Κορτώ
Πηγή: camerastyloonline.wordpress.com

«Ζούμε στον πάτο μίας Κόλασης όπου κάθε στιγμή είναι κι ένα θαύμα» (Ε.Μ. Σιοράν). Ένα τσιτάτο που περιγράφει ακριβώς τη ζωή ενός ανθρώπου, που πνίγεται στην φουρτουνιασμένη θάλασσα της μανιοκατάθλιψης και προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια. Όπως μόνο ο Κορτώ θα μπορούσε να περιγράψει τόσο αριστοτεχνικά.

Η Κατερίνα είχε μόλις αυτοκτονήσει. Η ιστορία αρχίζει από το τέλος. Το τέλος μιας ταλαιπωρημένης ψυχής και το τέλος μιας παιδικής ηλικίας. Όμως, πριν φύγει για πάντα, πρέπει να μοιραστεί μαζί μας, όσα την ταλαιπωρούσαν, για να υπάρξει, έστω και για μία φορά στη ζωή της, γαλήνια.

Ξεκινά, εξιστορώντας τη ζωή των προγόνων της και φτάνει στο δικό της «σήμερα». «Βαριά κληρονομιά» η οικογένειά της, μα κανείς δεν κατάφερε  να την κουβαλήσει. Και ποιός θα μπορούσε άραγε; Ο πατέρας της, που δεν απέκτησε ποτέ την αποδοχή που αναζητούσε και την βρήκε στα χρήματα; Η μητέρα της, που έμαθε να αγαπάει μόνο τα λούσα και τον πρωτότοκο γιο της; Ο χαϊδεμένος μεγάλος αδερφός της; Η μεγάλη αδερφή που μισούσε τους πάντες; Ή η ίδια, η πανέμορφη μικρότερη κόρη, που συνέλαβε το τέρας της κατάθλιψης σε νεαρή ηλικία και το κυοφόρησε όλη της τη ζωή; Η μοναδική αχτίδα φωτός φάνηκε να ήταν ο αδερφός της, Αγίς. Ο μόνος που την αγάπησε αληθινά και ανιδιοτελώς.

Οι άνδρες της ζωής της; Πολλοι. Δύο ήταν αυτοί, όμως, που την στιγμάτισαν. Ο Τάσος, ο μεγάλος έρωτας, ο πατέρας του παιδιού της, το στήριγμά της. Και ο Πέτρος, ο μονάκριβος γιος της· που σιχαινόταν τον εαυτό της που δεν μπορούσε να τον μεγαλώσει όπως πρόσταζαν οι κοινωνικοί κανόνες και δεν μπορούσε να αποδεχτεί την διαφορετικότητά του. Αλλά τον αγάπησε, μερικές φορές παθολογικά και υπερβολικά.

Το βιβλίο αυτό μοιάζει με μία εξομολόγηση, με ύστατο σκοπό την «άφεση αμαρτιών», την ηρεμία του πνεύματος τόσο της Κατερίνας όσο και του Πέτρου. Μία τελευταία προσπάθεια να ξορκιστούν οι δαίμονες της ψυχής τους.

«Το βιβλίο της Κατερίνας» δεν θεωρείται άδικα το καλύτερο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ. Και τούτο, γιατί μας φανερώνει μία άλλη όψη της ζωής. Αυτή των ανθρώπων με κατάθλιψη, που όσο και αν προσπαθούμε δεν καταφέρνουμε να καταλάβουμε. Η λήθη δεν ταιριάζει σ’ ένα τέτοιο βιβλίο. Και όποιος το διαβάσει, δύσκολα θα το ξεχάσει…


Παρόμοια άρθρα:

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project