Από το φεστιβαλ το Μικρό Παρίσι των Αθηνών

Το ολοκληρωμένο πρόγραμμα

Το Vive La Femme ξεκινάει το ταξίδι του με δύο παραστάσεις στο πλαίσιο του φεστιβάλ μας “Μικρό Παρίσι των Αθηνών”! Πρόκειται για μία παράσταση – έκπληξη, που εξελίσσεται σιγά σιγά η πλοκή της και ο σκοπός της. Η στιγμή της συνειδητοποίησης από τον θεατή είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Επειδή όμως δε θέλουμε να σας κρατάμε σε αγωνία, σάς προσφέρουμε τις σκέψεις δύο εκ των ηθοποιών, της Αναστασίας Γκολέμα και της Ειρήνης Αμανατίδου. Η Αναστασία Γκολέμα είναι ηθοποιός και ψυχοδραματίστρια, δημιουργός του χώρου έρευνας θεάτρου και ψυχοδράματος “Theater Therapy”. Η Ειρήνη Αμανατίδου είναι ηθοποιός, performer και θεατρολόγος. Τις ευχαριστούμε που απάντησαν στις ερωτήσεις μας.

H παράσταση περιλαμβάνει αποσπάσματα από κείμενα και συνεντεύξεις πάνω από 50 γυναικείων προσωπικοτήτων. Μίλησέ μας για αυτές τις γυναίκες και τις διαφορετικές κατηγορίες έργων που συνδυάζετε (ποίηση, λογοτεχνία, συνεντεύξεις κ.α.).

Αναστασία Γκολέμα: Είναι αλήθεια πως η παράσταση αυτή εκτός όλων των άλλων είναι ένα καλλιτεχνικό ποτ πουρί, ένα σταυροδρόμι συνάντησης γυναικείων κειμένων, ένας συνδυασμός φωνών, μια πνευματική χορωδία. Η παράσταση δημιουργήθηκε με πυρήνα τις κινητήριες δυνάμεις που μας φέρνουν μαζί, σκηνοθέτη και ηθοποιούς. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε μελετώντας την γυναίκα στο διάβα της ιστορίας, δημιουργώντας ένα μοναδικό παζλ από κείμενα, μη γραμμικό, το οποίο μεταφέρει δυνατά συναισθήματα και μας εκπλήσσει σε κάθε μας συνάντηση. Αν αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από τα ονόματα θα γίνει κατανοητό πως δεν δόθηκε έμφαση στο αν το κείμενο που χρησιμοποιείται είναι ποιητικό ή λογοτεχνικό, ή απόκομμα μιας συνέντευξης που βρέθηκε σε μια εφημερίδα αλλά η ουσία του νοήματος που μεταφέρει και μας συνδέει με αυτό ώστε να το επιλέξουμε.

Από την Σαπφώ μέχρι την Maya Angelou και την Γώγου, από την Frida Kahlo μέχρι την Marilyn Monroe και την Rosa Luxmbourg, μέχρι την Michelle Obama, την Μητέρα Τερέζα, την Greta Thunberg, την Malala Yousafzai, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, και πολλές άλλες απίθανες γυναίκες, καταλαβαίνετε ότι πρόκειται για μια συγκινητική συνάντηση γυναικών, ενός πάνθεον γυναικών με δυνατή φωνή και μηνύματα που επιτέλους πρέπει να ακουστούν.

Τι θέματα θίγετε στο Vive La Femme και γιατί τα κρίνετε αναγκαία να ακουστούν;

Ειρήνη Αμανατίδου: Το Vive La Femme είναι μια παράσταση βγαλμένη από τη ζωή. Εμπνευστήκαμε από σπουδαίες γυναίκες για να θίξουμε ό, τι έχουμε βιώσει. Τον έρωτα, το πάθος, τη φιλία, την μητρότητα, τα ταμπού και τα στερεότυπα που μας εγκλωβίζουν. Την αδικία, τους φόβους μας, τα λάθη μας και τα όνειρα μας. Προβάλουμε επίσης την οπτική γωνία της γυναίκας για θέματα που δεν θεωρούνται «γυναικεία». Η επιστήμη, η φύση, η εργασία, η πολιτική! Γιατί κρίνουμε αναγκαία να ακουστούν όλα αυτά, σε μια κοινωνία που παραλίγο να κάνει τον βιασμό πλημμέλημα; Που δολοφονεί στυγερά γυναίκες κατ’ επίφαση έρωτα και γκρεμότσακιζει κορίτσια σε βράχους; Οφείλουμε πιστεύω να δώσουμε φωνή στον γυναικείο ψυχισμό για να εκφραστεί και φτερά για να πετάξει. Η γυναίκα πρέπει να ονειρεύεται και να τολμά. Ο άνθρωπος πρέπει να ονειρεύεται και να τολμά.

