Ταξίδι Αστρικό: το μοναδικό «πραγματικό» ταξίδι για το 2020

Ο τελευταίος μήνας της πιο περίεργης χρονιάς της ζωής μας φτάνει αισίως (μπορεί και όχι) στο τέλος του. Ευτυχώς, δεν ήρθε με άδεια χέρια. Στις 4/12, με μια καθυστέρηση λόγω των συνθηκών, ήρθε στα αυτιά μου ο ήχος από τον δεύτερο ελληνόφωνο δίσκο της Nalyssa Green «Ταξίδι Αστρικό». Την αναμονή, κάθε άλλο από απογοητευτική θα την έλεγα.

Δυο χρόνια μετά το «Μπλουμ», τον πρώτο δίσκο με ελληνικό στίχο, η Nalyssa επιστρέφει και μου θυμίζει πώς να ταξιδέψω στα ενδότερα μου, σε αυτά που κρατούν την αρχική μου φιγούρα προστατευμένη από την κοσμική κακία του σύμπαντος. Σε αυτόν τον 4^ο δίσκο της, μουσική και στίχος πλέκουν το δίχτυ που θα μας κρατήσει σε μια δυνητική ελεύθερη πτώση από τα μπαλκόνια των αστικών κελιών μας.

Να πω την αλήθεια, αν με ρωτήσεις ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι της Nalyssa ακόμα το «πάλι καλά» θα πω. Η σκέψη είναι αυτόματη, να με συγχωρείτε. Αν με ρωτήσεις για το αγαπημένο βιντεοκλίπ, μάλλον θα αλλάξει η απάντηση. Κάποια στιγμή στην πρώτη καραντίνα ( ελπίζω να συμφωνούμε για το πόσο δυστοπικό είναι το μέτρημα) μας χάρισε εικόνα στο « τα μαλλιά της» και σε μένα ακόμα έναν λόγο να προσδοκώ να ταξιδέψω ξανά στην Ιβηρική.

Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμούς φορεμένους και χιλιοειπωμένους. Ίσως ενοχλούν, ίσως κουράζουν.  Όλες μάθαμε την Nalyssa ως το ξωτικό με την νεραϊδένια φωνή, που ίσως και να ζει σε ένα παραμύθι κάπου παράλληλα με τον δικό μας γκρι κόσμο. Δεν είναι όμως πλάσμα της φαντασίας μας. Είναι εδώ, είναι μια από μας, μιλά για μας και μιλά σε μας μέσα από την τέχνη της.

εκτόξευση σε  3,2,1

Σχεδόν 33 λεπτά μοιρασμένα σε 10 τραγούδια που πλαισιώνονται από πλήκτρα και στοιχεία ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Ένα ποπ άλμπουμ για τους μη οπαδούς της ποπ. Ένα φαρμάκι για το αντίδοτο που δεν ξέρουμε πώς να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ατέλειωτες μέρες και νύχτες της νέας κανονικότητας. Το ξόρκι της πραγματικότητας πάνω στα όνειρα μας.

Αυτή την φορά σου δίνω λίγο χρόνο να σου φτιάξεις λίγο ζεστό κρασί όσο εγώ θα περιμένω το κούριερ με τον δίσκο μου (δυστυχώς θα αρκεστώ στον μαύρο αυτή την φορά). Βέβαια μας βλέπω και τα δυο να καταλήγουμε στο Spotify. Ας είναι. Χαμήλωσε τα φώτα ή ακόμα καλύτερα άσε μονάχα τα λαμπάκια από το δέντρο/το καράβι/ τα βιβλία/ την μιζέρια που στόλισες για τις φετινές γιορτές. Θέλω να φαντάζομαι ότι ένα φούξια διαστημόπλοιο με περιμένει στην ταράτσα της πολυκατοικίας να ντυθώ με την μωβ μου στολή εργασίας και να ξεκινήσω για ένα ταξίδι αστρικό. Θα έρθεις;

Ταξίδι αστρικό

Η διαδρομή ξεκινά. Από κει που ξεκινάνε και τελειώνουν όλες μας οι ιστορίες έξι μήνες τώρα. Το δωμάτιο γυρίζει, αλλάζει και σε μεταφέρει έξω από την οικιακή σου βάση, έξω από σένα. Το σύμπαν που πόθησες μάλλον ήταν πιο κοντά από όσο περίμενες. Και τώρα; Θα καταφέρει ο ήλιος να τρυπώσει από το παράθυρο; Θα στεγνώσουν ποτέ τα δάκρυα μας;

Τηλεόραση, χαλί, γάτης, κουζίνα. Βουτιά στα τσιμέντα. Βρες να μου περιγράψεις καλύτερα το 2020. Εδώ είμαι, θα περιμένω.

