Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
by filmfestival.gr

Cinema με κάθε τρόπο

Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από την λήξη του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Περίμενα να κάτσει λίγο η σκόνη μέσα μου για να μπορέσω να γράψω. Από τον Μάρτιο, που παρακολουθήσαμε το Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ τυλιγμένα τις κουβερτούλες μας στις 4 γωνιές της Ελλάδας, ονειρευόμουν τον Νοέμβριο στο λιμάνι του βορρά.

Και ήρθε ο Οκτώβρης και το φεστιβάλ Δράμας, όχι μέσα στους δρόμους της πόλης που με γέννησε αλλά στα κυκλώματα του λάπτοπ που με ανέχεται 8 χρόνια τώρα. Αναπόδραστα, τα σχέδια του Νοέμβρη άλλαξαν. Την ημέρα της εθνικής επετείου, λοιπόν, -ίσως και πιο νωρίς μην πω και ψέματα- έκλεισα εισιτήρια για  το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου. 6 στον αριθμό (3 σε κάθε part).

Ιδανικά, θα έφτιαχνα την βαλίτσα μου, θα έπαιρνα το τρένο και θα έβρισκα  την Κ., την Ε. και τον Χ. κάπου στην παραλία για την έναρξη του μοναδικού μαραθωνίου που προς το παρόν είμαι σε θέση να βγάλω. Θα φορούσαμε τα πρώτα φθινοπωρινά patterns (που είναι ίδια με τα καλοκαιρινά, αλλά σε πιο βαρύ ύφασμα), θα σχολιάζαμε τις ταινίες πριν και μετά τις προβολές, θα καταναλώναμε ανείπωτες ποσότητες καφέ και κρασιού.  Είχα στον νου μου να φωτογραφίσω την πόλη ως πολύχρωμο, μεθυσμένο, προβληματισμένο μελίσσι.

Festival με κάθε τρόπο

Back to reality.  Είδα όλες τις ταινίες μόνο μου, ξυπνώντας απίστευτα νωρίς ή μένοντας ως εξωφρενικά (για μένα) αργά, και σχολιάζοντας τες σε δεύτερο χρόνο με ηχητικά μηνύματα. Τους συνοδοιπόρους μου τους βρήκε η κορόνα, στην καλύτερη με ένα πέλαγος ανάμεσα μας. Στην χειρότερη, δεν μπορώ να πω με σιγουριά που ακριβώς είναι στον χάρτη… Δεν έγινε καμία τομή στις στιλιστικές επιλογές μου για την θέαση (μετράει για τομή το καλτσόν που έπεσε μαχόμενο στις αιχμηρές γωνίες του λάπτοπ;). Το κρασί και ο καφές είναι ίσως τα μόνα που έμειναν σταθερά. À la prochaine!

Θέλω να κρατήσω δυο λόγια του προέδρου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, κ. Ορέστη Ανδρεαδάκη. «Παρουσιάζοντας την online εκδοχή του Φεστιβάλ αναζητούμε ταυτόχρονα νέα θεωρητικά εργαλεία ερμηνείας του κινηματογράφου και των τεχνών αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Οργανώνουμε εικαστικές δράσεις στον δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης και σχεδιάζουμε εναλλακτικές λύσεις για καθεμιά από τις επόμενες κινήσεις του Φεστιβάλ μας. Το Σινεμά με κάθε τρόπο, είναι φέτος ένας τρόπος αγάπης και κατανόησης, ένας τρόπος να θέσουμε και εμείς μερικούς κανόνες πάνω από τους κανόνες που μας επιβάλλει ο νέος κορωνοϊός. Ένας τρόπος αντίδρασης στον αντεστραμμένο κόσμο που μπήκαμε».

Αν θες και συ, κράτα την «απομαγνητοφώνηση» των κριτικών που ανταλλάξαμε για τις ταινίες που μας συντρόφευσαν από τις 5 έως τις 15 Νοεμβρίου. Γνώμη μου είναι, πως ταιριάζει σ’ αυτή την ανάγνωση μια φθινοπωρινή λίστα (εγώ προτείνω αυτό, αλλά no pressure), έναν εσπρέσο αμερικάνο με κανέλα  και το αγαπημένο σου treat. Στις μέρες που ζούμε (damn it, κάθε μέρα) μας αξίζει καλό σινεμά, καλός καφές και feel good ζεστασιά.

Να τι συνέβαινε λοιπόν για δέκα μέρες στα dm και pm των social μου. Με χρονολογική σειρά προβολής τους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είδα φέτος:

A good man (2020)

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
by mubi.com

Οι ταινίες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήταν διαθέσιμες για περιορισμένο αριθμό εισιτηρίων και προβάλλονταν για 24 ώρες, από τις 09:00 την ημέρα έναρξης προβολής τους. Για την συγκεκριμένη ταινία περίμενα με το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης και πάτησα το play ακριβώς στις 9. I guess, έχει και τα καλά του να σχολάς όσο οι άλλοι κοιμούνται. Συνεχίζουμε.

