Ζωή σε μια εξαιρετική κατάσταση αποσύνθεσης. Πάντως ζωή. Αν ζεις είσαι τυχερός. Η αποσύνθεση δεν είναι τόσο τραγικό σύμπτωμα. Υπάρχουν και χειρότερα. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το να γράφεις για να γράψεις και να προσποιηθείς πως ζεις και δημιουργείς κάτι σημαντικό. Κάτι που θα αντέξει.
Να ένα εξαιρετικό σύμπτωμα ότι σαπίζεις. Μέσα και έξω. Γράφεις απλά για να γράψεις. Υποθέτοντας πως κάποιος ενδιαφέρεται να διαβάσει. Η ακόμη μεγαλύτερη γελοιότητα, το ότι κάποιος όντως σε διαβάζει. Σε διακρίνει εκεί και δεν σε βλέπει ακόμη. Και εσύ αισθάνεσαι το διανοητικό σου ταβάνι να σε περιορίζει συνεχώς. Θέλεις να ουρλιάξεις. Μέσα σου εκρήγνυσαι, γιατί ξέρεις τι θέλεις να πεις και όλα σε περιορίζουν συνεχώς σαν ζουρλομανδίας. Η γλώσσα, η σύνταξη, οι λέξεις που δεν κολλάνε σε αυτό που θέλεις να πεις. Επαρκούν και δεν επαρκούν ακριβώς. Και αυτό σε τρελαίνει. Οι κανόνες σε τρελαίνουν. Και είναι και οι κανόνες των άλλων. Ποτέ δεν πρέπει να θίγεις τους άλλους. Το σενάριο αυτό είναι εφιαλτικό. Αν προσβάλλεις τους άλλους θα εκτελεστείς με συνοπτικές διαδικασίες. Ίσως στο μνήμα σου να υπάρχει ένα λουλούδι ξεραμένο και ξεχασμένο. Μέχρι εκεί θα φτάσει η καλοσύνη των άλλων.
Ξίνεις τις άκρες των κοκάλων του κρανίου σου και ακόμη δεν βρίσκεις τις λέξεις. Ενώ ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις να πεις, το κατανοείς, το έχεις αισθανθεί στους πόρους του κορμιού σου και ακόμη, ακόμη, ακόμη κάτι σε εμποδίζει πάντα.
Να γράφεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Να γράφεις για να ζήσεις. Να γράφεις επειδή αποσυντίθεσαι. Και αποσυντίθεσαι όσο γράφεις. Και γράφεις ανοησίες. Και ποτέ στην καταραμένη σου ύπαρξη δεν πρόκειται να ξεφύγεις από τους περιορισμούς σου. Και ποτέ κανείς δεν θα σε διαβάσει διαβάζοντάς σε πραγματικά.
Και αν είχες λίγη αυτογνωσία, αν ήσουν εξυπνότερος, αν έφτανες λίγο πιο ψηλά, ένα εκατοστό πάνω από το ταβάνι που κρέμεται σαν σκιά πάνω από το κεφάλι σου θα καταλάβαινες ότι ο αυστηρότερος κριτής, δικαστής και εκτελεστής είναι ο εαυτός σου. Και πως είναι ο μόνος που έχει σημασία.
Στο μνήμα σου με αυτόν θα μείνεις. Θα κοιμηθείτε αγκαλιασμένοι και μαζί, όταν και ο τελευταίος άνθρωπος ανασάνει ένα τελευταίο ίχνος, όταν ακουστεί η τελευταία λέξη, όταν καταρρεύσει ο τελευταίος κανόνας, όταν τρελαθεί ο τελευταίος νους, όταν αιώνες μετά όλα θα έχουν γίνει αστερόσκονη και οι πλανήτες και τα αστέρια θα έχουν πια μαυρίσει, θα κυλήσετε ήσυχα ανάμεσα στα άλλα μικροσκοπικά σωματίδια. Και θα σταματήσετε.
