Μία σειρά cartoon με πρωταγωνιστές τον νεαρό Morty ο οποίος ζει μία ήρεμη ζωή μαζί με την οικογένεια του και τον παππού του, Rick ο οποίος έχει πρόσφατα εγκατασταθεί μαζί τους. Γιατί βέβαια να θέλει κάποιος να δει άλλο ένα animation στο οποίο μάλιστα πρωταγωνιστεί μία φυσιολογική φαινομενικά οικογένεια;
Μα φυσικά γιατί ο Rick δεν είναι ο τύπος του παππού που όλοι έχουμε συνηθίσει. Ο Rick είναι ένας επιστήμονας με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και ένα πολύ κακό συνήθειο, το ποτό. Ο Morty πάλι είναι ένας 14χρονος, ο οποίος σιγά σιγά ανακαλύπτει την εφηβεία και τον κόσμο γύρω του. Οι δυο τους είναι εντελώς διαφορετικοί, με τον κυνικό Rick να είναι ο ορισμός ενός μηδενιστή και τον νεαρό Morty, τις περισσότερες φορές όντας καλόψυχος, να θέλει να βοηθήσει όποιον μπορεί.
Μία σειρά που έχει ως στόχο να περάσει πολλά μηνύματα, τα οποία χρειάζεται ίσως να δεις και δεύτερη φορά κάθε επεισόδιο για να τα καταλάβεις. Από παράλληλα σύμπαντα, εξωγήινους πολιτισμούς, πάρκα αναψυχής στο στομάχι ενός ανθρώπου και θεωρίες για την ύπαρξη του γαλαξία μας ή σειρά εγγυάται όχι μόνο να σε ψυχαγωγήσει, αλλά να σε κάνει να σκεφτείς πόσο μικρός πραγματικά είναι ο κόσμος μας και πόσες από αυτές τις αναπάντητες θεωρίες ίσως και να ισχύουν.
Το Rick and Morty ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 2013 με 11 επεισόδια, ενώ τα 10 επεισόδια της δεύτερης σεζόν τελείωσαν τον Οκτώβρη του 2015. Η σειρά αναμένεται να έχει και τρίτη σεζόν με 14 επεισόδια την οποία την περιμένουμε κάποια στιγμή εντός του 2017.
Τώρα στο αν αξίζει να δει κανείς Rick and Morty, προσωπικά θα απαντούσα πως ο ίδιος τελείωσα και τις 2 σεζόν μέσα σε 2 μόλις μέρες.
Αρχές Ιουνίου αναμένεται το “Wonder Woman”. Η σούπερ ηρωίδα είναι η νέα προσθήκη στον κόσμο της DC και είναι βασισμένη στο ομώνυμο κόμικ. Στο ρόλο της “Γυναίκας – Θαύμα” θα δούμε την Gal Gadot (The Fast and the Furious). Η ταινία είναι σκηνοθετημένη από την Καλιφορνέζα Patty Jenkins (Monster, 2003) και γραμμένη από τους Allan Heinberg και Geoff Johns (Arrow, The Flash). Η Emily Carey παίζει τη νεώτερη εκδοχή της.
Πριν γίνει η Wonder Woman, η Diana ήτανε πριγκίπισσα των Αμαζόνων( όχι κι άσχημα ε; ) . Κόρη του Δία και ανίκητη πολεμίστρια, ζει στο νησί Themyscira όπου εκπαιδεύεται σε καθημερινή βάση. Μέχρι κάποια στιγμή, στις αρχές του 20ου αιώνα, όπου ο στρατιωτικός πιλότος Steve Trevor (Chris Pine) “προσκρούει” στο νησί της και της μιλά για τον παγκόσμιο πόλεμο που μαίνεται στον πλανήτη. Έτσι η Diana αφήνει πίσω της την πατρίδα της, και ως Wonder Woman πλέον, επιχειρεί να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο, ανακαλύπτοντας το εύρος των δυνάμεων της και την πραγματική της σούπερ – ταυτότητα. Την πρώτη της εμφάνιση ως Wonder Woman, η Gadot την έκανε στο πρόσφατο Batman Vs Superman; Dawn of Justice. Εκεί την βλέπουμε 100 χρόνια μετά, σε αντίθεση με την ταινία που αναμένεται τον Ιούνιο και αναφέρεται στο ξεκίνημα της σούπερ ηρωίδας. Η ηθοποιός πέρασε από δίαιτα, εκμάθηση πολεμικών τεχνών και απέκτησε 7 κιλά σε μύες για τις ανάγκες αυτού του ρόλου. Όπως η ίδια περιγράφει την ηρωίδα της : “είναι πολύ δυνατή, έχει πολλές ικανότητες, αλλά και συναισθηματική νοημοσύνη”.