Η ταινία πραγματεύεται ένα πολύ «ευαίσθητο» θέμα υπό το πρίσμα της Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Marie-Castille Mention-Schaar (Ma première fois, Le Ciel attendra). Η επιθυμία ενός τρανς άνδρα και της συντρόφου του να αποκτήσουν παιδιά έρχεται να ταράξει τα «ήρεμα» νερά των ακτών της Βρετάνης.

Ο Benjamin (σε flashback μαθαίνουμε πως πριν την φυλομετάβαση λεγόταν Sarah) και η Aude ζουν αγαπημένοι την κοινή ζωή τους εδώ και 6 χρόνια, έχοντας ζήσει πολλά μαζί. Η ροή της ταινίας εξελίσσεται στο νησί Croix, ενώ με flashbacks βλέπουμε την ζωή, την σχέση τους και τις δυσκολίες στην Aix-en-Provence. Η Aude είναι χορεύτρια και δασκάλα χορού και ο Benjamin νοσηλευτής, όταν αποφασίζουν πως θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί.

Η ταινία μας φέρνει αντιμέτωπες με διλήμματα που δεν είναι κομμάτι της cis καθημερινότητας. Η Aude δεν μπορεί να κυοφορήσει και ο Benjamin είναι έτοιμος να προχωρήσει σε επέμβαση προσδιορισμού του φύλου του. Το ταμπού της απόλυτης θηλυκότητας αποδίδεται τώρα σε έναν άνδρα. Η εικόνα του ως εγκύου ήταν ένα στοίχημα που απέδωσε, αν κρίνουμε και από την διάκριση στο φεστιβάλ των Καννών.

Τι είναι η θηλυκότητα; Τι είναι η αρρενωπότητα;  Ποια/ος/ ο έχει δικαίωμα στην μητρότητα και την πατρότητα;

Σχέσεις αποδοχής και σχέσεις απόρριψης. Θυσίες και «θυσίες» που θέλουν χώρο, πιάνουν χώρο και ζητούν ερείσματα. Τρανς ορατότητα και κανονικοποίηση της ψυχοθεραπείας (έστω και αν γίνεται ακολουθώντας στερεότυπα). Θα θέλαμε περισσότερα; Σίγουρα. Μας δυσαρέστησε το αποτέλεσμα; Σίγουρα όχι.

Στα αρνητικά της ταινίας, τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει μια cis γυναίκα (Noemie Merlant), αναδεικνύοντας ακόμα μια φορά την δυσκολία για casting τρανς και non binary ατόμων. All in all, αν μπορείς να αντέξεις 108 λεπτά γαλλικών διαλόγων και εναλλασσόμενων τοπίων, θα περάσει πάνω από ευχάριστα η ώρα.

My heart won’t beat unless you tell it to  (2020)

by tribecafilm.com

Μια ταινία που μας έρχεται αυτή την φορά από τις ΗΠΑ και τον Τζόναθαν Κουάρτας, μέρος του διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Προσωπικά, η λιγότερο αγαπημένη μου. Ωστόσο, πιστεύω ακράδαντα πως δεν είναι όλα για όλες και πως ευκαιρίας δοθείσης ίσως γίνει η δική σου φεστιβαλική αγαπημένη. Γούστα είναι αυτά!

Μια τριμελής οικογένεια με περίεργη δυναμική είναι ο πυρήνας της ταινίας. Ο Dwight, η Jessie και ο Thomas ζουν στον δικό τους προστατευμένο και ιδιωτικό κόσμο, με ιδιότυπες συνήθειες και πολλά μυστικά που πρέπει να μείνουν κρυμμένα. Το βάρος αυτών των μυστικών είναι που απειλεί να διαλύσει την δυναμική της οικογένειας και να «σπάσει» τα μέλη της.

Ο Thomas πάσχει από μια σπάνια ασθένεια, που για να διατηρηθεί στην ζωή χρήζει καθημερινής κατανάλωσης ανθρώπινου αίματος. Ο Dwight γυρνά τους δρόμους τα βράδια ψάχνοντας τους απόκληρους, αυτούς που δεν θα λείψουν στην κοινωνία. Όσο μεγαλώνει ο σωρός με τα πτώματα που αφήνει πίσω του, τόσο πιο έντονα ψάχνει μια (δι)έξοδο από την κατάσταση αυτή. Αναζητά μια άλλη ζωή, δική του αυτήν την φορά.

Στον αντίποδα, η Jessie θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να κρατήσει ενωμένη την οικογένεια και τον Thomas ζωντανό. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πληγώσει τον εαυτό της, τον μεγάλο αδερφό της, να έρθει σε σύγκρουση  ή να σκοτώσει εν ψυχρώ. Ο μικρός πρέπει να τραφεί πάση θυσία.

Ένα βαμπιρικό horror drama για την οικογενειακή αγάπη που μπορεί να καταλήξει θανατηφόρα. Μια indie νέο-ρεαλιστική παραγωγή για την (μη) αποδοχή της απώλειας, της σαρκοβόρας αγάπης που εν τέλει σε λούζει στο ίδιο το αίμα που παλεύεις να προστατεύσεις. Μια αυστηρή ταινία με sub τόνους μαύρου χιούμορ, με ανοιχτά κάδρα και ενδιαφέρουσες εστιάσεις. Όσο γράφω για αυτήν μου έρχονται στο μυαλό ο Κυνόδοντας και οι Άλπεις. Που σημαίνει… I will keep an eye out for Jonathan Cuartas.