Ναι μεν, αλλά δεν

Σε αυτό το κομμάτι από την πρώτη στιγμή που το άκουσα εντόπισα αυτό το je ne sais quoi που λένε και οι Γάλλοι. Ένιωσα την έμπνευση για εναέρια κίνηση, την θέληση να ταράξω τον στάσιμο αέρα του δωματίου. Ο σύγχρονος ήχος μπλέκεται με τον παραδοσιακό, δίνουν το τέμπο στους ευσεβείς πόθους.

Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ ακούγοντας βλέπω ένα πλάσμα 1/3 ανθρώπινο, 1/3 υδάτινο, 1/3 αερικό να στροβιλίζεται κάνοντας τα αδύνατα δυνατά, φωνάζοντας τα ανείπωτα, καταναλώνοντας όλο το οξυγόνο που θα αντιστοιχούσε στις νεκρές αδερφές μας. Μια λίμνη ταράζεται και μαζί της αλλάζει ρυθμό και η καρδία μου. Για όσο κρατά το τραγούδι ακολουθεί το δικό του: ναι μεν-συστολή/ αλλά δεν-διαστολή.

Τελειώνει και νομίζω πως η σκόνη που σήκωσε θα «γδέρνει» τα πνευμόνια μου για μέρες.

Μια νέα ζωή

Αθεράπευτα και αναπολογητικά ρομαντικό. Έτσι φαντάζομαι πως συνεχίζεται η ιστορία του Χάνσελ και της Γκρέτελ μέσα στο μαγεμένο δάσος τους. Πουλιά που συντροφεύουν σε καλοφωτισμένα μονοπάτια, φωτιές που σβήνουν με τα δάκρυα μας. Τα δέντρα δείχνουν αγάπη και ο χρόνος κυλά ως το υδάτινο στοιχείο της ιστορίας. Τα όνειρα στεγνώνουν για χιλιόμετρα, δεν χρειάζεται να τα κυνηγάς πια.

Όσο το ακούω, τόσο περισσότερο πείθομαι πως είναι το πιο ατμοσφαιρικό και πραγματικά μη γήινο κομμάτι του δίσκου. Ίσως και γι’ αυτό και από τα πιο αισιόδοξα. Επόμενο βήμα είναι να με πείσω πως όλες μας αξίζουμε μια νέα ζωή, ακριβώς την στιγμή που θα αποφασίσουμε πως το δάσος μας χωρά όλες.

Φως

Το πρώτο τραγούδι του δίσκου «Ταξίδι Αστρικό» που γνωρίσαμε πριν την κυκλοφορία του. Μοιάζει σαν ένα μουσικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε λούπα (αν δεν συμβαίνει αυτό συγχωρέστε με, έχω λιγότερες μουσικές γνώσεις και από τις πολιτικές γνώσεις του μέσου Έλληνα πολιτικού). Μια αέναη τεχνητή λιακάδα, μια ροζ λάμπα που φωτίζει ένα κατάμεστο από καπνό σαλόνι. Μια εξομολόγηση σε δεύτερο πρόσωπο (pause για να πιείς μια γουλιά) που φωτίζεται από το πρώτο φως της αυγής. Γλάστρες/ θεές και αναφορές στην απαρχή του βιβλικού κόσμου.

Αν πρέπει να το συνοψίσω κάπως: είναι το soundtrack του ερωτευμένου «γύρω γύρω όλοι» που σπάει κρυφά την καραντίνα στα μαύρα/ άσπρα/ γκρι των ημερών. Αν είχε μυρωδιά θα ήταν η ανάκατη μαλλί της γριάς και ποπκορν από το μικρό σταντ κάτω από τον λευκό πύργο.

Διάφορα πουλιά

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ, κατά την ταπεινή (ποιόν κοροϊδεύω) μου άποψη. Ήταν το τρίτο release πριν την επίσημη κυκλοφορία του «ταξίδι αστρικό».  Προσωπικά με βρήκε σαν γροθιά στο στομάχι. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις δεν έχω σταματήσει το τραγούδι, όπως έκανα με όλα τα προηγούμενα πριν από αυτό.

Μια ωδή σε όλα τα χαμένα, σε ό, τι έχει πεθάνει χωρίς προοπτικές ανάστασης. Το πένθος της (εν ζωή) απώλειας βρήκε για μένα τον ήχο του και εγώ έχασα την ανάσα μου για 2 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα.

«διπλώνω τα ρούχα σου με τάξη/ έτσι για να είμαστε εντάξει/ κάθομαι σε στοίβες τώρα πάνω/ κι είν’ κατάλληλη η ώρα να πεθάνω».  Νομίζω πως κάπως έτσι θα σκέφτονται τα φαντάσματα αν υπάρχουν και αν μπορούν να τραγουδήσουν…

Οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς αμφισβητούμε την ύπαρξη ΜΑΣ. Βγαίνουμε έξω από τα δικά μας βιώματα και κοιτάμε από ψηλά και από μακριά στοίβες ρούχα, βιβλία και δίσκους που περιμένουν τα πουλιά να τα πάρουν μακριά μας.