Σας έχει τύχει καθώς ψάχνετε για μία νέα σειρά για να δείτε , να πέφτει το μάτι σας πάνω σε κάτι που μοιάζει κάτι αρκετά χαλαρό και δεν έχετε μεγάλες προσδοκίες ; Σας έχει τύχει , λοιπόν , να ξεκινάτε αυτή τη σειρά και να τη ψιλοβαριέστε αλλά για κάποιο λόγο να τη συνεχίζετε ; Και μήπως σας έχει τύχει αυτή η σειρά εν τέλει να γίνει μία από τις αγαπημένες σας ; Γιατί όλα αυτά εμένα μου συνέβησαν με το Parks and Recreation , μία από τις καλύτερες κωμωδίες που δημιουργήθηκαν ποτέ . Το Parks and Recreation δημιουργήθηκε το 2009 και έκανε πρεμιέρα στην τηλεοπτική οθόνη μέσα από το κανάλι NBC στις 9 Απριλίου και πραγματοποίησε ένα απίστευτο run για 7 σεζόν μέχρις τις 24 Φεβρουαρίου 2015 όπου έριξε τίτλους τέλους (όχι δεν έκλαψα καθόλου στο τέλος μην το ξαναπείτε) . Η σειρά αποτελεί μία μείξη κωμωδίας (sitcom) , Mockumentary και πολιτικής σάτιρας . Κεντρικό θέμα της είναι η λειτουργία της κυβέρνησης και συγκεκριμένα του τμήματος Πάρκων και Αναψυχής στη πόλη του Pawnee της Ιντιάνα . Πρωταγωνίστρια είναι η Leslie freaking Knope , μια από τις αγαπημένες μου χαρακτήρες ever . Η Leslie είναι υποδιευθύντρια στο τμήμα αλλά όλα περνάνε από τα χέρια της καθώς έχει ένα μόνο σκοπό : να κάνει χαρούμενους τους συμπολίτες της γιατί το Pawnee είναι η καλύτερη πόλη στον κόσμο για εκείνη . Η σειρά ξεκινάει με την Leslie να έχει ένα Public forum για να συζητήσουν για διάφορα θέματα , όταν μια γυναίκα η Ann παραπονιέται για ένα λάκκο που υπάρχει δίπλα στο σπίτι της και το αγόρι της ο Άντι έπεσε μέσα και έσπασε τα πόδια του . Η Leslie υπόσχεται ότι θα φτιάξει το λάκκο και θα τον κάνει ένα πολύ όμορφο πάρκο και τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία .
Μέσα στις 7 σεζόν που υπήρξαν βλέπουμε την εξαρτημένη αλλά και γελοία φιλία που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε αυτές τις δύο γυναίκες , το πώς το πείσμα και η επιμονή κάποιου μπορεί να του εξασφαλίσουν όσα θέλει διακαώς . Βλέπουμε πως διάφοροι ελαττωματικοί άνθρωποι ταιριάζουν υπέροχα μεταξύ τους μέσα σε περίεργες καταστάσεις και πως μπορεί μια κωμωδία να σε κάνει να συγκινηθείς τόσο πολύ . Oυσιαστικά η σειρά αποτελεί το ταξίδι της Leslie Knope προς την δόξα και πως the shortest little cutie of Pawnee κατάφερε να αλλάξει τα πάντα γύρω της προς το καλύτερο μέσα από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της (έκανε μέχρι και breakdance *I rest my case* )
Στο Parks and rec θα συναντήσετε όλων των ειδών τους ανθρώπους . Από τον εγωιστή , τον γκαφατζή , τον φιλελεύθερο , τον αισιόδοξο , τον πεισματάρη μέχρι τον χαμαιλέοντα , τον nerd , τον μισώ τους πάντες , την επιτομή του δημοσίου υπαλλήλου , τον κομπιναδόρο . Δεν ξέρω πως σας ακούγεται αλλά πραγματικά οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλογραμμένοι και πώς να μην ήταν άλλωστε αφού η δημιουργία τους υπήρξε κάτι παραπάνω από έμπνευση .
Οι σεναριογράφοι της σειράς την έγραψαν αφού είχαν μιλήσει με πολιτικούς και αφού παρακολούθησαν διάφορες δημόσιες συζητήσεις μεταξύ αυτών και των πολιτών και όσα είδαν τα μετέφεραν στους χαρακτήρες του Parks φτιάχνοντας ένα κράμα πολιτικής σάτιρας και κωμωδίας . Ιδιαίτερη αναφορά στην Leslie Knope που ο χαρακτήρας της φτιάχτηκε με πρότυπο τη Hillary Clinton . Πολλά από τα επεισόδια του Parks and recreation είναι εμπνευσμένα από πραγματικά γεγονότα , αν και κάπως γελοιογραφικά δοσμένα .
