Δήμητρα Παπαγεωργίου: «το Αυτοπορτραίτο είναι ένα προσωπικό ταξίδι»

Ηχογράφηση της συνέντευξης για το Αυτοπορτραίτο, από την Κορνηλία Χαλκίδη:

Σε προηγούμενο άρθρο, μιλήσαμε για την εξέλιξη του Πορτραίτου σε Αυτοπορτραίτο και τη σχέση του δεύτερου με την κοινή Selfie. Τελικά το Αυτοπορτραίτο, αποτελεί καλλιτεχνική δημιουργία; Ναι! Κι αυτό γίνεται φανερό από το εξαιρετικό αποτέλεσμα των φωτογράφων που ασχολούνται με τη συγκεκριμένη κατηγορία.

Σήμερα λοιπόν, θα γνωρίσουμε μία σημαντική εκπρόσωπο του Αυτοπορτραίτου, ή της «απεικόνισης του εαυτού», όπως πολύ σωστά η ίδια μας είπε. Πάμε λοιπόν να μάθουμε κάποια πράγματα για τη Δήμητρα Παπαγεωργίου:

H Δήμητρα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος του τμήματος Δημοσίων Σχέσεων και Επικοινωνίας και του τμήματος Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Από το 2010 ασχολείται εντατικά με τη φωτογραφία, έχει παρακολουθήσει σεμινάρια του Πλάτωνα Ριβέλλη, της Ιωάννας Βασδέκη και εργαστήρια με την Fotograficus και την ομάδα Depression Era. Έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές φωτογραφικές εκθέσεις.

Το 2015 βραβεύτηκε από το διεθνή διαγωνισμό της Nikon ως φωτογράφος της χρονιάς. Από το 2014 ασχολείται επαγγελματικά με την φωτογραφία και το βίντεο. Το 2016 άρχισε να παραδίδει μαθήματα φωτογραφίας. Τα προσωπικά της πρότζεκτ αφορούν κυρίως την απεικόνιση του εαυτού. Σκηνοθεσία, σουρεαλισμός και Pop κουλτούρα είναι λέξεις που συνθέτουν την δουλειά της. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Το Beasty Press, επικοινώνησε με τη Δήμητρα με σκοπό την παραχώρηση μίας συνέντευξης, την οποία η ίδια απάντησε με μεγάλη προθυμία:

Πότε και για ποιο λόγο αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη φωτογραφία;

Το 2010 άρχισα να μπαίνω στον κόσμο της φωτογραφίας, δεν ήταν κάτι που ήθελα από μικρή. Προέκυψε για να γεμίσω τον ελεύθερο μου χρόνο. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι. Απλώς δεν το είχα βρει ακόμα. Σήμερα μου φαίνεται λίγο περίεργο που ακολούθησα επαγγελματικά τη φωτογραφία. Ξεκίνησα ως ερασιτέχνης φωτογράφος και σιγά σιγά το 2014 άρχισα να βιοπορίζομαι από τη φωτογραφία και το βίντεο χωρίς να το καταλάβω. Η μια δουλειά έφερε την άλλη. Παράλληλα το 2016 ξεκίνησα να διδάσκω φωτογραφία και είναι κάτι που με έχει κερδίσει.  

Ένιωσες ποτέ ότι θέλεις να τα παρατήσεις και αν ναι γιατί;

Όχι δεν το έχω νιώσει ακόμα. Είναι πολύ δημιουργική δουλειά, γνωρίζεις συνεχώς καινούργιους ανθρώπους. Κάθε project  είναι μοναδικό, έτσι τουλάχιστον το αντιμετωπίζω εγώ, και είναι κάθε φορά μια νέα εμπειρία.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το Αυτοπορτραίτο και τι σημαίνει για εσένα;

Από τον πρώτο καιρό της ενασχόλησης μου με τη φωτογραφία με τράβαγε η σκηνοθεσία. Οπότε το κάνω σχεδόν 10 χρόνια. Μου αρέσει να δημιουργώ εικόνες μέσα από το συναίσθημα μου ή την φαντασία μου. Να μπλέκω το φανταστικό με το πραγματικό, να στήνω σκηνικά να φεύγει το μυαλό. Ταξιδεύω με την εικόνα αλλά και με λυτρώνει. Σουρεαλισμός και συμβολισμός είναι έννοιες που συνθέτουν τη δουλειά μου.  

