Ηχογράφηση από την Κορνηλία Χαλκίδη:
Την χρονιά του 2021 την κλείσαμε στο Art N Opinion με μια μουσική ανασκόπηση στην οποία αναφέραμε κάποια από τα albums που μας κράτησαν περισσότερο συντροφιά μέσα στο έτος. Μέσα στις jazz, rock, post punk και art rock ανακαλύψεις μας υπήρχε και ένα group που με κάποιον ιδιαίτερα μοναδικό τρόπο συνδύασε τα παραπάνω σε ένα ενιαίο σύνολο. Ο λόγος φυσικά για τους Black Country, New Road που με τον For The First Time μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι αυτά τα σχεδόν λυκειόπαιδα τότε και η μανία των μουσικόφιλων για το όνομά τους, δεν είναι απλώς μια μόδα ή κάτι παροδικό. Αντιθέτως, ήρθαν για να μείνουν και ενώ αυτό εκφράστηκε έμπρακτα μέσα από το debut album τους, είπαν να ξανακάνουν. Αυτή τη φορά με το 2ο studio album τους, Ants From Up There.
Λίγη ιστορία…
Το 2017 ηχογραφούν το πρώτο τους album με όνομα Zak’s Anniversary το οποίο και δεν κυκλοφόρησε ποτέ καθώς την ίδια περίοδο το όνομα του συγκροτήματος ακουγόταν πολύ, όχι τόσο λόγω της μουσική του καινοτομίας, αλλά λόγω των κατηγοριών σεξουαλικής κακοποίησης προς το όνομα του πρώην μέλους τους Conor Browne. Έτσι, το 2018 τελικά διαλύονται.
Αν υπάρχει ένα μουσικό γεγονός που αντικατοπτρίζει τη θεωρία του Yin & Yang αυτό σίγουρα θα ήταν η διάλυση των Nervous Conditions, καθώς μέσα από τα ερείπια και τις ατυχίες αυτής της πρώτης απόπειρας γεννήθηκε το διαμαντάκι που τελικά πήρε το όνομα Black Country, New Road.
Με τελικό line up τους…
- Lewis Evans
- Georgia Ellery
- May Kershaw
- Charlie Wayne
- Luke Mark
- Isaac Wood (πλέον πρώην μέλος)
…οι Black Country New Road, ξεκινάνε το μουσικό ταξίδι τους για μια Ιθάκη που όπως και οι ίδιοι λένε ψιλοκατάλαβαν προς τα που έπεφτε με το 2ο αυτό album για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα.
Το album…
Γραμμένο την περίοδο των απανωτών lockdown και περιορισμών, ο Ants From Up There είναι ένας δίσκος που σου δίνει την αίσθηση του συνόλου περισσότερο απ’ ό,τι ο For The First Time, καθώς όπως μαθαίνουμε από την μπάντα υπήρχε μεγαλύτερη κατανόηση των στόχων και των επιδιώξεων που είχαν μέσα από το έργο. Υπήρχε με άλλα λόγια μουσική ωριμότητα που όχι ότι δεν βρίσκουμε στον πρώτο δίσκο, αλλά ίσως να επισκιάστηκε από τον νεανικό ενθουσιασμό.
Ο δίσκος μπαίνει στο intro και αμέσως καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει από τις 5 Φλεβάρη του 2021 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο ενιαίο μουσικό σύνολο των BC, NR. Το intro σε αντίθεση με το 5-λεπτο instrumental που συναντάμε στο περσινό album δεν φτάνει σε διάρκεια ούτε 1 λεπτό. Με ρυθμό 5/4 και διατηρώντας ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα πνευστά, το intro κάνει αυτό που πρέπει και πολύ οργανικά και φυσικά μας δείχνει τον δρόμο για την πρώτη φάση, το Chaos Space Marine.
Με μια κάπως θεατρική αίσθηση, το πρώτο κομμάτι του δίσκου σε καθηλώνει με τις δυναμικές του και την πληθώρα μουσικών οργάνων που χρησιμοποιεί. Μέχρι να ακούσουμε την σπαραχτική φωνή του Isaac Wood, στα κενά μεταξύ της βασικής μελωδίας του intro και των παύσεων έχουμε εναλλαγές μεταξύ των οργάνων, με το καθένα να δίνει τη δική του πινελιά κάνοντας τα πρώτα 30 δευτερόλεπτα του κομματιού να θυμίζουν την αρχή κάποιας όπερας ή μιούζικαλ.
Η παρομοίωση με τις φιγούρες από το παιχνίδι Warhammer 40k έδωσαν και το όνομα στο κομμάτι που σε σχέση με τα υπόλοιπα θα λέγαμε ότι ακολουθεί μια πιο φυσιολογική pop δομή ενώ όπως μας λέει και η ίδια η μπάντα δεν αποσκοπεί σε κάτι βαθύτερο από αυτό που είναι.