Αλλά και μουσικά η σειρά δεν πάει πίσω . Στη σειρά έχουμε έναν τραγουδιστή ο οποίος γράφει 3 επικά κομμάτια που πιστέψτε όσα γελοία κι αν ακούγονται στο τέλος θα κολλήσουν στο μυαλό σας . Για παράδειγμα σκεφτείτε το Candle in the wind του Elton John μόνο πέντε χιλιάδες φορές καλύτερο . Και προειδοποιώ από τώρα το ίντρο είναι εθιστικό και θα βρεθείτε τις περισσότερες φορές να κάνετε περίεργες χορευτικές κινήσεις όταν το ακούτε . Το Parks and recreation ήταν μία σειρά που αγαπήθηκε όσο λίγες . Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη σύντομη σεζόν (μόλις έξι επεισόδια) σταυρώθηκε από τους κριτικούς αλλά μετά από συνεχές feedback από το κοινό η δεύτερη σεζόν πάτησε γκάζι και ανέβασε δραματικά την ποιότητα και το χιούμορ της χωρίς να κοιτάξει πίσω ποτέ ξανά . Δεν είναι τυχαίο το γεγονός άλλωστε ότι ήταν υποψήφια για αρκετά βραβεία όπως δύο Primetime Emmy Award για την καλύτερη Κωμωδία ενώ η Amy Poehler κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία της ως Leslie Knope ενώ η σειρά ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα ως η καλύτερη κωμωδία . Κάτι που την ανακήρυξαν οι Time το 2012 . Τέλος το 2013 μετά από τέσσερεις συνεχόμενες υποψηφιότητες κέρδισε το Television Critics Association Award για την καλύτερη κωμωδία . Δεν υπάρχουν όμως βραβεία που να λένε το πόσο γέλιο και συγκίνηση μου έχει προσφέρει αυτή η σειρά που για εμένα προσωπικά αποτελεί την επιτομή του πως θα έπρεπε να είναι η κωμωδία . Σας αφήνω αυτό το βίντεο που όμως δε θα πρέπει να το δείτε . Αυτό το βίντεο αποτελεί σπόιλερ για την εξέλιξη της σειράς αλλά είναι ο,τι πιο όμορφο δημιουργήθηκε για να περιγράψει το Parks and recreation και κυρίως τη Leslie Knope . Όταν δείτε τη σειρά θυμηθείτε ότι υπήρχε ένας περίεργος που δε σας άφησε να δείτε ένα βίντεο και τότε ελάτε ξανά πίσω και δείτε το και θα με θυμηθείτε και θα συγκινηθείτε και θα ανατριχιάσετε από το πόσο ωραία ήταν αυτή η σειρά .
All will be well , you can ask me how but only time will tell .
Μια διαφορετική ξενάγηση στην Πόλη μας προσφέρει με το μυθιστόρημά του “Κωνσταντινούπολη, των ασεβών μου φόβων” ο Γιάννης Ξανθούλης. Πρόκειται για μια αυτοβιογραφία του ίδιου του συγγραφέα, ο ίδιος καταγόμενος από τη Θράκη, παιδί γονιών προσφύγων, δοκιμάζει τα όρια της νοσταλγίας του για την Κωνσταντινούπολη, έναν αγαπημένο του προορισμό.
Αυτή η νοσταλγία του αποδεικνύεται μέσω της γλαφυρής του περιγραφής και αναφοράς στην κουλτούρα του τόπου, τα μνημεία, τις μυρωδιές του, και γενικότερα την ομορφιά και την αρχοντιά του. Οι περιγραφές αυτές παρασύρουν τον αναγνώστη να μεταφερθεί και εκείνος στα μέρη που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Είναι η νέα έκδοση που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2013 από τις εκδόσεις Διόπτρα, η οποία εμπεριέχει το αρχικό κείμενο το οποίο εκδόθηκε το 2008 και την συνέχεια του, με επιπλέον κεφάλαια. Το βιβλίο εμπεριέχει και εξαιρετικές εικόνες που ο ίδιος φιλοτέχνησε. Όπως αναφέρει και στο βιβλίο: “Ως το καλοκαίρι του 2013 που οριστικοποίησα τις αποφάσεις μου μαζί με τις εκδόσεις Διόπτρα, είχα ήδη ζωγραφίσει με μολύβια, μελάνια και τέμπερες πάνω από πενήντα έργα, που προτιμώ να τα λέω ζωγραφιές ή έργα στιγμών αμηχανίας και απελπισίας.”
Το γεγονός ότι είναι αυτοβιογραφία δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μυθοπλαστικά στοιχεία τα οποία συνδυάζονται επιτυχημένα με στοιχεία της πραγματικότητας και της καθημερινότητας. Ένα οδοιπορικό στα στενά της Πόλης αλλά και στα στενά του νου και της ψυχής του αφηγητή και συγγραφέα.
Ως προς την αφήγηση, η ψηφίδα αποτελεί μόνο την αφετηρία για αυτό το συναρπαστικό ταξίδι του ίδιου του αφηγητή και του αναγνώστη στην Πόλη και την μοναδικότητα της. Από την πρώτη σελίδα εισάγει τον αναγνώστη στο θέμα με το οποίο αναπτύσσεται η πλοκή, οι βόλτες του στην Πόλη, που αλλάζει φυσιογνωμία και “πως την ένιωσε περπατώντας στα σοκάκια της”. Αυτό αποδεικνύει για μια ακόμη φορά την αμεσότητα της γραφής του Γιάννη Ξανθούλη.
Δεν λείπουν οι ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα που καθόρισαν την σημερινή μορφή της Κωνσταντινούπολης. Μέσα από το έργο του συγκροτείται και το πορτραίτο της Κωνσταντινούπολης του παρόντος με ττο δικό του ξεχωριστό τρόπο όχι σαν έναν απλό τουριστικό οδηγό, μας καλεί να την επισκεφτούμε και να την νιώσουμε. Καλογραμμένο!
“Αλλά έτσι είναι η Πόλη, έτσι και οι άνθρωποι που μπορούν να ακούν και βλέπουν πέρα από το συμβατό. Κοίτα αυτά τα παλιά σπίτια που ρημάζουν. Πόσοι γεννηθήκαν, ανατράφηκαν, πόνεσαν, αγαπήθηκαν και μισήθηκαν και μιμήθηκαν μες στους τοίχους τους! Θαρρείς πως το ξύλο κι ο ασβέστης εύκολα αποχωρίζονται την υφή των γεγονότων; Όποιος το νομίζει αυτό γελιέται. Και να τα γκρεμίσουν, η ιστορία των σπιτιών θα παραμείνει βαθιά στη γη, σαν βολβός που τρέφεται από τη λύπη.”
