Φαντάζομαι πως ξέρεις τι εστί Spotify, Youtube, Apple Music, Napster, Deezer, TIDAL. Το παράκανα; Ωραία τουλάχιστον τα πρώτα δυο-τρια τα ξέρεις. Αυτά λοιπόν που ανέφερα ονομάζονται streaming services και είναι πλατφόρμες στις οποίες πληρώνεις ένα ποσό της τάξεως των 7 ευρώ το μήνα και έχεις πρόσβαση σε μια τεράστια λίστα τραγουδιών (Λίγο περισσότερα απο 45 εκατομμύρια). Τέλος πάντων, αυτές οι πλατφόρμες είναι νόμιμες και με κάθε μεγάλο αριθμό streams σε καθε τραγούδι ένας καλλιτέχνης γίνεται χαρούμενος – και πλουσιότερος. Πως όμως;

Ετσι λοιπόν ξεκινάνε οι αλλαγές για τις οποίες θελω να μιλήσω. Αρχικά, έχεις παρατηρήσει οτι ο αριθμός των τραγουδιών που οι καλλιτέχνες μοιράζονται με το κοινό τους έχει αυξηθεί αρκετά; Σύμφωνα με την «the music development agency» ο μέσος όρος κομματιών που περιλαμβάνονται σε κάθε άλμπουμ έχει αυξηθεί απο τα 11 στα 16 μέσα στην τελευταία δεκαετία. Μπορεί να μην ακούγεται τρομακτική διαφορά αλλα είναι πρακτικά μια αύξηση περίπου κατα 45%, οχι κι άσχημα ε; Αναρωτήθηκες ποτέ αν ακούγοντας ενα τραγούδι στο youtube «χάνει» σε ποιότητα απο το αντίστοιχο ενός βινυλίου; Προφανώς για να γίνει η μαζική διάδοση ενός κομματιού ο καλλιτέχνης το συμπιέζει σε μορφή .mp3 που στερείται ποιότητας, αλλα υπάρχουν επιλογές -πιο ακριβές- στα streaming services για υψηλότερες ποιότητες.

Έχεις ακούσει για τα πασίγνωστα charts;  Πιο παλια -πρίν τις πλατφόρμες- όταν ένα τραγούδι έβγαινε και ανέβαινε στα τσάρτς σε ψηλή θέση θα περίμενε κανείς να κάτσει εκεί για αρκετό καιρό, τώρα όμως χάρη στην/εξαιτίας της ευκολίας που παρέχουν τα services ένα τραγούδι πέφτει πολύ εύκολα και γρήγορα στον πάτο και ξεχνιέται. Γι αυτόν τον λόγο η βιομηχανία της μουσικής έχει μετατραπεί σε μια «αρένα» και οι καλλιτέχνες έχουν μετατραπεί σε «επιθετικά θηρία». Πολλές φορές έχει τύχει να παίρνουμε μέρος σε βεντέτες μεταξύ καλλιτεχνών και συχνά είναι και αρκετά ψυχαγωγικές, τα τελευταία χρόνια όμως αυτό το φαινόμενο γίνεται όλο και συχνότερο εξαιτίας των ανταγωνιστικών πλέον charts. Υπήρξες πειρατής στην αρχή της δεκαετίας; Έλα όλοι υπήρξαν, ας κατεβάσουμε ενα τραγούδι απο το YouTube, με torrrent, ας πάρουμε το άλμπουμ της απο την Πατησίων κλπ. Είτε το πιστεύεις είτε όχι η πειρατεία, τουλάχιστον στη μουσική, έχει υποχωρήσει κατα πολύ χάρη στα streaming services. Αυτό οχι γιατί ξαφνικά ο κόσμος έγινε ευσυνείδητος και γουστάρει να πληρώνει, αλλά χαρη στην ευκολία που παρέχουν αυτές οι πλατφόρμες σε συνδυασμό με το σχετικά χαμηλό τους κόστος αλλά πολλές φορές και στην επιδειξιομανία που θερίζει τα social media (Instagram) γιατί αν δεν ανεβάσει η maria_maraki99 5 στορυ από το τι ακούει στο Spotify θα σκάσει. Γιατί; Γιατί φαίνεται πιο όμορφα από ότι ένα απλό mp3.

