Φεστιβάλ Δράμας
Πηγή εικόνας: dramafilmfestival.gr

Το 43ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, κόντρα σε κάθε οιωνό που ήθελε τις κινηματογραφικές γιορτές διαλυμένες, πραγματοποιήθηκε και φέτος. Λίγο διαφορετικά από την παραδοσιακή του μορφή (δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται αποκλειστικά η νέα κανονικότητα της πανδημίας ή και οι ευχάριστες αλλαγές στα διοικητικά πρόσωπα του Φεστιβάλ), έμεινε πιστό στο ραντεβού της μιας εβδομάδας με το σινεφίλ κοινό που αγαπά την τόσο ιδιαίτερη μικρού μήκους φόρμα.

Ολοκληρωμένες και άρτιες καλλιτεχνικά προτάσεις νέων, κυρίως, καλλιτεχνών αποτέλεσαν το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Δράμας. Ο αισθητά μειωμένος όγκος των ταινιών που έγιναν δεκτές είχε θετικό αντίκτυπο όπως φαίνεται στην ποιότητα του τελικού προϊόντος. Για πρώτη φορά τόσο σε ανοιχτό όσο και σε κλειστό χώρο, σε drive-in cinema και online σε μια εύχρηστη (και δωρεάν) πλατφόρμα το κοινό στην πόλη της Δράμας αλλά και γενικότερα εντός Ελλάδος, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει και να ψηφήσει τις αγαπημένες του ταινίες με ασφάλεια.

Ούσα μακριά από την γενέτειρα μου, με χαρά παρακολούθησα το Φεστιβάλ διαδικτυακά. Κάνε καφέ και βάλε να δεις τα τρέιλερ ή που θα είναι η επόμενη οργάνωση που θα πετύχεις αυτά τα σφηνάκια κινηματογραφικής απόλαυσης. Προφανώς, οι ακόλουθες ταινίες είναι οι προσωπικές μου αγαπημένες, αλλά όλα από κάπου δεν πρέπει να ξεκινάνε; Πάμε λοιπόν!

Bella

πηγή: ethnos. gr

Ο χρυσός Διόνυσος 2020 και μια ταινία που σάρωσε στα βραβεία. Η Θέλγια Πετράκη σε 25 λεπτά μας χαρίζει το πορτρέτο μιας γυναίκας στην μέση της ζωής της, εν μέσω θυελλωδών αλλαγών στην Ελλάδα και τον κόσμο. Η πτώση μιας σχέσης σε δρόμους παράλληλους με την πτώση της ΕΣΣΔ. Το έτος είναι 1986 προς 1987 και η Άνθη επιστολογραφεί με τον σύζυγο της στην Μόσχα, προσπαθώντας να του μεταφέρει την καλύτερη εκδοχή των τεκταινόμενων στην καθ’ ημέρα ζωή τους.

Οικογενειακά βίντεο μπλέκονται με αρχειακά πλάνα, η κάμερα ακολουθεί παρά πόδας την πρωταγωνίστρια και ένα σύννεφο από τον καπνό του τσιγάρου της πλαισιώνει σχεδόν κάθε σκηνή.  Ακούμε τις σκέψεις και βιώνουμε τις ανησυχίες μιας γυναίκας που κλήθηκε να σηκώσει το βάρος της οικογένειας της, με μια εμμονική προσκόλληση στο παρελθόν και τις «καλύτερες μέρες στο δωμάτιο 1717».

«Όλοι εδώ είμαστε καλά» ακούγεται να λέει η Άνθη σε κάποιο γράμμα της. Όλη η δύναμη και η τραγική ειρωνεία της ταινίας σε μια πρόταση. Bonus πόντοι αισθητικής: το Bella Ciao παιγμένο από πλανόδιους μουσικούς στον σταθμό Βικτώρια.

Escaping the fragile planet

Φεστιβάλ Δράμας
Πηγή εικόνας: flix.gr

Τιμητική διάκριση μοντάζ για την Σμαρώ Παπαευαγγέλου σε μια ταινία του Θανάση Τσιμπίνη. Ένα τρομακτικά επίκαιρο sci-fi με απαραίτητο το disclaimer καμίας σύνδεσης με πραγματικά γεγονότα. Ελπίζω σύντομα να μην χρειαστεί δεύτερο: μην το δοκιμάσετε στο σπίτι.

Πρόκειται για μια ερωτική ιστορία όπου boy meets boy σε μια Αθήνα ένα βήμα πριν τα ύστερα του κόσμου. Μια ροζ ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα, η κυκλοφορία απαγορεύεται και συστήνεται αυστηρά η χρήση μάσκας. Ο νεαρός πρωταγωνιστής μας σπάει την καραντίνα, φοράει την μάσκα του και βγαίνει για μια πιθανώς τελευταία βόλτα. Άκρως συγκινητική η σκηνή με το γέμισμα φαγητού στο μπολάκι της γάτας.

Τον βλέπουμε έπειτα σε ένα δισκοπωλείο σε ένα impromptu πρώτο ραντεβού με τον υπάλληλο που το άνοιξε για τελευταία φορά. Δεν γνωρίζονταν πριν και δεν θα υπάρξει μετά. Έχουν (έχουμε) αυτές τις μετρημένες στιγμές για να ξεφύγουν από τον εύθραυστο πλανήτη που καταρρέει γύρω τους.

Το ροζ ήταν ανέκαθεν το αγαπημένο μου χρώμα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ έναν πιο ρομαντικά φουτουριστικό (;) θάνατο παρά στην αγκαλιά του.

Madonna F64.0

πηγή: t-zine.gr

Βραβείο Drama Queer, το οποίο καθιερώνεται από φέτος στο φεστιβάλ Δράμας.

Πριν από όλα, με τράβηξε ο τίτλος (και η επίσημη αφίσα ας είμαστε ειλικρινείς). Το F64.0 με παρέπεμψε κατευθείαν στην γωνιά του μυαλού μου που κρατώ τις διαγνώσεις κατά ICD-10. Πατώντας play ήθελα να διαπιστώσω αν πρόκειται για αυτό που νόμιζα ή έκανα απλώς συσχετισμούς.

Ήταν πολύ περισσότερα.

Η απόδοση της θηλυκότητας και της προαιώνιας σχέσης μεταξύ δύο αδερφών. Η φυλομετάβαση και η μητρότητα. Η αποδοχή της καθεμίας/ του καθένα ακριβώς για αυτό που είναι και όχι για αυτό που ήταν ή που μπορεί να γίνει. Η απόδειξη πως η «άνευ όρων» οικογενειακή αγάπη έχει κάποια ψιλά γράμματα, ορατά μονάχα κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες.

Όλα τα παραπάνω ντυμένα με μουσική από την Melentini.

Η εκπροσώπηση της κοινότητας που θέλουμε, στο φεστιβάλ που αγαπάμε.


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press

4 COMMENTS

  1. … [Trackback]

    […] Read More on that Topic: beasty.gr/festival-dramas-2020-ena-megalo-festival-gia-th-mikrou-mhkous-forma/ […]

  2. … [Trackback]

    […] Read More Info here on that Topic: beasty.gr/festival-dramas-2020-ena-megalo-festival-gia-th-mikrou-mhkous-forma/ […]

Comments are closed.