Γιατί επιλέγετε να κάνετε την παράσταση σε μαγαζιά και όχι σε κάποιο θέατρο;

Αναστασία Γκολέμα: Τα μαγαζιά είναι από τα πιο σημαντικά κύτταρα της σημερινής κοινωνίας. Και θέλουμε να απευθυνθούμε σε αυτά. Θέλουμε να πιάσουμε τον κόσμο εξαπίνης και να επικοινωνήσουμε και με κόσμο που θεωρεί το θέμα “γυναίκα” ενδεχομένως γραφικό, ασήμαντο, άκαιρο, “λυμένο”. Το να κάνουμε μια παράσταση σε ένα θέατρο, που θα έρθουν μόνο οι ήδη προβληματισμένοι, δεν μας αφορά. Θέλουμε να μιλήσουμε με όλους. Η παράσταση είναι έντονα διαδραστική καθώς συνδυάζει χιούμορ, με σασπένς και με επίκαιρα και πολύ σημαντικά θέματα. Νομίζω ότι υπάρχει ένα στοιχείο ιδιαίτερα ανατρεπτικό. Το σημείο που ο θεατής αποκτά την ξαφνική επίγνωση ότι ο ίδιος βρίσκεται να αποτελεί μέρος της παράστασης και να περιβάλλετε από έναν ποιητικό χώρο και από ποιητικά πρόσωπα. Κάτι τελευταίο που με συγκινεί στην επιλογή αντισυμβατικών χώρων για την παρουσίαση του έργου είναι η δική μας μετακίνηση, των ηθοποιών, το δικό μας «ξεβόλλεμα», η έξοδος από τη θεατρική σκηνή, μόνο και μόνο για να υπηρετήσουμε τον αληθινό σκοπό τη παράστασης, νοιώθοντας πως η δουλειά αυτή είναι ένα κοινωνικό λειτούργημα και πως αυτές τις λυτρωτικές φωνές τις ακούει κανείς πιο εύκολα όταν οι σχέσεις είναι ισότιμες. Σε μια κανονική θεατρική διάταξη η σκηνή μπορεί να λειτουργήσει ασυνείδητα σαν ένας απρόσιτος χώρος, κλειστός, που μπορεί και να αναπτύξει άμυνες. Στην προκειμένη περίπτωση θέλουμε να συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Εμείς να γινόμαστε κοινό και το κοινό να γίνεται ηθοποιός. Χωρίς προσπάθεια. Χωρίς παραγγελίες. Με στήριξη και οδηγό τη σκηνοθετική δομή και φως στο δρόμο μας, το ανθρώπινο μοίρασμα.

Πώς βρίσκετε την αντίδραση του κοινού; Θετική ή αρνητική ως προς τα γυναικεία κοινωνικά θέματα και ταμπού; Υπάρχουν διαφορετικές αντιδράσεις μεταξύ γυναικών και ανδρών θεατών;

Ειρήνη Αμανατίδου: Στην παράσταση τρως κατευθείαν μια κατραπακιά και εκεί που θεωρείς ότι είσαι προοδευτικός, σύγχρονος, φιλελεύθερος, Ευρωπαίος – η Ευρωπαία φυσικά – συνειδητοποιείς ότι όχι. Είμαι εγκλωβισμένος/η μέσα στα ταμπού και δεν το έχω πάρει χαμπάρι!

Όπως μας έχουν πει πολλές φορές φίλοι, ειδικά στην αρχή που ο κόσμος δεν ξέρει ότι είμαστε παράσταση, είναι όντως σαν ένα κοινωνικό πείραμα για εμάς. Βλέπουμε ποικίλες αντιδράσεις. Στις χιουμοριστικές στιγμές όλοι γελάνε λίγο- πολύ. Σε πιο τραγικά συμβάντα όμως; Εκτός από αυτούς που σοκάρονται, πόσοι γυρνάνε για να πιουν το ποτάκι τους; Τεστάρουμε λοιπόν διάφορα αντανακλαστικά. Έχω ακούσει από θεατή «μα δεν συμβαίνουν αυτά, δεν γίνεται να συμβαίνουν». Κάποιοι θεωρούν ότι το θέμα είναι τετριμμένο, άλλοι ότι η κοινωνία μας έχει προοδεύσει, πως δεν είναι πλέον πατριαρχική ούτε βαθιά επηρεασμένη από ταμπού και στερεότυπα. Λυπάμαι, αν επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια , αλλά εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Και νομίζω ότι και η «αποκάλυψη» που ίσως βιώνει ένας τέτοιος θεατής είναι πολύ σημαντική. Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος, δεν διακρίνω τους θεατές σε άνδρες και γυναίκες, τους διακρίνω σε αυτούς που αδιαφορούν, που θεωρούν ότι δεν είναι υπεύθυνοι για αυτή την κοινωνία και γελάνε από αμηχανία και σε αυτούς που σπεύδουν να βοηθήσουν, να συμπαρασταθούν, να δράσουν, αντί να μείνουν αμέτοχοι, παθητικοί θεατές.

