Ξεκινά και επίσημα σήμερα η φθινοπωρινή ισημερία και το φθινόπωρο. Η εποχή του φθινοπώρου έχει επηρεάσει και εμπνεύσει αρκετούς συγγραφείς. Παρακάτω σας προτείνουμε ενδιαφέροντα βιβλία που μιλούν για το φθινόπωρο και κάποια από αυτά το έχουν εντάξει στον τίτλο τους.
«Φθινόπωρο», Κουαρτέτο των Εποχών της Άλι Σμιθ
Φθινόπωρο. Ομίχλη και μεστή καρποφορία. Έτσι το ένιωσε ο μελαγχολικός Κητς το 1819. Και το 2016; Ο Ντάνιελ έχει ηλικία ενός αιώνα. Η Ελίσαμπεθ, γεννημένη το 1984, έχει το βλέμμα στο μέλλον. Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διχασμένο από τα κρίσιμα γεγονότα ενός καλοκαιριού, που συμβαίνουν μια φορά σε κάθε γενιά. Αγάπη κερδίζεται, αγάπη χάνεται. Η ελπίδα πηγαίνει χέρι χέρι με την απελπισία. Και οι εποχές εναλλάσσονται, όπως πάντα. Με αυτό το μυθιστόρημα, το πρώτο αυτοτελές μέρος στο δικό της Κουαρτέτο των Εποχών, η Άλι Σμιθ εξετάζει έναν κόσμο που περιχαρακώνεται όλο και περισσότερο, και στοχάζεται τι σημαίνει πλούτος, αξία, σοδειά. Ποιοι είμαστε; Από τι είμαστε φτιαγμένοι; Με το παιγνιώδες πνεύμα του Σαίξπηρ αλλά και τη φωτεινή ενέργεια της ποπ αρτ της δεκαετίας του 1960, η ίδια ακτινογραφεί τους δικούς μας δυσοίωνους καιρούς. Αυτός είναι ο τόπος που ζούμε. Αυτός είναι ο χρόνος στην πλέον κυκλική και πολύμορφη διάστασή του. Με την απαράμιλλη φαντασία της, η Σκoτσέζα συγγραφέας μεταμορφώνει καθετί που νομίζαμε γνωστό, μας αφηγείται πώς ζούμε, πώς μεγαλώνουμε και πώς λέμε τις ιστορίες μας.
«Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές
Ήταν αναπόφευκτο: το άρωμα του πικραμύγδαλου του θύμιζε πάντα τη μοίρα ενός αδιέξοδου έρωτα.
Πενήντα ένα χρόνια, εννέα μήνες και τέσσερις μέρες έχουν περάσει από τότε που η Φερμίνα Δάσα αρνήθηκε τις παθιασμένες προτάσεις του αθεράπευτα ρομαντικού Φλορεντίνο Αρίσα και παντρεύτηκε τον δρα Χουβενάλ Ουρμπίνο. Ο Φλορεντίνο προσπαθεί να βρει παρηγοριά στην αγκαλιά πολλών γυναικών αλλά καμία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την όμορφη Φερμίνα. Πιστός στον όρκο του ότι θα την αγαπάει για πάντα, ζει για την ημέρα που θα μπορέσει και πάλι να τη φλερτάρει. Όταν ο σύζυγος της Φερμίνα σκοτώνεται προσπαθώντας να σώσει τον παπαγάλο του από ένα δέντρο μάνγκο, ο Φλορεντίνο αρπάζει την ευκαιρία να δηλώσει την αιώνια αγάπη του. Μπορεί όμως ένας νεανικός έρωτας να ζήσει και πάλι στο λυκόφως της ζωής τους;
«Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου», Τάσος Λειβαδίτης
Τα κάγκελα του κήπου υγρά απ’ τη βροχή σαν τους φτωχούς που τους αφήνουν έξω
αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα –
σαν ήμασταν παιδιά κρυβόμαστε κάτω απ’ τη σκάλα κι όταν βγαίναμε είχαμε αφήσει εκεί ένα βασιλικό πεπρωμένο
η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο
κι αργότερα νέοι αγκαλιάσαμε το πρώτο δέντρο και του διηγηθήκαμε τα περασμένα
άχαρες μέρες που φύγατε κι όμως αφήσατε μια ανάμνηση συγκινητική
κι εγώ που υπήρξα τρελός για το αύριο κοιτάζω τώρα με αγωνία
να προχωρούν οι λεπτοδείχτες στα ρολόγια.