Ζούμε σε μια εποχή που κύριο χαρακτηριστικό της δεν είναι άλλο από την κυριαρχία της εικόνας και φυσικά,της τεχνολογίας.Ωστόσο υπάρχουν αρκετοί από εμάς που μένουμε πιστοί στο γραπτό λόγο και κατ’επέκταση στο βιβλίο.Για εμάς λοιπόν τους βιβλιοφάγους,το βιβλίο ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι σε κάθε φάση και περίοδο της ζωής μας.Ήταν ο καλύτερος μας φίλος όταν ήμασταν λυπημένοι και θέλαμε να ξεφύγουμε από όσα άσχημα συνέβαιναν γύρω μας.Ήταν η καλύτερη παρέα τα ζεστά απογεύματα του Αυγούστου στο χωριό και ο καλύτερος τρόπος να χαλαρώσουμε το βράδυ,έπειτα από μια δύσκολη μέρα.Ακόμη,το βιβλίο ήταν η φωνή μας.Μέσα από τα λόγια κάποιου συγγραφέα εκφράσαμε και εμείς όλα όσα θέλαμε να φωνάξουμε,αλλά δυστυχώς δεν βρίσκαμε τρόπο να τα πούμε.Όλα όσα υπήρχαν μέσα μας και δεν έβρισκαν τα λόγια,τις λέξεις ή ίσως και το κουράγιο για να ειπωθούν.Για εμάς λοιπόν,κάθε βιβλίο είναι ένα τούνελ διαφυγής από τη πραγματικότητα,ένα μαγικό πέρασμα από τη βαρετή μας ρουτίνα σε κόσμους μαγικούς ή καθόλου σπάνια και σε τόπους περισυλλογής και προβληματισμού.
Ναι,είμαστε εμείς οι περίεργοι τύποι που θα δείς στα βιβλιοπωλεία-και όχι μόνο- να απολαμβάνουν την μυρωδία του χαρτιού και να χαϊδεύουν τις σελίδες του βιβλίου τους το οποίο ποτέ,επαναλαμβάνω ΠΟΤΕ δεν θα βάλουμε στη τσάντα χωρίς σακούλα για να μην καταστραφεί.Είμαστε αυτοί που χάνουμε το λεωφορείο γιατί έπρεπε να διαβάσουμε εκείνη τη τελευταία σελίδα ή εκείνοι που θα πάμε ξενυχτισμένοι στη σχολή γιατί πέσαμε σε βιβλίο που διαβάζεται με μια ανάσα!Ονείρο μας;Να αποκτήσουμε πολλά λεφτά για να φτιάξουμε ένα δωμάτιο-βιβλιοθήκη και να περάσουμε εκεί μέσα το υπόλοιπο της ζωής μας.
Όσο και να σατυρίζω αυτή την ομάδα ανθρώπων στην οποία ανήκω,δεν θα άλλαζα αυτή τη λατρεία προς τα βιβλία με τίποτα στον κόσμο.Και αν έχετε να πιάσετε βιβλίο από την εποχή που παίζατε ακόμα με παιδικά παιχνίδια σας προτείνω να διαβάσετε παρακάτω τα οφέλη που έχουν τα βιβλία στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου και να το ξανασκεφτέιτε:Διαβάζοντας λογοτεχνία,οι αναγνώστες αποκτούν σταδιακά την ικανότητα να διαβάζουν καλύτερα τους άλλους ανθρώπους αλλά και να εκφράζουν πιο εύκολα τον ίδιο τους τον εαυτό.Επιπλέον,έρευνες έχουν δείξει ότι 6 λεπτά ανάγνωσης είναι καλύτερο αγχολυτικό από μια βόλτα ή ακόμη και από τη μουσική.Το βιβλίο,όχι μόνο θα σας βοηθήσει να ακονίσετε το μυαλό σας και τη μνήμη σας αλλά θα ενισχύσει και την ενσυναίσθηση σας,την ικανότητα σας δηλαδή να καταλαβαίνετε τα συναισθήματα που εκφράζονται ή αποκρύπτουν οι γύρω σας.
Πέρα από όλα αυτά όμως,το βιβλίο είναι ένας πολύ δημιούργικος τρόπος να περνάτε όμορφα τον χρόνο σας επενδύοντας στον εαυτό σας τόσο νοητικά όσο και συναισθηματικά χρησιμοποιώντας τη φαντασία σας και προσφέρει έντονες στιγμές συγκίνησης,χαράς,θυμού,προβληματισμού ενώ ταυτόχρονα μας ταξιδεύει και μας χαλαρώνει.Είναι σίγουρο πως κάποια βιβλία θα γίνουν σταθμοί στη ζωή σας καθώς θα είναι η αιτία να αλλάξετε κοσμοθεωρία,τρόπο ζωής και άποψη για ορισμένα θέματα.Με πολύ απλά λόγια τα βιβλία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μας και αποτελούν ένα ανεκτίμητο όπλο για την νοητική μας εξέλιξη και την ψυχική μας ισορροπία.Ας μην τα θυσιάσουμε λοιπόν στο βωμό της εικόνας και της εύκολης πρόσληψης πληροφοριών και ας μάθουμε να αγαπάμε αυτή τη διαχρόνικη αξία που λέγεται βιβλίο μαζί με όλα τα οφέλη που αναμφισβήτητα αυτή προσφέρει.