Θεωρείς ότι για να έχει ένα καλό αποτέλεσμα κάποιος που ασχολείται με το Αυτοπορτραίτο είναι απαραίτητη προϋπόθεση να έχει έναν καλό εξοπλισμό;

Εξαρτάται τι εικόνα θέλει να βγάλει. Μια εικόνα με καλή ανάλυση, που θα γίνει ένα άρτιο τύπωμα; Έχω δει εξαιρετικές δουλειές από μαθητές μου που τράβαγαν με κινητό. Θεωρώ ότι το να εκπαιδεύεις συνεχώς τη ματιά σου, η ιδέα πίσω από το κλικ και ο πειραματισμός είναι το μυστικό και φυσικά η συνεχόμενη ενασχόληση με τη φωτογραφία.

Πιστεύεις ότι το Αυτοπορτραίτο θα αναγνωριστεί περισσότερο στο μέλλον και θα ασχοληθούν περισσότεροι καλλιτέχνες και γιατί; 

Ήδη συμβαίνει αυτό. Και θα συμβαίνει. Πιστεύω ότι η τέχνη του Αυτοπορτραίτου είναι ένα προσωπικό ταξίδι, είναι η καταγραφή συναισθημάτων, η εσωτερική φωνή, η προσωπική αντίληψη του καθενός για το πως βλέπει τον κόσμο γύρω του και γιατί όχι η ψυχοθεραπεία του.  

Τι θα έλεγες σε εκείνους που συγχέουν το Αυτοπορτραίτο με την κοινή Selfie και ποια στοιχεία θα τους παρουσίαζες για να καταλάβουν τη διαφορά;

Από την πλευρά του μέσου, το Αυτοπορτραίτο μπορεί να γίνει με ψηφιακή κάμερα, με με αναλογική κάμερα αλλά και με κινητό οπότε ίσως εκεί υπάρχει μια κάποια συσχέτιση. Η διαφορά έγκειται στο κάδρο και στη σκηνοθεσία. Τι θέλω να πω με την εικόνα αυτή, τι σημαίνει για μένα, τι συναίσθημα θέλω να περάσω στον θεατή. Πως θα ενσωματωθώ στο χώρο, τι Props θα χρησιμοποιήσω. Ο συμβολισμός και η πόζα επίσης είναι σημαντικά στοιχεία στην εικόνα.

Τι είναι για σένα τέχνη;

Δημιουργικότητα. Απελευθέρωση. Φωνή.

Ποια είναι η αγαπημένη σου φωτογραφία από αυτές που έχεις τραβήξει;

Δεν ξέρω. Είναι πολλά τα χρόνια και τα κλικ. Αλλά θα πω αυτή που μου έρχεται στο μυαλό τώρα που μου γίνεται η ερώτηση. Αυτή με τα φτερά από πλαστικά γάντια από την σειρά μου «Ημερολόγιο Καραντίνας». Μου έχει μείνει η συγκεκριμένη φωτογραφία γιατί δεν είναι μια εικόνα που σκηνοθέτησα ξύπνια. Στην περίοδο της καραντίνας, ήθελα να δημιουργήσω μια εικόνα με γάντια αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τι. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που είδα μια φωτογραφία στον ύπνο μου και είπα πρέπει να την κάνω. Ξύπνησα αμέσως και άρχισα να γράφω για να μην ξεχάσω τις λεπτομέρειες, το φόρεμα, τις πέρλες, τον τρόπο που είχα πιάσει τα μαλλιά μου, την πόζα. Την έβγαλα έτσι όπως ακριβώς την ονειρεύτηκα.

