Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη η ποιητική συλλογή «Το διπλό δίγαμμα» του Ευριπίδη Γαραντούδη και η νουβέλα «Λιτανεία του χρόνου» της Μελανίας Δαμιανού.
«Το διπλό δίγαμμα» του Ευριπίδη Γαραντούδη
Το τέταρτο ποιητικό βιβλίο του Ευριπίδη Γαραντούδη (προηγήθηκαν τα βιβλία «Μεθεόρτιο ή Lyrica. Ποίημα σε 33 μέρη», Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 2009· «Ονειρεύτηκα τη Genova», Αθήνα, Εκδόσεις Μελάνι 2011 και «Τα σύνεργα», Αθήνα, Τυπωθήτω – Λάλον ύδωρ 2015) περιλαμβάνει 59 ποιήματα κατανεμημένα σε τέσσερις συνθετικές ενότητες: «Το δίγαμμα», «Τετράκωπος (Μετά πηδαλιούχου)», «Του τέλειου άγρα (Ποιήματα φιλολογικού ρεαλισμού)» και «Mater Terra».
Το βιβλίο διακρίνεται από την πολυθεματικότητά του. Έτσι τα είκοσι τέσσερα ποιήματα της πρώτης ενότητας «Το δίγαμμα» προωθούν τη λυρική ερωτική ποίηση που ξεκίνησε με το Μεθεόρτιο ή Lyrica, τα επτά σονέτα της ενότητας «Mater Terra» συνεχίζουν τη γραμμή των αφιερωμένων σε οικογενειακά πρόσωπα σονέτων της ενότητας «Η αγία οικογένεια» των Σύνεργων, ενώ η ενότητα «Του τέλειου άγρα (Ποιήματα φιλολογικού ρεαλισμού)» συμπληρώνει την ομώνυμη ενότητα επίσης των Σύνεργων. Επίσης Το διπλό δίγαμμα διακρίνεται για την πολυμορφία του, καθώς η μορφή των ποιημάτων κυμαίνεται από τον αυστηρά έμμετρο στίχο σε σονέτα μέχρι τον ελεύθερο στίχο και τα πεζόμορφα ποιήματα.
Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, ιδίως στα Σύνεργα, ο Γαραντούδης αναπτύσσει στην ενότητα «Του τέλειου άγρα (Ποιήματα φιλολογικού ρεαλισμού)» τη διαλογική, συχνά ειρωνική, σχέση με κορυφαίους σταθμούς της νεότερης ελληνικής ποιητικής παράδοσης, από την εποχή του Σολωμού και του Κάλβου μέχρι τους σύγχρονούς του έλληνες ποιητές.
«Λιτανεία του χρόνου» της Μελανίας Δαμιανού
ΜΙΑ ΚΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΡΗΜΑΖΕΙ. Πρώην κάτοικοι καὶ στρατιῶτες τριγυρνοῦν ἀνάμεσα στὰ ἐρείπια. Φασματικὲς σκιές περιφέρονται σ᾽ ἕνα τοπίο ἄδειο ἀπὸ κάθε ἴχνος ζωῆς· ὅταν, σπανίως, διασταυρώνονται μὲ κάποιο ἄλλο πλάσμα, ἄνθρωπο ἤ ζῶο, ἡ ἐπαφὴ εἶναι ἀνέφικτη. Ἀπομένει ὁ λόγος· διηγοῦνται ἀποσπασματικὰ τὴν ἱστορία τους, προσπαθώντας νὰ ἀνακτήσουν τὸ χαμένο παρελθόν. Ἀνάμεσα στοὺς μονολόγους παρεμβάλλονται θραύσματα σημειώσεων, τὰ ἀποτυπώματα μιᾶς ψυχικῆς ἐνδοχώρας, ὅπου ὅλα σιγὰ σιγὰ παγώνουν καὶ ἀκινητοποιοῦνται. Ἡ ἀφήγηση κινεῖται σὲ τρεῖς διαφορετικοὺς χρόνους: τὴ ζωὴ πρὶν ἀπὸ τὴν καταστροφή, τὶς μέρες τῆς πολιορκίας καὶ τὴ βασανιστικὴ διάρκεια τοῦ ἐφιάλτη ποὺ ἀκολούθησε. Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ ἰδιότυπο Καθαρτήριο τὰ πρόσωπα τῆς Λ ι τ α ν ε ί α ς καταφεύγουν στὸ μοναδικὸ πράγμα ποὺ τὰ συνδέει μὲ τὸν κόσμο, τὴ μνήμη. Ὡστόσο οἱ μνῆμες ἀναδύονται τραυματικὲς καὶ ἡ ἀπώλεια τοῦ νοήματος εἶναι ὁλοκληρωτική. Δὲν ὑπάρχει διαφυγή, μόνο μιὰ ἀτελείωτη ἐπανάληψη ἐπιθυμιῶν, διαψεύσεων, παθῶν καὶ φόβων. Καὶ ἡ λιτανεία τοῦ χρόνου συνεχίζει τὴν ἀέναη πορεία της χω ρὶς ἀφετηρία, χωρὶς προορισμό, ἀφήνοντας πίσω της ἱστορίες ποὺ δείχνουν πὼς ἡ ἔρημος εἶναι ἡ ἄλλη πλευρὰ τοῦ μαγεμένου καθρέφτη.