Με αφορμή το Friends Reunion μια λέξη έρχεται στο μυαλό. Η νοσταλγία. Είναι ένα συναίσθημα που νιώθουμε όταν σκεφτόμαστε κάτι θετικό από το παρελθόν. Νοσταλγικούς μπορεί να μας κάνει μια πληθώρα πραγμάτων όπως αναμνήσεις, αντικείμενα, πρόσωπα ή και κάτι που είχαμε παρακολουθήσει κάποτε.
Ανακύκλωση ιδεών
Τον τελευταίο καιρό η επίκληση στη νοσταλγία είναι αρκετά συχνό φαινόμενο στην τηλεόραση και στο σινεμά. Μερικά παραδείγματα εκτός του Friends Reunion είναι το iCarly, το Finding Dory και από την ελληνική τηλεόραση το Καφέ της Χαράς. Το γεγονός αυτό δεν μειώνει τις παραγωγές με αυτό τον σκοπό, αφού μερικές από αυτές είναι αρκετά ουσιώδεις και έχουν μια οργανική συνέχεια. Βέβαια μερικές φορές λείπει το καλλιτεχνικό κίνητρο και υπάρχει ένας άλλος στόχος.
Το κίνητρο πίσω από αυτό
Δεν είναι πολλοί που θεωρούν ανούσια τη συνέχεια μιας ιστορίας μετά από μια δεκαετία. Ας εξετάσουμε όμως τις πιθανές απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Κάποιες δημιουργίες θα έχουν μερικά κενά που θα μπορούν να απαντηθούν, ακόμα μια ιστορία να μας πουν. Πολλές φορές ένα τέλος είναι η αρχή ενός νέου ταξιδιού. Φυσικά όμως η νοσταλγία του κοινού είναι ένα ισχυρό όπλο που ένας δημιουργός μπορεί να επενδύσει πάνω του. Συχνά όμως, θα δούμε ότι αυτή η τακτική προωθεί κερδοφόρους σκοπούς από τους παραγωγούς. Ουσιαστικά είναι μία εκμετάλλευση των συναισθημάτων του νοσταλγικού θεατή.
Κρύβει όντως τόση δύναμη η νοσταλγία;
Πολλοί θα αναρωτηθούν αν ένα έργο ή ταινία έχει τόση δύναμη ώστε να έλξει κάποιον σε πιθανή παγίδα. Και όμως, η τέχνη είναι δυνατή για αρκετούς λόγους. Το μυαλό μας συνδέει στιγμές και συναισθήματα με κάτι που έχουμε παρακολουθήσει. Ας πάρουμε για παράδειγμα την σειρά Friends. Πολλοί από εμάς θα την έχουμε δει σε επανάληψη στο Σταρ, πιθανότατα σε οικογενειακό τραπέζι λόγω της ώρας που έπαιζε. Παράλληλα, αν παρακολουθήσουμε μια ταινία σε μικρή ηλικία θα είναι συνδεδεμένη με μια πιο αθώα περίοδο της ζωής μας. Σαν ένα Friends Reunion με τους χαρακτήρες που λατρέψαμε εκείνη την εποχή. Τελικά, οι οθόνες μπορούν να γίνουν πύλες για μια άλλη εποχή με διάφορους τρόπους.
Στην ζυγαριά…
Μέσα από όλο αυτό πολλές φορές μπορούμε να δούμε μια ενδιαφέρουσα συνέχεια σε κάποια ιστορία, να δούμε όλα τα κομμάτια του παζλ. Ίσως ο ίδιος ο δημιουργός μας δείξει πόσο βελτιωμένος είναι με την νέα του ωριμότητα ή το όραμα ενός άλλου καλλιτέχνη. Αλλά δεν είναι όλα ρόδινα. Δεν είναι σπάνιο να παρακολουθήσουμε κάτι που υποτίθεται ότι θα μας ταξιδεύει και να δούμε κάτι άψυχο, δίχως την μαγεία του ψάχναμε. Δυστυχώς η νοσταλγία πουλάει και είναι πιο ασφαλής από μια φρέσκια ιδέα. Έτσι, οι παραγωγοί επαναπαύονται και το αποτέλεσμα είναι αρκετά πικρό για το κοινό που πίστευε ότι θα δει κάτι αντάξιο της ποιότητας που γνώριζε.
Ιδού η απορία
Έτσι λογικά έρχεται η ερώτηση. Αξίζουν όλες οι ιστορίες συνέχεια; Πολλές φορές δεν χρειάζεται, αλλά με ένα κατάλληλο όραμα μπορεί να γεννηθεί μια νέα ιστορία. Όταν μπλέκεται η γλύκα της κερδοφορίας, τότε η κατάσταση μπορεί να είναι δυσάρεστη. Άλλωστε στην παρέα των Friends να θυμίσουμε την σειρά Joey που μέχρι και η παραγωγή θέλει να ξεχάσει. Ένα προϊόν με σκοπό να αξιοποιήσει την αγάπη για έναν χαρακτήρα μιας επιτυχημένης σειράς. Αλλά χωρίς την σωστή δομή η επιτυχία δεν θα έρθει.
Εν κατακλείδι
Η νοσταλγία είναι ένα ισχυρό όπλο. Αρκετά ασφαλές κιόλας, αλλά με την έλλειψη του πάθους ακόμα και κάτι τόσο δυνατό είναι ανίσχυρο μπροστά στην αποτυχία. ‘Μερικές ιστορίες έχουν πολλά να μας πουν ακόμα ενώ άλλες, όπως και στην ζωή πρέπει να έχουν ένα τέλος.
Παρόμοια άρθρα:
- The Falcon and The Winter Soldier: Μια ιδέα σε δύο όψεις
- Into the Labyrinth: Ιταλικό θρίλερ
- Ταινίες του Hollywood που κανείς δεν θέλει να θυμάται
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