Coldplay, rock band εναλλακτική μουσική! Όπως και να το πεις η ουσία παραμένει η ίδια, δημιουργούν πάντα κάτι ιδιαίτερο και πρωτότυπο. Τα περισσότερα μέλη του band ξεκίνησαν από το κολέγιο ( University College London ). Στην αρχή μάλιστα είχαν ένα διαφορετικό όνομα, Pectoralz. Όταν μπήκε ο Gurry Bellyman που ήταν και αυτός συμφοιτητής τους μετονόμασε το όνομα του band σε Starfish. Το group κατέληξε στο όνομα Coldplay όταν το πρότεινε ένας συμφοιτητής τους που το είχε δώσει παλαιότερα σε δική του μπάντα.
1 Το group απαρτίζεται από 4 μέλη αν και κανονικά είναι 5. Ο Chris Martin (τραγουδιστής και leader) ο Johny Buckland ( κιθαρίστας), ο Guy Berryman (μπασίστας) και ο Will Champion (drummer). Τελευταίο μέλος είναι ο Phil Harvey, τον οποίο προσέγγισε ο Martin για manager και έτσι κατέληξε να είναι το 5ο μέλος. Έχει ακουστεί και επιβεβαιωθεί πως ο Martin έδιωξε από το group τον Will λόγω προβλήματος που είχε με τον αλκοολισμό. Μετά από θερμές παρακλήσεις του δεύτερου προς τον πρώτο, τον ξαναδέχτηκε πίσω με τον όρο που αφορούσε όλα τα μέλη, να μην παίρνουν απαγορευμένες ουσίες, να είναι δημοκρατικοί και τα κέρδη να μοιράζονται στα ίσα. Με τον ίδιο τρόπο για τις απαγορευμένες ουσίες λειτουργούσαν τα συγκροτήματα όπως οι U2 και οι R.E.M. Το τραγούδι που τους έκανε γνωστούς στο ευρύ κοινό ήταν το yellow από το album parachutes.
1 Έχουν κερδίσει 62 βραβεία από 209 απονομές, 7 grammys από 31 απονομές και έχουν πουλήσει παγκοσμίως πάνω από 80 εκατομμύρια αντίτυπα. Η μόνη εποχή που έμειναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ήταν το 2004 κάνοντας ένα διάλειμμα μετά από την τελευταία τους περιοδεία και ηχογραφώντας το 3ο τους album. Την συγκεκριμένη εποχή ο τραγουδιστής του band περίμενε με την τότε σύζυγό του (Gwyneth Paltrow) το 1ο τους παιδί, την κόρη τους Apple. Το band έχει πολύ δυνατές συνεργασίες στο ενεργητικό του, όπως Beyonce, Rihanna, Alicia keyes, Chainsmokers. Μάλιστα με τους Chainsmokers συνεργάστηκαν το τελευταίο διάστημα και κυκλοφόρησαν το τραγούδι something just like this που μέσα σχεδόν σ’ένα μήνα από την κυκλοφορία του μετρά 86,280,587 views στο YouTube.
1 Δεν ξέρω αν μπορώ να είμαι αντικειμενική για το συγκεκριμένο συγκρότημα και μάλλον δεν θα είμαι. Έχω ιδιαίτερη αδυναμία, μου αρέσει απίστευτα η μουσική και τα περισσότερα τραγούδια τους. Ίσως είναι το style, το ύφος, ακόμα και ο τραγουδιστής που έχει μια τόσο ψιλή φωνή με δυναμική όπου σου περνάει ακριβώς αυτό που πρέπει και θες να ακούσεις. Είναι αρκετά σημαντικό πως δεν σε έχουν απασχολήσει με κανενός τα ερωτικά ή τα προβλήματα που συχνά έχει ένα group, όπως προβλήματα οποιουδήποτε εθισμού. Με αυτό ακριβώς που πρέπει να σε απασχολήσουν το έχουν κάνει, και αυτό είναι η μουσική, που πολύ λίγοι καλλιτέχνες το έχουν καταφέρει όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά και στη χώρα μας( ειδικά θα έλεγα στη χώρα μας ).
1 Όπως και να έχει I hope you enjoy it, until next time…
Όλοι μας γνωρίζουμε την J.K. Rowling, την ταλαντούχα συγγραφέα που εμπνεύστηκε τα βιβλία Χάρι Πότερ και αποτελούν έναν ακρογωνιαίο λίθο στην σύγχρονη νεανική λογοτεχνία. Όμως, για πολλούς από εμάς τους potterheads, η J.K. Rowling είναι κάτι παραπάνω από μία επιτυχημένη συγγραφέας.
Η J.K Rowling έδωσε χρώμα στα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια, κάνοντας μας να περιμένουμε με ανυπομονησία εκείνα τα καλοκαίρια, για να καταβροχθίσουμε τις σελίδες που έκρυβαν την συνέχεια των συναρπαστικών περιπετειών των αγαπημένων μας ηρώων. Κατάφερε να δημιουργήσει έναν ολοκληρωμένο και πλούσιο κόσμο που όχι μόνο μπορείς να βυθιστείς μέσα σε αυτόν, αλλά το πιο σπουδαίο, να δεχθείς διδάγματα για τους ανθρώπους και την κοινωνία.
