Ηχογράφηση από τη Σοφία Σακαρίκου:
Far Away ή ελληνιστί Πολύ Μακριά. Πολύ μακριά. Κάπου ανάμεσα στα στενοσόκακα του όμορφου Κεραμικού, το Θέατρο 104 μας προσκάλεσε στην πρεμιέρα μιας εξαιρετικής παράστασης την οποία δεν πρέπει να χάσεις. Με τίποτα όμως! Far Away λοιπόν, από την δική μας καθημερινότητα, το θεατρικό της Caryl Churchill σε σκηνοθεσία Δημήτρη Σκλάβου μας ρίχνει στα έγκατα μιας δυστοπικής κοινωνίας. Πολύ αποξενωμένης, πολύ βίαιης και πολύ διαφορετικής από τη δική μας. Ή και όχι…
Λίγα λόγια
Σε μια χρονική στιγμή όπου η βία γίνεται όλο και περισσότερο έντονη και φανερή σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, το “Πολύ Μακριά” (Far Away), της Caryl Churchill, γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Το ευφυές δυστοπικό έργο της Churchill που σόκαρε το κοινό το 2000 όταν δημοσιεύτηκε και παίχτηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο με τεράστια επιτυχία, παραμένει προφητικό και επίκαιρο, καταδεικνύοντας ότι αν ξεκινήσεις πόλεμο βαφτίζοντας εχθρούς σου τους πάντες και τη Φύση, τότε κι αυτοί θα κάνουν το ίδιο.
Κάπου Far Away από τη δική μας πραγματικότητα, σε ένα ειδυλλιακό σπίτι στην εξοχή, μια νευρική και κρυψίνους αλλά καλοσυνάτη θεία θα φιλοξενήσει την πολυαγαπημένη της και γεμάτη απορίες ανιψιά. Απορίες που ευλόγως δημιουργούνται στο μυαλό της. Διότι, τί δουλειά έχουν σε ένα σπίτι κραυγές, πάρτυ, γάτες, Μαροκινοί, Γάλλοι, μυρμήγκια, φαντασμαγορικά καπέλα, και αίμα; Αλήθεια…όπως αναρωτιέται και η νεαρή ανιψιά,
έχουν τα πάρτι αίμα;
Εξοικείωση με το σκηνικό
Τα φώτα χαμηλώνουν και η μουσική στο background δυναμώνει αργά και σταθερά. Το σκηνικό του Far Away αρχίζει να αναδύεται στα μάτια του κοινού σε τόνους σκοτεινούς, κόκκινου και μαύρου. Μέσα σε ένα, αν μη τι άλλο λιτό, σκηνικό, κεριά σιγοκαίγονται πάνω στο τραπέζι που βρίσκεται στο κέντρο της σκηνής. Στη γιγαντοοθόνη μια μεγάλη κουκουβάγια σε κοιτάζει επίμονα. Πολύ επίμονα. Τόσο επίμονα, που η ατμόσφαιρα γίνεται αγχωτική και σχεδόν άβολη.
Σπασμωδικότητα
Πριν μπούμε για τα καλά στην καρδιά της δυστοπικής πλοκής του Far Away, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σκλάβος έχει ήδη δημιουργήσει στο κοινό μια εντονότατη νευρικότητα. Η δεκαμελής καλλιτεχνική ομάδα του Cinema Alive κινείται μανιωδώς και σπασμωδικά επί σκηνής. Όλα αποπνέουν μια αίσθηση αβεβαιότητας και ανεξήγητου άγχους. Και ξαφνικά. ΑΑΑΑΑ! Μια δυνατή κραυγή είναι το εναρκτήριο του έργου. «Μια κραυγή αγωνίας», όπως γράφει και η παραγωγή.
Τα καπέλα
Στον μικρόκοσμο του Far Away, τα καπέλα είναι μια αγωνιώδης τάση ανάδειξης της τελειότητας. Μιας τελειότητας, όμως, τόσο κίβδηλης, φαινομενικής, κι εφήμερης. Τα καπέλα κρύβουν, βαραίνουν, πνίγουν αυτούς/ές που τα φορούν. Είναι ένα χιτζάμπ, που έρχεται να κουκουλώσει ορμητικά όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και όλες τις αρετές. Κάτω από το φαντασμαγορικό, γεμάτο χρώμα, πληροφορία, και πολυτέλεια καπέλο, μια φωνή πνίγεται και δυο μάτια χάνονται.
