Πώς θα σου φαινόταν αν ξαφνικά ο κόσμος σου δεν είχε ένα από τα πιο γνωστά συγκροτήματα όλων των εποχών; Για τους φαν των Beatles φαντάζομαι κόλαση, όπως και για τον Jack, που δεν μπορούσε να πιστέψει ότι όντως συμβαίνει και δεν του κάνει κανένας πλάκα. Στη θέση του όλοι το ίδιο θα παθαίναμε νομίζω. Αλλά ας εμβαθύνουμε περισσότερο στην υπόθεση του Yesterday.
Πλοκή
Ο Jack Malik (Himesh Patel) είναι ένας επίδοξος μουσικός με βοηθό του την Ellie Appleton (Lily James), παιδική του φίλη και πλέον μάνατζέρ του. Μετά από ένα black-out που μαύρισε κάθε πλευρά της γης, μπλέκεται σε ένα ατύχημα. Kαι έτσι ακολουθεί το ξημέρωμα σε έναν κόσμο χωρίς τους Beatles. Κάθε του προσπάθεια αναφοράς προς το συγκρότημα μοιάζει μάταιη, μέχρι που μετά από επίκληση των φίλων του σε ένα τραπέζι αποφασίζει να τους τραγουδήσει το Yesterday (μια όχι και τόσο τυχαία επιλογή τίτλου θα έλεγα).
Η παρέα του, εμφανώς ενθουσιασμένη με το άκουσμα του τραγουδιού, βάζει τον πρωταγωνιστή σε σκέψεις. Ώσπου αποφασίζει να αναπαράγει εκείνος τις δικές τους δημιουργίες και να ζήσει ένα όνειρο που θα του ήταν πιθανόν αδύνατον να το ζήσει αλλιώς. Επομένως, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε τον Jack και την λαμπρή του πορεία στον κόσμο της δημοσιότητας. Σε μια διαφορετική εποχή από εκείνη που προήλθαν τα τραγούδια.
Το εμπόδιο του εκσυγχρονισμού
Κάτι που μας δείχνει σε έντονο βαθμό η συγκεκριμένη ταινία είναι πως οι εποχές αλλάζουν, επομένως και η μουσική. Ένα εμπόδιο που βρίσκει ο Jack στην πορεία του σχετίζεται απόλυτα με τη χρονολογία και την εξέλιξη των πραγμάτων. Κάποιο τραγούδι δεν είναι τόσο εμπορικό ώστε να πουλήσει και να ακουστεί. Ή μια λέξη από τους στοίχους, έντονης σημασίας για το συγκρότημα, αλλά απολύτως καμίας για τον ίδιο, ενώ παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, επειδή δεν είναι «πιασάρικη» πρέπει να αλλαχτεί. Είναι γενικά κάτι που θλίβει εμάς τους ίδιους όταν το βλέπουμε όσο και τον πρωταγωνιστή. Γιατί αντιλαμβάνεται πως τα πάντα πλέον πηγαίνουν με βάση το χρήμα και τη δημοσιότητα.
Εκείνος όντας καλλιτέχνης του εικοστού πρώτου αιώνα έχει να ανταπεξέλθει σε τελείως διαφορετικό κοινό σε σχέση με τους Beatles. Κάπου εκεί παίζει τον ρόλο του και ο γνωστός τραγουδιστής Ed Sheeran, υποδυόμενος μάλιστα τον ίδιο του τον εαυτό. Μας κάνει πιο διαυγές τι χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για να γίνει στην εποχή μας διάσημος, σε αντίθεση με το τι χρειάστηκαν οι ίδιοι οι Beatles, πράγμα που τονίζει στον πρωταγωνιστή επανειλημμένα.
Η σημασία της μουσικής
Όπως είναι εμφανές, το Yesterday βασίζεται σε ένα συγκρότημα με τρομερή επιτυχία παγκοσμίως. Το θετικό επομένως είναι ότι δεν σε απογοητεύει ούτε ένα από τα κομμάτια που ακούς σε όλο το πέρασμα της ταινίας. Παίρνεις μια γεύση, επίσης, από την πιο σύγχρονη ποπ μουσική, όπως αυτή του Ed Sheeran και του δικού του κόσμου. Όπως επίσης και μια γεύση των μουσικών μελωδιών των Beatles, απλά λίγο πιο εκσυγχρονισμένα. Απολαμβάνεις κάθε λεπτό που περνάει με μουσική και στο σημείο που δεν το συνειδητοποιείς περνάει ένα από τα πιο σημαντικά μηνύματα της ταινίας. Η μουσική είναι το παν. Αν δεν υπήρχε έστω και μια διασημότητα, ένας τραγουδιστής, που να έκανε τέτοια σύνδεση με τον κόσμο, όλα θα ήταν διαφορετικά. Γι’ αυτό και ο Jack θέλει απεγνωσμένα να περάσει, από τη μνήμη του, τα τραγούδια προς τα έξω. Ώστε αυτός ο κόσμος να μη μείνει χωρίς τους Beatles.
Το καστ
Σε μια ταινία που αναφέρεται στη μουσική στο μεγαλύτερό της κομμάτι, περιμένεις να εμφανίζεται και ένας χαρακτήρας γεμάτος με την ανάλογη ενέργεια. Αν και όχι ο πρωταγωνιστικός ρόλος, η Lily James καταφέρνει με το χαμόγελό και τη διάθεσή της να σου ανεβάσει ακόμα περισσότερο αυτόν τον ενθουσιασμό. Ενώ ο Himesh Patel, έχοντας τα ηνία του πρωταγωνιστικού ρόλου, σε παρασύρει με το σύννεφο του αφελή και ελπιδοφόρου στον θολό κόσμο των διασήμων. Σε κάνει να μπαίνεις στη θέση του, να νιώθεις όπως και αυτός. Ενώ δεξιά και αριστερά πέφτουν βέλη που σου επισημαίνουν τα θετικά και αρνητικά της κατάστασης. Αλλά ποιος δεν θα έριχνε ένα πέπλο άγνοιας, ερχόμενος αντιμέτωπος με ένα κοινό που τον ζητωκραυγάζει;
Σχόλια για την ταινία
Αρχικά να σας πω ότι όσοι θέλετε να παρακολουθήσετε τη ταινία για το μεταφυσικό της στοιχείο, λυπάμαι αλλά θα απογοητευθείτε. Ξεκίνησα περιμένοντας πως θα μπλέκεται μέσα κάπως αυτό, αλλά δεν μας εξηγεί κάτι τέτοιο. Επομένως ξεχάστε αυτό το κομμάτι γιατί κατά τα άλλα η ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική, ειδικά για όσους δεν ξέρουν πολλά τραγούδια από το συγκρότημα, όπως εγώ. Σε όλη τη ταινία μου έκανε εντύπωση το πόσο πολύ φαίνεται ότι όποια επιλογή και να πάρεις, έναν ανάλογο δρόμο θα ακολουθήσεις. Η απόφαση είναι ξεκάθαρα δική σου (μικρό σπόιλερ: ίσως ο Jack χρειάστηκε μια γνωστή περσόνα να του το υπογραμμίσει). Οπότε και το τι ακολουθεί είναι δική σου επιλογή. Συμπερασματικά, θα έλεγα πως είναι μια ανάλαφρη κωμική ταινία, με μια κάπως γερή δόση ρομαντικότητας, για τους πιο ευαίσθητους, που τη βλέπεις για να περάσει όμορφα η ώρα σου.
Παρόμοια άρθρα:
- A Quiet Place Part II: Ο θρίαμβος του Krasinski
- Into the Labyrinth: Ιταλικό θρίλερ
- Three Billboards Outside Ebbing, Missouri: η κατάρριψη των κλισέ
Aκολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