Οι Χάρι, Ρον και Ερμιόνη αναδεικνύουν την αξία της φιλίας και πως με την βοήθεια σημαντικών προσώπων γύρω σου μπορείς να ξεπεράσεις κάθε εμπόδιο. Συστηνόμαστε σε αξιαγάπητους χαρακτήρες οι οποίοι, όπως όλοι μας, έχουν ελλατώματα. Στον κόσμο του Χάρι Πότερ δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε το ξεκάθαρο καλό η κακό, αλλά μας παρουσιάζεται αυτό που υπάρχει ενδιάμεσα. Ο καθένας μας κρύβει μια σκοτεινή πλευρά, αλλά το ζήτημα βρίσκεται στο πώς την διαχειριζόμαστε. Μπορούμε να την αφήσουμε να μας κυριεύσει όπως τον Βόλντεμορτ ή μπορούμε να μην ξεχνάμε, όπως έχει πει και ο Άλμπους Ντάμπλντορ, ότι ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές, η ευτυχία μπορεί να βρεθεί, αρκεί κάποιος να θυμηθεί να ανάψει το φως.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί συμβολισμούς για να αντικατοπτρίσει σημαντικά ζητήματα της καθημερινότητας μας. Οι παράφρονες για παράδειγμα, μπορούν να θεωρηθούν ως μια επεικόνιση της κατάθλιψης, πως αυτή τρώει το εσωτερικό της ψυχής και πως για να την ξεπεράσεις πρέπει να είσαι διατεθειμένος να παλέψεις σκληρά. Ο Ρέμους Λούπιν, με το στίγμα του λυκανθρώπου, αντιμετωπίζει την κοινωνική αποξένωση, θυμίζοντας μας τις προκαταλήψεις ενάντια στους φορείς του AIDS. Το θέμα της διαφορετικότητας απασχολεί ιδιαίτερα την J.K. Rowling και μας διδάσκει πως δεν πρέπει να απειλούμαστε από αυτήν, προασπίζοντας το μήνυμα της αγάπης και της ανεκτικότητας που πάντα θα υπερισχύει έναντι του μίσους.
Μετά την τεράστια επιτυχία των βιβλίων (και των ταινιών) Χάρι Πότερ, κάποιος άλλος συγγραφέας ίσως θα δίσταζε να δημιουργήσει κάτι καινούριο καθώς υπάρχει πιθανότητα να μην ξεπεράσει ποτέ το έπος των προηγούμενων. Δεν ισχύει αυτό όμως στην περίπτωση της J.K Rowling που δεν δειλιάζει να δοκιμάσει τις ικανότητες της. Το 2012 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο για καθαρά ενήλικο κοινό με τον τίτλο “The Casual Vacancy” (Ένας ξαφνικός θάνατος, εκδόσεις Ψυχογιός) , το οποίο απέσπασε θετικές κριτικές. Το πιο αξιοθαύμαστο όμως είναι η νέα της σειρά αστυνομικών βιβλίων, (The Cuckoo’s Calling, The Silkworm, Career of Evil) με πρωταγωνιστή τον ντετέκτιβ Cormoran Strike, υπό το ψευδώνυμο του Robert Galbraith. Το πρώτο βιβλίο της σειράς “The Cuckoo’s Calling”, είχε σταλθεί ανώνυμα στους εκδοτικούς οίκους και είχε εξαιρετική ανταπόκριση από αναγνώστες και κριτικούς πολύ πιο πριν αποκαλυφθεί η ταυτότητα της συγγραφέως. Πρόκειται για μια εμπειρία που η ίδια αποκάλεσε απελευθερωτική, μακριά από προσδοκίες και στο διάστημα της οποίας δέχτηκε με ευχαρίστηση κάθε είδος κριτικής.
Φυσικά, δεν μπορούμε να αναλύουμε τους λόγους που λατρεύουμε την J.K. Rowling χωρίς να ρίξουμε μια ματιά στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter. Έντονα πολιτικοποιημένη και χωρίς κανέναν ενδοιασμό εκφράζει τις απόψεις κατά του Πρόεδρου των Η.Π.Α Donald Trump, του ρατσισμού, αλλά και αποστομώνει τα τρολς. Μερικά χαρακτηριστικά της tweets παρουσιάζονται παρακάτω:
Well, there you have it. A highly intelligent, experienced woman just debated a giant orange Twitter egg. Your move, America. #debate
Unless you're actually a hooded chihuahua, I'm pretty sure I win on the 'not hiding' front. I quite like 'old whore', though. #Shakespeareanpic.twitter.com/0pIEVfrGn7
Παλιό Χολυγουντιανό μιούζικαλ: μουσική, χορός, τραγούδι, ρομαντισμός με θέα το φεγγάρι και τ’ άστρα.
Ποιος δεν λατρεύει τα παλιά φινετσάτα και εκλεπτυσμένα μιούζικαλ; Ειδικά το Χόλιγουνττο έχει αποδείξει άπειρες φορές. Μην ξεχνάμε και την ταινία <<La la land>> που σημείωσε τεράστια επιτυχία, οφειλόμενη κατά ένα μέρος στις πάμπολλες αναφορές σε σταρ και ταινίες του κλασικού αμερικανικού σινεμά.