Το καπέλο είναι το φαίνεσθαι μιας κοινωνίας, που στους πυλώνες της είναι εν τέλει σάπια. Οι Σοφία Βασιλάκου, Άρτεμις Καραγιάννη, Ράνια Λάγιου, Ελένη Τριπολίτη, Μαρκέλλα Τριπολίτη, δημιουργούν μοναδικά καπέλα, τα οποία χάρη στο πομπώδες και βαρύ τους ύφος πετυχαίνουν αυτό ακριβώς που πρέπει. Έναν άνθρωπο που ασφυκτιεί κάτω από αυτά.
Η βία
Όπως ειπώθηκε και πριν, η βία βρίσκεται στο επίκεντρο του έργου. Όπως και το αίσθημα του πολέμου. Πόλεμος με τις γείτονες χώρες, πόλεμος με τους ανθρώπους γύρω μας, πόλεμος με τη Φύση, πόλεμος με τον ίδιο μας τον εαυτό. Το αγρίμι που κοιμάται μέσα μας έχει ξυπνήσει για τα καλά, όπως περιγράφεται μέσα σε 60′ στο έργο. Και είναι τόσο απειλητικό κι αιμοβόρο, ειδικά μέσα σε αυτή τη στρεβλή πραγματικότητα που παρουσιάζει το Far Away.
Το αντίθετο της ουτοπίας
Το Far Away αλλά και ο σκηνοθέτης που ξαναπλάθει το θεατρικό στα χέρια του παρουσιάζουν το αντίθετο της ουτοπίας. Δεν παρουσιάζουν μια ουτοπία, όπως την όρισε ο φιλόσοφος Moore. Δηλαδή, «έναν ιδανικό τόπο και τρόπο πολιτικής συμβίωσης, ένα απομονωμένο νησί με τέλειο κοινωνικό, πολιτικό, και νομικό σύστημα».
Αυτό που μας σερβίρει τόσο ωμά, αλλά με τόσο έμμεσο κι αλληγορικό τρόπο το Far Away είναι μια δυστοπική κοινωνία. Ένα μέρος ανεπιθύμητο, τρομακτικό, που χαρακτηρίζεται από απανθρωπισμό και που όλα λειτουργούν αντίθετα από το επιθυμητό και το τέλειο. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σκλάβος βαφτίζει τον κίνδυνο, κροκόδειλο. Βαφτίζει τις δημόσιες εκτελέσεις, παρελάσεις με καπέλο. Βαφτίζει κοτόπουλο λεμονάτο, ένα πιάτο με χάπια. Βαφτίζει κοινωνία, κάτι το οποίο σίγουρα δεν της μοιάζει.
O σκηνοθέτης γράφει στο site LavArt
Είναι αναμφισβήτητα μοναδικό, πως ένα θεατρικό σαν το Far Away, περιγράφει σε ένα όχι εκτενές σενάριο ένα απόκοσμο και βίαιο κόσμο που τελικά είναι παρόμοιος αν όχι ίδιος με το δικό μας. Μέσα στη φρενίτιδα της βίας όλων των ειδών που έχει στιγματίσει πολύ την εποχή μας, «ο κόσμος μπορεί, είναι εφικτό, να λειτουργήσει με λιγότερο μίσος προς τον Άλλο», όπως έγραψε ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σκλάβος στο LavArt.
Το υπέροχο θεατρικό, που είχαμε τη χαρά να παρακολουθήσουμε έπειτα από πρόσκληση της παραγωγής, θα παίζεται ως τις 3 Μαρτίου 2022, στο Γκάζι. Η παράσταση προβάλεται για το κοινό που έχει είτε πιστοποιητικό εμβολιασμού είτε νόσησης. Το Far Away σε περιμένει για λίγες ακόμη παραστάσεις στο υπέροχο εναλλακτικό Θέατρο 104. Κλείσε τώρα τα εισητήριά σου εδώ!
Όλα έχουν στρατολογηθεί. Με τίνος μέρος είναι το ποτάμι;
Καλή θέαση!
Παρόμοια άρθρα
- Θέατρο, ή αλλιώς, το βάλσαμο στη ψυχή μου
- Θέατρο στα χρώματα του ουράνιου τόξου
- ΚΕΘΕΑ: το θέατρο ως παράθυρο στον κόσμο
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση
