Exclusive Content:

Japanese Breakfast: Jubilee, ένα πρωινό στο νησί των Λωτοφάγων

Ο χρόνος έχει σταματήσει να κινείται. Ανάμνηση, λήθη, ζωή, θάνατος, όλα έχουν μπλεχτεί στους shoegaze-y και pop ήχους, άλλοτε βγαλμένους από τον μαγικό ρεαλισμό των Cocteau Twins, και άλλοτε από την ονειρική παρέλαση του Satoshi Kon.

Ιούνιος, η ώρα είναι 8:00, έχεις μόλις ξυπνήσει για την διάλεξη των 9:00 και ύστερα από ένα γρήγορο ντουζ ετοιμάζεις πρωϊνό. Αρπάζεις δύο φρυγανισμένες φέτες ψωμί με μαρμελάδα και φυστικοβούτυρο και βουτάς μέσα στο γαλλικό καφέ με γάλα αμυγδάλου. Όχι ακριβώς γιαπωνέζικο πρωινό, αλλά η Michelle Zauner των Japanese Breakfast έχει ήδη αρχίσει να τραγουδά “Lucidity came slowly / I awoke from dreams of untying a great knot”. Ακούς το καινούριο άλμπουμ του indie project -ο λόγος για το Jubilee.

Η τελευταία φορά που ακούσαμε τους Japanese Breakfast ήταν το 2017, με το Soft Sounds from Another Planet, το sci-fi συνονθύλευμα από reverb, βελούδινες ηχητικές υφές και σκοτεινές γωνίες. Αν και τα δύο πρώτα άλμπουμ της μπάντας περιστρέφονται σε μεγάλο βαθμό γύρω από το πένθος και το θάνατο της μητέρας της Zauner από καρκίνο, στο Jubilee γίνεται μια στροφή σε πιο pop και φρουτώδεις διαθέσεις.

“I opened the floodgates and found no water, no current, no river, no rush”

Πρώτο κομμάτι είναι το Paprika. Εμπνευσμένη από την ομότιτλη ταινία του Satoshi Kon, μέσα από ορχηστρικούς ήχους παρέλασης η Zauner μιμείται τον σουρεάλ κόσμο του σκηνοθέτη και μας μεταφέρει στο φαντασιακό όπου διαδραματίζεται η μουσική της. Ουτοπικό όνειρο ή παρωδία μιας εικονικής ουτοπίας; Με το Be Sweet μεταπηδά στα ’80s και εκπέμπει παραθαλάσσια synths περιλουσμένα με glitter. Απολαμβάνουμε μαζί της τα ηλιοβασιλέματα του San Junipero (as in, το επεισόδιο του Black Mirror), με πουλόβερ, τζιν τζάκετ και φωσφοριζέ φορέματα.

Η απόκοσμη ατμόσφαιρα μεταξύ ζωής και θανάτου συγκρούεται αρμονικά με το επόμενο κομμάτι, Kokomo, IΝ, όπου ανοίγει τα φράγματα των αναμνήσεών της, ψάχνει τα νερά, τα ρέματα, τους χειμάρρους. Σε μια σειρά από flashbacks θυμάται τον εφηβικό της εαυτό και όσα δεν κατάφερε να πει -κι εμείς μαζί της. Ανάμεσα σε βιολιά και πλήκτρα εξερευνεί ένα παράλληλο σύμπαν όπου όλος ο κόσμος είναι το Kokomo της Indiana και όπου όλοι κοιμούνται. Κανείς δεν αναρωτιέται τι άλλο υπάρχει στον κόσμο και που πάει ο ήλιος όταν δύει, πέρα από αυτή.

Πηγή εικόνας: loudandquiet.com

“I’m tackling this void / Slide tackling my mind”

Τα μέρη που εξερευνά η Zauner στο Jubilee βρίσκονται, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, μέσα στο μυαλό της. Και μέσα σε αυτό προσπαθεί να βρει την χαρά. Στο Slide Tackle μας μιλά για ακριβώς αυτή την αναζήτηση και για τη μάχη για να ξεφύγει από τα αρνητικά συναισθήματα. Κι αν έτσι καταλήγουμε σε μια βεβιασμένη ευτυχία; Το Posing in Bondage είναι ένα από τα πιο σκοτεινά και experimental κομμάτια του άλμπουμ και ακροβατεί μεταξύ εγγύτητας και δέσμευσης. Τελικά πώς γινόμαστε ευτυχισμένοι; Ή μήπως η ερώτηση είναι που; Χρειάζεται ο τόπος της ευτυχίας να είναι πραγματικός ή μπορεί να είναι ου-τόπος; Μήπως αρκεί να ζούμε κάτι μέσα στο νου μας, να το κρατάμε πριν βγει έξω, όπως στο Sit;

“But it’s been one o’clock for hours / Oh the day is long untangling”

Καπιταλισμός, διαφθορά, νεκροί σκύλοι και άλλες καλοθαμμένες αναμνήσεις ξεπετούν στο συνειδητό μέσα από μελαγχολικά riffs και σαξόφωνα. Από το Savage Good Boy μέχρι το περιέργως οικείο In Hell, που συμπληρώνει το In Heaven από το πρώτο άλμπουμ των Japanese Breakfast, Psychopomp, όλα συγκλίνουν στις τελευταίες μπαλάντες του Jubilee. Το όνειρο έχει φτάσει πλέον στο τέλος του, η μανία έχει κατευναστεί και τα συναισθήματα τραγουδούν το κύκνειο άσμα τους. Το τελευταίο νερό περνά από το φράγμα, με μεγαλύτερη δύναμη από ποτέ, στο Tactics και στο Posing For Cars.

Ο χρόνος έχει σταματήσει να κινείται. Ανάμνηση, λήθη, ζωή, θάνατος, όλα έχουν μπλεχτεί στους shoegaze-y και pop ήχους, άλλοτε βγαλμένους από τον μαγικό ρεαλισμό των Cocteau Twins, και άλλοτε από την ονειρική παρέλαση του Satoshi Kon. Αλλά ακόμη πιο συχνά, από το ανθρώπινο ασυνείδητο και την ανάγκη για ευτυχία. Οι λωτοί που φιγουράρουν στο artwork του εξωφύλλου είναι άραγε οι ίδιοι που έτρωγαν οι Λωτοφάγοι και ξεχνούσαν; Και μέσα στη νάρκη τους, τι έβρισκαν;


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε FacebookInstagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project

Χαρά Παπαδάτου
Χαρά Παπαδάτου
Σπουδάζει στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Το Spotify της είναι μονίμως ανοιχτό, παίζοντας οτιδήποτε από post-punk, μέχρι shoegaze, και post-rock/ darkwave. Καταβροχθίζει ταινίες, σειρές, άνιμε, μάνγκα και βιβλία, μη έχοντας αποφασίσει τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Αγαπημένο ρόφημα ο καφές και αγαπημένο μπαχαρικό η κανέλα.

Latest Articles

Διάβασε επίσης...