Το beasty-press.com απόψε προτείνει μερικά από τα καλύτερα μιούζικαλ για ένα ανάλαφρο βράδυ με μαγεία, χορό και vintage μουσικούς σκοπούς.
Singing in the rain (1952).
Η καλύτερη ταινία μιούζικαλ που κυκλοφόρησε ποτέ, σύμφωνα με το Αμερικάνικο Ινστιτούτο κινηματογράφου. Με συμπρωταγωνιστικό τρίο τους Gene Kelly, Donald O’Connor, Debbie Reynolds, η ταινία περιγράφει με εξίσου κωμικό και σατυρικό τρόπο την δυσκολία μετάβασης από τoν βωβό στο ομιλούντα κινηματογράφο.
Τhe wizard of Oz (1939).
Από το 1939 μέχρι σήμερα το μιούζικαλ αποτελεί την πιο γνωστή και εμπορική κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος <<The Wonderful Wizard of Oz>> του Φρανκ Μπάουμ. Ξεχώρισε, τόσο για μουσικοχορευτικό κομμάτι, όσο και για τα ειδικά εφέ που στην εποχή της θεωρούνται καινοτόμα. Η Dorothy Gale, αφού μεταφέρθηκε στον μαγικό κόσμο του Οζ, θα προσπαθήσει με την βοήθεια των φίλων που γνωρίζει να δραπετεύσει και να βοηθήσει τους ίδιους στα προβλήματα τους.
The sound of music (1965).
Άλλη μία τεράστια επιτυχία. Κέρδισε 5 βραβεία Όσκαρ και έσπασε το εισπρακτικό ρεκόρ που ανήκε στην ταινία <<Όσα παίρνει ο άνεμος>> από το 1939. Μία γυναίκα εγκαταλείπει την Αυστρία για να γίνει καλόγρια. Σύντομα, της ανατίθεται μια εργασία ως γκουβερνάντα στα ατίθασα και ανυπάκουα παιδιά ενός πλοιάρχου.
West Side Story (1961).
1O βραβεία Όσκαρ για μια ιδιαίτερη ταινία όπως αυτή. Δύο νέοι από διαφορετικές ομάδες συμμοριών στο Σικάγο ερωτεύονται. Όμως, οι συγκρούσεις των δυο ομάδων δεν αφήνουν τον έρωτα να ευδοκιμήσει. Μία ξεχωριστή διασκευή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, η οποία ξετυλίγεται μέσα από την παρανομία και την εγκληματικότητα. Το ασυνήθιστα σκοτεινό και τραγικό τέλος, δίνει μία νέα πνοή σε σχέση με τις υπόλοιπες χαρούμενες παραγωγές. Ποτέ όμως δεν λείπει η εκπληκτική μουσική, οι ενδιαφέρουσες χορογραφίες και οι ζωντανές εικόνες.
Top Hat (1935).
Πριν την δημιουργία εντυπωσιακών και περίτεχνων μιούζικαλ με έγχρωμη οθόνη, το δίδυμο Fred Astaire-Ginger Rogers δεσπόζει στα μέσα 30 και αρχές δεκαετίας 40.Κλασικός αναλλοίωτος ρομαντισμός, ακαταμάχητη φινέτσα, μουσικοχορευτικές πρωτοτυπίες, στοιχεία screwball κωμωδιών σε μία μαγευτική ασπρόμαυρη οθόνη. Ένας Αμερικάνος χορευτής πηγαίνει στην Αγγλία και ερωτεύεται ένα μοντέλο, εκνευρίζοντάς την ταυτόχρονα. Μόνο που εκείνη τον μπερδεύει με έναν άλλο παραγωγό…
Και να λοιπόν που είσαι εδώ, υπέροχος και αρτιμελής έξω από την πύλη του πανεπιστήμιου σου, με το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια σου. Μόλις πήρες πτυχίο! Συγχαρητήρια! Μετά της αναμνηστικές φωτογραφίες που επιβάλλονται, στον προαύλιο χώρο της σχολής σου, ακολουθεί το ξέφρενο πάρτι με φίλους και εσένα να κερνάς σφηνάκια όλο το μαγαζί που επιτέλους ορκίστηκες. Και ναι εκείνη την στιγμή νιώθεις την απόλυτη ευτυχία.
Τι γίνετε όμως μετά;
Την άλλη μέρα αφού συνέρθεις από το μεθύσι και το κεφάλι σου σταματήσει να χτυπά σε κάθε ήχο δυνατότερο του ψιθύρου σκέπτεσαι το μέλλον. Ήρθε η ώρα λοιπόν. Το πτυχίο σου ήταν η κάρτα εισόδου για την πύλη του μεταπτυχιακού. Συνειδητοποιείς ότι η φράση «όταν θα πάρω πτυχίο θα πάω…» παύει πλέον να είναι χρονικοϋποθετική. Πήρες πτυχίο και πας! Καταλαβαίνεις ότι σε δυο-τρεις μήνες θα πρέπει να αφήσεις πίσω τα αγαπημένα σου πρόσωπα, να πάρεις την βαλιτσούλα σου και να πας σε ένα μέρος που δεν ξέρεις και δεν σε ξέρει κανένας. Και εκεί είναι που αρχίζεις και σκέφτεσαι, αναπολείς τις ωραίες και ξέγνοιαστες μέρες του πανεπιστημίου, με του φίλους, τους καφέδες, τα ποτάκια και σιχτιρίζεις την ώρα και στην στιγμή που αποφάσισες πάρεις πτυχίο.
