαβάστε επίσης:
- Κοιλιοκάκη: Τι είναι και ποια είναι τα συμπτώματα
- Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση!
