O Βασίλης Τζίμης είναι 22 χρονών και σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Παράλληλα με τις σπουδές του ασχολείται επαγγελματικά με το άθλημα που, όπως μας διηγείται και ο ίδιος, ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή, το μπάσκετ. Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες ερωτήσεις που είχα την ευκαιρία να του κάνω σχετικά με τη δουλειά του, στις οποίες απάντησε με προθυμία, ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα…χιούμορ!
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το μπάσκετ και από ποια ηλικία; Ποια ήταν η πορεία σου σε ομάδες έως τώρα;
Τι μου θυμίζεις τώρα! Ξεκίνησα το μπάσκετ τελείως από σπόντα που λέμε! Οι γονείς μου είχαν έναν οικογενειακό φίλο, το Γιώργο Ζλάτη (ο πρόεδρος της καρδιάς μου, όπως δικαιωματικά έχει κερδίσει αυτή τη θέση, να ‘ναι καλά εκεί ψηλά) ο οποίος πιπίλαγε το μυαλό του πατέρα μου να γράψει μπάσκετ εμένα και τον αδερφό μου στην Τερψιθέα. Όταν μπήκα στο κλειστό του Αγίου Τρύφωνα σε ηλικία εφτά ετών, με το που έπιασα τη μπάλα στα χέρια μου ερωτεύτηκα μονομιάς. Η καλύτερη γυναίκα με διαφορά που έχω κρατήσει στα χέρια μου! (γέλια) Στην Τερψιθέα λοιπόν, την ομάδα της γειτονιάς μου, ανδρώθηκα “μπασκετικά”. Επόμενες ομάδες: Μίλωνας, μετά ξαναγύρισα στην Τερψιθέα τη χρονιά των πανελλαδικών, ύστερα Πέραμα, για λίγο Ίκαρο Καλλιθέας, Πανναξιακό, Αγία Παρασκευή και τέλος, Εθνικό.
Αντιμετώπισες ποτέ εμπόδια που σε έκαναν να θες να τα παρατήσεις; Γενικά, ποια είναι η στάση σου απέναντι στις δυσκολίες;
Δυσκολίες συνάντησα πολλές. Άλλωστε κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα! Τα προβλήματα ως γνωστόν στον ελληνικό αθλητισμό και δη στον πρωταθλητισμό είναι πολλά! Πρώτο πρόβλημα το “γηπεδικό”. Πολλά παιχνίδια, πολλές προπονήσεις σε ανοιχτά γήπεδα, σε τσιμέντο. Όταν έρχεται η ηλικία να μπεις στο κλειστό οι ώρες είναι λίγες και οι ομάδες πολλές. Μπορώ εδώ να σου πω, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, ότι πολλές φορές είναι καλύτερο να είσαι στην επαρχία παρά στην Αθήνα. Εκεί μπορείς να βρεις το γήπεδο διαθέσιμο σχεδόν όλο το εικοσιτετράωρο. Δεύτερο θέμα το οικονομικό. Δυστυχώς η κρίση “χτύπησε” και το μπάσκετ. Το να φύγουν από το χώρο εύρωστοι και υγιείς οικονομικοί παράγοντες είναι μεγάλο πρόβλημα. Last but not least, οι τραυματισμοί! Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι στα pits και να απουσιάζεις από την αγωνιστική δράση για μεγάλο χρονικό διάστημα αν δεν το έχεις βιώσει. Είναι σκληρές οι ώρες όταν κάθεσαι έξω και βλέπεις τους άλλους να παίζουν, ενώ εσύ δε μπορείς. Επίσης, το μακρύ ταξίδι της αποκατάστασης- φυσικοθεραπείες, ενδυνάμωση κι έπειτα ο χρόνος προσαρμογής- είναι ψυχοφθόρα και φαντάζουν αιώνας. Μερικές φορές η φράση “υγεία να έχουμε” ακούγεται κλισέ, αλλά πίστεψέ με για έναν αθλητή είναι ό,τι πιο σημαντικό! Γενικά, στάση ζωής για μένα είναι μέσα από τις δυσκολίες να μαθαίνω, να υπομένω, να σκληραίνω, να πολεμάω χωρίς να ξεχνάω ότι είμαι άνθρωπος. Εξάλλου no pain, no gain!
Ποια η καλύτερη και ποια η χειρότερη ανάμνησή σου απ’ τα χρόνια σου στο χώρο του μπάσκετ;
Δε μπορώ να διακρίνω κάποια συγκεκριμένη, αλλά όταν είχα γίνει σύνθημα στα χείλη των φιλάθλων της ομάδας μου και είχα πνιγεί στις θερμές αγκαλιές των συμπαικτών μου ήταν το κάτι άλλο…Στιγμές απόλυτης αναγνώρισης και δικαίωσης. (παύση) Χμ, η χειρότερη νομίζω όταν είχα χτυπήσει αρκετά σοβαρά γιατί είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα δουλέψει πολύ και έκανα τρομερό πισωγύρισμα που μου κόστισε πολύ και με “πήγε πίσω”. Ήταν πολύ σκληρό, αλλά συνεχίζουμε!