Τι εξοπλισμό χρησιμοποιείς; Ασχολείσαι μόνο με την ψηφιακή, ή και με την αναλογική φωτογραφία; 

Ο εξοπλισμός μου είναι: μια Nikon D750, φακός 24-85mm,τρίποδο, φλας. Ακόμα, έχω μια zenith camera με 50mm φακό. Τα τελευταίο 6 χρόνια ασχολούμαι με το φιλμ, την έχω πάντα μαζί μου στις διακοπές και καταγραφώ την ζωή μου. Το Project λέγεται An analog Diary το οποίο μπορείτε να δείτε στο σάιτ μου. Έχω μια εμμονή να φωτογραφίζω τα μέρη που πηγαίνω σαν ένα ημερολόγιο στιγμών, πάντα με κάποιο βαθμό σκηνοθεσίας, και μου αρέσει πολύ να βάζω και τους φίλους μου στο παιχνίδι. Επίσης έχω μια αγάπη για τις παλιές, χαμηλού κόστους μηχανές με το ενσωματωμένο φλας της δεκαετίας του ‘80 – ’90. Με ενδιαφέρει πολύ αυτή η αισθητική και πιστεύω την ενσωματώνω αρκετά στη δουλειά μου. Μου αρέσει να συνδυάζω το παλιό με το νέο. 

 Επεξεργάζεσαι τις φωτογραφίες; Τι προγράμματα επεξεργασίας χρησιμοποιείς;

Προσπαθώ όσο μπορώ να φτιάχνω το σκηνικό μου και το φωτισμό μου από την λήψη ώστε να μην σπαταλάω χρόνο στην επεξεργασία. Χρησιμοποιώ το Photoshop.

Από ποιους φωτογράφους έχεις εμπνευστεί; Πώς ενσωματώνεις στοιχεία της δουλειάς τους στη δική σου;

Θαυμάζω πάρα πολλούς. Η πρώτη φωτογράφος που είδα πριν δέκα χρόνια και είπα θέλω να το κάνω και εγώ αυτό ήταν η Francesca Woodman και η Nan Goldin. Υπάρχουν απίστευτοι σύγχρονοι καλλιτέχνες που κάνουν σκηνοθετημένη φωτογραφία και αγαπώ πολύ όπως: Hannah Starkey, Anni Leppälä, Aino Kannisto, Elina Brotherus, Aëla Labbé, Cristina Coral..

Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σου σχέδια για το προσεχές μέλλον;

Σε προσωπικό επίπεδο μόλις ολοκλήρωσα το project “Le corps ne sert pas” το οποίο είναι μια σειρά Αυτοπορτραίτα σε μέρη που βρέθηκα καθ’όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού καταγράφοντας το συναίσθημα μου, το βίωμα μου εξαιτίας ενός διατροφικού προβλήματος υγείας που σύντομα εύχομαι να ξεπεράσω.  Και στα άμεσα σχέδια ετοιμάζω ένα πρωτοποριακό ετήσιο πρόγραμμα διδασκαλίας στο Trii art hub στο Κολωνάκι, με μια ομάδα καλλιτεχνών όπου φωτογραφία, ιστορία τέχνης, ζωγραφική, κολάζ, χορός, κινηματογράφος, ποίηση Συναντώνται!

Ευχαριστούμε πολύ τη Δήμητρα Παπαγεωργίου. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα γιαυτήν, μπορείτε να επισκεφθείτε το site της.

Παρόμοια άρθρα

• 10 φωτογραφικά πορτραίτα που σημάδεψαν την ιστορία

• 10 Tips για Επιτυχημένο Street Photography
• 10 + 1 Tips για Επιτυχημένο Landscape Photography

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook και Instagram για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press