Αρχίζεις να μαζεύεις βαλίτσες και να πακετάρεις κούτες και από το μυαλό σου περνάνε ερωτήσεις « είμαι σίγουρος ότι θέλω να φύγω;» « μπορώ να τα καταφέρω μονός μου εκεί;» « και οι φίλοι μου; Θα είναι όλοι εδώ και εγώ θα είμαι μονός μου σε ξένη χωρά;». όλες αυτές οι σκέψεις σε κατακλύζουν και καθησυχάζεις όσο μπορείς τον εαυτό σου ότι θα είναι μόνο για ένα χρόνο.
Και όλα αυτά γιατί κανείς δεν βρέθηκε να σου πει ότι καλά θα κάνεις που θα φύγεις! Ότι το μεταπτυχιακό και τα ταξίδια σε άλλες χώρες είναι εμπειρίες ζωής. Ότι μπορεί για λίγο να χαθείς από τους φίλους που είχες συνηθίσει να έχεις, αλλά ο κόσμος δεν σταματάει στην πόλη σου. Θα γνωρίσεις ένα σορό καινούργιους ανθρώπους και θα ανταλλάξεις μαζί τους ιδέες και αντιλήψεις. Θα μάθεις να ζεις και να συντηρήσε μόνος σου χωρίς μια μαμά να τρέχει από πίσω σου και να μαζεύει τα ασυμμάζευτα. Θα γίνεις πιο ανεξάρτητος και θα μάθεις να διαχειρίζεσαι και τα οικονομικά και τον χρόνο σου.
Μην πανικοβάλλεσαι λοιπόν που θα βγεις από την καθημερινότητα σου, εκεί που θα πας θα φτιάξεις άλλη, μπορεί και καλύτερη από αυτή που είχες. Βάλε μέσα στην βαλίτσα σου εκτός από ρούχα και βιβλία, όλες τις καλές και κακές στιγμές που είχες με τους φίλους σου και την οικογένεια σου και πάρτες μαζί στο ταξίδι σου. Αλλά μην εμποδίσεις τον εαυτό σου να φτιάξει καινούργιες μακριά τους. Και αν σε ανησυχεί τόσο πολύ το ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει από την ζωή σου, μάθε ότι όποιος σε νοιάζεται και σ’αγαπάει πραγματικά θα μείνει. Οι άλλοι θα έφευγαν με τον καιρό έτσι κι αλλιώς είτε από ζήλια, είτε από αδιαφορία, είτε επειδή άπλα θα χανόσασταν και ας ήσασταν στην ίδια πόλη. Σταματά λοιπόν να βάζεις φρένο στον εαυτό και τα όνειρα σου για τους άλλους. Γκάζωσε και κοίτα ποιοι μπορούν πραγματικά να σε ακολουθήσουν!
Στη Φωκίωνος 2, κάθετα της Μητροπόλεως , βρίσκεται ένα μικρό κρυμμένο χωριό. Ο λόγος για το “Le Petit Village”, ένα καφέ-bistro, μία ανάσα μακριά από την αγορά της Ερμού. Μόλις καθίσεις στο μικρό αλλά θαυματουργό μαγαζί, θα ξεχάσεις τους έντονους ρυθμούς και τη βαβούρα του κέντρου.
Η μίνιμαλ αισθητική του μαγαζιού σε λευκούς τόνους με vintage πινελιές, είναι οι ιδανικές συνθήκες για να χαλαρώσεις και να νιώσεις ότι βρίσκεσαι πράγματι σε ένα όμορφο απομακρυσμένο μέρος. Και σε αυτό θα σε βοηθήσει μία λεμονάδα με ανανά, λεβάντα, καρπούζι ή ακόμα και τζίντζερ. Ναι καλά άκουσες, το “Le Petit Village” είναι το καλύτερο μέρος για να πιεις φρέσκια χειροποίητη λεμονάδα, σε πολλές παραλλαγές για όλα τα γούστα. Το ευγενέστατο προσωπικό σίγουρα θα σε βοηθήσει να επιλέξεις!
Το μενού επίσης περιλαμβάνει καφέδες, ελληνικές μπύρες και κρασιά , μπρουσκέτες και διάφορες λιχουδιές της ημέρας. Αν θες να κακομάθεις τον εαυτό σου μην ξεχάσεις να τιμήσεις το τσιζκέηκ τους που κάνει θραύση και σου καταφτάνει με δύο διαφορετικές μαρμελάδες της επιλογής σου.
Ένα μαγαζί τόσο όσο πρέπει, από κάθε άποψη. Χώρος όμορφος και λιτός που σε ξεκουράζει, μενού που ταιριάζει στο περιβάλλον, τιμές φιλικές και γεύσεις υπέροχες. Κρυμμένο σε κοινή θέα σε περιμένει να το ανακαλύψεις και να να δοκιμάσεις νέες γεύσεις!
Χρησιμοποιούμε cookies για να εξασφαλίσουμε ότι σας παρέχουμε τη βέλτιστη εμπειρία της ιστοσελίδας μας. Συνεχίζοντας την πλοήγησή σας υποθέτουμε ότι αποδέχεστε τη χρήση τους.Συμφωνώ