Ποιο είναι το πρότυπό σου από το ελληνικό και ξένο μπάσκετ και γιατί;
Το πρότυπο μου από παιδί ήταν ο Βασίλης Σπανούλης, γιατί λατρεύω τον κυριαρχικό τρόπο παιχνιδιού του και την επιρροή που ασκεί στην ομάδα που παίζει. Από NBA πάω πολύ τον Damian Lillard, γιατί είναι σιωπηλός εκτελεστής, “χτυπάει” πάντα εκεί που πρέπει όταν… έρθει η ώρα του (εξού και lillard time) και επειδή είναι αφοσιωμένος στην ομάδα του θυσιάζοντας ακόμα και χρήματα και δόξα.
Θεωρείς ότι η επαγγελματική σου ενασχόληση με το μπάσκετ έχει κάποιο αντίκτυπο στην προσωπική σου ζωή;
Σίγουρα υπάρχει αντίκτυπος στην προσωπική μου ζωή. Αφιερώνω πολύ χρόνο για προπονήσεις, αγώνες, βίντεο και ταξίδια. Επίσης, κάτι που δεν φαίνεται προς τα έξω, όταν παίζεις ψηλά σπαταλάς πολύ χρόνο και στην πνευματική προετοιμασία που απαιτεί ένας αγώνας. Όλη τη βδομάδα σκέφτεσαι το επερχόμενο παιχνίδι. Ο χρόνος που διαθέτεις για τις σχέσεις, τους φίλους, την οικογένεια και τη διασκέδαση περιορίζεται σημαντικά. Το Σαββατοκύριακο οι εξορμήσεις, οι εκδρομές, τα τριήμερα ηχούν ως άγνωστες λέξεις. Ο μοναχικός δρόμος για τον έρωτα του μπάσκετ είναι συνειδητή απόφαση μου.
Ποια συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που ξεκινάει τώρα το συγκεκριμένο άθλημα;
Για αρχή, στα πρώτα του βήματα, να παίζει για να περνάει καλά, χωρίς άγχος και να το ευχαριστιέται. Εν συνεχεία, να σκεφτεί καλά τι θα χρειαστεί να δώσει, τι θα θυσιάσει, σε τι θα επωφεληθεί και, τέλος, να αξιολογήσει αυστηρά μέχρι που θέλει να φτάσει και πάνω απ’ όλα μέχρι που μπορεί. Να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά και έπειτα να αποφασίσει. Αν θελήσει τελικά να ασχοληθεί, να ξέρει ότι ο δρόμος είναι μοναχικός και επίπονος, η προσπάθεια συνεχής και άοκνη. Κανείς δε σου χαρίζει τίποτα και όλα τα κερδίζεις μόνος σου.
Η τελευταία ομάδα για την οποία αγωνίστηκες ήταν ο Εθνικός Πειραιώς. Πως θα χαρακτήριζες την εμπειρία σου στην ομάδα της Α2;
Η εμπειρία μου από την Α2 είναι μοναδική. Το να βρίσκεσαι στο παρκέ με παίχτες που θαύμαζες από παιδί είναι εκπληκτικό. Το να αγωνίζεσαι απέναντι τους είναι φανταστικό. Πρόκειται για μια κατηγορία πολύ δύσκολη, απαιτητική και άκρως ανταγωνιστική. Αν μπορείς να σταθείς σε αυτή και να ξεχωρίσεις τότε μπορείς παντού. Ο Εθνικός BC δεν είναι στο καλό του φεγγάρι, λόγω των πολλών και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει όλη τη χρονιά. Μιλάμε, όμως, για ένα σύλλογο με ξεχωριστή, ιδιαίτερη ιστορία και θα ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του.
Χαρακτήρισε τον εαυτό σου ως αθλητή με τρία επίθετα και δικαιολόγησε την επιλογή σου.
Ηγετικός: μου αρέσει να βγαίνω μπροστά και να κάνω παιχνίδι. Έχω αρχηγικές τάσεις. Δουλευταράς: λιώνω στην προπόνηση. Έχω ξοδέψει αμέτρητες ώρες στο γήπεδο και στα γυμναστήρια. Ελπίζω να τα εξαργυρώσω. Άτυχος: πιστεύω δεν έχω πάρει ακόμα την ευκαιρία που ήθελα για να φανώ. Πες ότι έχω αδικήσει κι εγώ τον εαυτό μου. Ίσως και οι κακές επιλογές. Αυτά όμως είναι και λίγο της μοίρας.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και ποιοι οι στόχοι σου; Τι να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Κοίτα γενικά είμαι ονειροπόλος και έχω μεγάλα όνειρα για τον εαυτό μου, αλλά, όπως λένε, όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελάει. Οπότε, το κεφάλι κάτω και ελπίζω για το καλύτερο δυνατό! Το μότο μου: sky is the limit.