Η ενέργεια και η ευθυμία του Chaos Space Marine φτάνουν στο peak για να έρθει στη συνέχεια το Concorde να ρίξει λίγο τα vibes, να απλώσει μια πικρή νοσταλγία στην ατμόσφαιρα, να μας βάλει σε μια ηρεμία αφού όμως μας ξανά αναστατώσει στο τελευταίο chorus. Το Concorde σαν κομμάτι έχει επίσης απλή δομή, αλλά εκεί έγκειται τελικά και η μαγεία αυτής της μπάντας. Παίρνουν απλά μουσικά μοτίβα και τα περικλείουν σε μια ατμόσφαιρα που εκτός του ότι είναι απρόβλεπτη, ταυτόχρονα έχει και μοναδικό χαρακτήρα.
Μετά από ένα κομμάτι σαν το Chaos Space Marine δεν περίμενα να ακούσω αυτή τη γλυκιά σύνθεση του Concorde. Χρησιμοποιεί δυναμικές για να σε κρατήσει εκεί που είσαι και το κάνει καλά, ενώ παράλληλα σε αναγκάζει να ταξιδέψεις μαζί του σε κάποιο παρελθόν ή στιγμή που θα ήθελες να ξαναζήσεις. Η προσθήκη του μαντολίνου δίνει μια φρεσκάδα και γεμίζει υπέροχα την ατμόσφαιρα, ενώ το κλείσιμο είναι απλά μαγικό.
Ποιο είναι τελικά αυτό στο οποίο είναι καλοί οι BC, NR;
Δεν είναι σίγουρα μονάχα ένα, αλλά κάποιο από αυτά σίγουρα θα ήταν η ικανότητα τους να φτιάχνουν μια post rock και ambient ατμόσφαιρα που μπορεί να κρατήσει μέχρι και 9 λεπτά, ακόμη και αν στη βάση της αποτελείται από το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για τα 6,5 σχεδόν λεπτά του Bread Song.
Συγκινητικό, παρορμητικό, στενάχωρο και αναζωογονητικό, το Bread Song, όπως και το Snow Globes, βασιζόμενα σε απλά κιθαριστικά riffs, χτίζουν μια ολόκληρη σύνθεση από το 0 και την φτάνουν στο απόγειό της τόσο συναισθηματικά, όσο και μουσικά.
Μιλώντας για το Bread Song είναι σημαντικό να αναφέρουμε την έλλειψη, για το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού, κάποιου σταθερού και αναγνωρίσιμου ρυθμού. Ακόμη, όπως μαθαίνουμε από τον Isaac Wood:
We wanted to do the first chorus with no time signature. I went to see Steve Reich do Music for 18 Musicians and there’s a piece where a bar length is determined by the breadth of the clarinet player, they just play until they run out of breath. I wanted to try that with the whole band, where we don’t look at each other, we don’t make too many cues, we just try and play without time – but together.
…το οποίο κάνει το κομμάτι ακόμη πιο ιδιαίτερο και πειραματικό. Το γεγονός ότι δεν αντιλήφθηκα καν την έλλειψη μέτρου μέχρι να το διαβάσω από κάπου μου θύμισε το επεισόδιο του Mr.Robot που δεν είχε διάλογο. Δεν είχα καταλάβει ότι δεν είχε μέχρι που διάβασα για αυτό.
Το παραλήρημα που λέγεται Snow Globes…
Και ενώ φανταζόμουν ότι δεν θα υπάρξει άλλη φορά στη ζωή μου που η αφηρημάδα μου θα κατάφερνε να με κάνει να παραμελήσω το προφανές, ήρθε λίγο αργότερα, το Snow Globes το οποίο είναι ένα ορχηστρικό παραλήρημα.
Ξεκινάει με μία ήρεμη, κάπως σκοτεινή μελωδία στην κιθάρα η οποία και συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του κομματιού δίνοντάς του κάτι το μινιμαλιστικό. Στη συνέχεια μπαίνει το μπάσο, τα φωνητικά, τα πνευστά, τα βιολιά και λες: Ωραία και πού θα πάει αυτό;
Για τα επόμενα 3 λεπτά λοιπόν, το μόνο που σε κρατάει είναι αυτή η ορχηστρική αποχαύνωση. Αυτό το επικό instrumental χτίσιμο, που όμως φαντάζει να παραμένει στάσιμο μέχρι που μπαίνει ο Isaac Wood σε μια από τις λίγες φορές στο δίσκο που αφήνει τα spoken word και τραγουδάει πάνω σε μία μελωδία.
