The Invisible Man: κραυγές του MeToo Movement

Η υποκριτική ιδιοφυία της Elisabeth Moss έχει προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση τα τελευταία χρόνια. Οι ρόλοι της στα δυστοπικά θρίλερ The Handmaid’s Tale και Us έχουν αποδείξει με το παραπάνω την εκφραστική της ικανότητα και το ταλέντο της στην απόδοση της φρίκης, του τρόμου και της απελπισίας. Ο χαρακτήρας της στο The Invisible Man, αυτός της Cecilia, έρχεται ως μια υπενθύμιση των δυνατοτήτων της ηθοποιού. Η ίδια η ταινία είναι μια προσθήκη στο γένος του τρόμου επιστημονικής φαντασίας, που θίγει επιτυχώς ορισμένα άκρως επίκαιρα ζητήματα. Μία σύγχρονη μεταφορά, στη μεγάλη οθόνη, του μυθιστορήματος του H. G. Wells, ύστερα από την ομότιτλη ταινία του 1933.

Η ιστορία

Η ιστορία του The Invisible Man ξεκινάει σε ένα επιβλητικό σπίτι στο δάσος, δίπλα από βράχια που οδηγούν στη θάλασσα. Από αυτό το σπίτι – φυλακή προσπαθεί να αποδράσει η πρωταγωνίστρια, η Cecilia. O λόγος δεν είναι άλλος από τον σύζυγό της, Adrian. Σύντομα ο θεατής ανακαλύπτει ότι ο Adrian είναι βίαιος, κτητικός και χειριστικός. Ελέγχει κάθε τομέα της ζωής της Cecilia, κακοποιώντας τη σωματικά και ψυχικά. Λίγες μέρες μετά την απόδρασή της, η πρωταγωνίστρια μαθαίνει ότι ο σύζυγός της είναι νεκρός. Ή μήπως όχι; Ο Adrian είναι πρωτοπόρος μηχανικός στον τομέα της οφθαλμολογίας. Φαίνεται πως έχει βρει έναν τρόπο να στοιχειώσει την Cecilia παραμένοντας αόρατος.

Πρόκειται για μια ελεύθερη απόδοση του ομώνυμου μυθιστορήματος. Σε αντίθεση με το βιβλίο, ο αόρατος άνδρας της ταινίας κατευθύνει όλη τη μαεστρία, την εφευρετικότητα και την ενέργειά του έναντι της συζύγου του. Ο σκηνοθέτης Leigh Whannell είναι γνωστός κυρίως για τη σεναριογραφία του σε θρίλερ όπως Insidious, Saw και Dead Silence. Στο The Invisible Man, που αποτελεί και την τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα, o Whannell δεν περιορίζεται σε σεκάνς splatter, jump-scares και κλισέ τρόμου. Αυτή τη φορά, ασκεί κριτική. Γίνεται πιο επίκαιρος από ποτέ.

Οι κραυγές της Cecilia

Η πρωταγωνίστρια του The Invisible Man βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν κακοποιό αόρατο, που μόνο η ίδια μπορεί να αντιληφθεί. Με κάποιον που όλο και την απομονώνει από οικογένεια, φίλους και γνωστούς, στρέφοντάς τους εναντίον της. Ακούγεται κάπως οικείο; Οι κραυγές της Cecilia ηχούν με τη φωνή ολόκληρου του MeToo Movement. Πρόκειται για μία ιστορία όπου ο περίγυρος του θύματος αρνείται να ακούσει και απαξιεί τις φωνές απελπισίας του.

Αξιολόγηση

Το The Invisible Man είναι αποτελεσματικό και εύστοχο, ιδιαίτερα για την εποχή του. Παρ’όλα αυτά, δεν είναι κινηματογραφικά άρτιο. Η φωτογραφία του φαίνεται πρόχειρη και αναξιοσημείωτη. Το ίδιο το σενάριο φτωχό. Αν και μεταφέρει το μήνυμα, τα γεγονότα και η δράση είναι πολύ περιορισμένα. Οι διάλογοι απλοϊκοί. Ακόμα και η ηθοποιία των περισσότερων δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τη μετριότητα, με εξαίρεση την Moss, με την εκφραστικότητα και την ευφυία που επανορθώνει για πολλά από τα ελαττώματα της ταινίας. Ωστόσο, το The Invisible Man δεν περνά αδιάφορο. Είναι μια ευχάριστη ταινία, με σκηνές αγωνίας και ένα κόνσπετ που μένει στον θεατή. Για αυτό, κυρίως έχουμε να ευχαριστήσουμε τον H. G. Wells.