Επαγγέλματα που χάνονται. Λίγα θέματα έχουν αναλυθεί σε ντοκιμαντέρ τόσο όσο αυτό. Στο άκουσμα του και μόνο νιώθει κανείς μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας για το παρελθόν που αργοσβήνει. Πώς αισθάνονται όμως τα άτομα που συμμετέχουν σε ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ; Πώς μπορεί να αισθάνονται όσοι βλέπουν την δική τους (επαγγελματική και όχι μόνο) ζωή να καταλαμβάνει μία σκονισμένη θέση στο χρονοντούλαπο; Την απάντηση έρχεται να δώσει η Πρόβα Παλτού του Ηλία Δημητρίου παρουσιάζοντας δύο μέρες της ζωής του Ιορδάνη (Γιώργος Αρμένης), ενός ράφτη που συμμετέχει σε ένα ντοκιμαντέρ για τα επαγγέλματα του παρελθόντος.
Είσαι ό,τι σε έκανε ο θεός και ο ράφτης σου
«ΡΑΦΕΙΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΚΕΣΙΣΟΓΛΟΥ» βλέπει κανείς να αναγράφεται με μεγάλα γράμματα στην θολή τζαμαρία του ραφτάδικου του κυρίου Ιορδάνη. Μέσα, ο ίδιος περνά τον χρόνο του ανάμεσα σε υφάσματα και παλτό μισοτελειωμένα, σχεδόν κοκκαλωμένα, ανέγγιχτα στο πέρασμα του χρόνου. Σκονισμένες αποδείξεις της παλιάς δόξας του ραφτάδικου, μαζί με το τετράδιο στο οποίο έχει σημειωμένες όλες τoυ τις παραγγελίες. Όνομα, μέση, πλάτη, μανίκι λαιμός. Και δίπλα σε κάποια ονόματα ένας σταυρός, για όσους έχουν φύγει. Η ξεχασμένη στον χρόνο αυτή εικόνα αποτελεί το τέλειο μέρος για να γυρίσει μια νεαρή σκηνοθέτις, της ο οποίας ο παππούς ήταν πελάτης του Ιορδάνη, το ντοκιμαντέρ της με θέμα τα επαγγέλματα που χάνονται.
Ένα μέρος-σύμβολο μιας πραγματικότητας ξεθωριασμένης και ένας άνθρωπος μόνος, ξεχασμένος στην πραγματικότητα αυτή. Ένας άνθρωπος που βλέποντας τον εαυτό του στην κάμερα κατανοεί τη θέση του στα ράφια του παλαιοπωλείου της ζωής και αναρωτιέται: τόσο γέρος είμαι; Όταν μάλιστα καλείται να κάνει τη δουλειά του και να ζωντανέψει το ραφτάδικο, για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ, αδυνατεί να κρύψει το πόσο έχει «σκουριάσει». Κι ενώ αυτό ακριβώς το σκληρό πέρασμα του χρόνου γοητεύει την νεαρή σκηνοθέτη ο Ιορδάνης προσπαθεί να το συγκαλύψει και να επαναφέρει το ραφτάδικο στην εποχή της αίγλης του. Έστω και μόνο για την κάμερα…
Το παλτό δεν φτιάχνεται… Το ύφασμα είναι παλιό, θα διαλυθεί…
Νέο κοστούμι, ξύρισμα, καθάρισμα ακόμη και δήθεν πελατεία… Όλα αυτά επειδή «είναι ντροπή να φαίνεται στην κάμερα ότι δεν έχει δουλειά». Μικρές προσπάθειες να δώσει σε συνήθειες όπως η πρόβα παλτού και στο ίδιο το ραφτάδικο μία θέση στο παρόν. Μια θέση που δεν μπορούν να έχουν. Γιατί το ύφασμα είναι παλιό και θα διαλυθεί. Γιατί -σαν άλλα υφάσματα- επαγγέλματα, συνήθειες, καταστάσεις και ολόκληρες γενιές ανθρώπων φθείρονται και ξεβάφουν στο πέρασμα του χρόνου.
Παρόμοια Άρθρα:
- Ανακαλύπτοντας την πραγματική ομορφιά του American Beauty
- Βραβεία Ίρις 2021: Οι νικητές της βραδιάς
- Positively Different Short Film Festival: Λίγο πριν το θερινό
Ακολουθήστε μας στις σελίδες μας Facebook, Instagram και Spotify για περισσότερη έμπνευση.
Giving Sight by Beasty Press // Giving Sight The Project