Κάτι παρόμοιο με το bitcoin, επίσης, το musicoin (δεν κάνω πλάκα), γνωρίζει μεγάλη αύξηση σαν streaming service συνεργαζόμενο με ανεξάρτητους καλλιτέχνες οι οποίοι λένε οτι πληρώνονται δικαιότερα απο κάθε άλλη πλατφόρμα. Κάποιοι απο αυτούς υποστήριξαν οτι φτάνουν και τα $40 ανα 700 streams τα οποία είναι… ας πούμε πολύ καλά, αν το συγκρίνεις με τα ποσά των $0.00783 και $0.00397 που πληρώνει το Apple Music και το Spotify αντίστοιχα για κάθε stream. Μπορεί να ακούγονται εξευτελιστικά -και είναι- αλλά αν κανείς τη σύγκριση με την αγορά ενός άλμπουμ θα δεις τη διαφορά. Η αγορά ενός δίσκου είναι πράξη της μιας φοράς και γι αυτό με το λανσάρισμα ενός άλμπουμ ο καλλιτέχνης μπορεί να έβλεπε τις πωλήσεις του να ξεθωριάζουν μέσα στην πρώτη βδομάδα, ασχέτως ποσό συχνά ακούγεται από τον κόσμο, ενώ με τα streams κάθε φορά που ακούγεται το τραγούδι του ο καλλιτέχνης θα λαμβάνει αυτό το ποσό ακόμη και 10 χρόνια μετά από την προώθηση του.

Νομίζεις οτι είναι στη φαντασία σου και οτι απλά ζούσες σε μια φούσκα τόσο καιρό, αλλα όχι, οι αγαπημένες σου συναυλίες συνεχίζουν να γίνονται όλο και πιο φαντασμαγορικές- και κυρίως -όλο και πιο ακριβές. Γιατί όμως; Την εποχή, λοιπόν, των streaming services και των social media, οπου τα albums και τα singles δεν είναι πλέον η κύρια πηγή εισοδήματός τους και δεν εξαρτώνται πλέον μόνο απο τον κόσμο και την δισκογραφική τους, οι «μεγάλοι» καλλιτέχνες έχουν καταλάβει που πάει το πράγμα με την αλυσιδωτή σχέση που υπάρχει πλέον ανάμεσα στη δουλειά τους, την εικόνα τους και επομένως στα «streams» τους. Άρα υπάρχουν δυο κύριοι λόγοι για τους οποίους ένας καλλιτέχνης που σέβεται τον εαυτό του θα δαπανήσει αστρονομικά ποσά στο live θέαμα που θα παρουσιάσει στους θαυμαστές του. Το πρώτο και το κυριότερο είναι ότι με την άνοδο των υπηρεσιών, όπως το Youtube και Apple Music, έχει επέλθει και μια ιδιαίτερη κάθοδος των καθαρών εσόδων των καλλιτεχνών -οχι οτι καλλιτέχνες όπως η Beyoncé περνάνε κρίση- αλλά αν αναλογιστείς οτι οι καλλιτέχνες -σύμφωνα με το Rolling Stone- λαμβάνουν το 12% των χρημάτων που δαπανούνται στην μουσική βιομηχανία, πρέπει να κανονίζουν αυτό το 12% να είναι αρκετό. Το δεύτερο είναι οτι… σε πόσες συναυλίες της Beyoncé πήγες τον τελευταίο χρόνο; Στο Άμστερνταμ; Στην Γαλλία; Το φαντάστηκα. Αλλά, πόσες απο αυτές παίζει να έχεις δει όπως κάνεις «scroll» στο ίνσταγκραμ; Πολλές. Αρα πρέπει η κάθε ομάδα να κανονίζει να μην είναι απλά μια ωραία συναυλία απο θέμα μουσικής και θεάματος, πρέπει και το σετ να είναι τέτοιο ώστε να φαίνεται όμορφο στα stories.

Η μουσική εν τέλει όμως είναι πάνω από όλα τέχνη και τα άτομα που συνεισφέρουν στην συνεχή ανάπτυξη και βελτίωση της είναι καλλιτέχνες και ξέρουν -όπως όλοι μας- ότι στις δύσκολες περιόδους χρειάζονται δραστικές αλλαγές. Η έντονη άνοδος και υποστήριξη των streams, όσο βέβαια δεν αντικαθιστούν πληρως τις πωλήσεις, μπορεί να είναι τελικά σωτηρία για την μουσική βιομηχανία και την καταπολέμηση της πειρατείας.