Πώς ενισχύεται η γυναίκα και τα κοινωνικά θέματα μέσα από το Vive la femme; Τι αντίκτυπο θεωρείται πως αφήνετε στο θεατή όταν φεύγει από εκεί;

Αναστασία Γκολέμα: Την παράσταση αυτή θα τη χαρακτήριζα ως ένα ψυχοσωματικό τράνταγμα. Νομίζω πως ο θεατής όντας κοινωνός αυτού του συμβάντος ή αυτής της κοινωνικής συνάντησης που μοιάζει να είναι κάτι ανάμεσα σε τελετή και μανιφέστο περνάει από διάφορα στάδια. Στην αρχή όπως προείπα βρίσκεται σε άγνοια, μετά σιγά σιγά αφού συνδέεται και ενεργοποιείται συγκινησιακά καλείται να είναι βοηθητικός σε ότι συμβαίνει και αγγίζει την μεγάλη ανατροπή-συνειδητοποίηση, ότι αυτό που εμπειριώνει είναι μια παράσταση. Εκεί εμφανίζεται και το στοιχείο της έκπληξης. Αφού έχει ήδη περάσει από διάφορα συναισθήματα τώρα παρακολουθεί άφωνος τη συνέχεια. Οι εναλλαγές είναι τόσες πολλές και η σκηνοθεσία τόσο καλά δομημένη, από τον πολύ ταλαντούχο σκηνοθέτη μας Ιωάννη Μακρόπουλο, όπου κανένας θεατής δεν αφήνεται στο να χάσει το ενδιαφέρον του. Το εντυπωσιακό επίσης είναι ότι ένας άνδρας σκηνοθέτης ευαισθητοποιήθηκε να δημιουργήσει μια τέτοια παράσταση.

Φεύγοντας από το Vive La Femme ελπίζουμε ο θεατής, πέραν του γέλιου και της συγκίνησης που έχει αποκομίσει, να έχει καταφέρει να αποβάλει μέρος ασυνείδητων πεποιθήσεων που συντηρούν αντιλήψεις του τύπου «οι γυναίκες είναι η παρέκκλιση από το κανονικό» όπως αναφέρει και η υπαρξίστρια φιλόσοφος Simone de Beauvoir στο βιβλίο της «Το δεύτερο φύλο». Και φυσικά, ο τρόπος που ενισχύεται η γυναίκα μέσα στην παράστασή μας δεν είναι αρνητικός ως προς το ανδρικό φύλο. Δεν υπάρχει αρνητική κριτική για τους άνδρες αντιθέτως θεωρεί ότι βιώνουν και αυτοί ένα ασυνείδητο δράμα. Υπάρχει όμως βαθιά συμπόνια για τις γυναίκες και μια απότομη αποκάλυψη της σκιερής πλευράς της γυναικείας ζωής. Της ζωής που κοινωνικά και ιστορικά μαύρισε «κατά λάθος»!

Πώς νιώθεις ως γυναίκα ηθοποιός; Είσαι αισιόδοξη για τη θέση τη θέση της γυναίκας στο θέατρο;

Ειρήνη Αμανατίδου: Βρίσκομαι σε βαθιά σύγκρουση, είμαι ένας αισιόδοξος άνθρωπος αλλά υπάρχει μια σκληρή πραγματικότητα που δεν παραβλέπεται. Σκεφτείτε πόσες γυναίκες θεατρικούς συγγραφείς γνωρίζουμε ή την αναλογία γυναικών και ανδρών σκηνοθετών ή γυναικείων και ανδρικών ρόλων σε ένα έργο. Είναι αναμφίβολο ότι η ανισότητα είναι τεράστια δυστυχώς όχι μόνο στο θεατρικό γίγνεσθαι. Παρόλα αυτά ως γυναίκα, ως ηθοποιός και ως άνθρωπος, πιστεύω πως έχω τη δύναμη να κάνω κάτι για αυτή την κατάσταση. Για αρχή ζητωκραυγάζω Vive La Femme.

Σκηνοθεσία – Διασκευές: Ιωάννης Μακρόπουλος Παίζουν: Ειρήνη Αμανατίδου, Ελένη Γκιούρα, Αναστασία Γκολέμα, Λίνα Δημάκη, Ερατώ Καραθανάση, Ειρήνη Λιονέττι, Iωάννα Μητσιάλη, Ιωάννα Μυλωνά, Ειρήνη Ξυγκάκη, Τόνια Οικονόμου, Στέλλα Παπαδοπούλου, Χαρά Ράμαλη, Δέσποινα Ρεντούμη, Παρή Τρίκα, Αναστασία Φλεμοτόμου

Πληροφορίες – κλείσιμο παραστάσεων για μαγαζιά: τηλέφωνο: 6949456974 email: vivelafemme2020@gmail.com facebook: www.facebook.com/ViveLaFemmeVLF

Αν δεν σας αρκεί η συνέντευξη παρακολουθήστε το teaser βίντεο του Vive La Femme!

Παρασκευή 22.11 ώρα: 21:00 Τυπογράφος, Κορδάτου και Κεραμέως 14, Μεταξουργείο Τηλ. 2130993067 Είσοδος: 6 ευρώ

Τρίτη 26.11 ώρα: 19:30 Bukowski Athens BARt, Φαβιέρου 48, Μεταξουργείο Τηλ. 6984377709 Είσοδος (συναυλίες και θέατρο): 6 ευρώ

Copywrites Το Μικρό Παρίσι τωβ Αθηνών