Ένα μυθιστόρημα γεμάτο αντιθέσεις, ίσως κλασικό, ίσως μοντέρνο, είναι το τρίτο της Βιόλα Αρντόνε, με τίτλο Το τρένο των παιδιών. Μια ιστορία που μας μεταφέρει στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου και χτυπάει πραγματικά στο «ψαχνό» της παιδικής ψυχοσύνθεσης.
Ο Αμερίγκο είναι ένα παιδί, λίγο αλητάκος, περισσότερο έξυπνος. Έχει μανία με τα παπούτσια. Αυτός δεν έχει, οργώνει τους δρόμους ξυπόλητος. Μεγαλώνει στα στενά της Νάπολης, εκεί που η φτώχια μαστίζει. Μακριά από το σχολείο και με μία μητέρα μάλλον ψυχρή, τριγυρνά στα σοκάκια και μαζεύει κουρέλια για να ζήσουν. Ένα ξερό κομμάτι ψωμί και ελάχιστο γάλα είναι η καθημερινή τους διατροφή. Τα πάντα αλλάζουν όταν ένα τρένο αναχωρεί για την βόρεια Ιταλία. Εκεί που οι ευκατάστατες κομμουνιστικές οικογένειες είναι διατεθειμένες να φιλοξενήσουν τα παιδιά του εξαθλιωμένου Νότου.
«Μερικές φορές αυτός που σε αφήνει να φύγεις σε αγαπάει περισσότερο από αυτόν που σε κρατάει κοντά του»
Δεν θέλει να αποχωριστεί την μητέρα του, την Αντονιέττα. Μέχρι που το τρένο ξεκινά, πιστεύει σε ένα καλοστημένο αστείο. Με δυο φίλους καρδιακούς, μοιράζεται την ανησυχία του μέσα στο κρύο βαγόνι και τελικά αποκοιμιέται. Γιατί ένα παιδί κουράζεται όταν μεγαλώνει στους δρόμους…
Όταν όμως φτάνουν στον Βορρά, ο Αμερί βλέπει και την άλλη όψη της ζωής. Αυτήν που ούτε στα όνειρά του μπορούσε να φανταστεί. Αγάπη, θαλπωρή, άφθονο φαγητό, σχολείο, ένα καθαρό κρεβάτι. Προσαρμόζεται αμέσως! Ανακαλύπτει νέες πτυχές του εαυτού του, όπως λόγου χάρη ότι είναι καλός στα μαθηματικά. H μεγάλη αδυναμία του όμως γίνεται το βιολί. Παίρνει μαθήματα και γίνεται άριστος, ώσπου έρχεται η ώρα να γυρίσει και πάλι πίσω, στην παλιά του μαμά. Ο Αμερίγκο όμως δεν είναι ο ίδιος. Καλείται να πάρει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής του, κι ας ήταν μόνο επτά χρονών.
«Γιατί; Όποιος σε στέλνει μακριά σε αγαπάει;»
Η ζωή του Αμερίγκο είναι μια ιστορία γεμάτη πόνο. Από την μία οι πληγές του πολέμου. Από την άλλη τα δικαιώματα του παιδιού. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η Αρντόνε χρησιμοποιεί τα μάτια ενός παιδιού και με λογοτεχνική μαεστρία ξεδιπλώνει ένα ανθρώπινο δράμα που ξεκινά από την παιδική ηλικία. Σε ένα τοπίο αντιθέσεων, ο αναγνώστης υποφέρει και διχάζεται. Δεν είναι η φτώχια κι απέναντι η πολυτέλεια. Ούτε η αδιαφορία και στην άλλη πλευρά η οικογενειακή στοργή. Μα παλεύουν τα παιδικά θέλω με τα πρέπει. Και ποιο είναι το σωστό και το λάθος; Αυτό δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Ούτε ο πιο παθιασμένος αναγνώστης του βιβλίου αυτού. Ούτε καν ο ίδιος ο Αμερίγκο.
Το τρένο των παιδιών είναι ένα βιβλίο που μιλά στην ψυχή του αναγνώστη, ακουμπά την συνείδησή του. Προκαλεί δάκρυα, συναισθήματα, απορίες. Μελαγχολικό όσο και ελπιδοφόρο, οικείο όσο και μακρινό, οι τριακόσιες σελίδες του κρύβουν μέσα τους ένα άρωμα νοσταλγίας και πνευματικού ταξιδιού.
Παρόμοια άρθρα:
- Η Πλήξη κι ο Alberto Moravia
- Ο Μπουκόφσκι και ο Άνθρωπος για όλες τις δουλειές
- Η Βιβλιοθηκάριος του Άουσβιτς και η Ντίτα Κράους
Για περισσότερη έμπνευση ακολουθήστε μας σε Facebook, Instagram και Spotify.
Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project