Στο 2:25 μου έρχεται η σκέψη: αν καταφέραμε να χαθούμε/να πεθάνουμε, υπήρξαμε άραγε ποτέ; Και εδώ πατάμε το επόμενο αν δεν θέλουμε να πατήσουμε ένα κλάμα εορταστικό.

Αυτοί οι άνθρωποι

Αν καταφέρεις να το ακούσεις χωρίς να κουνάς ρυθμικά τουλάχιστον το κεφάλι σου, συγχαρητήρια ανήκεις σε μια ξεχωριστή κάστα ανθρώπων.

Αυτοί οι άνθρωποι όλο κάπου πάνε λοιπόν. Αυτοί οι άλλοι, που δεν βλέπουν έξω από τις παρωπίδες τους, που αγνοούν και αγνωμονούν. Δηλαδή…. Εμείς; Εμμονές, ατέρμονη κίνηση, πήγαινε-έλα.

Ο Σάρτρ έλεγε η κόλαση είναι οι άλλοι. Θαρρώ πως το έκτο τραγούδι του δίσκου κλείνει το μάτι στην κόλαση της προ-covid ζωής μας και στις συμπεριφορές που λατρεύουμε να μισούμε. Αν μη τι άλλο, και τι δεν θα έδινα να ήμουν ένα ψίχουλο ψωμί, Σάββατο ξημερώματα στο πρώτο μετρό συνωστισμένη.

Κοράλλια

Δάχτυλα, αγγίγματα, ήχοι του βυθού. «το ξέρω πως μ’ αγαπάς όταν είναι όλα χάλια». Αρκεί να το ξέρω και αρκεί να αγαπάς για να μην σε σπάσει η αγάπη; Στην τελική η αγάπη είναι μια, εμείς πολλά και τα κοράλλια σπάνια και υπό εξαφάνιση.

Η μνήμη του σώματος (δυστυχώς) αποδεικνύεται καμιά φορά πιο δυνατή από την μνήμη του πνεύματος. Τι γίνεται όταν η απουσία της μιας ξυπνά την παρουσία της άλλης; Πληγώνεσαι λιγότερο αν ό,τι  ακούς το ακούς ψιθυριστά;

Μπλε τροχιά

Το δεύτερο τραγούδι του ταξιδιού που ακούσαμε πριν τον Δεκέμβριο. Η «μπλε τροχιά» δεν είναι ένα ποπ τραγούδι. Είναι ένα λαϊκό μοιρολόι (;) για την εγγενή παγωμάρα απέναντι στον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Φαντάσου πως είναι το έτος 2200, έχουμε ζήσει τουλάχιστον ακόμα δυο πανδημίες και η αγαπημένη σού ζητά να τραγουδήσεις στην σεμνή τελετή ένωσής της με την δικής της αγαπημένη την επόμενη Κυριακή. Εεε, αυτό το τραγούδι θα διαλέξεις να πεις στο διαγαλαξιακό πάλκο που θα σου στήσουν εν μέσω γκλιτερωτής αστερόσκονης.

Στίχος-κλειδί: θα ήταν λίγο πιο ωραία η ζωή αν είχαμε όλοι ενσυναίσθηση. Κατάλαβες τώρα γιατί μιλάμε με σενάρια φαντασίας;

Ανακύκλωση

Η πρώτη ακρόαση του συνοδεύτηκε με την αυτοκτονία του καφέ μου στο κάθισμα του συνοδηγού. Αχ αυτός ο κύκλος της ζωής. Σηκώνομαι πέφτοντας και πέφτω ορθώμενη. Σκέφτομαι αυτά που σκέφτεσαι, σκέφτεσαι αυτά που σκέφτομαι και διαγωνιζόμαστε ποιο είναι το πιο μόνο. Πες πως η ζωή (ανα)κυκλώνεται…

Μην με ξεχάσεις

Το βαλς της υστεροφημίας μας. Τα λουλούδια του μνημόσυνου που θέλουμε να μας κάνουν όταν φύγουμε. Μια λίστα με μυρωδικά ζωής ενάντια στην σήψη του επικείμενου θανάτου.  Η ομορφιά των νεκρούμενων λουλουδιών, η μάταιη προσπάθεια μας για νίκη.

Το αστρικό ταξίδι τελείωσε με έναν χορό και μια παράκληση. Ο κύκλος έκλεισε και ο κήπος μαράθηκε. Αν ακούς τα καμπανάκια είναι ώρα να ανάψεις τα φώτα.

Κάπου εδώ σε αφήνω.

Παρόμοια άρθρα:

• MONO | For My Parents (2012) | άλμπουμ Δεκεμβρίου
• Σίμος Παπάνας: Ιερές και Ανίερες Μονομαχίες Baroque
• Σάββατο βράδυ με παρέα τον Μπετόβεν

Ακολουθήστε τις σελίδες μας σε Instagram, Facebook και Spotify για περισσότερη έμπνευση.

Giving Sight by Beasty-Press // Giving Sight The Project