The Game: Ένα παιχνίδι σχεδιασμένο για να σε ταρακουνήσει

Έχοντας ζήσει έστω και ένα μικρό διάστημα στην εποχή όπου νοικιάζαμε CD για να δούμε μια ταινία, ήρθε πριν κάποια χρόνια στη κατοχή μου το The Game. Βλέποντας το εξώφυλλο της ταινίας να στέκεται στο ράφι και να με φωνάζει, επέλεξα να την παρακολουθήσω κι ας μην ήμουν φαν των θρίλερ. Παρακολουθώντας την ξανά, απόρρησα με τον εαυτό μου πώς κατάφερα να τη δω μέχρι το τέλος κι ας μην δείχνει τραγικά τρομακτικά πράγματα. Αλλά η κούκλα κλόουν σε ανθρώπινο μέγεθος να κάθεται με το κόκκινο, ψεύτικο, παρατραβηγμένο χαμόγελο και να σε κοιτάει δεν είναι μια εικόνα που θα ήθελες να έχεις λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς. Ας δούμε όμως τι αφορά η ταινία, που την έκανε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.

Πλοκή

Ο Nicholas van Orton (Michael Douglas) είναι ένας ευκατάστατος επενδυτικός τραπεζίτης που μια ζωή δουλεύει. Έχει την έπαυλή του με τους τεράστιους χώρους και τα πιο ακριβά έπιπλα να του κρατάνε παρέα τα μοναχικά του βράδια. Όλη του η ζωή είναι μία ρουτίνα με αναμενόμενη πορεία. Φτάνοντας στην ημέρα των γενεθλίων του, δέχεται μία αναπάντεχη επίσκεψη από τον αδερφό του, Conrad van Orton (Sean Penn). Ο δεύτερος επιλέγει να του κάνει ένα ιδιαίτερο δώρο για τα γενέθλιά του. Του αφήνει την κάρτα από μια εταιρία ψυχαγωγίας. Ο Nicholas, αφού δέχτηκε πίεση από τον αδερφό του να πάει στα γραφεία της εταιρίας, καταλήγει να δηλώνει συμμετοχή για το The Game.

Τα πράγματα όμως παύουν να δείχνουν ευνοϊκά τη στιγμή που δέχεται ένα τηλεφώνημα από την εταιρία πως η δήλωσή του απορρίφθηκε. Θεωρώντας χάσιμο χρόνου τη διαδικασία, επιστρέφει σπίτι και βρίσκει μια κούκλα κλόουν πεσμένη στην είσοδο του σπιτιού του. Ακριβώς όπως και η τελευταία εικόνα που είχε από τον πατέρα του. Και κάπως έτσι ξεκινάει το παιχνίδι.

The Game

Η CRS (Consumer Recreation Services) είναι μια εταιρία που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Ο πρωταγωνιστής λίγο πριν την εκκίνηση του δικού του παιχνιδιού συναντάει συνέχεια ανθρώπους που το αναφέρουν και έχουν ξετρελαθεί. Όμως όλοι κρατάνε μυστικό  τι συμβαίνει στη διάρκεια, έτσι που τον τρώει η περιέργεια κάθε ώρα και στιγμή. Ακόμα και ο ίδιος του ο αδερφός ήταν παίκτης στην Αγγλία αλλά εξακολουθεί να μην τον βοηθάει με το τι εστί το παιχνίδι.

Ο Nicholas, ως άνθρωπος που προγραμματίζει πάντα τις κινήσεις του για το κοντινό και μακρινό μέλλον, βγαίνει έξω από τα νερά του τη στιγμή που συναντάει την Christine. Μια σερβιτόρα που μπλέκεται στο παιχνίδι του, πράγμα που τον βάζει σε σκέψεις. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ξεδιπλώνοντας το κουβάρι για το παιχνίδι, ο πρωταγωνιστής βρίσκεται επανειλημμένα σε καταστάσεις εκτός των δυνατοτήτων του. Θεωρεί πως όλα έχουν σχέση με το μυστήριο πίσω από την εξαφανισμένη εταιρία και την οικονομική του κατάσταση. Είναι πεπεισμένος πως ακολουθώντας τα σημάδια που του αφήνουν θα ανακαλύψει τον κρυμμένο θησαυρό και θα τον ξεσκεπάσει. Αλλά είναι όντως αυτό το παιχνίδι; Ή υπάρχει κάποιος απώτερος σκοπός;