Oh, god of weather, Henry knows
Snow globes don’t shake on their own
Με μια συναισθηματική φόρτιση η οποία αποδεικνύεται να είναι αρκετά εντονότερη από όση θα μπορούσε η Isaac να συγκρατήσει, το κομμάτι προχωράει και μέχρι τα πρώτα 4,5 λεπτά τίποτα δεν μας προϊδεάζει για αυτό που θα ακολουθήσει.
Δειλά αλλά σταδιακά αρχίζουμε να ακούμε τα ντραμς τα οποία δεν ακολουθούν το κομμάτι. Είναι σαν να παίζουν μόνα τους. Σαν να είπαν στον Charlie Wayne (τον drummer) να κάνει έναν αυτοσχεδιασμό, βάζοντάς του απλά ένα tempo στο background. Έπειτα πήραν τα χτυπήματά του και τα έβαλαν στο Snow Globes.
Και ενώ μπορεί η δυναμική των ντραμς να είναι εμφανώς ενισχυμένη σε σχέση με αυτή του κομματιού, μπορεί να είναι σαν να αποτελεί ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι του Snow Globes, μου πήρε κάποια ώρα να καταλάβω ότι η ηρεμία και η γαλήνη των πρώτων 4 λεπτών του κομματιού τώρα είχαν αντικατασταθεί από ένα ελεύθερο, noise, ορχηστρικό ντελίριο. Τα ντραμς γίνονται όλο και πιο δυναμικά και αλλοπρόσαλλα, ο Isaac όλο και πιο σπαρακτικός και η ατμόσφαιρα ξεφεύγει.
Ένα πραγματικό ποίημα του Ants From Up There.
Η ιδιοφυΐα των BC, NR…
Η μουσική ιδιοφυΐα των BC, NR άλλες φορές βγαίνει με τη μορφή κομματιών έπους, όπως το Snow Globes ή το Bread Song και άλλες με μία πιο ξέγνοιαστη και απελευθερωμένη προσέγγιση χωρίς… πολλά-πολλά. Με μία μουσική ανεμελιά θα λέγαμε. Παράδειγμα αυτής της κατηγορίας, εκτός του Chaos Space Marine, είναι το Good Will Hunting.
Τα drums από μόνα τους δίνουν μια άλλη αίσθηση στο κομμάτι καθώς είναι αρκετά πιο σταθερά, πιο μονότονα δίνοντας μια αίσθηση από Arcade Fire, ένα συγκρότημα που οι ίδιοι οι BC, NR έχουν δηλώσει ότι έχουν επηρεαστεί πολύ. Τα φωνητικά στο κομμάτι έχουν κυρίαρχο ρόλο, οι κιθάρες επίσης, ενώ οι απρόβλεπτες παύσεις σου δίνουν την αίσθηση του τυχαίου. Για να είμαι ειλικρινής, ίσως ένα όχι τόσο αξιομνημόνευτο κομμάτι του δίσκου που όμως είναι επίσης όμορφο.
Αν η έννοια της δημιουργίας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με μία μονάχα λέξη και πράξη, αυτή θα έπρεπε να είναι ο αυτοσχεδιασμός. Πολλά από τα δημιουργήματα των BC, NR μοιάζουν έντονα σαν να προήλθαν από κάποια αυτοσχεδιαστική παρόρμηση, αλλά παραδόξως αυτό σε λίγες περιπτώσεις είναι αλήθεια. Μία λοιπόν από αυτές τις λίγες φορές που ένας αυτοσχεδιασμός μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο τη βάση, αλλά ολόκληρη την ιδέα ενός κομματιού είναι το Haldern που είναι αποτέλεσμα ενός improv της μπάντας κατά τη διάρκεια ενός livestream.
We were playing at Haldern Pop Festival in north Germany during lockdown. We did two performances there, and the second one was a livestream, and we weren’t allowed to play songs that weren’t released. So we decided to do some improv. It was a very lucky day where we were all very in sync with one another. So “Haldern” was totally from improv.
Γύρω από μια ηρεμία που σταδιακά δυναμώνει μέχρι να ξανά γαληνέψει και να αναστατωθεί ξανά, το Haldern αποτελεί ένα αυτοτελές, τουλάχιστον έτσι όπως το αντιλήφθηκα εγώ, κομμάτι του συνόλου του Ants From Up There.
Μοιάζει σαν να μην είναι ούτε μία αρχή, ούτε κάποιο ενδιάμεσο στάδιο αλλά ούτε και μια έκβαση, μαζί όμως με το interlude Mark’s Theme που είναι ίσως τα πιο γαλήνια 2,5 λεπτά του δίσκου, καταφέρνουν να συνθέσουν ένα ξεχωριστό part του, σαν να σε εισάγει στην τελική φάση όπως θα βλέπαμε σε κάποιο musical, ή θεατρικό έργο.