Ώσπου μια νύχτα ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Που έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δε θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες τρέμει μες στο τραγούδι. Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σα μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου το τραγούδι σβήνει.Όλα χάνονται. Ησυχία.
Και τώρα τί θα κάνεις;
«Φθινόπωρο» Κωνσταντίνος Χατζόπουλος
«Τελευταίο πεζογράφημα του Κ. Χατζόπουλου είναι το μυθιστόρημα «Φθινόπωρο», που κυκλοφόρησε το 1917. Για το έργο αυτό έχουν γραφτεί κι ειπωθεί πολλά. Κάτω από το «Φθινόπωρο», με το «συμβολισμό» και την υψηλή τεχνοτροπία του, η αστική κριτική προσπάθησε να θάψει και ν’ αρνηθεί το άλλο πεζογραφικό έργο του Κ. Χατζόπουλου.
Είναι αλήθεια ότι το έργο αυτό αποτελεί σημαντικό επίτευγμα της ελληνικής πεζογραφίας. Είναι όμως το ίδιο φανερή κι η ιδεολογική τοποθέτηση του συγγραφέα του. Πίσω από τη «μαγεία», τη «γοητεία», τη “μελαγχολία”, την “ποίηση” και τη δήθεν «αδυναμία να κατανοηθεί με τη λογική», το «Φθινόπωρο» ενσαρκώνει την γκρίζα πραγματικότητα, την άνανθη, την άσκοπη, τη θρυμματισμένη ψυχική κατάσταση, την άδικη και παράλογη διάρθρωση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.»
«Γερμανικό φθινόπωρο» Dagerman Stig
Το φθινόπωρο του 1946 η εφημερίδα «Expressen» ανέθεσε στον Στιγκ Ντάγκερμαν, ανερχόμενο τότε αστέρα των σουηδικών γραμμάτων, μια ξεχωριστή όσο και απαιτητική αποστολή: να μεταβεί στη Γερμανία και να αποτυπώσει την καθημαγμένη πραγματικότητα της χώρας μετά την οριστική συντριβή του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ. Οι ανταποκρίσεις που έφταναν από κει ήταν ελάχιστες και αντιφατικές. Πώς ήταν άραγε η καθημερινότητα και τί σκέφτονταν οι άνθρωποι; Ο συγγραφέας, εξοπλισμένος με απροκατάληπτο και διαπεραστικό βλέμμα, διέσχισε τις βρετανικές και αμερικανικές ζώνες κατοχής αναζητώντας και συλλέγοντας ένα ευρύ φάσμα γερμανικών φωνών στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Τα άρθρα που προέκυψαν από το ταξίδι του συγκεντρώθηκαν στο βιβλίο «Γερμανικό φθινόπωρο», το οποίο πλέον θεωρείται ένα ανυπέρβλητο πρότυπο δημοσιογραφικής αφήγησης.
Ο ίδιος κατάφερε να σκιαγραφήσει τις συνέπειες του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με τόσο συγκλονιστικό τρόπο ώστε το κείμενό του ξεπερνά τα στενά χωροχρονικά του όρια και διεκδικεί την αιωνιότητα. Η κατεστραμμένη Γερμανία και τα ερείπιά της δεν διαφέρουν σε τίποτα απ’ όλα τα μέρη του κόσμου που επλήγησαν από τα μοιραία και αναπόφευκτα επακόλουθα κάθε πολέμου: την απάθεια και τον κυνισμό.