Nicholas and others

Το βασικό στοιχείο που πυροδοτεί το παιχνίδι σαν ντόμινο για τον χαρακτήρα του είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Ξεκινώντας, η ταινία μας δείχνει παιδικές του αναμνήσεις με τη σχέση που είχε με τον πατέρα του μέχρι και τη τελευταία στιγμή. Αν και δεν αφήνει τη θλίψη και την ανησυχία να φανούν προς τα έξω, τα βιώνει καθημερινά. Επομένως, έχοντας υποσυνείδητα στο μυαλό του τον θάνατο, αφήνει τη ζωή του να κυλήσει απωθώντας τους ανθρώπους μακριά του. Όπως ακριβώς έχει κάνει με τον αδερφό του, τον καλό φίλο του πατέρα του, την πρώην του και όλο το κοντινό του προσωπικό.

Αν ο Nicholas ήταν πραγματικός χαρακτήρας και όχι προϊόν μυθοπλασίας, θα έλεγε κανείς πως είναι πολύ εύκολο να τον αντιπαθήσεις. Ένας άνθρωπος αγενής, απόμακρος, που σκέφτεται μόνο το εαυτό του και τον πλούσιο τρόπο ζωής του. Επομένως, ένα παιχνίδι που βάζει ό,τι απεχθάνεται στη πραγματικότητά του, ποιο σκοπό έχει; Μόνο παρακολουθώντας το The Game θα μπορέσει κάποιος να ανακαλύψει τις απαντήσεις.

Η παραγωγή

Η ταινία κατατάσσεται σε δύο κατηγορίες, θρίλερ και μυστηρίου. Θα αδικούσα τη καθεμία ξεχωριστά αν έλεγα ότι το ένα ισχύει περισσότερο από το άλλο. Γιατί ναι, από άποψη μουσικής όσο η σκηνή κορυφώνεται αντίστοιχα αναβαθμίζεται ο ήχος που ανεβάζει τους παλμούς σου σαν μια ταινία θρίλερ. Από άποψη πλοκής και εξέλιξης, το μυστήριο που απλώνεται γύρω από το παιχνίδι και οι καταστάσεις που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής απαντώνται πιο συχνά στην άλλη κατηγορία κατάταξης. Εξαιρετικό κλειδί για την πορεία της ταινίας είναι η σκηνοθεσία. Οι λήψεις βοηθούν στην καθαρότερη εικόνα της ιστορίας σαν να βρίσκεσαι κι εσύ εκεί μέσα και σε κάνουν να απολαμβάνεις κάθε λεπτό και στιγμή.

Συμπερασματικά

Ως άνθρωπος που αποφεύγει κάθε είδους θρίλερ, αυτή η ταινία μπορώ να πω πως είναι δύο ώρες απόλαυσης σαν ενός σουφλέ σοκολάτας. Φαίνεται ήδη λαχταριστό απ’ έξω, με το σοκολατένιο του χρώμα και τη κρούστα του κέικ να σε καλεί να την κόψεις. Αλλά το λιωμένο ηφαίστειο περιμένει να εκραγεί το δευτερόλεπτο που το κουτάλι σου θα κάνει μια σχισμή στο εξωτερικό περίβλημα. Αυτή είναι η αίσθηση που θέλεις να έχεις όταν βλέπεις μια ταινία και αυτήν ακριβώς σου δίνει. Πώς δεν συνειδητοποιείς ότι το σουφλέ έχει ήδη καταβροχθιστεί και κυκλοφορεί μέσα σου; Έτσι και η ταινία περνάει μπροστά από τα μάτια και τελειώνει αφήνοντάς σε με το στόμα ανοιχτό.

Παρόμοια άρθρα:

• Μαθήματα φιλίας κατά Kominsky Method
• The Woman in the Window: Ακροβατώντας στο σχοινί των χαμένων σκέψεων
• Hush: Όταν η σιωπή μπορεί να σε σκοτώσει…

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project