Το finale…
Η τελική αυτή φάση του δίσκου ξεκινάει με το The Place Where He Inserted The Blade, μία σύνθεση εμπνευσμένη όπως μας λέει ο Wood από το κομμάτι I’ve Made Up My Mind to Give Myself to You του Bob Dylan. Η συγκεκριμένη σύνθεση είναι ένα πραγματικό έπος.
Η ατμόσφαιρα γεμάτη από συναίσθημα, τα όργανα το καθένα με χαρακτηριστικό και ευδιάκριτο ρόλο, όλα όμως με τελικό σκοπό να συμβάλουν στην δημιουργία μία πολύ γεμάτης και ζεστής αίσθησης που σε αγκαλιάζει. Τα 7 λεπτά του δεν σου φαίνονται καθόλου. Έπιασα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει το 2ο μισό του κομματιού ξανά και ξανά. Η μελωδία του σαξοφώνου και τα φωνητικά κάνουν τα τελευταία 2 λεπτά ανατριχιαστικά, ενώ το κλείσιμο με το πιάνο ολοκληρώνει την εμπειρία με μοναδικό τρόπο.
Κλείνοντας το έργο των Black Country New Road, έχουμε το finale Basketball Shoes, μία σύνθεση που είναι ολοκληρωμένη ήδη από πριν την κυκλοφορία του debut album και παιζόταν από την μπάντα σχεδόν σε κάθε live χωρίς να έχει ενταχθεί σε κάποια συλλογή. Έφτασε λοιπόν η ώρα, τελικά, να μπει κάπου αυτό το πολυμορφικό δημιούργημα και πού αλλού θα μπορούσε να μπει εκτός από το κλείσιμο του Ants From Up There;
Αποτελείται από 4 διακριτές φάσεις και είναι ένα από τα πιο έντονα κομμάτια που έβγαλε αυτός ο δίσκος. Γεμάτο από πανέμορφα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, γεμάτο από την πολυμορφία που συνεπάγουν τα πολλά και διαφορετικά όργανα που αποτελούν την ομάδα των BC,ΝR το Basketball Shoes είναι 12 λεπτά καθαρής μουσικής διαύγειας και έμπνευσης. Είναι μια στιγμή που δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς ότι το συγκρότημα αυτό είναι μοναδικό, καινοτόμο, αναζωογονητικό, φρέσκο και γεμάτο από μια νεανική επαναστατικότητα.
Δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε μέσα στο ’22 αλλά την θέση του Ants From Up There στα top 10 μου δεν φαντάζομαι ότι θα την πάρει κανένα επερχόμενο album.
Κλείνοντας…
Το νέο album των BC, NR το ακούω όποτε έχω την ευκαιρία. Κομμάτια όπως το Bread Song, το Place Where He Inserted The Blade, το Basketball Shoes, το Concorde είναι σχεδόν καθημερινά στα ακουστικά μου. Ο δίσκος έχει μοναδική ατμόσφαιρα, ενώ παρατήρησα να μου δημιουργεί πληθώρα συναισθημάτων. Είναι ευχάριστος στο άκουσμα και κλείνει ακριβώς στο κατάλληλο σημείο. Εκεί δηλαδή που είσαι στο να αρχίσεις να σκέφτεσαι τι θα φας αύριο. Είναι ένα πανέμορφο δημιούργημα που με ταρακούνησε και με συγκίνησε.
Το ατυχές γεγονός της αποχώρησης του πολύ σημαντικού Isaac Wood σίγουρα αναστάτωσε όλους τους φίλους των Black Country και πάνω από όλα τους ίδιους, όμως ίσως αυτό να σημάνει ένα νέο ξεκίνημα με νέες προσεγγίσεις. Ίσως αυτό δείξει στη μπάντα νέους ορίζοντες. Αυτό θα το δούμε στη συνέχεια. Μέχρι τότε όμως έχουμε να χαιρόμαστε τις 2 αυτές δισκάρες τους και να τους επευφημούμε.
Ήμουν ο Θάνος από το Art N Opinion, ένα blog στο οποίο γράφουμε για την τέχνη που μας αρέσει και μας εμπνέει. Μπορείτε να μας βρείτε στο artnopinion.com, στο Instagram αλλά στο Facebook.
Παρόμοια άρθρα:
- Yard Act: Ο Overload δεν είναι αψεγάδιαστος, έχει όμως χαρακτήρα
- 10 άλμπουμ που αγαπήσαμε το 2021
- «Μόνο με το punk κάνεις ταινίες στην Ελλάδα»: μια ιστορία της Βάσως Λαζαρίδου
Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