Γυμναστήριο (2020)

by instagram.com/alohamoloha

Ίσως η ταινία για την οποία είχα την περισσότερη ανυπομονησία (και κατάφερα να την δω- ενός λεπτού σιγή για το sold out στα Μήλα). Ίσως η ταινία για την οποία «σπάμαρα» πιο πολύ τους δικούς μου. Σίγουρα η ταινία που έστειλα και έλαβα το περισσότερο feedback σε μορφή ηχητικών μηνυμάτων στα διαλείμματα μιας θεότρελης εργασιακής μέρας.

Το πρώτο που θέλω να πω είναι πως η ταινία είναι για τους «δυνατούς παίχτες», για τους πραγματικά σινεφίλ, καθώς απαιτεί 3 ώρες σχεδόν από τον χρόνο σου. 3 ώρες, 17 μονόλογοι σε μαύρο φόντο. Δεν θα κρυφτώ. Κάπου στον μονόλογο νούμερο 14 πάτησα pause λίγο πριν πατήσει stop ο εγκέφαλος μου στις δικές του λειτουργίες για την ημέρα. Ξύπνησα στις 6 παρά για να την τελειώσω. Δεν το μετανιώνω. Ίσως αν ήμουν στα βελούδινα καθίσματα ενός σινεμά, είχα έναν ώμο να κλάψω, ένα αυτί να με ακούσει να γκρινιάξω να έβγαινε πιο άνετα αυτό το workout που θέλησε να μας λάβει ο the boy. Άλλωστε, και στο γυμναστήριο σπάνια πάμε μόνα μας…

17 μονόλογοι με minimal αισθητική και maximal διάρκεια και περιεχόμενο για ένα γυμναστήριο που δεν θα βρεις πουθενά, για μια ταινία που δεν γυρίστηκε ποτέ, με ηθοποιούς τόσο ανθρώπινους που είναι λες και τους ξέρεις. Για σχεδόν 3 ώρες συγκινείσαι, εκνευρίζεσαι, χαίρεσαι, ταυτίζεσαι. Αν ακολουθείς τα μουσικά βήματα του Αλέξανδρου ( αν δεν το κάνεις, πες μου γιατί) αναγνωρίζεις στίχους από τα τραγούδια του διάσπαρτους μέσα στο κείμενο. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη!

Μια ταινία της εποχής της. Μια ταινία γυρισμένη την εποχή του πρώτου (πόσο περίεργα ακούγεται το τακτικό αριθμητικό) lockdown στην Ελλάδα.

Νιώθω πως τα όρια μπερδεύονται, από τον πρώτο κιόλας μονόλογο. Ποια είμαι, ποια παίζω, τι αφηγούμαι, όλα ένα κουβάρι που ο θεατής καλείται να ξετυλίξει στον δικό του χρόνο. Κάθε μονόλογος είναι λίγο πιο βαρύς από τον προηγούμενο. Λίγο πιο «μαύρος». Οικογενειακές σχέσεις, η εικόνα του σώματος, η επιτυχία και η αποτυχία, τίποτα δεν μένει εκτός. Όλο και κάποιο τραύμα σου θα βρει να ακουμπήσει, να σε κάνει να θες να γυρίσεις την ταινία λίγο πίσω. Να πάρεις μια βαθιά ανάσα. Να σε αγκαλιάσεις.

Νομίζω ότι ξεχώρισαν οι ερμηνείες των γυναικών. Ή ίσως πάλι αυτή να ήταν η σκηνοθετική οδηγία. Δεν μπορείς να κρυφτείς από μονόπλανη λήψη σε μαύρο φόντο. Μπορείς μονάχα να εκτεθείς και να παίξεις με την κάμερα. Ο Αλέξανδρος Βουλγαράκης μας έδωσε διαφορετικού στιλ μονολόγους, που για καλή μας τύχη απαιτούσαν και διαφορετική συγκέντρωση από την θεατή. Σαν σύνολο, νομίζω κατάφεραν όλοι να μας προσηλώσουν στο κείμενο.

Προσωπικές αγαπημένες: η Χλόη, η miss young Πελοπόννησος και ο γυμναστής.

Έπραξα σωστά που έλεγα σε όλα να την δούνε; Προφανώς ΝΑΙΙΙΙΙ (τα τελευταία λόγια του og ιδιοκτήτη του γυμναστηρίου). Θα την ξαναέβλεπα σύντομα; Χμ, υπό προϋποθέσεις! Μια από αυτές να ξέρω πως θα έχω «κάποιον να με σύρει» αλά Μαρίζα Ρίζου. Ως τότε, θα ασχοληθώ με την συγγραφή του part 2 αυτής της άτυπης απομαγνητοφώνησης. Hasta pronto mis amores!


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project

4 COMMENTS

Comments are closed.