Τι κατάλαβα φορώντας μάσκα στα μέσα μεταφοράς

Κορωναϊός. Πανικός. Παντού. Μάσκες και ανησυχία παντού. Φοράμε μάσκα για να προστατευτούμε ή για να προστατέψουμε και τους άλλους; Αλήθεια με μια αναδρομή στο παρελθόν, όταν κυκλοφορούσαμε με μια ίωση, βάζαμε μάσκα ή καλύπταμε το πρόσωπο μας με ένα κασκόλ για να μη ”κολλήσουμε” τους γύρω μας ή το αφήναμε εκτεθειμένο; Όντας και εγώ άρρωστη για κάποιες μέρες, με δουλειές που δεν μπορούσα ή δεν ήθελα να αναβάλλω, αποφάσισα να βάλω μάσκα. Η αλήθεια είναι, δεν το περίμενα ποτέ. Τι κατάλαβα λοιπόν, φορώντας μάσκα στα μέσα μεταφοράς…

Ήταν ένα παράξενο και ξένο συναίσθημα να ξέρω και να βλέπω τον εαυτό μου στο τζάμι να τη φοράω. Ως τώρα, έβαζα το κασκόλ  μπροστά στο πρόσωπο μου αρκετές φορές. Με τη μάσκα όμως, ένιωσα έναν περιορισμό στις ανάσες μου, ενισχύοντας το κομμάτι της κλειστοφοβίας μου, σε συνδυασμό με το κόσμο που “μπούκωνε” το βαγόνι. Πάλι καλά που μου ήρθε στο μυαλό η Meredith Grey, από το Grey’s Anatomy και, είπα ας φανταστώ ότι παίζω αυτό τον ρόλο… (γέλια).

Σε κοιτάνε περίεργα. Η μάσκα είναι ένα “must have κομμάτι” τον τελευταίο καιρό και όσες φορές και να το δεις μπροστά σου, το μάτι σου επικεντρώνεται στο πράσινο αυτό χρώμα. Πρώτες ματιές  που δέχτηκα ήταν από δύο ηλικιωμένες κυρίες που κάθονταν απέναντι μου στο μετρό. Διάβαζα το βιβλίο μου και παίρνει το αφτί μου τη φράση από τις απέναντι: ” Κοίτα και αυτή μάσκα φοράει… Αχ, που πάει ο κόσμος έτσι…”, “Καλέ ναι, ο κόσμος έχει ξεφύγει, αλλά θα έρθουν οι ξένοι και θα μας το φέρουν εδώ…” συμπλήρωσε και η άλλη κυρία και έκλεισε τη φράση με έναν ωραιότατο βήχα, χωρίς να βάλει χέρι μπροστά. Το βλέμμα μου, σηκώνεται από το βιβλίο και τις κοιτάζω. Να μιλήσω ή να μη μιλήσω, σκέφτομαι. Δεν είμαι αναγκασμένη να εισπνέω τα σταγονίδια και τα μικρόβια που εκτοξεύονται χωρίς ένα χαρτομάντιλο μπροστά ή ένα χέρι. Ούτε εγώ ούτε τα τόσα άτομα που βρίσκονται στο τραίνο. Αν έχετε απορία, δεν μίλησα, αρκέστηκα σε ένα βλέμμα, έτσι κι αλλιώς χαμένη θα έβγαινα.

Φορώντας μάσκα στα μέσα μεταφοράς, κατάλαβα ότι ζούμε σε μια νέα εποχή φόβου. Με τον ιό -κορωναϊό να είναι η αιτία που φοράμε μάσκα και όχι για να αλληλοπροστατευόμαστε από τις ιώσεις της εποχής, υπάρχει μια φρενίτιδα και μια τρέλα που ( ειλικρινά με το χέρι στη καρδιά και χωρίς κακία, θεωρώ ότι είμαστε ένας λαός που κάνουμε τη τρίχα- τριχιά) αν όντως μας χτυπήσει ο ιός τη πόρτα θα αποτρελαθούμε. Θα ζήσουμε εικόνες πρωτόγνωρες και μπορεί να μας πάρει καιρός να το ξεπεράσουμε.

Η ενημέρωση είναι σωτηρία. Καλύτερα να διαβάζουμε το ακριβές γεγονός, παρά να ακούμε το ένα περιστατικό το χειρότερο που δεν είναι είναι σίγουρο αν ισχύει ή όχι, σπέρνοντας το πανικό και βάζοντας το mood της υπερβολής στο τέρμα. Ότι και αν κάνουμε από μέτρα προστασίας, καλό είναι να σκεφτόμαστε και τους διπλανούς μας, όχι μόνο τον εαυτό μας, έτσι λειτουργεί η κοινωνία.

Υ.Γ: Το άρθρο γράφτηκε πριν το επιβεβαιωμένο κρούσμα στη Θεσσαλονίκη. Να κάτι ακόμη, που έφτασε πιο γρήγορα από το Μετρό. Χιουμοράκι, ας γελάσουμε. Ψυχραιμία, ειλικρίνεια για τις εξελίξεις, μέτρα προστασίας και με τις σκέψεις μας στη Χίο, στη Σάμο και Λέσβο όπου και αυτά τα μέρη “φλέγονται”. Με τον πανικό κανείς δεν κέρδισε τίποτα…

Μήπως γινόμαστε τελικά, εξωγήινοι με πράσινες μάσκες; Όχι στην Νέα Υόρκη, εδώ για Ελλάδα μιλάμε…

Παρόμοια άρθρα

• Τι κατάλαβα βλέποντας σε επανάληψη το “Είσαι το ταίρι μου”
• Τι κατάλαβα βλέποντας την “Μαρία η Άσχημη” σε επανάληψη.
• Το φαινόμενο της maskne

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project